The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 8 ตอนที่ 14

เขตปกครองตนเองกว่างสีจ้วง

เป่ยซี

มีนาคม ค.ศ.2026

“พั่บ! พั่บ! พั่บ! พั่บ!”

เฮลิคอปเตอร์ทหารจีน จอดรอบนถนนหน้าบ้านคุณหมอ ทหาร 4 นายวิ่งเปลที่มีร่างโชกเลือดขึ้นไป

“ทหาร กลับไปก่อน” เจอรี่สั่งการผ่านวิทยุ

“พั่บ! พั่บ! พั่บ! พั่บ!”

เขายืนส่งจนเครื่องแมงปอยักษ์ลับหายไป แล้วหันไปเรียกทหาร 2 นายเดินตามเข้าในบ้าน คุณหมอ หม่าม้าและทหารจีนอีกคนถูกมัดบนเก้าอี้หน้าห้องรับแขก แม่บ้านสาว 2 คนนอนตายจมกองเลือดที่กลางบ้าน

“สรุปว่า ทุกคนตั้งใจหลอกผมกันทั้งหมด ผมจะได้ไม่รู้สึกเสียใจที่ต้องกำจัดทิ้ง” เจอรี่เดินวนรอบทั้งสองผู้เฒ่า สายตาอาฆาตและเกลียดชัง

“เจอรี่! นายใจเย็น ๆ ก่อน เราก็ไม่เข้าใจเรื่องทั้งหมดหรอก นายก็รู้ไม่ใช่เหรอว่า ผมไม่มีเวลาสนใจเรื่องอื่น” คุณหมอพยายามอธิบาย

“เหล่าซือ! ก็ช่วยคุณป้าปิดบัง อย่างน้อยกระซิบผมหน่อยก็ยังดี” สายตาของเขาไม่เหมือนลูกศิษย์ที่เคยมองอาจารย์ด้วยความเคารพ

“ผมไม่รู้เรื่องของพวกคุณเลย ผมก็นึกว่ารักกันดี”

 “รักกันดีอะไรล่ะ จับมือยังไม่ได้เลย ผมก็แปลกใจมาตลอดพึ่งจะรู้ว่าโดนหลอก โดนหักหลัง ที่แสบที่สุดคือ ทำลายผมในที่ทำงานด้วยให้อภัยไม่ได้” เขาเดินปรี่เตะเข้าใบหน้าของนายทหารที่ถูกมัดมือข้างคุณหมอ หม่าม้าหันไปมองตาเขียวปั้ด…

“มึงมันหน้าตัวเมีย ไม่ใช่ลูกผู้ชายเลย ทำไมมึงเป็นคนใจร้ายใจดำอย่างนี้”

“คุณป้าลืมลูกสาวคนนั้นไปได้เลย” เขาเกรี้ยวกราดเอามือบีบจนท่านปากจู๋

“ไอ้เดรัจฉานมึงปล่อยกูเดี๋ยวนี้นะ กูผิดเอง กูต้องทำร้ายจิตใจลูกเพราะมึง กูทำร้ายเพื่อน ๆ ของลูกทุกคนเพราะมึง ไอ้ชั่ว!”

“คุณป้าอยากได้ลูกเขยเป็นหลานประธานาธิบดีไม่ใช่เหรอ?”

“สารเลว! กูไม่เคยสนใจตรงนั้น กูคิดว่าคนเป็นหมอจะใจดีทุกคน”

“จากนี้ก็ไม่ต้องพยายามแล้ว ขอให้มันจบไปเถอะนะครับ ผมแปลกใจมาตลอดเรื่องหมวดจางแอนนาที่แท้ก็พวกเดียวกันนี่เอง ที่เลวร้ายไปกว่านั้นลูกสาวคุณป้ายังเป็นพวกขายชาติเป็นสายลับให้เกาหลีเหนือและไอ้นี่ด้วย” เขาเตะใบหน้านายทหารอีกครั้ง  

“ถุย!” นายทหารถุยน้ำเลือดทิ้งแล้วถาม...

