The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 8 ตอนที่ 17

ชินอุยจู

มีนาคม  ค.ศ.2026

ริมแม่น้ำยาลู่ฝั่งเกาหลีเหนือ...

ดวงตะวันเพิ่งจะโผล่พ้นทิวเทือกเขาแสงแดดยามเช้าเจิดจ้าแจ่มใส ฝูงนกเหยี่ยวบินโฉบวนเวียนจ้องมองหาเหยื่อด้านล่าง สายน้ำยาลู่ไหลเชี่ยวกรากคดเคี้ยวแยกสองแผ่นดินออกจากกันไหลลิ่วลงใต้สู่ทะเลเหลือง ทหารตำรวจตรึงกำลังปิดกั้นจราจรถนนฝั่งจีนคู่ขนานยาวไปตามลำน้ำตัดกับทางรถไฟที่ข้ามแม่น้ำมาจากชินอุยจูทางด้านขวามาบรรจบกันเป็นสามแยก  กองทหารอาวุธครบมือยืนคุมหัว - ท้ายของถนน ทหารอารักขาอยู่ในท่าเตรียมพร้อม

ในขณะที่ฝั่งตรงข้ามทหารเกาหลีเหนือพร้อมอาวุธครบมือเข้าประจำตามตึก สไนเปอร์หนุ่มนอนเหยียดขาแนบสายตาที่กล้องติดปืนพร้อมยิง เรือเร็วพร้อมทหารในท่าเตรียมทหารจอดยาวริมตลิ่ง ทั้งสองฝ่ายพร้อมจะเข้าจู่โจม   

สายน้ำเชี่ยวกระแทกเสาสะพานกึ่งกลางแม่น้ำอย่างกับโกรธกันมานาน หวังฉวนชายผู้มีอำนาจมากที่สุดในโลกก้าวเดินอย่างทระนงร่างกายสูงใหญ่ในชุดสูทสีดำ ดวงตาสีฟ้าเยือกเย็นลุ่มลึก ใบหน้าอวบอิ่มหน้าผากกว้างหวีผมเรียบแปล้ ตามมาด้วยซีชานทหารคนสนิทและเก้อเฉิงที่เดินประคองมัมมี่ท่าทางอิดโรย

อีกด้านของฝั่งน้ำ ชเว จูยอน หญิงสาวร่างสูงระหงในชุดโกโจรีสีเหลืองขาว เส้นผมยาวสลวยปลิวไสวล้อสายลม ยืดอกใบหน้าเชิดก้าวเดินดั่งนางพญาเข้าหาหวังฉวนอย่างไม่สะทกสะท้าน ตามมาด้วยนาตาลี แทน เจ็ทโด้ สายลมเย็นพัดแรงบรรยากาศราบรื่นดูเป็นมิตร จูยอนโบกมือยิ้มทักทาย...                      

“Messiah! หวังฉวน” เธอยิ้มโบกมือ ท่าทางสบาย ๆ

“Messiah!จูยอน” เขาทำเช่นกัน             

“ฉันเอานกหวีดมาแลกกับไป่ไป๋ตามที่คุณต้องการแล้ว” จูยอนสาวเท้าเดินเข้าหา      

“จะไม่ถามไถ่สารทุกข์กันบ้างเหรอ จะรีบไปไหนกัน?” เขายิ้มตาสีฟ้าสุกใส ตีนการ่องลึกใต้คางเหี่ยวตามวัย

“คุณสบายดีอยู่แล้วล่ะ เรามาเจอกันได้ก็หมายความว่าสบายดีทั้งคู่” เธอยิ้มมุมปากเอามือเสยผม ใบหน้าของเธอเปื้อนยิ้มอิ่มเอิบแก้มขาวอมชมพู ตาหยียามยิ้มแย้ม สง่างามสมเป็นผู้นำ       

“ผมบอกให้เอาหมวดจางมาด้วย ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?” เขาถามแล้วหันมองหา          

