The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 9 ตอนที่ 8

เกาหลีเหนือ

มุมมองสายตา เจ็ทโด้

กรกฎาคม ค.ศ.2026

“พั่บ! พั่บ! พั่บ! พั่บ! พั่บ!” เสียงใบพัดตัดอากาศดังแว่วเข้ามาในห้องโดยสาร เฮลิคอปเตอร์ Boeing AH-64E Apache Guardian ลอยลำตรวจการณ์ตามลำน้ำด้านล่าง สายน้ำไหลคดเคี้ยวผ่านเทือกเขาไหลเอื่อย

ผมแยกกับเจ้าแทนที่เมืองกังกายเลือกเส้นทางบินจากทิศเหนือเลาะลำน้ำชายแดนจากภูเขาเบ็กตูไปทางทิศตะวันออก หิมะปกคลุมเทือกเขายาวสลับซับซ้อนสลับทุ่งหญ้า สายน้ำคดเคี้ยวไปตามหุบเขาผาลึก ผมไม่รู้จักที่นี่เลย...

“นี่แม่น้ำอะไรครับยาวมากเลย?” ผมมองลงไปสายน้ำคดเคี้ยวกำลังทิ้งตัวทั้งสายเป็นน้ำตกสูง จูยอนอุ้มน้องแทนนั่งคู่กับนักบินด้านหน้าหันมา...

“แม่น้ำตูเมนค่ะ ต้นแม่น้ำนี้มาจากภูเขาเบ็คตูบ้านของเจ้าลีออง ฝั่งโน้นเป็นแผ่นดินจีนข้ามไปเป็นเมืองเหยียนเปียนและนู่น...ฉางชุน”เธอชี้เข้าป่าขุนเขาสลับซับซ้อนเหมือนคลื่นน้ำ แยกไม่ออกว่าของใครเป็นของใคร

ผมสะดุดใจกับชื่อเมือง...

“ฉางชุนเหรอ? เมื่อ 5 ปีก่อนผมยิงกกหนูซีชานที่นั่น” ผมคิดถึงวันเก่าที่เจ้าแทนโดนระเบิดเกือบตายก็ที่ฉางชุน

นักบินหันมา...

“ใช่แล้วค่ะ! ตรงนั้นมีฐานยิงขีปนาวุธนิวเคลียร์และคนที่รู้เรื่องนั้นมากที่สุดก็นายพลห่าวอู๋นั่นแหล่ะค่ะ” ใช่แล้ว...วันนั้นนักบินอยู่ในเหตุการณ์ด้วย เธอขโมยเครื่องบินขับหนีออกนอกประเทศไม่อย่างนั้นทุกคนอาจตายทั้งหมดไปแล้ว

“ตรงนั้นเป็นปากปล่องภูเขาไฟเหมือนกับยอดเขาแบ็คตูเลยค่ะ แต่ที่นั่นสร้างฐานยิงเป็นจานวงกลม สวยมากเลยค่ะ”

สองประเทศนี้เชื่อมกันบนผืนป่ากว้างใหญ่อย่างน่าอัศจรรย์ จูยอนมองลงไปยังผืนป่าเขียวขจีชี้นิ้วอธิบาย...

“แถบนี้มีแต่เทือกเขาสูงและหุบเหวลึก ครั้งแรกฉันเคยคิดว่าจะหนีข้ามแม่น้ำนี้แหละ แต่เวลามันจำกัดเลยไปว่ายข้ามแม่น้ำยาลู่ที่ตานตงง่ายกว่า” เธอทบทวนอดีตเมื่อคราวหนีออกจากเกาหลีเหนือในครั้งแรก นึกแล้วก็ต้องขอบคุณเจ้าลูอิสที่อุตส่าห์พาเธอมาให้

“ถ้าออกตรงนี้เราก็ไม่ได้เจอกันน่ะสิ!” เรื่องราวโรแมนติกของเราก็ยาวนานเหมือนกัน ถ้าลูกโตขึ้นผมจะเล่าวีรกรรมความกล้าหาญของแม่เขาให้ฟัง แม่ของพวกเขาไม่ใช่คนธรรมดา ขี่มังกรเหยียบฟ้ามาแล้ว

