The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 8 ตอนที่ 20

พยองยาง

มุมมองสายตา แทน

เมษายน ค.ศ.2026

 “เซมเกิดเรื่องใหญ่แล้ว ชาวบ้านประท้วงเต็มเมืองเลย” สหายโกมีทักวิทยุเรียกพวกเราตั้งแต่เช้ามืด

“เกิดอะไรขึ้น?” ผมเด้งจากที่นอนรีบแต่งตัว สองสาวเห็นผมอาการไม่ดี กระโดดเข้าห้องน้ำอย่างรีบร้อน

“ชาวบ้านประท้วงหยุดงาน ตอนนี้ออกมาเต็มเมืองแล้วครับ”

“ใครเป็นหัวหน้าม็อบ” หัวของผมสับสนวุ่นวาย สิ่งที่กังวลเกิดขึ้นแล้ว

“คิมมีแรอาจุม่าครับ”

“เธอต้องการอะไร?”

“ผมแจ้งสหายจูยอนไปแล้ว มาฟังพร้อมกันเถอะครับ ผมรออยู่ที่ซันพาเลสนะครับ”

“แป๊น!แป๊น!” เจ็ทโด้ขับรถยนต์มาจอดหน้าบ้านอย่างร้อนใจ ผมรีบวิ่งไปหาจูยอน...

 “มันเกิดอะไรขึ้นครับ?”

เธอยิ้มโบกมือให้กลุ่มหมวดจางที่เดินเข้ามาหา

“ฉันก็ไม่รู้ ไปดูกันเถอะ” จูยอนก็สีหน้าไม่เข้าใจกับเหตุการณ์เดินไปเกาะแขนของหมวดจางพาไปขึ้นรถยนต์

“กูว่า ถึงเวลาที่เราต้องกลับบ้านกันแล้วล่ะ” เจ็ทโด้มองกลุ่มชาวบ้านเดินขบวนเป็นแถวยาวข้างทาง

“ยังไง?” ผมงงไปหมดแล้ว

“พวกเราสร้างเขาขึ้นมา ใครจะฆ่าลูกของตัวเองได้ลงคอ เราปรารถนาให้พวกเขามีความสุข ถ้าการไม่มีพวกเราแล้วเขามีความสุขเราก็ควรไป ปล่อยให้เขาเลือกทางเดินเอง จูยอนวางมือแล้วคงห้ามใครไม่ได้แล้ว”

ระหว่างทางกองทหารและชาวบ้านมาออแน่นตามสองข้างทางจนถึงด้านหน้าซันพาเลส ยิ่งรถยนต์เข้าใกล้อาคารเสียงเพลงคุ้นหูยิ่งดังสนั่น

“อารีรัง อารีรัง อาราริโย อารีรัง โกแกโร นอมอกันดา”เสียงเพลงอารีรังดังแว่วหวานปลุกเร้าให้เกิดความสำนึกรักชาติ ถึงแม้นว่าผมจะไม่เข้าใจลึกซึ้งด้านภาษา แต่ท่วงทำนองภาษากายของพี่น้องเกาหลีนั้นก็สามารถบอกถึงสิ่งที่คิดภายในใจ ไม่มีความโกรธในแววตาของผู้ประท้วง

“แทนคะ! ทำไมคนเยอะจัง?” ไป่ไป๋หน้าตื่นไม่ต่างจากซอนและเมียที่หันไปเกาะกระจกมองผู้คน

“ยังไม่รู้ความต้องการของพวกเขาเลย นาตาลีรู้มั้ย?”

“ฉันแวะมาดูสหายคุณลุงทำงานก็ไม่มีใครพูดอะไรนี่คะ ฉันยังคุยกับมีแรอาจุมม่าอยู่เลย ไม่เห็นเธอพูดอะไรนี่นา” เธอก็ฉงน

“กูว่ามึงโดนประชาทันต์แน่ เขามารอกระทืบมึงนั่นแหละ โดนยึดอำนาจไปแล้วมั้ง?” ซอนนั่งเบาะหลังยิ้มกวนตีน แม่ใหญ่หันมาจ้อง…

“เมื่อไหร่จะหายบ้าเนี่ย? เดี๋ยวถ้าได้ยินว่ากวนตีนใครอีกทีนะ โดน!”