“บอกครั้งที่ 10! เธอโดนระเบิดตายไปแล้ว ทหารของคุณซ้อมเธอหนักมาก มาโดนระเบิดมิสไซน์อีก ทนไม่ไหวหรอก” จูยอนพูดสีหน้าเรียบเฉย         

“คุณอย่ามาโกหกเลย ส่งหมวดจางมาด้วย” ใบหน้าเหลี่ยมของเขายิ้มอย่างเยือกเย็น           

“ฉันจะโกหกคุณทำไม? ฉันไม่ได้รู้จักกับเธอ คุณเป็นคนส่งเฮลิคอปเตอร์มายิงเธอเองนะ” จูยอนยืนยันหนักแน่น เขาท่าทางฉงนสายตาล่อกแล่กไม่มั่นใจ…     

“ผมเชื่อก็ได้! แต่ว่าคุณจะไม่ร่วมกับผมจริง ๆ เหรอ ยังมีโอกาสอยู่นะ?” ดวงตาแข็งกร้าวยิ้มมุมปาก น้ำเสียงสั่นในลำคอน่าขนลุก

“ขอบคุณค่ะ ฉันขออยู่ของฉันแบบนี้ดีกว่าค่ะ เราอยู่เป็นเพื่อนบ้านที่ดีต่อกันดีกว่า” เธอยังยืนยันเหมือนทุกครั้ง                         

ในขณะเดียวกัน...

กลุ่มของผู้ติดตามหวังฉวนคุยกันเบา ๆ เก้อเฉิงก้มลงกระซิบยายมัมมี่...

“คุณเป็นพวกเดียวกับฝั่งโน้นจริง ๆ เหรอ?” น้ำเสียงของเขาผิดหวังมาก มัมมี่พยักหน้าหงึก ๆ                   

“เราต้องเป็นศัตรูกันจริง ๆ เหรอ ? คิดอีกทีสิ!” เก้อเฉิงเสียงอ่อน

“คุณเป็นไปคนเดียวเถอะ ฉันไม่เคยโกรธคุณและบอกความรู้สึกกับคุณไปหมดแล้ว จะเป็นศัตรูไปทำไม?” เธอพูดอย่างถนอมน้ำใจเพื่อน

“แต่ผมต้องทำตามคำสั่งถ้าเขาสั่งผมก็ต้องทำ ผมไม่อยากสู้กับเพื่อนของคุณโดยที่คุณยืนฝั่งโน้น”

“ลาออกสิคะ แล้วข้ามไปอยู่ฝั่งโน้นด้วยกัน”

“............”  

“ผมไม่อยากให้คุณไป อยู่ที่นี่เถอะนะ ผมขอร้อง” เขาต้องแอบอ้อนวอน ไม่ให้นายทหารคนอื่นจับพิรุธ

“เก้อเฉิง! ขอบคุณมากที่ช่วยชีวิตฉันไว้ ฉันต้องไป ถ้าฉันยังอยู่สักวันคุณจะต้องตายเพราะฉัน เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะ อย่าทำให้ต้องลำบากใจกันเลย”

“เห่อ!” นายทหารหนุ่มได้แต่ถอนหายใจ แล้วก็ถอนหายใจ
           ซีชานอมยิ้มเดินเข้าหาไป่ไป๋...             

“คุณฉลาดมาก เล่นเกมจนคุณหมอเจอรี่เหมือนหมูในเล้าเลยนะ” เขายิ้มกว้างหันมองไป่ไป๋

“เปล่าเลยค่ะ?”           

