The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 8 ตอนที่ 15

เฉิงเต๋อ

มีนาคม ค.ศ.2026

เซฟเฮาส์ประธานาธิบดี…

สายฝนกระหน่ำซัดราวกับผืนฟ้าโกรธพสุธามาแต่ปางก่อน ลมพายุกรรโชกต้นไม้ใหญ่หักครืน ยิ่งทำให้บรรยากาศภายในอาคารยิ่งร้อนแรง 

ภายในห้องขังเต็มไปด้วยเครื่องทรมานนักโทษสารพัดชนิด ไป่ไป๋ถูกจับมัดขึงพืดกางแขนกางขาตรึงติดกับวงล้อใหญ่ติดผนังห้อง ร่างกายที่บอบบางถูกพันด้วยผ้าพันแผลเปื้อนเลือด ใบหน้าปูดบวมเลือดซิบมุมปาก

กฎแห่งกรรมมักวิ่งเป็นวงกลมกลับมาที่จุดเริ่มต้นเสมอ ใครหว่านความดีก็จะได้ความสุขสบายใจกลับมา เหมือนกับการหว่านข้าวเปลือกก็จะได้ข้าวสารกลับมาเลี้ยงครอบครัว ใครหว่านความเลวร้ายก็จะได้ความเจ็บปวดกลับมาและอาจเจ็บปวดกว่าเป็นร้อยพันเท่า ถ้าการหว่านความเจ็บปวดนั้นไปทำร้ายคนอื่นโดยเฉพาะที่หัวใจ เฉกเช่นเธอเคยทำไว้

เธอทำเรื่องหยามเกียรติของพวกเขาไว้มากมายและมาโดนจับได้อย่างนี้ ความตายก็ไม่อาจชดเชย 

“คลุกคลัก!” เสียงรองเท้าหลายคู่กระทบพื้นรัวเร็ว ทหารยามหน้าห้องยืดอกตรง      

“เปิดประตู!” หวังฉวน เดินฉับ ๆ เข้ามาด้านใน                      

ไป่ไป๋ยืนหมดสภาพโดนตรึงแขนบนวงล้อเหล็กใบหน้าอิดโรย เขาเดินปราดเข้าหาหญิงสาวด้วยสีหน้าโกรธจัด ง้างมือซัดไปที่ใบหน้าของเธออย่างแรง...                   

“เพี๊ยะ!” ใบหน้าของเธอสะบัดตามแรง

“ถุย!” เธอถุยเลือดออกจากปาก ไม่โต้ตอบ                

“เธอเป็นไส้ศึกใช่ไหม? เธอเป็นพวกเดียวกับจูยอนใช่ไหม? กล้ามากที่เข้ามาในกรงเสือ” ใบหน้าของหวังฉวนยับย่นเกรี้ยวกราด 

เขาสะบัดหลังมือ...                

“เพี๊ยะ!”  ใบหน้าสะบัดแรง ร่างกายของเธอมีเพียงเสื้อยืดรัดรูปและกางเกงขาสั้นตัวเล็กที่ห่อหุ้มไว้ ผ้าพันแผลพันท้องเลือดซิบ
          “ฉันไม่รู้เรื่อง พูดไปคุณก็คงไม่เชื่อ” เธอถุยเลือดออกจากปาก ใบหน้าเชิด แววตายังคงนิ่งแม้จะโดนตบอย่างแรง

หวังฉวนจับวงล้อแล้วกระชากหมุน...              

“ว้าย!” 

“ครืด!ครืด!” วงล้อหมุนเหวี่ยงร่างของเธอหมุนเป็นวงกลม เหล็กล็อคแขนและขาบาดเลือดไหลหยด

“ครืด!” เมื่อวงล้อหยุดหมุน เขาเข้าไปบีบปากถามเสียงดัง    

“เธอเข้ามาในกองพันนี้ทำไม?”           

“ฉันก็มาทำงาน” เธอตอบเสียงเบา                 

“วัคซีนที่ทำก็คงใช้ไม่ได้ เพี๊ยะ!” หวังฉวนตบสุดแรง ใบหน้าขาวนั้นบวมแดง                       

“แล้วหนีเข้าเกาหลีทำไม? เพี๊ยะ!” เขาไม่ปรานี ตบไม่ยั้ง เธอได้แต่กัดกลืนเลือดของตัวเอง               

“เธอกับหมวดจางเป็นพวกเดียวกันสินะ บอกมาซะดีดี” เขาเข้าไปบีบคอเขย่า เธอหลับตากัดฟันทนกับความเจ็บปวดลูกกระเดือกกำลังร้าวใกล้แตก สาวน้อยที่ทำทุกอย่างเพื่อความรักและผลของมันกลับคืนมาทำร้าย เธอกำลังจะขาดใจตายคามือ....            

“Rrrr!” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะ เขาปล่อยมือจากคอของเธอ

“แค่ก!แค่ก!” ไป่ไป๋ตาเหลือกลาน ยังไม่ทันจะได้พักหายใจ

“หือ! ว่าไงนะ เจอรี่เหรอ? จริงเหรอ?” เขาขว้างโทรศัพท์ทิ้ง

“มึงอย่าอยู่เลย!”แล้วปรี่ไปคว้าไม้เบสบอล เงื้อสูงปรี่เข้าหา...

