The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 8 ตอนที่ 12

สนามบินภายในประเทศ...

แสงทองของวันใหม่จับขอบฟ้ามหานคร สนามบินภายในประเทศเหลือเพียงกองอิฐหักร่องรอยระเบิดสร้างความพินาศไปทั่ว กลุ่มทหารของเจ้าสัวเหลือประมาณ 50 คนเดินห้อมล้อมบุคคลสำคัญ ออกมาที่รันเวย์ข้างสนามกอล์ฟเข้าเจรจากับทหารจีน

บนดาดฟ้าอาคาร...เจ็ทโด้นอนเหยียดยาวส่องกล้องปืนยาวไรเฟิล เด็กหญิงสวมชุดกระโปรงย้วยสวมหมวกปีกนั่งกินนมกล่องกับขนมปังอยู่ข้าง ๆ เขายกวิทยุ…

“พวกมันเจรจาได้จริง ๆ ด้วย ปากของพวกมันคมกว่ากระสุนอีกแทน! มึงลงมือตอนนี้แหละไม่ต้องให้มันคุยกัน เรามาจบเรื่องนี้สักทีเสียเวลามากเกินไปแล้ว”

“ครับพี่!”

“หลังซัน! นายคอยตีจากด้านข้าง หล้า! นายคอยตีเข้าจากด้านเหนือ รอคำสั่งจากแทน”

“ครับ!”

“น้องนางฟ้าครับ อิ่มมั้ย?” เขาเก็บขยะที่เหลือใส่กระเป๋า สาวน้อยพยักหน้า

“ลงไปหาพี่พอดีกันดีกว่า” เขากางแขนเด็กน้อยวิ่งชูแขนเข้าไปหา

“บรื้น ๆ เอี๊ยด!...ดด!!!” รถยนต์พุ่งออกจากซากอาคารสนามบินที่หักพังพินาศ รถยนต์คันเล็กปราดเปรียวพุ่งตรงผ่านลานบินด้วยความเร็วสูง ผ่านสนามกอล์ฟเข้าหากลุ่มทหารจีนแล้วสไลด์ข้างเข้าไปหา...

“เอี๊ยด!...ดดดดด!!” แทนชูผ้าขาวไว้เหนือหัว ทหารจีนทั้งกลุ่มยกปืนเตรียมยิง

“ท่านนายพล! ถึงเวลากินน้ำชาแล้ว” เขาโยน Golden wave ใส่

“.............” ทหารจีนยังยืนตะลึง ไม่เข้าใจ แต่กลุ่มเจ้าสัวหมุนตัวเตรียมวิ่ง

“วื้ด...ดด!!!!” รถยนต์กระชากถอยหลังยาว พร้อมกับเสียงนกหวีดดังขึ้น....

“วี๊ด!...ดด!!” รูป 3 มิติของจูยอนยิ้มแป้นลอยกลางอากาศ...

“Messiah!! ฉันต้องการคนดื่มน้ำชาด้วย 1 คน ขอคนที่แข็งแกร่งที่สุดนะคะ” ในเสี้ยวพริบตา กองทหารทั้งกลุ่มก็แปรพักตร์...

“Messiah!! Messiah!! Messiah!!” เสียงคำรามกึกก้อง กองทหารจีนกลายเป็น Tamer 30

ผบ.ทหารเรือหันไปบอกกับกลุ่มทหาร...