“............” เขาก้มหน้าเงียบ

เราก้าวผ่านกลุ่มผู้ประท้วงเข้าไปในที่ทำงานกว้างใหญ่มโหฬาร สหายคุณลุงคิมจุนซอง ผมสังเกตสีหน้าท่าทางของพวกเขาไม่มีความโกรธเกลียดในสายตาทุกคนเปล่งเสียงร้องเพลงพร้อมเพรียงแหวกทางให้พวกเราเดินเป็นช่องจนถึงห้องประชุม

สหายโกมีทักในเครื่องแบบทหารเต็มยศโค้งศีรษะเปิดประตูต้อนรับ ผมหันไปมองสบตากับเจ็ทโด้ด้วยสายตาแปลกใจเหมือนกัน ภายในห้องทีมงานของสหายคิมจุนซองกว่า 20 คนนั่งรออยู่บนโต๊ะประชุมรูปไข่ทางด้านขวา                    

“เชิญนั่งก่อนครับทุกคน มีเพื่อนมาด้วยเหรอดีจังเลย” สหายคุณลุงยิ้มแย้มกุลีกุจอผายมือเชิญให้นั่ง แล้วประคองจูยอนไปนั่งหัวโต๊ะคู่กับนาตาลียิ่งทำให้แปลกใจ

“เกิดอะไรขึ้นครับ?” ผมร้อนใจพยายามมองหาสิ่งผิดสังเกต

“พวกเขาประท้วงเรื่องอะไร?” เจ็ทโด้นั่งฝั่งขวาติดกับสหายโกและที่เหลือเป็นสหายร่วมงานของคุณลุง /ผมแอบอมยิ้มเมื่อเห็นสหายอึนซอกและสหายจุนโด สหายกู้ชาติที่ผมเคยรู้จักในวันแรกก็นั่งอยู่ตรงนี้ด้วย/

จูยอนขยับยิ้มเอ่ยทักทาย....        

“อันยองฮาเซโยยอลาบูน เกิดอะไรขึ้นคะทำไมชาวบ้านถึงรวมตัวกันมากมายขนาดนี้มีงานอะไรกันเหรอ?” เธอถามอย่างใจเย็นแต่สายตาก็ระวังตัวไปด้วย

สหายคุณลุงลุกยืนโค้งศีรษะแล้วหันมองไปที่ทีมงานกว่า 20 ชีวิตที่นั่งลุ้นให้กำลังใจ ก่อนจะเอ่ยเสียงดัง...                      

“ผมไม่สามารถต้านเสียงเรียกร้องจากชาวบ้าน ทุกคนอยากให้เชิญสหายกลับมาเป็นผู้นำและพวกผมก็ได้ตกลงกันเรียบร้อยแล้วเห็นควรเชิญสหายผู้กองและทีมกลับมาเป็นผู้นำ”          

“ใช่ครับ! พวกเราเห็นด้วย” พวกเขาตอบพร้อมกันเหมือนนัดไว้

“ฮ่าฮ่าฮ่า! นี่รวมหัวกับชาวบ้านหลอกฉันเหรอคะ?” จูยอนยืดอกยิ้มส่ายหน้า พวกเราถอนหายใจโล่งอก
        “ตกใจหมดเลย! ฉันบอกลาทุกคนไปแล้วนี่คะ พวกท่านนำพาพวกเขาไปต่อเถอะค่ะ ฉันไม่ได้ต้องการเป็นผู้นำ” เธอทำตามที่พูดไว้ทุกอย่าง ไม่มีความโลภในใจผู้หญิงคนนี้เลย

สหายคิมจุนซองแย้ง...            

