The last man stand วบัติ 2026 เล่มที่ 10 ตอนที่ 9

บันมุนจอง

มุมมองสายตา แอนนา...

แผลในใจเล็ก ๆ ของผู้มีอำนาจเพียงคนเดียวสามารถทำลายล้างโลกได้ ไม่มีมหาบุรุษหรือมหาราชาองค์ใดที่ไม่มีบาดแผลในใจ ส่วนใหญ่พวกเขาขาดความรักที่จริงใจถูกเลี้ยงมาแบบปั้นแต่งแข่งขันในสายเลือดจนมีความคิดวิปริตผิดมนุษย์ทั่วไป เมื่อเติบใหญ่บาดแผลนั้นกลับกลายเป็นมะเร็งทำร้ายทั้งตัวของเขาและมวลมนุษย์

ทั้งหลายทั้งสิ้นเกิดขึ้นมาได้เพราะคนในสังคมโดนครอบงำบังคับให้เชิดชูยกย่องทายาทของความเลวร้ายให้ขึ้นมีอำนาจสืบต่อโดยไม่ได้รู้เลยว่าความเก่งและความสามารถสืบทอดทางสายเลือดไม่ได้ แต่ DNAความชั่วเลวร้ายอยู่ในสายเลือดของตระกูลได้ ตระกูลของพวกเขาไม่ต่างจากไก่ชนที่ต้องต่อสู้กันเอง เพื่อหาลูกที่อำมหิตที่สุดมาครองอำนาจ

หวังฉวนก็เป็นหนึ่งในผลผลิตของวงจรอำนาจในอดีต ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของผู้ร่วมก่อตั้งพรรคฯ ต่างก็ต้องต่อสู้กันเองภายในครอบครัวเพื่อเป็นตัวแทนไปต่อสู้กับลูกชายของตระกูลของผู้ร่วมก่อตั้งพรรคฯคนอื่น ๆ ในโลกของการชิงอำนาจไม่เคยสอนถึงความเอื้ออาทรและความเห็นใจ อย่าคาดหวังว่าเมื่อบุคคลเหล่านี้เป็นใหญ่จะนำดอกไม้มาให้ผู้ใต้ปกครอง

“บรึ้ม! บรึ้ม!...” เสียงของสงครามดังสนั่นไปทั่วท้องทุ่งหญ้าสีชมพู ควันไอพ่นขาวเต็มท้องฟ้า ทหารจีนเข้ามาเก็บงานสุดท้ายของโครงการ One Dream ฉันไม่รู้สึกโกรธเลยถ้าจีนจะได้ครองโลก แต่โกรธที่มันลอบกัดและทำร้ายคนที่ฉันรัก

“ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!...” เฮลิคอปเตอร์ของซีชานบินตามไล่ล่ารถกะบะของแทจุนไปติดกำลังเสริมที่อ่างเก็บน้ำ ทหารเกาหลีเหนือทักษะการต่อสู้เทียบชั้นทหารจีนไม่ได้ แต่ด้วยความเป็นนักสู้ทำให้พวกเขาเสียทหารและนักบินเฮลิคอปเตอร์ไปหลายคน

“บรึ้ม!!...” เฮลิคอปเตอร์เกาหลีตกกระแทกพื้นระเบิดไฟลุก

ฉันกุมอกตาเหลือก…

“โอ้ว!...ลาก่อน...” น่าเสียดาย MI-28 HAVOC ของฉันโดน Z-10 สอยร่วง เฮลิคอปเตอร์ของจีนลำเดียวสอยของเกาหลีร่วงลงไปจนท้องฟ้าโล่ง

“พั่บ!พั่บ!พั่บ!พั่บ!” ชางเหอ Z-10 ของจีนกลับลำบินตรงมา

ฉันยืนมองจนแน่ใจว่าเป้าหมายคงเป็นฉันแน่ แหงนขึ้นไปมองด้านบนเสาไฟฟ้าแรงสูงด้วยความเป็นห่วง ซอนจิตใจตกต่ำนั่งชันเข่าก้มหน้าหงอยเหงาเศร้าใจ ทุกภาพที่เกิดขึ้นกับพี่ชายอยู่ในสายตาของเขาและข่าวน้องสาวสุดที่รักก็ซ้ำเติมให้ทรุดลงไปอีก

“พั่บ!พั่บ!พั่บ!พั่บ!” เฮลิคอปเตอร์ใกล้เข้ามา

ฉันยกวิทยุเรียก...“ป๊า! มันมาแล้วหนีก่อน!”