“ผมไปกินน้ำชาก่อนนะ”

“แก่แล้วก็ไปอยู่ส่วนคนแก่สิ” ยศถูกปลดลงอัตโนมัติ ทุกคนเท่าเทียมกัน

“ไอ้พวกนั้นจะไปกินน้ำชาด้วยรึเปล่า?” หนึ่งในนั้นจุดประเด็น ชี้ไปที่กลุ่มเจ้าสัวที่กำลังลนลานหมุนตัวกลับ

“จัดการพวกมันก่อน เดี๋ยวคุณกับผมค่อยมาวัดกัน” ผบ.สั่งลุย

“ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด!” กระสุนจากปืนไทป์ 56 พุ่งใส่กลุ่มเจ้าสัว

วัคซีน Tame26 ซื่อสัตย์เสมอมา กลุ่มเจ้าสัวรู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้น พวกเขาพึ่งจะผ่านการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์จาก Golden wave ของหวังฉวนมาไม่นาน

“หนีเข้ากองบัญชาการก่อน” ฝ่ายเจ้าบ้านขนหัวลุก แย่งกันหนี สะดุดกันล้มกลิ้ง ตะกุยตะกายหนีความตายจากคมกระสุน...

“โอ้ย!!” คนแถวหลังสุดค่อย ๆ ร่วงลงพื้นก่อนจะถึงประตูรั้ว

“เร็ว ๆ เลย เจ้าสัวสิงห์พยุงผมด้วย” เจ้าสัวพีซีเงอะเงิ่น กลุ่มเจ้าสัว วิ่งตาเหลือกหนีตายจะกลับเข้าประตู แต่พวกเขาต้องเบรกกะทันหัน...

“เหวอ!!!!” เจ้าสัวสิงห์แหกปากลั่น ตาเหลือก

“จะไปไหนกลับไปเจรจาก่อนสิ!” พอดีก้าวขาออกมายืนขวางประตูยกปืนสั้นเล็ง

“อย่าไปกลัวมัน มาบังผมไว้ด้วย” เจ้าสัวช้างดึงลูกน้องมาบังตัวเอง

“อีนี่มาได้ยังไง หลีกไป!” เจ้าสัวพีซี ร้องไล่

“เจรจาสิ! พวกมึงกลับไปเจรจากับมันให้ได้สิ” เธอกำปืนสองมือยิงใส่           

“ฟึ่บ! ฟึ่บ! ฟึ่บ! ฟึ่บ!”

“อ้าก!!!” กระสุนเข้าหัวไหล่ของเจ้าสัวหนุ่ม กลุ่มเจ้าสัวลนลานหาทางหนี เดินหน้าก็ไม่ได้จะถอยก็ไม่ได้ ทหารจีนด้านหลังวิ่งไล่ตามมา โทนี่สั่งลูกสมุนที่มีแต่มือเปล่า...

“วิ่งใส่เลย!! ถึงเวลาแสดงความภักดี ทำหน้าที่อย่างกล้าหาญ”

“ฟึ่บ! ฟึ่บ! ฟึ่บ! ฟึ่บ!” พอดี ยิงสวนไปลูกสมุน 4-5 คนล้มฟุบ

“มึงตายอีเด็กนรก!” กลุ่มที่เหลือวิ่งเข้าใส่ เธอหันหลังกลับวิ่งผ่านป้อมยามแล้วเลี้ยวซ้ายผ่านดงดอกเข็ม กลุ่มเจ้าสัววิ่งตามหลังมาติด ๆ

“ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!” กลุ่มเจ้าสัวล้มดิ้นเหลือน้อยลงไปทุกที

“เจ้!...” หยกแหกปากตะโกนเรียกที่หน้าประตูทางเข้ากลุ่มบ้านกองบัญชาการ

“วิ่งไป!” พอดี วิ่งข้ามสะพานเข้าไปดึงมือของน้อง พากันวิ่งเข้าไปในกลุ่มบ้านของเจ้าสัวแล้วซ่อนตัวหลังถังขยะ

“จัดการให้เจ้รึยัง?” พอดีกระหืดกระหอบ

“อยู่นี่!...เข้าไม่ได้ มีคนอยู่ข้างใน” หยกยื่น C4คืนให้

ในจังหวะนั้นกลุ่มเจ้าสัวพร้อมผู้ติดตามที่เหลือเพียง 3 คนวิ่งผ่านเข้าประตูอาคารแล้วปิดล็อค ทิ้งลูกน้องไว้ด้านนอก