“หมูทำอะไรก็อร่อย ใช่ไหม?” เขาก้าวยืนข้างสาวน้อย สายตาชื่นชม ไป่ไป๋เงยหน้า                

“หนูฉลาดน้อยกว่าคุณ หนูยอมแพ้ คุณเก่งกว่าหนู”เธอปากงุ้มเหมือนนกแก้ว ใบหน้าฟกช้ำตอบเสียงราบเรียบ                          

“ผมชอบพวกคุณนะ แต่ละคนเป็นนักสู้ดี จิตใจของคุณเหนือกว่าผู้ชายบางคนอีก ผมนับถือ ผมชอบที่จะสู้กับทีมของคุณ กลับไปบอกเพื่อนเตรียมตัวให้พร้อม แล้วเรามาสู้กัน” นายพลใหญ่ยิ้มใบหน้าบากดูเหี้ยม แต่สายตาเหมือนเด็กดื้อ  

เธอพยักหน้า...                        

“ได้เลย! ท่านนายพล แต่..หนูเชื่อว่า ท่านขี้โกงอีกแน่ ๆ”

“ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า! เขาเรียกกลยุทธครับ สงครามมีแต่เรื่องโกหก”

หวังฉวน หันมากวักมือไหวไหว…

“ไป่ไป๋มานี่สิ!”

ไป่ไป๋ขยับเดินเข้าไปพร้อมซีชาน จูยอนเสยเส้นผมแล้วพูดเรียบๆ
        “จากนี้ไป เราก็ไม่มีอะไรผูกพันกันแล้ว อย่ารุกรานกันและกันเลยนะคะ จะได้ใช้ชีวิตกันอย่างสงบสุข ไม่ต้องระแวงเรื่องสงคราม ทหารของฉันสู้คุณไม่ได้เพราะฉะนั้นฉันจะไม่เสียเวลารบนะคะ พังก็พังไปด้วยกัน ถ้าฉันอยู่ไม่ได้ โลกใบนี้มืดมนแน่นอน” เธอยิ้มมุมปาก สายตาของเธอดุราวกับแม่เสือ

“อย่าคิดอะไรเลวร้ายอย่างนั้น! ได้นกหวีดมาผมก็แค่สบายใจขึ้นแค่นั้นเอง ผมใช้ไม่ได้อยู่แล้วคุณก็รู้”เขายิ้มร่าหมุนนกหวีด ลักษณะแปลกตาแกะสลักลวดลายโบราณ มีอักษรโรมันTame 2026               

“ไป่ไป๋คะ..มานี่!” จูยอนเรียก ไป่ไป๋ ขยับเดินกระย่องกระแย่งไปหา เมื่อเธอจับมือได้ก็โยนนกหวีดให้หวังฉวน

“ฮ่าฮ่าฮ่า!!” เขาชูหวีดหัวเราะชอบใจ...

“ขอบใจมาก ๆ จูยอน ผมจะได้หลับสนิทสักที” ทั้งร่างกายของเขาดูตื่นเต้นกับสิ่งที่ได้รับ ท่าทางดั่งเด็กได้ของเล่นที่รอคอย เหมือนหนุ่มน้อยได้รับรักจากสาวที่หมายปอง               

“เราลากันแค่นี้นะคะ” เธอประคองไป่ไป๋หันหลังกลับ

นาตาลีเบะปากร้องไห้เข้าหา...

“ไป่ไป๋! ฮือฮือ!” เธอลูบใบหน้าของไป่ไป๋อย่างทะนุถนอม ไป่ไป๋ยืนตัวแข็งทื่อ

“ไม่เป็นไรนะคะ! เดี๋ยวมันก็ผ่านไป” นาตาลีสวมกอดแน่น เจ็ทโด้เดินเข้ามาลูบหัว ไป่ไป๋ทิ้งนาตาลีโผเข้ากอดแล้วร้องไห้สะอื้น...      

“เจ็ทโด้!หนูขอโทษ! หนูขอโทษทุกคนด้วยนะคะ ฮือฮือ!” เธอสะอื้นน้ำตาไหลหันมองตามนกหวีด

“เขาเอาไปเลยเหรอคะ? ฮือฮือ! หนูไม่ดีเองหาเรื่องเดือดร้อนมาให้คุณอีกแล้ว”

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร!” เขาส่งเธอให้จูยอนแล้วอมยิ้มก้าวเท้าเข้าหาหวังฉวน...