“แม่น้ำในแถบนี้ยามหน้าหนาววิ่งข้ามไปได้เลยนะคะ มันเป็นน้ำแข็ง ชาวบ้านชอบหนีข้ามไปเหยียนเปียนมากกว่าหนีเข้าเมืองวลาดิวอสต็อคของรัสเซียค่ะ” เธอชี้นิ้วไปตามสายน้ำคดเคี้ยวฝั่งประเทศจีนจะมีเมืองเล็ก ๆ ติดริมน้ำ ในขณะที่ฝั่งนี้เป็นป่าทึบและภูเขาสูงตลอดแนว น้องแทนนั่งมองตาแป๋ว

“แล้วทำไมถึงหนีไปจีนล่ะ?” ผมคิดว่าฝรั่งน่าจะใจดีกว่าจีน

จูยอนหันกลับมา...

“ทั้งจีนและรัสเซียเป็นพันธมิตรกับเกาหลีเหนือค่ะ ถ้าโดนจับได้จะโดนส่งตัวกลับมาตายที่บ้าน วิธีการแบบนี้ก็ลอกแบบมาจากรัสเซีย”

นักบินพูดแทรกเข้ามา...

“ชาวเกาหลีเหนือรูปร่างคล้ายคนจีนมากกว่าค่ะ โอกาสซ่อนตัวแล้วรอดมีสูงกว่าที่เหยียนเปียนมีชุมชนเกาหลีอยู่ด้วย การหนีออกจากประเทศจีนไปประเทศที่ 3 ง่ายกว่าออกจากรัสเซียค่ะ”

อำนาจมืดมีเหมือนกันทุกประเทศ พวกผู้นำทุ่มงบประมาณไม่อั้นในกิจกรรมปิดปาก คนเห็นต่างจะโดนรัฐทำร้ายไม่ทางใดก็ทางหนึ่งเสมอ

“ทำไมชาวบ้านถึงไม่ช่วยล่ะแอนนา?”

“มันผิดกฎหมายค่ะแล้วก็ผิดอุดมการณ์ด้วย ที่จีนจะสอนว่าคนที่หนีจากพรรคต้องโดนลงโทษ พวกเขาเลยไม่มีความเมตตาปรานีใด ๆให้กับผู้แปรพักตร์”

จูยอนขยับมองลงไปด้านล่างแล้วชี้เป้าไปที่ลำน้ำในซอกเขา...

“แอนนาลงไปบินในหุบเขาดีกว่า”

“เย่!” นักบินแข็งขันยิ้มมาตลอดทาง

ผมเรียนรู้อีกอย่างว่า คนเราเมื่อโดนจับจุดอ่อนได้ก็น่ารักอย่างนี้ทุกคน จุดอ่อนนี่แหละที่บังคับคนให้ทำตามคำสั่งได้โดยไม่มีข้อแม้

“พั่บ!พั่บ!พั่บ!พั่บ!” เครื่องบินลอยเหนือลำน้ำเชี่ยวในหุบเหวลึก ป่าไม้ในฝั่งเกาหลีหนาทึบ ในขณะที่ฝั่งจีนบางช่วงเป็นหมู่บ้านชนบท

“แม่น้ำสายนี้ยาว 500 กว่ากิโลเมตร เป็นปราการทางธรรมชาติป้องกันดินแดนของ 3 ประเทศ เป็นแม่น้ำสายสุดท้ายของทวีปเอเชียด้านตะวันออกที่ไหลลงทะเลญี่ปุ่นค่ะ” จูยอนทำหน้าที่เจ้าของบ้านอธิบายภูมิประเทศ น้องแทนชะเง้อคอมองตาม...