“เจ้าสัว! ผมยังไม่ได้เข้าเลย” ลูกสมุนเกาะประตู

“พวกนาย! ฆ่ามันทิ้งให้หมด” เจ้าสัวช้างเมินหน้าหมุนตัว

Tamer 30 ผ่านบ้านหลังแรกกระจายตัวเข้าคุมพื้นที่ สมุนเจ้าสัวทั้งสามคนถูกทิ้งไว้บนสนามหญ้า พวกเขาพยายามแอบข้างกระถางดอกไม้สายตากลัวสุดขีด ความตายกำลังคืบคลานเข้ามา

“ชี้เป้าให้ทหารจีน ตอนนี้แหละหยก ไปเลย!” พอดีตบก้นน้อง

“ฮึ้บ!!” ยายหยกพุ่งพรวดวิ่งไปเขย่าประตูรั้ว....

“ตึง! ตึง! ตึง!” ทหารจีนหันกระบอกปืนมา

“หย๋าย!” ยายหยกโกยหน้าตั้งกลับมาหา พอดีรีบโบกมือไล่...

“ไม่ต้องแวะ วิ่งยาวไปเลย!” พอดีกำ C4 มือสั่นนั่งเม้มปากพิงถังขยะนิ่งเงียบ

“จ๊าก!!! โตขึ้นหนูจะเป็น Usain Bolt” ยายหยกแหกปากลั่นจ้ำสุดชีวิตพิชิตเหรียญทอง

“ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด!” Tamer 30 วิ่งกรูไล่ยิงตามหลังหยก...

“จ๊าก!!!” เธอสับขาสุดชีวิต เลาะข้างกำแพงซ้ายผ่านบ้านเจ้าสัวไปทางด้านเหนือ

Tamer 30 อีกกลุ่มเลี้ยวเข้าไปในประตูบ้านกองบัญชาการ สมุนของเจ้าสัวพลิกตัวแกล้งตายให้ทหารจีนผ่าน ปืนจากด้านในอาคารยิงสวนออกมาปะทะกันหูดับตับไหม้…

“ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!”

ทหารจีนโดนคมกระสุนร่วงกองหน้าบ้าน เสียงปืนยิ่งดังยิ่งยั่วให้ทหารผีดิบจีนกลุ่มใหญ่ตามเข้ามาสมทบ แล้วพังประตูเข้าไป...

“โครม!”

               ……………………………………

บนลานจอดเครื่องบิน ...

แทน ก้าวลงจากรถยนต์ยืนมองทหารจีนคนสุดท้ายวิ่งเข้าไปในรั้วอาณาเขตของเจ้าสัว แล้วยิ้มมุมปากก่อนยกวิทยุ...

“หัวหน้าหลง! หล้า! ปิดประตูตีแมวเลยครับ เพื่อพี่น้องของเราอย่าให้มันได้กลับบ้านเหมือนกัน”

ทหารไทใหญ่ 2 กองร้อยลุกขึ้นจากกองซากศพที่กระจายเกลื่อนกราด กลุ่มของหลงซันเข้าตามประกบทหารจีนจากด้านหลัง กลุ่มของหล้าเข้าตีจากประตูหน้า พวกเขาปีนขึ้นบนกำแพงคืบคลานตามไปเงียบ ๆ

 
ภายในอาคารกองบัญชาการ...

“ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด!” ประกายไฟและเสียงปืนจากทหารจีนเข้าปะทะกับทหารยามภายในดังสนั่น

พอดีนั่งจ้องรอโอกาสจนทหารจีนคนสุดท้ายของชุดผลุบเข้าไปในบ้าน เธอย่องเข้าไปที่หน้าต่างบานที่กระจกแตกแล้วโยนระเบิด C4 เข้าไป

“เฮ้อ!” เธอยืดคอมองเข้าไปแล้วก้มหลังย่องกลับ ในจังหวะที่เธอ กำลังจะออกนอกประตูรั้วบ้าน....

“ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด!” เสียงปืนดังทั่วทิศ ทหารจีนวิ่งสมทบมาจากด้านหลัง หันมาเห็นพอดีที่ประตูซัดปืนใส่ทันที…

“ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด!”

“ซวยแล้ว! แกล้งตายดีกว่า!” เธอทิ้งตัวลงไปนอนกับพื้นหญ้า

“อุ๊!”พลันสายตาประสบพบพานกับดวงตาอีกคู่ที่นอนมองอยู่

“ชู่ว!” ต่างคนต่างนิ่งค้าง

“สงบศึกก่อน! ถ้าขยับตัวตายนะพี่” พอดีพูดเบา ๆ

“เออ! กูรู้แล้ว” ทั้งคู่นอนตัวเกร็งหรี่ตามองทหารจีนที่เดินเข้ามาสำรวจ

ทหารจีนเอาปลายกระบอกปืนจี้ไปที่ใบหน้าของลูกน้องเจ้าสัว…

“ฉี่ฉี่!” ความร้อนจากปลายกระบอกปืนนาบแก้มควันฉุย กลิ่นหอมของเนื้อไหม้ฟุ้งเขาอดทนกัดฟันแน่น ในขณะที่พอดีเริ่มมองเห็นชะตากรรม

ทหารจีนขยับกระบอกปืนกลับมาหา เธอหลับตาปี๋บ่นพึมพำ...

“อย่าแวะนะ!อย่าแวะนะ!”

“ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด!” เสียงปืนภายในอาคารดึงความสนใจ ทหารจีนวิ่งพรวดเข้าไปสมทบ

“เฮ้อ!” ทั้งสองถอนหายใจพร้อมกัน พอดีหันมองรอบกายแล้วลุกนั่ง...

“ไปก่อนนะ!” เธอวิ่งโกยอ้าวตัวปลิวไปเส้นทางเดียวกับหยก พอเธอขยับลูกสมุนเจ้าสัวก็ลุกวิ่งตาม...

“ไปด้วย! ช่วยกูด้วย!” เขาวิ่งตามหลัง เหล่าทหารจีนที่กระจายตัวภายในเห็นสิ่งเคลื่อนไหวก็ซัดปืนใส่ทันที...

“ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด!”

“ตามมาทำไม ไปที่อื่นเลย” พอดีโกยหนี

“กูขอไปด้วย อย่าทิ้งกู!”เขาวิ่งไล่ตามสุดชีวิต ทหารจีนเล็งปืนจากด้านหลัง

“ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด!”

“อ๊าก!” เขาล้มลงหมดเวลาแค่นั้น พอดียังคงวิ่งต่อไป

หลังจากผ่านบ้านหลังแรกมาที่ลานโล่งหน้าประตูด้านเหนือ ร่างกายที่บอบบางนั้นทั้งเหนื่อยล้าทั้งอ่อนเพลียจากการทำงานหนักมาตลอดแรมเดือน เริ่มซวนเซ...

“ว้าย!!!!” เธอสะดุดขาตัวเองเซแซด ๆ ล้มลงไปกลิ้งกับพื้นลานปูน ทหารจีนวิ่งพ้นจากตัวบ้าน ยกปืนเล็ง

พอดีหันไปมองนิ่ง...

“พ่อ!แม่!เดี๋ยวหนูไปหานะคะ” เธอรู้ชะตากรรมหลับตายอมตาย

“ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด!” เสียงมัจจุราชดังสนั่น เธอสะดุ้งเฮือก

ในจังหวะนั้น...หล้าสไลด์เข้ามานั่งบังให้น้องโดนกระสุนเข้าเต็มหลัง

“อุ๊บ!” เขาคว้าตัวเธอมากอดแล้วล้มลงทับ

“พี่หล้า! ไม่นะ!...พี่ทำอย่างนี้ทำไม ฮือฮือ!” พอดีดิ้นแรง

ในจังหวะเดียวกัน...

“ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!” ฮักและเพื่อนทหารแถวสองเดินถือปืนยาวดาหน้าเข้ามาจากประตูหน้าด้านเหนือตั้งป้อมยิงสวนกลับ

กลุ่มนักรบชาติพันธุ์ของหล้ากระจายกันเข้ามาภายใน ระดมยิงใส่ทหารจีนเหมือนยิงนกในกรง

...............................................

ประตูด้านหลัง...

ทหารของหลงซันไล่ต้อนทหารจีนในรั้วมาจากด้านหลัง ชายฉกรรจ์บนกำแพงวิ่งไล่ตามกระหน่ำยิง ทหารจีนไม่คุ้นเคยพื้นที่วิ่งหนีไปทางไหนก็โดนสอยร่วง

“บรึ้ม! บรึ้ม! บรึ้ม!” ระเบิดสารพัดชนิดซัดใส่กลุ่มทหารจีน 2 กองพันตายเกลื่อนสนาม ไม่มีความปรานีจากนักรบไทใหญ่ พวกเขาล้างแค้นแทนเพื่อนที่ต้องมาจบชีวิตอย่างน่าสงสาร

“ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด!” ทุกอย่างสิ้นสุดโดยใช้เวลาไม่นาน การรบก็สิ้นสุดลง

ภายในพื้นที่อาณาบริเวณของเจ้าสัวผู้กุมอำนาจ กลายเป็นสุสานพันธมิตรของเจ้าบ้านและแขกผู้มาเยือน กลิ่นดินปืนคละคลุ้งผสมกลิ่นคาวเลือดเป็นสิ้นสุดการเจรจาที่ยังไม่ได้อ้าปากทั้ง 2 ฝ่าย

 

บนลานจอดสนามบิน...

“ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด!”

แทนชะเง้อมองตามเสียงปืน เดินไปก้มเก็บ Golden wave เข้ากล่องแล้วยิ้มมุมปาก…

“ขอบคุณมากนะพี่สาว” เขาเดินดูกลุ่มศพนอนกอดก่ายกันไปทางประตูหลัง

“โอ้โห! จำหน้าไม่ได้เลยว่ะไม่รู้ว่าใครเป็นใครเลย มีกี่คนวะที่เป็น VIP” เขาเอากระบอกปืนยาวเขี่ยดูใบหน้าคนที่น่าสงสัยว่าจะเป็นเจ้าสัว ค่อย ๆ เดินข้ามศพชาวบ้านและผีดิบทหารจีนในเครื่องแบบ เพื่อดูคนที่สวมเสื้อผ้าชั้นดีทีละคน ทีละคน

“แทน!” หลงซันกวักมือเรียกที่ริมรั้ว

“เจ้าสัวหนีได้อีกแล้วสินะ! ดวงแข็งจริง ๆ” เขาเดินเข้าไปกอดคอ

“รอดได้ก็อยู่ไม่ได้หรอก ไปด้านหน้ากัน งานนี้เละ! วันเดียวตายมากกว่าที่ผมไปรบกับทหารพม่าซะอีก” หัวหน้าหลงหันมองศพเกลื่อน

“พี่น้องคงสบายใจขึ้นมากนะที่ได้เอาคืน”

“ไม่หรอกครับ เป้าหมายของเรามาเพื่อช่วยคน ผมไม่ได้อยากทำอย่างนี้เลย”

“หล้าเป็นไงมั่ง?”

“ไม่รู้เหมือนกัน มันอยู่ที่ประตูหน้า”

 “ฮือฮือ! พี่หล้า! พี่หล้า! ตื่นสิ! ลืมตาสิ!”