“ท่านประธานาธิบดี ผมขอแนะนำตัวหน่อย” เขาก้าวเข้าไปยืนต่อหน้าหวังฉวนและซีชาน แทนเดินตามเข้าประกบด้านหลัง         

“ผมชื่อเจ็ทโด้ เคยทำงานที่ Exon service” เขาพูดเสียงดังฟังชัดตามสไตล์ทหาร ทั้งสองคนหันมองหน้ากัน                    

“แล้วยังไง?” หวังฉวนขมวดคิ้วถามกลับ         

“พวกคุณรู้จักหน่วยงานนี้ เราเคยทำงานร่วมกันมาก่อน อย่าแกล้งโง่ไปหน่อยเลย ท่านจ้างบริษัทนี้ไปเก็บนกหวีดจากเพื่อนของคุณ” เขายิ้มมุมปากบิดคอ กระดูกลั่นกร๊อบ     

“ผมไม่เคยรู้จักคุณ คุณรู้จักเขาหรือเปล่าซีชาน?” หวังฉวนเมิน แล้วหันมอง ซีชานส่ายหน้า...            

“ผมไม่รู้จักคนนี้ครับ แต่ผมรู้จักไอ้หนุ่มนั่น!” ซีชานชี้ไปที่แทน

ชายหนุ่มยักคิ้วยิ้มกวนตีน ยกมือทักทายเหมือนเพื่อน...         

“ไฮ! สบายดีนะครับท่านนายพล ไม่ได้เจอกันตั้งนาน” แทนร้องทัก      “ผมสบายดี ไว้ค่อยเจอกันนะ” ซีชานร้องบอก   

“ครับ! ผมจะรออย่างไม่หวังนะ!”แทนยิ้มอย่างไม่ครั่นคร้าม ซีชานจิกสายตาขู่แล้วถอยหลัง ทั้งสองคนยังจ้องท้าทาย สายตาประสานกันไฟแลบ

เจ็ทโด้ เอ่ยกับหวังฉวน...         

“นกหวีดทั้งหมดก็อยู่ในมือท่านหมดแล้ว โลกใบนี้ล่มสลายเพราะฝีมือท่านไปแล้ว ขอให้ท่านเพียงพอแค่นั้นเถอะ ปล่อยให้ชาวเกาหลีเหนือได้มีอิสระ ผมสัญญาว่าจะไม่ยุ่งกับท่าน” เขาพูดด้วยสีหน้าเรียบ      

“นี่คุณกำลังขู่ผมเหรอ? คุณเป็นใครกันแน่?” หวังฉวนชักสีหน้า

“เป็นคนที่พวกคุณอยากรู้จัก ผมนี่แหละ!เดอะชาโดว์คนเก็บนกหวีดของทุกคน รวมทั้งในมือท่านด้วย”

“หือ!” หวังฉวนชะงัก

“ว้าว!” ซีชานยิ้มกว้างขยับเดินเข้ามาหาแล้วยื่นมือให้จับ เจ็ทโด้ไม่ลังเลสายตาเป็นมิตรจับมือเขย่า 

“โอ้โห! ผมไม่คิดเลยว่าจะได้เจอตัวจริง ผมเคยสอบถามต้นสังกัดของคุณ เขาปิดบังตัวตนของคุณไว้ ยินดีมากที่ได้พบตัวเป็น ๆ เก่งมากเลยนะที่รอดมาถึงวันนี้” ซีชานยิ้มกว้าง         

“ขอให้ไป่ไป๋เป็นคนสุดท้ายที่ต้องเจ็บตัว จากนี้จะไม่มีใครต้องเจ็บตัวอีก เราต่างคนต่างอยู่แบบที่จูยอนบอกกันเถอะนะครับ” เจ็ทโด้ยิ้มพูดเสียงราบเรียบ ทั้งคู่ถอยคนละก้าว

หวังฉวนรีบโบกมือ...   