“สหาย! ทำเช่นนั้นไม่ได้นะครับ” สายตาเจือความผิดหวัง สหายคุณลุงคนนี้เป็นหัวเรี่ยวหัวแรงวางกลไกการบริหารจัดการทรัพยากรและเดินงานคู่กับจูยอนมาตลอด                  

“ทุกอย่างสหายจัดการเรียบร้อยแล้วนี่คะ ใครพร้อมก็ขึ้นเป็นผู้นำสิคะจัดการปกครองกันเองได้เลยค่ะ ฉันไม่ต้องการ” เธอยืนยันหนักแน่นพร้อมโค้งศีรษะ        

“สหายจูยอน! เรื่องแบบนี้มันไม่เกี่ยวกับความต้องการ แต่มันเป็นเรื่องของความจำเป็น ชาวบ้านเห็นพ้องกันว่าสมควรให้สหายเป็นผู้นำสูงสุดเป็นขวัญและกำลังใจให้ทุกคน” คุณลุงใช้ความพยายามอย่างจริงใจ เหล่าสมาชิกก็พยักหน้าเห็นคล้อยตามสหายคุณลุง

เธอยังคงส่ายหน้า ยิ้มอ่อนโยน...

“อาจอชี่ทงมู! ขึ้นเป็นผู้นำเถอะค่ะ ท่านมีความสามารถฉันสนับสนุนเต็มที่ค่ะ เราอยู่กันง่าย ๆ แบบนี้ก็ได้นี่คะ”

แต่สหายคุณลุงไม่ยอม เดินไปเกาะไหล่สหายโกมีทักแล้วมองจ้องหน้าจูยอนก่อนจะพูดเสียงดัง...   

“ผม...ไม่เคยลืมแววตาและสีหน้าของสหายในวันแรกที่เราเจอกันที่ค่ายกักกันหมายเลข14 เลย สายตาที่มุ่งมั่นแน่วแน่ สายตาของนักสู้ตัวจริงที่ลั่นกลองรบในใจของผมให้ลุกขึ้นสู้”

“............” ทั้งห้องเงียบสนิท

“สหาย!...เป็นคนปลุกให้พวกเราให้ลุกขึ้นสู้ เราจะคล้องแขนกันเพื่อกอบกู้ชาติขึ้นมาใหม่ เราจะรวมชาติเกาหลีเหนือใต้เข้าด้วยกัน ผมตัดสินใจตั้งแต่วินาทีนั้นว่าจะทำงานรับใช้ความคิดของสหายจะเดินเคียงข้างกันจนกว่าจะเดินไม่ไหว สหายผู้พันโกมีทักก็คิดตรงกัน ชาวบ้านข้างนอกรอคอยให้สหายกลับมาเล่าเรื่องการผจญภัยรอบโลก...ทุกวัน” น้ำเสียงที่พูดกลับมาสั่นเครือ ผมตื้นตันกับคำพูดที่กลั่นมาจากส่วนลึกของหัวใจ สายตาที่มองมามีแต่ความจริงใจและอบอุ่น

จูยอนถอนหายใจเบา ๆ หันมองหน้าพวกเรา ทุกคนพร้อมใจกันพยักหน้าลุ้นให้เธอรับตำแหน่ง ผมคิดในใจ...ถ้าต้องอยูที่นี่เราเป็นคนออกแบบการปกครองเองดีกว่า

ผมสนับสนุนเป็นคนแรก... 

“ผมเห็นด้วยครับ สหายจูยอนเก่งเรื่องเทคโนโลยีความรู้ด้านนี้ช่วยได้มาก ผมสนับสนุนให้รับตำแหน่ง ผมยกสองมือ” ผมไม่อยากต้องเหนื่อยอีกเป็นผู้บริหารดีกว่าเป็นฝ่ายค้าน

จูยอนยังนั่งนิ่ง ก่อนจะเอ่ยเสียงราบเรียบ...                

“เป้าหมายของฉันคือการปลดปล่อย เมื่อสำเร็จแล้วก็ขอเป็นเพียงผู้อาศัยเป็นพลเมืองที่ดีและจะอยู่เป็นคุณยายใจดีเล่านิทานให้เด็ก ๆ ฟัง” เธอยังบ่ายเบี่ยง ไม่ยอมรับการเป็นผู้นำ

สหายโกมีทักลุกขึ้นยืน...         