ชายหนุ่มทั้งสองคนเดินผ่านมุมบ้านชะงัก แล้วหันมองหน้ากัน สีหน้าหลงซันตกใจมาก

“พี่หล้า! ตื่นสิ!” เสียงพอดีชัดขึ้น หล้าวิ่งพรวดไปตามเสียง

“พี่หล้า! อย่าตายนะ! พี่หล้าลืมตาเร็ว ๆ” พอดีเขย่าร่างของหล้าอย่างบ้าคลั่ง

“เฮ้ยหล้า!” หลงซันโยนปืนทิ้งวิ่งพรวดเข้าไปกระชากเสื้อของหล้าสำรวจหาบาดแผล แล้วแบกขึ้นไหล่เขย่า

“หล้าฟื้น! ฟื้นสิ!...” เขาเขย่าร่างลูกน้องอย่างร้อนรน

“ช่วยพี่หล้าด้วย! หัวหน้าหลงช่วยด้วย! พี่หล้ากลับมานะ!” พอดีทิ้งตัวลงพื้นคลานเข้ามาร้องไห้เกาะขาของแทน...

“พี่แทนช่วยด้วย อย่าให้พี่หล้าตายนะ หนูไม่อยากให้พวกพี่ตายอีกแล้ว พอแล้ว!”

“อึ่ก!อึ่ก” หล้าสำลัก ร้องเบา ๆ

“หัวหน้า!... ผมจุก.” หล้าเสียงขาดหาย หัวหน้าหลงอุ้มประคองวางหล้าลงกับพื้นแล้วส่งน้ำให้ดื่ม

“พี่หล้า! ฟื้นแล้ว” พอดีผวาเข้ากอด

“เบา ๆ หน่อย ผมจุก!” หล้าถอดเสื้อเกราะอ่อนโยนออกแล้วบ่นเบา ๆ…

“เสื้อกันกระสุนของรัสเซียใช้ดีกว่าของอเมริกันอีก แม่งเจ็บชิบหายเลย!” จิตใจกล้าหาญของหล้าราคาแพงมาก เขาปกป้องน้องด้วยชีวิตของตนเองอย่างไม่ลังเล

แทนอมยิ้มมองหล้าอย่างขอบคุณ...

“เสร็จงานแล้วกลับบ้านกันเถอะ” เขาเอื้อมมือไปฉุดหล้าให้ลุกยืน

“งานยังไม่เสร็จค่ะ! ยังกลับไม่ได้” พอดีลุกกางแขนขวางทางแล้วก้มลูบหัวเข่าที่แตกเลือดไหลอาบก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

หล้ายิ้มพยักหน้า ตบไหล่น้องเบา ๆ…

“เลือกอนาคตของตัวเองซะ จะเดินหน้าหรือถอยหลังตัดสินใจได้เลย”

“เมื่อสังคมดัดจริตผู้ใหญ่ขโมยความฝัน เด็กสิ้นหวังไร้อนาคต เราก็ต้องสร้างความหวังขึ้นมาเอง ถ้าเลิกบูชาตัวบุคคลทุกอย่างจะเสมอภาค หนูสร้างวัฒนธรรมใหม่ขึ้นมาเองดีกว่า”

“ถ้าตัดสินใจไปแล้วจะเสียใจภายหลังไม่ได้นะ” หล้าเตือนสติ

“คุณลุงบอกว่าให้กำจัดความคิดชั่วร้ายออกไปให้หมด หากปล่อยไว้มันจะชอนไชรากเหง้าแพร่พันธุ์ไปหาคนที่หัวอ่อน ค่อย ๆ ขยายอำนาจจนกลายเป็นวัฒนธรรมแล้วกลับมาเล่นงานพวกเราอยู่ดี การจะทำลายกรอบที่พวกเขาสร้างขึ้นมามีเพียงสิ่งเดียวและสิ่งนั้นคือ ความกล้า!” สาวน้อยสายตาเศร้ามองไปที่กองบัญชาการ แล้วกดโทรศัพท์

“ล้น! อย่า!” แทนดึงโทรศัพท์จากมือน้อง

“เฮ้ย!ทำไม?” ทั้งกลุ่มหันมอง

“พี่น้องของผมรอพวกมันอยู่นะ” หล้าเดินเข้าหาเป็นคนแรก

“อย่าทำอย่างนี้ ผมไม่ยอมนะครับ” ฮักหันมาจ้องหน้า

แทนโค้งศีรษะให้ทั้งสองคน...