“เห่ย! อย่าคิดมาก ไม่มีอะไรหรอก!  ใช่มั้ย! ท่านนายพลพิเศษ?”

“ครับท่าน!” ซีชานยืดอกแล้วหันมองเจ็ทโด้... 

“สักวัน! ผมจะเข้าไปเยี่ยม ผมอยากรู้จักคุณ เจ็ทโด้!”  ซีชานยิ้มใบหน้าเหี้ยม รอยแผลเป็นลึกบนใบหน้านั้นเต้นยิบยับ             

“เชิญท่านนายพลเข้ามาได้ทุกเมื่อ ผมจะเลี้ยงกิมจิห่อหมูย่างท่านเอง อย่าใช้วิธีลอบกัดก็แล้วกันพวกเราเป็นทหารไม่ใช่หมา” เจ็ทโด้ขยับเดินเข้าใกล้  ซีชานเดินเข้าหาประจันหน้ากัน เขาตัวสูงกว่าเจ็ทโด้มาก...
          “คุณเตรียมตัวให้พร้อมก็แล้วกัน สักวันผมจะไปเยือน” สายตาของทั้งสองประสานกัน ต่างคนต่างไม่มีการยอมกัน

เจ็ทโด้ยิ้มมุมปาก...     

“ระวังกกหูไว้ด้วยนะ คราวหน้าเข้าหัวแน่”

“หือ!” ซีชานสะดุ้ง สายตาเปลี่ยนจากเดิม     

“คุณ!..คราวนั้นเป็นคุณเหรอ?.” เขาหน้าตื่น

“ใช่!...ผมเองและยอร์นก็เป็นเพื่อนของผม” เขาตอบแล้วหันไปจับมือของจูยอนที่เดินเข้ามาหา         

“ได้เลย! จะได้สะสางซะทีเดียว” ซีชานสูดลมหายใจลึกยิ้มเหี้ยม

“สรุปว่า พวกเราก็เดินสวนกันไปมาตลอดเวลา” หวังฉวนเปรยแล้วหันมองจูยอน...             

“คุณเห็นนกหวีดอันที่ 7 รึเปล่า?  มันอยู่ที่ไหน?”

 “ฉันขอถามก่อน...คุณรู้ไหมว่า เขามีไว้ทำไม?” เธอยิ้มมุมปาก นาตาลีเดินเข้ามาประกบข้าง             

“รู้สิ! เขาเอาไว้ควบคุมพวกเราอีกที แต่ไม่มีใครเก็บได้ มันหายไปแล้ว” หวังฉวนตอบเสียงมั่นใจแล้วหันหน้ายิ้มเยาะมองเจ็ทโด้

จูยอนดึงนาตาลีเข้ามาเคียงข้าง เธอคว้านกหวีดทองคำอีกอันออกจากคอเสื้อของนาตาลี              

“อันนี้ใช่ไหม? เอ๊ะ!ทำไมมาอยู่ที่ฉันนะ” เธอแกว่งนกหวีดโชว์หวังฉวนตาเหลือก ถอยหลังกรูด...             

“เฮ้ย! อย่าเล่นบ้า ๆ นะ!” สีหน้าของพญามังกรถอดสี เขาลนลานกลัวอย่างเห็นได้ชัด จูยอนได้ทีสาวเท้าเข้าหา...               