“คุณหมอเจอรี่จะทำอะไรก็ทำ แต่อย่าหยาบคายกับผู้ใหญ่”

“มึงไม่ต้องเสือก มึงโดนหนักแน่ มึงหลอกท่านประธานาธิบดี มึงแอบมีอะไรกันกับไป่ไป๋ตั้งแต่เมื่อไหร่? กูจัดการสองคนนี้เสร็จมึงตายแน่” เจอรี่หันมาตบอีกฉาด

“เอาอย่างนี้ดีมั้ย ปล่อยทั้งสองคนนี้ไปแล้วเรามาตกลงกัน?” นายทหารจ้องตาของเขาไม่กะพริบ

“เก้อเฉิงอย่า!” คุณหมอหันมาหน้าซีด

เขาหันปืนมาใส่ เก้อเฉิงยิ้มไม่สะทกสะท้านแล้วเสนอ...

“คุณหมอปล่อยทั้งสองให้เดินลับตาผมไปก่อนสิ แล้วค่อยคุยกัน” เก้อเฉิงพูดเสียงราบเรียบสายตาของเขานิ่งราวกับไม่มีเหตุร้าย

เจอรี่หันซ้ายหันขวาหลุกหลิก...

“ทหาร! ยิงไอ้นี่ให้หน่อย” สายตาของเขาฟ้องว่า กลัว

“แกร็ก!” ทหารทั้งสองนายขึ้นลำปืน เก้อเฉิงยิ้มมุมปาก...

“แน่ใจเหรอน้องชาย? นายรับผลที่ตามมาไม่ไหวหรอก” ทหารทั้งสองนายชะงักลังเลหันมองหน้ากัน

“ยิงสิวะ! ยิงสิ!” เจอรี่ชี้หน้าโวยวาย เก้อเฉิงควบคุมอารมณ์ตนเองได้ดีกว่าเป็นฝ่ายควบคุมการเจรจา

“คุณปล่อยผู้ใหญ่ทั้งสองท่านนี้ไปก่อนเถอะครับ ท่านเป็นคนจิตใจประเสริฐช่วยเหลือคนทุกข์ยากในถิ่นกันดาร ผมตายก็แค่ขาดคนทำงานท่านประธานาธิบดีคงไม่เดือดร้อนหรอกมั้ง?” เขารู้ดีว่าหวังฉวนขาดบุคคลากรสำคัญและเขาก็คือหนึ่งในนั้น

“ส่วนเรื่องของไป่ไป๋ เธอใจดีกับผมมากและเคยช่วยชีวิตของผมไว้ ผมแค่ตอบแทนในน้ำใจของผู้มีพระคุณ”

เจอรี่หรี่ตาก่อนจะพยักหน้าให้ทหาร...

“เฮ้ย!นายสองคนปล่อยคนแก่ก่อน”

ทหารเข้ามาช่วยกันแก้มัดให้สองผู้เฒ่า เก้อเฉิงหันไปหาหม่าม้า...

“คุณป้า! คุณหมอ! ผมขอโทษนะครับ ผมอยากบอกว่าผมรักไป่ไป๋ ส่วนเธอไม่ได้รักผมหรอกครับเธอคิดกับผมเพียงเพื่อน ขอให้มีความสุขนะครับ หนีไปให้ไกลจากจีนแล้วไม่ต้องกลับมาอีก”

“ทำไมทำอย่างนี้ เก้อเฉิงชีวิตของนายมีความหมายกับพ่อแม่นะ” หม่าม้าร้องไห้โฮเข้ากอดนายทหาร

“เก้อเฉิง! คุณตอบแทนมากเกินไปจนผมพูดไม่ออก ผมจะไม่หนีไปไหนให้ผู้หญิงไปคนเดียว ผมขอรับการขอบคุณเพียงแค่นี้” คุณหมอขยับเข้าไปนั่งเคียงข้าง