“ที่แม่น้ำด้านล่างนี้ เคยมีศพที่หนีความอดอยากแช่แข็งมากมาย เมื่อก่อนพวกเราโดนทหารยิงตายทุกวัน แต่ตอนนี้ไม่มีคนคิดจะหนีอีกแล้ว ฉันสั่งให้ทหารไปเก็บศพพวกนั้นมาประกอบพิธีกรรมตามความเชื่อ ส่งพวกเขาขึ้นสวรรค์ไปแล้วค่ะ” เธอถอนหายใจเอามือลูบท้อง ผมนั่งนับนิ้วรอลูกน้อยลืมตา น้องแทนกับผมแย่งกันกอดท้องทุกวัน

ทิศตะวันออกสุดของเกาหลีเหนือเป็นเทือกเขาสูงและทะเลสาบเสียส่วนใหญ่จึงไม่น่าเป็นห่วง สองฝากฝั่งน้ำเขียวครึ้มไปด้วยต้นไม้ ธรรมชาติแถบนี้สวยแปลกตา เงียบสงบ ร่มรื่น ลึกลับ

“จุดที่น่าเป็นห่วงคือ 17 กิโลเมตรสุดท้ายก่อนถึงปากแม่น้ำตูเมน ค่ะ สหายอีจองอักรายงานว่าพวกมันอยู่ที่คาซาน” เธอชี้ลงใต้

“ผมคิดว่าคุณควรจะเจรจากับมันนะ พวกมันเอาแต่ใจมากไปแล้ว”

จูยอนหันบอกนักบิน...

“สหายนักบิน! ไปที่เมืองอันซองกันค่ะ” เธอดึงน้องแทนมากอดแล้วยกวิทยุ...

“สหายจองอัก! สถานการณ์ที่คาซานเป็นยังไงบ้าง?”

“ทหารของเราตรึงกำลังตามริมแม่น้ำไว้หมดแล้ว สะพานอันซองปิดตายข้ามไม่ได้ครับ”        

“ทำได้ดีมาก”

“พั่บ!พั่บ!พั่บ!” เฮลิคอปเตอร์เพิ่มความเร็วสูงสุดบินตัดตรงลงใต้อย่างรวดเร็ว เมื่อพ้นเขตของประเทศจีนก็เข้าสู่ประเทศรัสเซีย เกาหลีเหนือโดนทั้งสองประเทศคลุมด้านบน ในขณะเดียวกันก็ปิดกั้นจีนไม่ให้ออกสู่ทะเลด้านนี้ได้

ผมสะดุดตากับบางอย่าง...ชี้มือไปที่กองวัสดุบางอย่างยาวเหมือนงูตัวใหญ่ ทางฝั่งเมืองวลาดิวอสตอคของรัสเซีย...

“นั่นอะไรงูยักษ์เหรอ มันตามคุณมาถึงที่นี่เลยเหรอ?”

“ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า!” ทั้งสองหัวเราะพร้อมกัน เธอหันมองไปที่กองซากรถไฟสีขาวขบวนยาว…

“ซากขบวนรถไฟทรานไซบีเรียตกราง มันพังไปพร้อมกับรัสเซียค่ะ  คุณรู้จักรถไฟสายทรานไซบีเรียไหมคะ มันมาสิ้นสุดที่นี่แหละ?”

“รู้จักสิ! ทางรถไฟที่ยาวที่สุดในโลก” ผมยืดอกตอบอย่างมั่นใจ อย่างน้อยผมก็เคยได้ยินเรื่องนี้มาบ้าง

“ผิดแล้วค่ะ! ทางรถไฟที่ยาวที่สุดในโลกคือสายพยองยาง - มอสโคว์ของเกาหลีเหนือค่ะความยาว 12,067 กิโลเมตรค่ะ ส่วนทรานไซบีเรียยาวแค่ 9,288 กิโลเมตรเองตอนนี้ยาวเป็นที่ 3 ของโลกรองจากจีนไปแล้ว” เธอยิ้มอวดในเรื่องที่หลายคนไม่รู้ เพราะผมเป็นคนหนึ่งที่ไม่รู้…

“ตอนที่กลับจากสวิตเซอร์แลนด์มากับสหายนินจา ฉันก็คิดจะนั่งรถไฟกลับมานะคะ แต่กลัวโดนจับได้ระหว่างทางพวกทหารมันตรวจถี่ยิบเลยไม่กล้าเสี่ยง” เธอเล่าย้อนอดีต ผมพยักหน้าคิดตาม...