“เราสองคนทำเลวมาเยอะแล้ว เรามาตายพร้อมกันเถอะ! ยุติปัญหาคาใจไปด้วยกัน” เธอเอานกหวีดเข้าปากแล้วเป่าแก้มป่อง 

 “อย่า!!!!”  หวังฉวนอุดหูตาเหลือกล้มลุกคลุกคลาน หมดสิ้นกันเกียรติของหวังฉวนโดนจูยอนหยาม ต่อหน้ากองทหารของตัวเอง

“ฮ่าฮ่าฮ่า! จำไว้นะ! คุณเอาชนะฉันไม่ได้หรอก อย่าคิดอะไรโง่ ๆ นะคะ ฉันกลับล่ะ!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า! ยอร์นจงเจริญ” เธอสบายอกสบายใจกอดคอเจ็ทโด้หมุนตัวเดินกลับ

แทนเข้ากอดคอนาตาลีแล้วเดินไปจับมือไป่ไป๋ที่ยืนเกาะราวสะพานมองอยู่เงียบ ๆ

“ไป่ไป๋ครับ! กลับกันเถอะ” เขาเสนอหน้ายิ้มกว้างเข้าไปอุ้ม

“ปล่อย!” เธอแกะมือแล้วเดินเดี้ยงหนีไปหาจูยอน

“หือ!” แทนหน้าเสีย หันมองนาตาลี

“ซวยแล้ว เธอโกรธคุณนั่นแหละ นิสัยไม่ดีชอบแกล้ง!” นาตาลีโยนความผิดไปให้แทน แล้วทั้งคู่เดินตัวลีบหลบฉาก ไปยืนแอบมองไป่ไป๋ไกล ๆ

อีกฟากของสะพาน...หวังฉวนสีหน้าวิตกท่าทางกระอักกระอ่วน รีบก้าวขาจ้ำอ้าว...         

“ไป!พวกเรากลับ” เขาเดินตัวปลิวไปที่รถยนต์ สายตาเต็มไปด้วยความกังวล

“พรึบ!” เหล่าทหารตั้งแถวยืดอกน่าเกรงขาม ตรงข้ามกับเจ้านายที่ดูร้อนรน น่าขำ

.........................................................

ภายในรถยนต์ลีมูซีนยาวของประธานาธิบดี...

หวังฉวนและซีชานนั่งเบาะหลังเคียงคู่กัน หวังฉวนใบหน้าเครียดหันมองออกไปนอกหน้าต่างมองไปฝั่งเกาหลีเหนือ

“ท่านต้องแต่งตั้งผบ.ทหารเรือกับ ผบ.ทหารอากาศใหม่นะครับ ทั้งคู่ตายที่ Kala Democracy หมดโอกาสกลับบ้าน ท่านจะถล่มมันซ้ำอีกมั้ยครับ ผมไปเอง!”

“จัดการเกาหลีเหนือก่อน ไอ้พวกนั้นแค่มดปลวก ปล่อยไปก่อน”

“ท่านได้มองคนที่จะขึ้นเป็นผบ.หรือยังครับ?” เขาถามซ้ำ

“อืม! งานยุ่งจนผมไม่ได้วางคนเอาไว้ งานที่ต้องปิดเป็นความลับมันก็ลำบากอย่างนี้แหละจะให้คนรู้มากก็ไม่ได้ คุณคุมกองทัพได้แล้ว ผบ.พวกนั้นไม่มีความหมายหรอก”

“ไอ้พวกเกาหลีนี่ จะเอายังดีครับ?”                 

“ปล่อยทิ้งไว้สักพัก พอพวกมันเผลอแล้วเข้าไปจับตัวจูยอน เธอยังมีเขี้ยวเล็บซ่อนไว้อีก ผมเคยบอกแล้วว่าผู้หญิงคนนี้น่ากลัว” หวังฉวนพึมพำสายตามองไปไกล             

“ได้ครับ! ผมมีเรื่องต้องสะสางกับเจ็ทโด้พอดี” เขายืดอกยิ้ม  

“ว่าแต่ ไอ้นั่น! มันเป็นใคร?”    