“งั้นฉันก็ไม่ไป” หม่าม้าทรุดนั่งด้วย

“คุณป้า! คุณหมอ! ไปเถอะครับ ยังมีคนอีกมากมายต้องการความช่วยเหลือจากคุณหมอและคุณป้าอยู่นะครับ พื้นที่ห่างไกลอย่างนี้ขาดคนอย่างคุณหมอไม่ได้ ต่อไปใครจะดูแลพวกชาวบ้านล่ะครับ”

เจอรี่ก้าวเข้ามา...

“เหมือนดูหนังชีวิตเนอะ ผมให้เวลาร่ำลากันอีก 5 นาที”

                                              ..........................................

 

ในขณะเดียวกัน ปากทางเข้าหมู่บ้านจ้วง...

แทนกับเจ็ทโด้นั่งคุยกันมาในรถยนต์ เจ็ทโด้หันไปมองโรงพยาบาลที่เคยรักษาตัวก่อนที่รถยนต์จะวิ่งผ่านเลย...

“จะโกรธก็โกรธไม่ลง ถ้าไม่ได้พ่อแม่ของไป่ไป๋กูก็คงตายไปแล้ว จูยอนด้วยไอ้ซอนอีกคน พวกเราติดหนี้บุญคุณของบ้านนี้ พวกเรามันตัดกันไม่ได้บุญคุณมันไขว้กันมั่วไปหมด”

แทนพยักหน้า...

“ไม่มีลูกสาวแล้วหม่าม้าคงทุกข์ใจมาก ทั้งสองคนเหมือนเป็นทุกอย่างของกันและกัน หัวใจคงบอบช้ำมากน่าสงสารท่านนะ” เขาดวงตาเศร้าลงมากเมื่อรถยนต์แล่นเข้าใกล้บ้านที่คุ้นเคย

“มึงสนิทกับแม่ของไป่ไป๋เหรอ?”

“สนิทมาก หม่าม้าน่ารักคุยสนุก ส่วนคุณหมอก็สุดยอดมาก ทั้งสองคนรักไป่ไป๋มากครับ”

“เฮ้อ!” เจ็ทโด้ถอนหายใจ

แทนหันมองหน้า....

“แล้วพี่เอาทองคำของพี่ซอนไปแจกให้ชาวบ้านทำไม?”

“แบ่ง ๆ กันไปใช้ ยังเหลือเอาไปให้มันอีกตั้งเยอะ ฝังไว้ก็ไม่ได้ใช้หรอก อีกอย่างเจ้าซอนจะได้ไม่กลับมาอยู่ที่นี่อีก” สายตาของเจ็ทโด้เจ้าเล่ห์มาก

“เขาจะไม่โกรธเหรอ?”

“ทองคำพวกนั้นของนาตาลี จริง ๆ แล้วนาตาลีใจใหญ่มาก มึงรู้มั้ยในบรรดาเพื่อนเราทั้งหมด ใครฉลาดที่สุด?”

“คงน่าจะเป็นผมนั่นแหละ” แทนยิ้มกวนตีน

“หึหึหึ!”

“นาตาลีเคยบอกว่าไม่มีใครฉลาดกว่ากัน ประสบการณ์ของใครไปไกลกว่า คนนั้นก็ความรู้มากกว่า” แทนหันมายิ้ม

“มึงคิดว่าใครเก่งสุด” เจ็ทโด้ถามย้ำ

“ไป่ไป๋!”

เจ็ทโด้ส่ายหน้า...

“หมวดจาง!”