“เกาหลีเหนือก็มีทุกอย่าง ผมเห็นหลายอย่างสุดยอดมาก” อย่างน้อยผมก็เห็นว่าผู้นำสูงสุดของเขา ยังสร้างสรรค์หลายสิ่งเพื่อชาติ ผมประทับใจอาวุธมากที่สุด

“เกาหลีเหนือมีทุกอย่างที่โลกเสรีมีและสถาปัตยกรรมอันดับ 1 ของโลกหลายอย่างอยู่ที่เกาหลีเหนือค่ะ ฉันก็เคยเป็นส่วนหนึ่งในหน่วยงานแฮกเกอร์ที่เก่งที่สุดในโลกนะคะ ตอนนี้ฉันปลุกลาซารัสขึ้นมาแล้ว อีกไม่นานจะมีโทรศัพท์ใช้ฟรีกันแล้วค่ะ ฉันจะยึดดาวเทียมและพัฒนาบล็อกเชน” จูยอนยิ้มหวานคิดใหญ่มาก

การสร้างสงคราม เป็นการตั้งใจสร้างภาพความกลัวชนิดหนึ่ง และเอามาเป็นเครื่องมือในการอ้างความชอบธรรม จนได้รับฉันทานุมัติจากประชาชนให้เป็นผู้นำต่อไป มันเป็นเกมการปกครองที่ใช้กันทุกประเทศ สำหรับคนแล้วถ้ามีความกลัวอยู่ตรงหน้า พวกเขาจะยอมจำนน ไม่ว่าความกลัวจะมาในรูปแบบใดก็ตาม ทั้งมองเห็นและมองไม่เห็น

ผมหันไปหานักบิน…

“แอนนา! ผมถามหน่อยนะ ถ้าผมจะบุกจีนมีความเป็นไปได้แค่ไหน ถ้าลำบากใจไม่ต้องตอบนะครับ?” ถึงอย่างไร ผมก็ยังเกรงใจเจ้าของชนชาติ

“งูลอกคราบกี่ครั้งก็ยังเป็นงู ฉันเป็นคนจีนและที่สำคัญเคยเป็นทหารท่องคำปฎิญาณจนขึ้นใจ ไม่อยากให้เกิดสงครามไม่อยากเห็นคนตายอีกแล้วค่ะ เราหาวิธีแอบเข้าไปเก็บหวังฉวนไม่ดีกว่าเหรอคะ?”

“คงไม่ได้หรอกครับมันต้องมีทีมสนับสนุน เราไม่รู้เลยว่าแต่ละวันหวังฉวนทำอะไรบ้าง ซุ่มยิงไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ นะครับ แต่ก็พอมีทาง”

“ก็เอาสิคะ จัดเลย”

“มันต้องมีคนพลีชีพ เดินเข้าไปยิงต่อหน้าในวันที่มันปราศรัย”

“เข้าไม่ถึงหรอกค่ะ หน่วยรักษาความปลอดภัยหนาแน่นมาก”

“พวกเราคงไม่รอดจากการโจมตี เราคงต้องทำทั้งสองอย่างพร้อม ๆ กัน ถ้าเราหยุดหวังฉวนไม่ได้เราก็ไม่รอดตอนนี้มันย่ามใจมาก หลังจากได้นกหวีดจากจูยอนไปมันก็ส่งทหารเข้ามาป่วนบ่อย ๆ” ผมคงต้องทำบางอย่าง เพื่อให้เกิดผลบางอย่าง

“ในภาคตะวันออกของจีนควบคุมโดยกองพันที่ 8 เสิ่นหยางและกองพันที่ 12 ฉางชุน ถ้าเราปลดชนวนขีปนาวุธนิวเคลียร์ได้และถล่มกองพันที่ 8 หวังฉวนก็น่าจะลำบากแล้วล่ะ?” นักบินให้ข้อมูลเพิ่ม

“ต้องถล่มกองพันที่ 8 ให้ได้เหรอ?”

“ค่ะ!”