“มันเป็นคนยิงหัวผมเมื่อคราวก่อน และเป็นคนที่เก่งมากทำงานเก็บนกหวีดโดยไม่ทิ้งร่องรอย ผมได้เจอคู่ต่อสู้แล้ว ผมอยากจะต่อสู้กับคนเก่งอย่างนี้ครับท่าน” ซีชานยืดอกท่าทางมั่นใจตัวเอง     

“ถึงว่าสิ! จูยอนถึงไม่ยอมลงให้ผมเลยเป็นอย่างนี้นี่เอง คุณจัดการได้เลยนะ” เขาหันสั่ง       

“ขอบคุณครับท่าน!...  เอ่อ! ท่านนายพลห่าวอู๋ ติดต่อกลับมาบ้างหรือเปล่าครับท่าน?” ซีชานหันถาม             

“อยู่ที่เกาหลีใต้ ล่าสุดบอกว่ามาถึงกรุงโซลแล้ว ขาดการติดต่อไปเลย เขาคงทำภารกิจอยู่ ผมว่าจะส่งเก้อเฉิงไปช่วยสักหน่อย”

“ถ้าท่านนายพลทำสำเร็จ เราก็ไม่ต้องบุกเกาหลีเหนือแล้วล่ะ ปล่อยให้มันฆ่ากันเอง เบาแรงไปเยอะเลย” ซีชานออกความเห็น             

“Soulless จากเกาหลีใต้นี่แหละ! จะเป็นอาวุธให้กับพวกเรา คุณหาโอกาสลักลอบเข้าไปจัดการจูยอนตอนที่พวกมันชุลมุนให้ด้วยนะ”

“Rrrrr!” เสียงโทรศัพท์ดังขัดจังหวะ

“หนีห่าว! ท่านนายพลฯ ผมกำลังนินทาท่านอยู่พอดี เป็นอย่างไรบ้างหายเงียบไปเลย?” หวังฉวนทักทายอารมณ์ดี             

“ผมพา Soulless เดินทางมาถึงเมืองพาจูแล้วครับ อีกไม่นานก็ถึงDMZแล้วครับท่าน” นายพลห่าวอู๋รายงานเสียงใส              

“ดีมากท่านนายพลทำถูกใจมาก รักษาสุขภาพด้วยล่ะ เสร็จงานแล้วรีบกลับมานะต้องฉลองกันหน่อย”เขากดวางสายแล้วหันมองซีชาน...

“พวกคุณทำงานสำเร็จงดงาม เรายังมีทหารอีก 1,500นายในกองพันที่ 8 มากพอที่จะถล่มเกาหลีเหนือให้เป็นจุล อย่าให้กองพันอื่นเข้ามายุ่ง ปล่อยให้มันคุมกองกำลังไว้เฉย ๆ ก็พอ คุณเอา Golden wave ไปเก็บไว้ที่ไหน?”

“Golden wave ผมให้เก้อเฉิงเอาไปเก็บที่ฐานยิงขีปนาวุธที่ฉางชุนครับ ส่วนทหาร 1,500คนนั้น ท่านนายพลพาไปทำงานด้วย 800 นายครับ”

“เป็นกำลังใจท่านนายพลด้วย!”

“งั้นผมขออนุญาตต้อน Soulless ของรัสเซียเข้าเกาหลีเหนือด้วยดีกว่านะท่าน” ซีชานยืดอก              

“ได้สิ! ไปสิไปเลย ถ้า Soulless เข้าเกาหลีเหนือได้ เราก็ชนะศึกครั้งนี้แน่นอน ไปจัดการเสี้ยนหนามให้เรียบร้อยเราจะเผาเกาหลีเหนือถ่ายทดสดให้ชาวจีนดู” หวังฉวนหัวเราะอย่างเยือกเย็น

คนโกงย่อมฉลาดกว่าคนซื่อ คนซื่อยังฉลาดกว่าคนโง่ ถ้าคนซื่อไปเล่นการพนันกับคนโกงเท่ากับว่าเขาเป็นคนซื่อบื้อ มีทางเดียวที่จะชนะคนโกงได้คือต้องโกงกว่า ยิ่งเป็นเรื่องของอำนาจไม่มีความซื่อสัตย์หรือความดีใดจะชนะคนโกงไปได้

                 ..........................................................