“ขอเหตุผลด้วยครับ” แทนหันมอง

“ไป่ไป๋ก็ฉลาดไหวพริบดีหัวคิดสร้างสรรค์ดี แต่หมวดจางคมกว่าในเวลาคับขันเธอจะนิ่งกว่า เธอฉลาดจับนาตาลีอยู่มือ ยึดอำนาจไอ้ซอน สร้างบารมีเหนือหัวหน้าชนเผ่า ลูกชายของเธอโคตรสบายเป็นลูกชายสาธารณะทุกคนเลี้ยงทุกคนรัก”

“อืมจริง! ผมเคยเห็นฝีมือเธอหลายครั้ง พี่! ผมฝันเห็นไป่ไป๋เมื่อคืนนี้ เธอร้องไห้ไม่พูดอะไรเลย”

“เหรอ! ดีหรือร้ายวะ? กูก็ไม่ใช่สายมูซะด้วยตีเลขไม่ถูก ไปเยี่ยมบ้านเธอเสร็จแล้วจะได้กลับบ้านซะที คิดถึงบ้านจังเลย” เจ็ทโด้ยิ้มกับท้องฟ้า

“แหม! กลับบ้าน...”แทนลากเสียงล้อ...“พี่รู้สึกว่าที่เกาหลีเหนือเป็นบ้านแล้วเหรอ?”

“เออว่ะ! มันผูกพัน ชาวบ้านที่นั่นแม่งใจกว่า!” เจ็ทโด้ลากเสียงเลียนแบบพวกโจ๋

“เห็นได้ชัดว่าสังคมนิยมน่าอยู่กว่าทุนนิยมมากเลยเนอะ สนุกกว่าอบอุ่นกว่า ถ้าเปิดโอกาสให้เข้าถึงทรัพยากรอย่างเป็นธรรม ผมคิดว่าสังคมนิยมน่าอยู่กว่ามาก”

“จริงของมึงว่ะ! กูเห็นแต่การแข่งขันเวลาเป็นเงินเป็นทอง ทำงานตั้งแต่พระอาทิตย์ขึ้นยันพระอาทิตย์ตกแม่งก็ยังจนเหมือนเดิม ในยามขัดสนไม่รู้จะหันไปพึ่งใคร ไอ้ทุนนิยมมันใช้เงินเป็นตัววัดทุกอย่างที่เป็นคนจริง ๆ ถ้าไม่มีเงินอยู่ลำบากมาก”

“ใช่ครับ! เพื่อนกันก็จริง เวลาลำบากเขาจะเดินจากเราไป มันเป็นความสัมพันธ์กันแบบหลวม ๆ ”

แทน จอดรถริมถนนหน้าบ้านแล้วเดินยิ้มร่าคู่กับเจ็ทโด้ผ่านลานซุ้มดอกไม้หน้าบ้านเข้าไปที่ประตู สายตาของเขาเหลือบไปเห็นรอยเลือดบนพื้น ยกมือดันอกพี่ชาย...

“ชู่ว!” แทนหน้าตื่นเอานิ้วแตะปาก

“อะไร?” ทั้งคู่วิ่งไปหลบข้างประตู แทนหันไปบอก...

“สงสัยโดนปล้นมีรอยเลือดที่พื้น” เขาชี้รอยเลือดหยดเป็นทาง

“มีกี่คน” เจ็ทโด้กระซิบ แทนยื่นหน้าไปดู...

“7! หือ! ไอ้นี่มันเป็นแฟนไป่ไป๋นี่หว่า?” แทนเอียงคอมอง

เสียงเจอรี่ ภายในบ้านดังขึ้น...

“ทหารเผาบ้านซะ ผมไม่อยากเห็นบ้านหลังนี้อีก”

“ครับ!” ทหารทั้งสองเดินเข้าไปในห้อง

“อย่าทำอย่างนี้เลย ขอเราคุยกันอีกนิดสิ” เก้อเฉิงร้องห้าม

“มึงกล้ามากที่หักหลัง” เขาเตะเก้อเฉิงที่ถูกจับมัดมือไขว้หลัง แล้วหันเกรี้ยวกราดใส่สองผู้เฒ่า...