“การเชิญสหายกลับมา ไม่ได้เป็นความต้องการของพวกผมอย่างเดียวนะครับ ชาวบ้านข้างนอกฝากมาบอกถ้าสหายไม่กลับมา พวกเขาก็จะไม่ทำงาน เขาจะเริ่มประท้วงหยุดงานแบบโลกเสรีที่สหายเล่าให้พวกเขาฟัง” สหายโกยืดอกผายมือออกไปนอกห้อง...              

“สหาย!มองที่ดวงตาของพวกเขาสิครับ สหาย! ไม่ต้องเป่านกหวีดก็มีคนรักมากมายจะทิ้งไปจริง ๆ เหรอครับ?” เขาชี้ไปที่กลุ่มคนด้านนอก สายตาของชาวบ้านต่างรอคอยคำตอบจากเธอ

“...........” ภายในห้องเงียบกริบ ทุกสายตาจับจ้องกดดันไปที่หัวโต๊ะ  สหายโกดูจะร้อนรนกว่าใคร หลุกหลิกหันมองหน้านาตาลี...       

“ซาจังนีมทงมู! พูดอะไรสักหน่อยสิครับ ช่วยบอกกับสหายจูยอนด้วย เธอไม่ได้ยินเสียงเรียกร้องของพวกผม” เขาประสานมืออ้อนวอน นาตาลีหันมองหน้าพี่สาว...              

“อนนี่! ต้องรับแล้วค่ะ เราไม่ได้ทำเพื่อตัวเอง เราทำเพื่อพวกเขา ฉันจะอยู่ช่วยด้วย ฉันเห็นด้วย” เธอยกมือสนับสนุน

เจ็ทโด้หันมองยิ้มอบอุ่นให้จูยอน ไม่แสดงอาการกดดัน...       

“คุณหนีไม่ได้แล้วล่ะ ผมไม่มีปัญหานะไม่ว่าคุณจะตัดสินใจอย่างไร เราต้องช่วยพวกเขาทำงาน ถ้าคุณไม่รับตำแหน่งนั้นแนวความคิดของคุณจะไม่มีอะไรปกป้อง” เขาบอกเบา ๆ

เธอสูดลมหายใจลึก ยืดอก...              

“ได้!แต่เมื่อถึงวันที่ทุกคนพร้อมฉันจะปล่อยมือนะคะ” พอสิ้นเสียงของเธอ ซันพาเลสแทบจะลุกเป็นไฟ...     

“เย้!!!!” สหายเกาหลีภายในห้องกระโดดโลดเต้นดีใจ เกิดความโกลาหลชุลมุน

“แทบัก! สหายจูยอนกลับมาแล้ว” สหายคุณลุงดีใจกระโดดตัวลอยวิ่งไปกอดกับทีมงาน

จูยอนยิ้มกว้างให้กับสหายโกที่ลุกเดินเหนียมเข้ามาหา...

“ยินดีต้อนรับกลับมาครับ จูยอนนูน่า!” เขาเรียกเธอว่าพี่สาว

“ด้วยความยินดีค่ะ โกมีทักนัมดงแซ็ง” เธอเรียกเขาว่าไอ้น้องชาย

สหายโกมีทักในชุดนายทหาร ดีใจมากกว่าใครวิ่งออกไปนอกห้อง ชาวบ้านที่รอฟังคำตอบกระจายตัวเหมือนผึ้งแตกรังวิ่งออกไปบอกต่อ ๆ กันเสียงโห่ร้องดีใจก้องห้องโถง พวกเราก้าวออกจากห้องประชุมเดินออกมาหน้าพระราชวังสุริยะ/ ซันพาเลส/ สหายโกยืนเด่นบนลานบันไดตะโกนใส่กองทหารด้านล่าง…

“ทหารจัดแถว!”