เรื่องแบบนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย ผมชะโงกไปหานักบิน...

“นายทหารที่จับมา พอจะหาประโยชน์จากเขาบ้างได้ไหมครับ?” ผมกำลังหาทางลัด จูยอนหันขวับ...

“โอปป้า! ใครจะมาช่วยเราคะ ฆ่าให้ตายพวกเขาก็ไม่มีทางเปลี่ยนใจหรอก” คงจะจริงพวกนี้เก็บความลับเท่าชีวิต

นักบินพูดให้ความหวัง…

“ทั้งสองคนอยู่ในวงจรอุบาทว์ ท่านนายพลรู้เรื่องขีปนาวุธนิวเคลียร์ ส่วนเก้อเฉิงน่าจะรู้เรื่องภาคสนามเพราะเขาเป็นคนไปปล่อย Golden wave ที่อเมริกาและคงรู้จักที่เก็บของ พวกเขาเป็นกุญแจสำคัญอยู่ที่เราแล้วล่ะว่าจะล้วงข้อมมูลได้ยังไง?”

ผมชื่นชอบหมวดจางเป็นทุนอยู่แล้ว เธอคิดเป็นระบบ เจรจาอย่างสุขุมใจเย็นและที่สำคัญใจถึงมาก จูยอนเด้งดวงตาใสปิ๊ง...

“ฉันอยากได้ Golden wave จังเลยจะเอามาได้ยังไงคะ?” เธออ้อนเกาะแขนนักบิน

“ค่อนข้างยาก...ต้องให้ท่านนายพลเปลี่ยนใจก่อนค่ะ ไขก็อกนั้นได้น้ำจะไหลไม่หยุด” หมวดจางชี้ช่องให้แล้ว แต่ว่าใครจะเหมาะกับงานนี้ล่ะ?

“ถ้ามนุษย์โลกมีวาสนาก็ขอให้โชคเข้าข้างเราเถอะนะ” จูยอนน้ำเสียงหนักใจ น้องแทนขยับไปกอดแขนแม่...

“หม่าม้าครับ! ไปเอาให้ออมม่าหน่อยจิ ออมม่าอยากได้” น้องแทนช่วยอ้อน นักบินลูบหัวลูกชาย...

“ฉันรู้ว่าพวกมันมีทหารแค่ 1,500 นายในการทำภารกิจตอนนี้พวกมันเหลือน้อยแล้ว ดีนะที่ฉันยังทำวัคซีนไม่เสร็จไม่อย่างนั้นหมดหนทางสู้มันเลย” นักบินค่อย ๆ ปล่อยข้อมูลออกมา

ผมเริ่มเห็นทางสู้...

“แล้วคุณคิดว่า ไอ้พวกที่มันส่งมาคราวนี้จะเป็นพวกไหน?”

“ถ้ามันไม่ได้มาต้อน Soulless ฉันคิดว่ามันไม่เอาทหารที่โดนฉีดวัคซีน Tame26 มาค่ะ ต้องดูอีกครั้งให้แน่ใจ”

เครื่องบินลอยขึ้นจากลำน้ำโผขึ้นยอดเขาก่อนลาจากเทือกเขาเข้าสู่เมืองชนบทและพื้นที่ราบลุ่มปากแม่น้ำตูเมนกว้างใหญ่

“บรึ้ม! บรึ้ม! บรึ้ม!” เสียงระเบิดดังต้อนรับ รถถังและรถหุ้มเกราะระดมยิงข้ามแม่น้ำ เครื่องบินเริ่มเข้าใกล้เขตการรบ

“งั้นก็ชัวร์ว่าคราวนี้คงแค่ส่งมาป่วน ไอ้พวกนี้ไม่ใช่คนสำคัญส่งมาเพื่อตายชัด ๆ” นักบินชี้ไปที่สะพานรถไฟข้ามแม่น้ำโครงเหล็กทรงสงครามโลก รถหุ้มเกราะเกาหลีเหนือลำเลียงกันมาจอดริมแม่น้ำยิงโต้ตอบ