“พวกนั้นอาจจะตายหมดแล้วก็ได้แต่ถ้ารอดก็ถือว่าโชคดี คนในชาติเหลือน้อยแล้วปล่อยมันไปเถอะนะ” เขามองโทรศัพท์ในมืออย่างชั่งใจ

พอดีหันมองอย่างไม่เข้าใจ...

“ขอเหตุผลข้อเดียวค่ะพี่แทน ถ้าฟังไม่ขึ้นหนูก็ไม่ยอมนะคะ” พอดีไม่เห็นด้วยอีกคน แทนลูบหัวน้องอย่างอ่อนโยน

“พวกมันแก่ขนาดนั้นเคยใช้ชีวิตอย่างสุขสบายมาตลอด หลังจากนี้มันต้องดิ้นรนหากินกันเอง มันจะได้สำนึกบ้างว่าการหาเลี้ยงชีพแบบชาวบ้านมันก็ลำบาก เชื่อพี่เถอะ! แก่ขนาดนั้นมีโรคประจำตัวแน่ ๆ ปล่อยไว้ให้มันทรมานตายไปตามธรรมชาติเถอะ”

พอดีอมยิ้มพยักหน้าเบา ๆ...

“พี่แทนใจร้ายว่ะ! เอาอย่างที่พี่แทนบอกนั่นแหละ!”

“แน่ใจนะ!” หล้าย้ำอีกครั้ง

“ค่ะ! หนูจบการศึกษาแล้ว ไม่มีอะไรติดใจอีกแล้วค่ะขอบคุณมากที่ดึงสติของหนู” เธอยื่นมือให้แทนดึงลุกยืน

น้องหยกคิ้วขมวดจมูกบานยื่นหน้าเข้ามาหา...

“เจ้ไม่บรึ้มมันเหรอ ให้หนูทำนะ หนูยังไม่จบ!” สิ่งที่ผู้ใหญ่เคยทำ เด็กมันจำแม่นกว่า สายตาของหยกไม่ใช่การล้อเล่น

พอดีลูบแขนของน้องให้ใจเย็น....

“เชื่อพี่แทนดีแล้วค่ะ! เรายุติทุกอย่างไว้ตรงนี้ดีกว่า พี่หล้าและเพื่อน ๆ ก็ได้แก้แค้นแล้ว เรามีทางเดินที่ต้องฝ่าฟันเก็บสมองไว้คิดเรื่องสวยงามดีกว่า”

“ก็ได้!”

ยิ่งสังคมของผู้ใหญ่เลวร้ายซับซ้อนซ่อนเงื่อน ศัตรูของพวกเขาก็จะเด็กลงไปทุกวัน ผู้ใหญ่โกงได้แม้กระทั่งนมของเด็กนักเรียน โกงค่าอาหารกลางวัน ทุกหน่วยงานรัฐมักจะโดนผู้มีอำนาจหักค่าหัวคิว เมื่อวันที่พวกเขาตาสว่างแล้วไม่ยกมือไหว้ก็ถือว่า สมควร

ทั้งสองสาวได้ตัดสินใจเลือกกำหนดอนาคตใหม่ พอดีหันไปกอดคอหยกแล้วเดินขากะเผลกออกไปกลางลาน เวลาและอนาคตย่อมอยู่กับผู้เยาว์วัยเสมอ

               ………………………………….