“พลั่ก! ตุบ! ตุบ! ตุบ! โป๊ก!”เขาซัดไม้เบสบอลใส่เธอไม่ยั้ง

“อุ่บ!อุ่บ!” เธอกัดฟันแน่นเลือดไหลอาบหน้า เสื้อคอกลมสีขาวแดงฉานไปด้วยเลือดสด ๆ    

“อีสารเลว เจอรี่! ต้องมาตายเพราะคนอย่างเธอ อย่าอยู่เลย ตายซะเถอะ!” เขาไม่ต่างจากคนบ้าที่สติหลุดไปแล้ว เงื้อไม้ฟาดใส่เธอไม่ยั้ง     “พลั่ก! ตุบ! ตุบ! ตุบ!”

ร่างกายหญิงสาวโดนไม้กระหน่ำเข้าไปถึงกับบวมปูด คิ้วแตกปากแตกเลือดกระเซ็น เลขาฯ อูปราดเข้าไปประคอง...

“ท่านครับ อย่าโกรธและอย่าออกแรงมากครับ โรคประจำตัวจะกำเริบครับ”  

“หมดกัน! เพราะอีนี่คนเดียว อีนี่!ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว” เขาหายใจแรงกระชากเนกไทออก…

“ทหาร!” เขาร้องเสียงดัง

“พรึบ!!!” ทหารองครักษ์วัยหนุ่มนับสิบ กรูกันเข้ามายืนยืดอกหน้ากระดานเรียงหนึ่ง หน้าอกติดหมายเลข 1-10

“ปลดอีนี่ลงมา” เขาชี้ไปที่ร่างโชกเลือดของไป่ไป๋ ตอนนี้ดวงตาทั้งสองข้างบวมปิดใบหน้าเขียวช้ำ

“ครับ!” กลุ่มทหารเข้าไปประคองปลดเธอลงมาจากกงล้อสังหาร สภาพหญิงสาวไร้เรี่ยวแรง ทรุดลงกับพื้นนอนหายใจรวยริน 

“พวกนาย! เอาอีนี่ไปทำอะไรก็ได้ จัดการได้เลย อุ๊บ!” หวังฉวนเอามือจับหน้าอกทรุดตัว เลขาฯ อู พรวดเข้าประคอง...       

“ทหาร ! พาท่านประธานาธิบดีไปห้องโน้นก่อน เร็ว!” ทหารเข้าประคองประธานาธิบดีออกจากห้องไป 

ภายในห้องทรมาน...ไม่ได้คลายความตึงเครียดลง ทหารหนุ่มวัยกลัดมันยิ้มหื่น ไป่ไป๋เป็นสาวงามที่เดินเฉิดฉายคู่กับเจอรี่มานาน เธอได้รับคำชมจากทุกสายตาที่พบเห็นเป็นสาวสวยที่หนุ่ม ๆ หมายตา      

“ใครจะรู้ว่าดอกฟ้าจะหล่น ยับเยินหน่อยก็ไม่เป็นไร” ทหารหนุ่มเบอร์ 5 ตัวสูงแววตาประกายเป็นมัน แลบลิ้นเลียริมฝีปาก

เพื่อนทหารเบอร์ 2 เข้ามาผลักอกเขากระเด็นออกไป...

“กูเอาก่อนนะโว้ย”

เจ้าเบอร์ 5 พุ่งกลับมากระชากคอเสื้อ...          

“เฮ้ย!มึงจ่ายกูมาเดี๋ยวนี้ 5,000หยวน มึงติดเงินกูนานไปแล้วนะ” เขาทวงหนี้หน้าด้าน ๆ เจ้าเบอร์ 2 หน้าจ๋อย…

“กูยอมมึงก่อนก็ได้ แล้วหนี้หายกันเลยนะ”

“ส้นตีนเถอะ แค่หักดอกเบี้ยก็พอ”

ทหารเบอร์ 1 เดินเข้ามาเป็นกรรมการ โบกมือปราม...

“จับไม้สั้นไม้ยาว แฟร์ ๆ กันหน่อยสิ เพื่อนตั้งหลายคน มึงจะตกลงกันแค่ 2 คนได้ยังไง?”

เพื่อน ๆ ต่างพยักหน้าเห็นพ้องต้องกันว่า ควรจับสลากก่อน ทหารเบอร์1 สั่งเพื่อน...  