“สะพานนี้ใครสร้างเหมือนกันไปทั่วเอเชียเลย” ผมชี้ลงไปที่สะพานเหล็กหนึ่งเดียวของสายน้ำนี้

“บรึ้ม! บรึ้ม! บรึ้ม!”  ท้องทุ่งทั้งสองฝั่งระเบิดควันโขมง

“สะพานนี้ญี่ปุ่นสร้างไว้สมัยโน้นแหละค่ะ ญี่ปุ่นมันบ้ามันก็เคยคิดจะครองโลกเหมือนกัน มันเคยรบชนะรัสเซียด้วย” จูยอนตอบแล้วหันมองหน้านักบิน

“ระวังตัวด้วยนะคะนักบิน เข้าเขตอันตรายแล้ว” เธอพูดยังไม่ทันขาดคำ...

“ตื๊ด! ตื๊ด! ตื๊ด! ตื๊ด!” ผมใจหายวาบเสียงเตือนโดนโจมตี จูยอนยกมือจับหน้าอกตกใจหน้าถอดสี คว้าน้องแทนมากอด...

“เกิดอะไรขึ้น?” เธอหันไปถามนักบิน

“พวกมันยิง MANPADS ขึ้นมาค่ะ” นักบินเอียงลำพวกเราเอียงวูบ

“ฟู้ว!” ผมหันมองจรวดควันขาวถูกยิงจากพื้นสู่อากาศข้ามแม่น้ำ กำลังพุ่งมาที่เฮลิคอปเตอร์ของเรา

“ไม่ต้องกังวลค่ะ” เสียงนักบินมั่นใจก้มกดปุ่มก๊อกแก๊ก

“ฟึบ!ฟึบ!ฟึบ!” เป้าหลอกถูกปล่อยออกไป เธอโฉบเครื่องเอียงหนี ลดเพดานบินต่ำลง

“ฟ้าว!!!” จรวดพุ่งไปคนละทางกับเครื่อง

“แม่ง!เดี๋ยวเจอกัน จูยอนพาน้องแทนลงไปก่อนแล้วติดต่อหวังฉวนด้วย”

“ค่ะ!”

“พั่บ!พั่บ!พั่บ!พั่บ!” นักบินพาเครื่องเข้าสู่ค่ายทหาร รยังกัง เมื่อเครื่องบินแตะพื้นทหารรีบวิ่งเข้ามารับจูยอนและน้องแทน ผมขยับมานั่งข้างนักบินยกวิทยุเรียกผู้คุมค่าย...

“อีจองอักขึ้นมาประจำปืน”

ท้องทุ่งหญ้าสีน้ำตาลกว้างใหญ่ครอบคลุมทั่วบริเวณ ฝั่งตรงข้ามแม่น้ำตูเมนยั้วเยี้ยไปด้วยฝูงฝรั่งหัวแดงเดินเสียศูนย์บนผืนหญ้า ชะตาชีวิตคงสิ้นสุดวันนี้ ต่อไปไม่ต้องทรมานถ้ามีโลกหน้าก็รีบไปเกิดกันได้เลย

“นักบินไปถล่มแม่งเลย!”

“เย่!” ไม่มีลังเลสงสัย จรวดพุ่งออกไปเข้าเป้า

“นักบินยิงจรวดไปที่ตีนสะพานฝั่งโน้น ทหารจีนซุ่มอยู่เปิดทางให้รถหุ้มเกราะข้ามไป”

“เย่!” AH-64E Apache ร่อนเอียงไปหาสะพาน ทหารราบเข้าประจำที่พร้อมรบในหลุมเพลาะยาวคู่ขนานไปตามลำน้ำ

“รถหุ้มเกราะเตรียมข้ามสะพาน” ผมสั่งผ่านวิทยุ

“ฟุ่บ! ฟุ่บ! ฟุ่บ!” นักบินยิ่งใส่ทหารจีนที่ตีนสะพานอย่างแม่นยำ ทหารราบวิ่งข้ามสะพานเข้าประจัญบาล

ทันใดนั้น...

“ฐานเรียก เจ็ทโด้เซม!” วิทยุจากฐานเรียกเข้ามา

“ว่ามา!”