“ผมเปลี่ยนใจแล้ว! ทุกอย่างต้องเก็บเป็นความลับ ผมจะไม่ปล่อยให้ใครรอดทั้งนั้น” เขาหันมองทหารที่เดินออกจากห้อง ควันไฟเริ่มคลุ้งดำ

เก้อเฉิงขยับตัวหันเข้าหาเจอรี่…

“ผมสัญญาจะไม่ให้ทั้งสองคนแพร่งพรายเรื่องของคุณ ผมจะคุยกับพวกท่านเอง”

“ทหาร! จัดการทุกคนแล้วเอาศพเข้าไปโยนในห้อง!” เขาสั่งเฉียบขาด

 “ไอ้ลูกหมา มึงต้องรับกรรม มึงต้องตกนรก” หม่าม้าวิ่งเข้าใส่ทหารทั้ง 2 นายผลักท่านล้มลงแล้วดึงปืนจ่อหัวสองสามีภรรยา

คุณหมอผวา...

“เจอรี่! ยิงผมคนเดียวปล่อยเมียผมไป” เขายืดอกมองลูกศิษย์ แต่ความโกรธบดบังความถูกต้องไปหมดแล้ว

“เหล่าซือ เชื่อผม!...ตายพร้อมกันจะได้ไม่เหงา ผมจะส่งไอ้คนทรยศไปอยู่ด้วย”

“ที่ผ่านมาพวกผมไม่เคยดีกับคุณบ้างเลยเหรอ? ผมแค่ขอให้ไว้ชีวิตภรรยาของผม เธอไปล้างแค้นคุณไม่ได้หรอก”

ด้านนอก...แทนก้มหยิบก้อนหินแล้วหันไปบอกเจ็ทโด้...

“พี่ยิงคนขวานะ”

“ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!” ก้อนหินกลิ้งไปกลางบ้าน ทุกสายตาหันไปมอง

“ไป!” ทั้งคู่ก้าวขาออกมายืนคู่กัน

“ฟุ่บ! ฟุ่บ!” ทหารทั้งสองหัวทิ่ม หน้าคว่ำ

“ไอ๋หยา!” เจอรี่สะดุ้งตาโปนวิ่งไปหลบในห้องกินข้าวทางซ้าย ควันดำเริ่มตลบอบอวน เปลวไฟเริ่มโหมแรง

“มึงจะหนีไปไหน?” แทนวิ่งตามเข้าไปในห้องอาหารแล้วจ่อปืนใส่หัวเจอรี่ที่หลบอยู่ใต้โต๊ะ

เขาก้มลงไปมองหน้าโจทย์เก่าแล้วยิ้มมุมปาก...

“จ๊ะเอ๋! เจอกันอีกแล้วนะ” เขาหยิบกุญแจมือมาล็อคแล้วลากแขนเดินตามเจ็ทโด้ที่ประคองคุณหมอและเก้อเฉิงประคองหม่าม้าออกไปหน้าบ้าน

เจอรี่สะบัดดิ้นตาขวาง โวยวาย...

“เฮ้ย! มึงจะทำอะไร มึงรู้มั้ยกูเป็นใคร?”

“แหม!ใหญ่เหลือเกิน ทำเป็นจำกูไม่ได้ ผลั้วะ!” แทนตบหัวทิ่มถลำออกไปหน้าบ้าน แล้วถีบหลังส่ง...

“เหวอ!!...”

“อั่ก!” หน้าอกเจอรี่กระทกพื้นเสียงดัง ใบหน้าไถไปกับพื้นกรวด หม่าม้านั่งหมดอาลัยตายอยากใบหน้าอมทุกข์หันมาเห็นเจอรี่ถึงกับจิตหลุด ลุกวิ่งเข้ามาขย้ำคอ...