“มึงลากเธอไปนอนบนแคร่ก่อน เดี๋ยว! ทำฉลากใครจับได้เบอร์ 1ได้เอาก่อน ห้ามซ้ำนะเพื่อนคอยนาน ได้คนละ 1 ที” เพื่อนเบอร์ 3 ตั้งกติกาเพิ่ม ทหารสองนายเข้าไปยกร่างอาบเลือดไร้สติของเธอ วางลงบนแคร่ริมผนังห้องข้างเครื่องทรมาน เลือดไหลออกจากผ้าพันแผลที่ท้องนองพื้น ทหารเบอร์ 4 มองไปที่กองเลือด แล้วหน้าแหย…

“กูว่าเอาไปล้างเลือดก่อนดีกว่า เห็นแล้วสยองว่ะ”

ไป่ไป๋ในยามนี้ แม้ไม่อยู่ในสถานะที่ช่วยเหลือตัวเองได้ใบหน้าช้ำบวม แต่ก็ยังอวดรูปร่างโค้งเว้าในเสื้อผ้ารัดรูปล่อตาล่อใจ     

“งั้น!ให้กูเอาก่อนกูชอบแบบนี้ พวกมึงค่อยเอาไปล้างเลือดทีหลัง” ไอ้เบอร์ 5 พูดจบก็ถอดกางเกงเดินไปที่แคร่ ไป่ไป๋ยังนอนนิ่ง

ทันใดนั้น... 

“โครม!” ประตูเปิดผลั้วะเข้ามา          

“เฮ้ย! พวกนายจะทำอะไร?” ซีชานยืนตัวใหญ่สูงคับประตู

“พรึบ!” ทหารเด้งลุกวิ่งมาเข้าแถว...             

“ท่านประธานาธิบดี สั่งให้ทำอะไรก็ได้ ผมเลยจะขออึ๊บสักหน่อยครับ” ทหารรายงานอึกอัก

“คำสั่งเปลี่ยนแล้วพวกนายออกไปได้ เรียกพยาบาลมาให้ด้วย” เขาสั่งเสียงดัง ทหารวิ่งกรูออกจากห้อง

เขาเดินเข้าไปหาไป่ไป๋ แล้วนั่งลงข้าง ๆ ...       

“แม่สาวน้อยเอ๋ย! เธอโชคดีมาก รอดตายครั้งแล้วครั้งเล่า” เขาเสยผมเปิดให้เห็นใบหน้าขาวซีดเลอะไปด้วยคราบเลือด ใบหน้าที่เคยงดงามตอนนี้มีทั้งแผลแตกและบวม ดังนักมวยแพ้น็อกหมดรูป 

เธอค่อย ๆ เผยอเปลือกตาติดคราบ ขึ้นมาอย่างยากเย็น..      

“อือ!” เสียงร้องครางด้วยความเจ็บปวด นายพลซีชานก้มยิ้มมอง...   

“เจ็บหนักเลยสิท่า” เขายิ้มล้อ สายตาของไป่ไป๋ยังโรยแรง     

“ท่านนายพล”เสียงเธอแผ่วเบา          

“อือ! นอนเฉย ๆ ไม่ต้องลุก”

“โครม!” ประตูเปิดอีกครั้ง หวังฉวนหน้านิ่วกลับเข้ามา เลขาฯ อู คอยเดินประกบหลัง

นายพลซีชานลุกยืน...             

“ท่านประธานาธิบดี”  เขายืดอกหลังตรง   

หวังฉวนเกรี้ยวกราด...            

“คุณเปลี่ยนคำสั่งของผมได้อย่างไร? ผมจะทรมานอีนี่จนกว่าจะสาสมกับความผิดที่มันกล้าหยามผม มันต้องตายอย่างทรมาน”

“เกาหลีเหนือติดต่อมาครับ รบกวนท่านไปเจรจากับจูยอนดีกว่าครับ  ผมจะพาเธอไปรักษาก่อน” เขายืดอกรายงาน             

“ผมไม่สน! ผมจะทรมานอีนี่ มันกล้านักใช่มั้ย? ผมจะฆ่ามันยกตระกูลเลย” หวังฉวนเกรี้ยวกราดใส่เขา

“เกรงว่าท่านจะทำไม่ได้ รับรองว่าเป็นข่าวดี ท่านรีบติดต่อกลับไปเลยนะครับ จูยอนติดต่อเข้ามาที่ห้องปฏิบัติการ เมื่อสักครู่”

หวังฉวนฮึดฮัด แล้วเดินออกจากห้องไป ซีชานทรุดตัวลงนั่ง...      

“ผมฝากบอกไปถึงจูยอนและบรรดาเพื่อนของคุณให้พวกเขาเตรียมรับมือการโจมตี  ผมจะบุกเข้าไปฆ่าไอ้คนที่มันฆ่าเสี่ยวปังเอง และเตือนคุณด้วยความหวังดีอย่าไปยุ่งกับเพื่อนกลุ่มนี้เลย ไม่อย่างนั้นคุณจะไม่มีโอกาสรอดเป็นครั้งที่สาม” เขาพูดเสียงเรียบแต่น่าขนลุก

เมื่อวัตถุเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงไปข้างหน้า การทำให้หยุดลงกะทันหัน ต้องใช้พลังเทียบเท่ากับพลังขับเคลื่อน เมื่อคนโกรธมากจนหูตาลาย จะหยุดได้ก็ต่อเมื่อมีสิ่งที่ควรค่ามาหักล้างเช่นกัน

                                    ...............................................