“เย่!!!!” กองทหารขยับตัวกันพรึบพรับ

“ทำความเคารพ สหายอันเป็นที่รัก!” เขาตะโกนสุดเสียง จูยอนเดินยิ้มโบกมือเข้าไปยืนเคียงคู่กัน

“ชุงซอง!!!” เสียงนักรบแห่งโชซอนหนักแน่นดังกระหึ่มสั่นขั้วหัวใจ สหายโกเอามือแตะหน้าอกแหงนมองท้องฟ้า ขอบคุณพระเจ้า

“สหายจูยอนกลับมาแล้ว! ตะเกียงเกาหลีไม่ริบหรี่อีกต่อไปแล้ว”

“เฮ้!!!” ชาวบ้านแสดงความยินดีกันไปทั้งถนน ขวัญและกำลังใจของเกาหลีเหนือกลับคืนมา

เจ็ทโด้ขมวดคิ้วมองไปที่กลุ่มชาวบ้านแล้วกวักมือเรียกใครบางคนในนั้น ก่อนจะหันมาหาผม...
           "กูรู้แล้วว่าใครเป็นผู้นำประท้วง ไอ้นี่ฉลาดและเรียนรู้ได้เร็วมาก ต่อไปเราได้ผู้นำฉลาด ๆ อีกคนแล้ว" เขาหัวเราะเบา ๆ มองไปที่นายทหารท่าทางคุ้น ๆ เดินก้มหน้าอมยิ้มเข้ามาหา

“ชุงซอง! เจ็ทโด้เซม! นินจาเซม!” คิมซองบกเดินตัวลีบมาพร้อมกับคิมมีแรอาจุมม่า

“มีแรอาจุมม่ามาประท้วงผมเหรอ ไม่พอใจผมก็เอาไม้เรียวมาตีก้นก็ได้นี่” เขาหันไปทักสหายคุณป้าตัวตึงเกาหลีเหนือ

“ฉันเปล่านะ! ไอ้นี่แหละมันมาขอยืมชื่อของฉัน บอกว่าถ้าทำตามมันแล้วสหายจูยอนจะกลับมาทำงาน” พอท่านพูดอย่างนี้ ผมเข้าใจทันที

เจ็ทโด้อมยิ้มแล้ววางมือไว้บนไหล่ของคิมซองบก...

“ผมว่าแล้วมันแปลก ๆ ผมเห็นทหารปะปนกับผู้ประท้วงหลายคน ผมจำได้...สหายเคยพูดอะไรไว้กับผมที่ Kala Democracy สหายเป็นคนวางแผนสินะ!”เจ็ทโด้เสียงเข้ม เจ้าพยัคฆ์น้อยแบ็คตูยืดอกยิ้มภูมิใจ

“นินจาเซม!” จู่ ๆ เจ็ทโด้ก็เรียกชื่อผมซะเต็มยศ

“เย่!”

“สั่งขังสหายคิมซองบก 1 สัปดาห์ ข้อหาสร้างความวุ่นวาย”

“เย่! ซองบกมีอะไรจะพูดมั้ยสหายหลอกผมด้วย แหม!..ผมได้กลิ่นเลือดและสงคราม แสบนักนะ!” ผมอยากจะตบบ้องหูสักฉาด

“โคตรคุ้มค่าเลยครับเซม!” นักบินยิ้มร่ากับโทษที่ตัวเองได้รับหันไปกอดกับคิมมีแรอาจุมม่า

จากนี้ไปพวกเราคงต้องช่วยกันพัฒนาในสิ่งที่โดนทำลายลงไปให้กลับคืน ผมเองก็มีหนี้ที่ต้องชดใช้ให้จูยอนอย่างไม่มีวันสิ้นสุด ในอีกมุมของความคิด...ถ้าจะต้องสู้กับจีนพวกเราต้องขึ้นเป็นผู้นำ ทหารจีนตั้ง 2 ล้านคนกับทหารเกาหลีฝึกหัด 2 แสนคน มองยังไงก็ไม่มีทางสู้ได้เลย ปลาเล็กจะกินปลาใหญ่ได้ยังไงนะ ยังคิดไม่ออกเลย.