“มึงต้องตาย!” ท่านโกรธสุดจับหัวกระแทกพื้น แล้วหันรีหันขวางดึงปืนไปจากมือของแทนไปจ่อหน้าผากของเจอรี่...

“มึงทำร้ายลูกสาวกูทำไม? มึงเผาบ้านกูทำไม?ไอ้สารเลว!” ท่าน มือสั่นระริก เจอรี่ยกตาเหลือก...

“อย่าครับ! คุณป้าผมขอโทษ”

“ฮือฮือ! แค้นใจตัวเองนัก!” ท่านน้ำตาไหลอาบสองแก้ม สายตาเกลียดชังคนตรงหน้า หลับตาตัวสั่น มือสั่น

“อย่า!!!!” เสียงร้องครั้งสุดท้ายของเจอรี่โหยหวนก้องบ้าน

“ฟุ่บ!ฟุ่บ!ฟุ่บ!ฟุ่บ!” ท่านกดซะหมดแม็กซ์ เจอรี่หน้าหงายเลือดกระเซ็นล้มลงดิ้นขาดใจต่อหน้า

“คุณป้า!” เก้อเฉิงตะลึง

“พอแล้วครับ!” แทนพรวดเข้าไปกอดด้านหลัง เอื้อมไปดึงปืนออกจากมือที่สั่นระริก หม่าม้าได้สติหันมาจับใบหน้าของแทน...

“แทน! แทนเหรอลูก? มาแล้วเหรอ ฮือฮือ! หายไปไหนมา หายไปไหนมา?” ท่านกอดทรุดลงพื้น แทนทรุดตามลงไปประคอง …

“ไม่เป็นไรแล้วครับ ผมมาช่วยแล้ว” แทนลูบหลังท่านเบา ๆ หันไปหาคุณหมอ..

“ป่ะป๊า! เจ็บตัวไหมครับ?”

“แทน! มาได้ยังไง หายไปไหนตั้งหลายปีได้ยินว่าคุณตายไปแล้ว?” แววตาคุณหมอดีใจปนสงสัย

“มันเกิดอะไรขึ้นครับ? ” เขามองไปที่เก้อเฉิงกำลังเก็บศพของเจอรี่

“เจอรี่มาที่นี่แล้วเจอไป่ไป๋...” ท่านยังพูดไม่จบ แทนพรวดเข้าไปหา…

“ฮ้า!ไป่ไป๋เหรอ เธออยู่ไหน? ไป่ไป๋อยู่ไหน?” เขาพุ่งไปเขย่าตัวคุณหมออย่างร้อนรน

“เอ่อ!!!” คุณหมอหัวสั่นหัวคลอน แทนหันกลับเข้าไปเขย่าตัวหม่าม้า...

“หม่าม้าครับ! ไป่ไป๋ยังไม่ตายใช่มั้ย ไป่ไป๋อยู่ไหนครับ?”

“ฮือฮือ!” ท่านเอาแต่ร้องไห้ ทุกอย่างดูจะไม่ทันใจเขาวิ่งไปเขย่าคุณหมอแล้วหันหลังวิ่งไปเขย่าตัวเจ็ทโด้ เก้อเฉิงขมวดคิ้วมองตาม

“พี่! ไป่ไป๋ยังไม่ตาย พี่ได้ยินมั้ย? ไป่ไป๋ของผมยังไม่ตาย” แทนลนลานหมุนมองไปทั่ว เขาแสดงความดีใจอย่างไม่เคยเป็น

“แทน! ช่วยน้องด้วย ไปช่วยน้องด้วย” หม่าม้าร้องไห้หนัก คุกเข่าน้ำตานองหน้า...

“เจ็ทโด้! ฉันไหว้ล่ะ ช่วยไป่ไป๋ด้วย มันตีเธอมันเอากรรไกรตัดผมเธอ ไอ้เลวนี่มันหน้าตัวเมีย” ท่านทรุดกองกับพื้นสิ้นหวังเหมือนคนหมดหนทาง แทนลุกลี้ลุกลนหันไปหาเจ็ทโด้...