“ทหารจีน 3 กองร้อยซ่อนตัวอยู่ในเมืองคาซานและมีการเคลื่อนไหวของกองทัพจีนรุกมาตามแนวชายแดนฝั่งเหนือครับ”

“สั่งทหารทุกหน่วยพร้อมรบ” ผมหันบอกกับนักบิน...

“เราหนีสงครามไม่พ้นแล้ว พวกมันเริ่มแล้ว”

“แล้วจะทำยังไงต่อคะ?”

“ข้ามไปช่วยทหารราบ ทำลายรถหุ้มเกราะของมันก่อน ไปกันเลย!”

“พั่บ!พั่บ!พั่บ!พั่บ!” นักบินเอียงลำพุ่งข้ามแม่น้ำพร้อมปล่อยจรวดนำร่อง

“ตรึ่ด! ตรึ่ด!ตรึ่ด! ตรึ่ด!” ทหารจีนที่ซุ่มซ่อนวิ่งแตกฮือ

“ฟุ่บ! ฟุ่บ! ฟุ่บ!”

“บรึ้ม! บรึ้ม! บรึ้ม!” ระเบิดลงกลางพุ่มไม้เผารถหุ้มเกราะที่ซุ่มโจมตี ทหารประจำรถตะปีนหนีตายไฟท่วมหลัง เครื่องบินลอยเรียบกลางแม่น้ำไล่ต้อนทหาร

“ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!” อีจองอักซัดปืนกบ 30 มิล โต้จากกลางลำ ทหารที่ซ่อนตัวริมแม่น้ำถอยกระเจิง

“นักบิน! วนอีกรอบยิงทิ้งให้หมดเลย”

“เย่!”

เสียงวิทยุดัง...

“เจ็ทโด้เซม! คิมซองบกรายงานตัวครับ” เจ้าเสือน้อยของผมมาแล้ว

“เออ! ซองบกจัดการต่อให้ด้วย อย่าให้ใครได้กลับบ้าน”

“เย่!”

ผมรู้สึกเบาใจสหายมาช่วยแล้ว หันไปหานักบินคนสวย...

“เราต้องตอบโต้ให้หนัก ไม่เช่นนั้นเกาหลีจะโดนกลืนกินเหมือนกับทิเบต” ผมยกวิทยุ...

“แทน! มึงสั่งนักบินเข้าถล่มหมู่บ้านชายแดนของจีนทั้งหมด ถ้ามันไม่หยุดเราจะถล่มลึกเข้าไปเรื่อย ๆ ”

“เย่!”

“เครื่องบินรบมาแล้วค่ะ” นักบินร้องบอก

“เตรียมตัว! พอ MIG กลับ เราเข้าไปเก็บที่เหลือให้หมด”

“ฟ้าว!!!” ฝูงบินรบ 5 ลำจิกหัวลงเมืองคาซาน

“ไปหาน้องแทนกันดีกว่า!”

“เย่!”

“พั่บ!พั่บ!พั่บ!พั่บ!” อาปาเช่กลับมาลอยลำเหนือแผ่นดินเกาหลี เสียงวิทยุเรียกจากจูยอนดังขึ้น...

“โอปป้า! ติดต่อมันไม่ได้เลยค่ะ”

“ไม่เป็นไร! เราดูทหารถล่มพวกมันอีก 2-3 วันค่อยกลับบ้านก็แล้วกัน กวาดล้างมันให้หมดตัดกำลังมันไปเรื่อย ๆ”

สงครามที่ไม่มีคนอยากได้เริ่มต้นแล้ว การรุกคืบเพื่อยึดดินแดนของคนอื่นสร้างความกังวลใจให้กับเจ้าของบ้าน สู้ก็สู้ไม่ไหวจะพากันตายทั้งหมด จะหนีก็ไม่รู้จะไปที่ไหนก็ในเมื่อเราอยู่ในบ้านของตัวเอง ปัญหาของมนุษย์อยู่ที่จิตใจอย่างเดียว ถ้าปล่อยให้ความโลภเข้าครอบงำคนอื่นก็เดือดร้อน

                          ....................................................