“พี่ผมไปก่อนนะ ผมจะไปช่วยไป่ไป๋เดี๋ยวเธอกลัว ไป่ไป๋ยังไม่ตาย! ไป่ไป๋ยังอยู่!” เจ้าแทนวิ่งฝุ่นตลบออกไปยืนหมุนริมถนนหน้าบ้าน

เจ็ทโด้ เงยหน้าอมยิ้มป้องปากตะโกนขำ ๆ...

“มึงจะวิ่งไปไหน กลับมา!”

“ไปช่วยไป่ไป๋ ผมจะรีบไปช่วยเธอ ไป่ไป๋รอก่อนนะ ผมมาแล้ว” แทนหันรีหันขวาง มองซ้ายมองขวาอยู่ริมถนนยังตัดสินใจไม่ถูก

“ไปกับกูสิ!” เจ็ทโด้ตะโกนแล้วหัวเราะอารมณ์ดีกับท่าทางของน้องชายที่ลังเลและไม่เชื่อใจเขาในเรื่องนี้

“ไม่เอา! เดี๋ยวพี่ไม่ช่วย ผมจะไปเองดีกว่า ผมเคยสัญญาว่า ถ้าเธอได้รับอันตรายจะไปหาเป็นคนแรก” แทน หันหลังวิ่งเตลิดไป เจ็ทโด้อมยิ้มมองตามแล้วหันหาผู้เฒ่าสองผัวเมีย...

“หม่าม้าไปเกาหลีกับผมนะครับ ไปรอไป่ไป๋ที่นั่นผมจะไปช่วยเธอเอง” น้ำเสียงอบอุ่นเชิญชวน

“ช่วยน้องด้วยนะ ช่วยน้องให้ได้นะ” คนแก่ร้องไห้ตาปิด

เจ็ทโด้มองทหารจีนที่เลือดกบปาก...

“ไอ้นี่มันมาด้วยกันหรือเปล่าครับ?”

หม่าม้ารีบเข้าไปจับมือแล้วลูบเนื้อตัวของเก้อเฉิง…

“อย่าทำคนนี้นะเขาใจดีช่วยน้องไว้ พวกเดียวกัน!”

คุณหมอเดินเข้ามาจับมือเขา...

“เก้อเฉิง ผมอยู่ไม่ได้แล้ว ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะ”

เจ็ทโด้เดินเข้าไปหา...

“เราไม่ได้เป็นศัตรูกัน ต่างคนต่างเดินนะ น้องชาย!”

“ปล่อยผมไว้อย่างนี้เถอะครับ เดี๋ยวพวกตำรวจก็มาถ้ามีโชคเราคงได้เจอกันอีก ช่วยไป่ไป๋ให้ได้นะ”เขามองเจ็ทโด้ไม่วางตา

คุณหมอขยับลุกยืน…

“เก้อเฉิง ผมจะไม่ลืมคุณ รักษาตัวให้ดีนะ”

“คุณหมอจะไปไหนกันครับ” เขาบอบช้ำปากแตกแต่ยังยิ้มใจดี

เจ็ทโด้ดึงแขนทั้งสองท่านแล้วตอบ...

“เกาหลีเหนือ! ขอตัวก่อนนะ” เขาหมุนตัวพาทั้งสองเดิน

“ไปขึ้นรถเถอะครับ เจ้าแทนวิ่งเตลิดไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ใจมันคงจะขาดแล้ว ผมไม่เคยเห็นมันเป็นแบบนี้มาก่อนเลย” เขาอมยิ้มชะเง้อมองถนน

“แล้วบ้านล่ะ?” คุณหมอถามแล้วหันมองบ้านที่ไฟกำลังลุกโหม

“ทิ้งมันไปเถอะครับ ผมมีสวยกว่านี้อีกเยอะแยะ เดี๋ยวไปเลือกเอาได้เลย” เขาประคองคนแก่ขึ้นรถยนต์แล้วขับออกไป

“ที่เกาหลีเหนือน่ะเหรอ?” คุณหมอสายตาลังเล

“ใช่ครับ! เกาหลีเหนือ”

“จะอยู่ได้เหรอ?”

“อยู่ได้สบายมาก วันที่พวกผมออกจากที่นี่ก็ไปอยู่ที่นั่นกันหมด คุณหมอครับโรงพยาบาลที่นั่นสุดยอดมาก เกาหลีเหนือดีกว่าที่คิดครับ คุณหมอยังจำจูยอนได้มั้ยครับ สาวเกาหลีเหนือที่เคยมารักษาตัวที่นี่”

“จำได้สิ!”

“ถึงเกาหลีแล้วจะอึ้ง” เจ็ทโด้ยิ้มดวงตาแพรวพราว

หลังจากขับรถยนต์ออกมาได้สักพัก เจ็ทโด้หัวเราะลั่นรถยนต์แล้วชี้ให้คุณหมอและเมียดูที่ริมถนน…

“แทนเหรอนั่นน่ะ เป็นหนักเลยนะ” คุณหมออมยิ้มมอง

“มันปั่นจักรยานตัวปลิวเลยครับ รั่วไปแล้ว ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!” เจ็ทโด้หัวเราะชอบใจ หักพวงมาลัยเข้าไปขวางทาง...

“พรึ่ด...ดด!” แทนเบรกจักยานขากาง...

“ขึ้นรถ! มึงจะปั่นไปเกาหลีเหนือเร้อ ฮ่าฮ่าฮ่า!”

“ผมจะไปช่วยไป่ไป๋ พี่!ไป่ไป๋ของผมยังไม่ตาย ไป่ไป๋กลับมาแล้ว” เจ้าแทนรั่วไปแล้ว

“กูรู้แล้ว! มึงบอก 100 รอบแล้วจะไม่ไปกับกูเหรอ?”

“ไม่เอา! เดี๋ยวพี่เปลี่ยนใจอีก ผมหายใจไม่ออกนะ”

“ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า! ขึ้นมา!”

รถยนต์แล่นลงใต้ออกจากจีนกลับไปที่รัฐฉาน แทนคอยชะเง้อคอมองไมล์รถยนต์ตลอดเวลา...

“เร็วอีกไม่ได้เหรอพี่?” เขานั่งลุกลี้ลุกลน บ่นพึมพำ...

“ผมต้องช่วย ผมต้องไป ผมไม่ยอมให้เธอต้องกลัวอีกแล้ว ผมจะไม่ทำผิดกับเธออีกแล้ว พี่รีบขับให้มันเร็ว ๆ หน่อยสิจะคลานไปถึงไหนกัน” แทนขัดใจที่ทุกอย่างช้าไม่ได้ดังใจ

“ผมว่า150 นี่ก็เร็วมากแล้วนะแทน” คุณหมอยิ้มขำ เจ็ทโด้โยนโทรศัพท์ไปให้...

“เอ้า! โทรบอกจูยอนซะ”

“ไม่เอา! เดี๋ยวเธอไม่ทำ นาตาลีร้องไห้ตายเลย”

“มึงเชื่อกูสิ! โทรไป”

การมีโอกาสได้ลบล้างความผิดจะทำให้สิ่งที่คาใจเบาบาง ถ้าได้แก้ไขในสิ่งที่ผิดด้วยแล้วยิ่งทำให้ความทุกข์หลุดจากใจ ความร้าวใจ เสียใจจะไม่เกิดขึ้นเมื่อต้องคิดถึงมัน เพราะเราได้ทำอย่างดีที่สุดแล้ว

                               ........................................................................