“..........” เขายังอยู่จมในภวังค์ความเสียใจ แต่เฮลิคอปเตอร์ใกล้เข้ามาทุกวินาทีต้องหนีก่อนที่จะไม่ทัน

ฉันรอต่อไม่ได้แล้วคว้าปืน AK74 ลงจากรถยนต์ แหงนหน้าตะโกนเรียก…

“ป๊า!..เร็ว! เดี๋ยวไม่ทัน!” ถ้าอยู่ใกล้มือฉันตบหัวทิ่มไปแล้ว

“พั่บ!พั่บ!พั่บ!พั่บ!” เสียงบีบหัวใจเข้ามาใกล้ทุกขณะ

“ซอน! ตั้งสติ เงยหน้าเดี๋ยวนี้นะ!” ใจฉันเดือดปุด ๆ

“.............” แต่เขายังจมดิ่ง

“พั่บ!พั่บ!พั่บ!พั่บ!” เสียงสนั่นสะท้านใจใกล้จนหูลั่น

หันกลับไปมองเครื่องบินหัวใจแทบวาย มันมาใกล้มากจนรอไม่ได้อีกแล้ว

ฉันยกปืนยิงใส่แผ่นเหล็กรองระหว่างชั้นด้านบน…

“แป๊ง! แป๊ง! โป๊ง! เงยหน้าเดี๋ยวนี้! ถ้าไม่ลุกหัวหลุดแน่”

“...........” ซอนเงยหน้าขึ้นมองเฮลิคอปเตอร์ด้วยสายตาอาฆาต ตะโกนสั่งเสียงโคตรเหี้ยม...

“ล่อมันไว้ก่อน! อย่าให้มันกลับไป”

เขาเกาะเสาเหล็กรูดตัวลงมา อีตาบ้า! กว่าจะตัดสินใจได้เกือบวินาทีสุดท้ายแล้วฉันจะหนีทันมั้ยเนี่ย?

“พั่บ!พั่บ!พั่บ!พั่บ!” พอหันกลับไปมองท้องฟ้าแล้วขาอ่อน

ฉันรีบขึ้นรถยนต์เหยียบคันเร่งหนี ในจังหวะที่กระสุนจากเฮลิคอปเตอร์เฉี่ยวท้ายรถยนต์พุ่งใส่เสาไฟฟ้าแรงสูง

“ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!”  

“บรื้น!...” ใจของฉันเตลิดหนีออกจากป่าไปแล้วได้แต่คิดเป็นห่วงซอน...กระสุนจะโดนมั้ยวะ?/

“พั่บ! พั่บ! พั่บ! พั่บ!” ชางเหอโฉบเอียงตามติดหลัง อย่างน้อยก็สบายใจที่มันไม่ตามซอนไปแต่ก็หนักใจที่มันตามมา เหลือบตามองกระจกส่องหลังชางเหอ Z-10 ปล่อยอาวุธลงมา…

“ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!” กระสุนลงไล่หลัง ทางข้างหน้าเป็นสามแยกทางซ้ายไปสะพาน 72 ชั่วโมงติดพวกเลื่อนลอยแน่

ฉันกดคันเร่งพรวดรถยนต์พุ่งเข้าหาสามแยกแล้วกระชากเบรค...

“พรืด...ดด!!!!”  รถยนต์สไลด์ขวางถนนล้อตะกุยก้อนกรวดท้ายสะบัดพุ่งขึ้นทิศเหนือ

ป๊า!...” หวั่นใจไม่รู้ว่าเขาโดนกระสุนหรือเปล่า?

 แต่...

“ขับกลับไปถนนที่เรามา อีก 500 เมตรเลี้ยวซ้าย” เสียงเขาดุมาก

“พั่บ!พั่บ!พั่บ!พั่บ!” เสียงเขย่าใจไล่ตามหลังมา

“บรื้น...นนน!!!” ฉันกดคันเร่งบ้าระห่ำเหลือบมองคอนโซลคำสั่งมากมายเป็นภาษารัสเซียอ่านไม่ออกสักตัว แอบคิดว่าถ้านาตาลีอยู่ด้วยคงช่วยได้มาก

“อีก 200 เมตรเลี้ยวซ้ายข้างอาคารวัฒนธรรมเกาหลีเหนือยั่งยืน” ซอนร้องสั่ง

ท้องทุ่งหญ้าสเต็ปป์โล่งมีอาคารของรัฐตั้งเป็นจุดมุมถนนง่ายต่อการสังเกต

“เอี๊ยด!...” ฉันสาดเข้าโค้งลงถนนไปตามสั่งแล่นเลาะป้อมกำแพงหินบังวิถีกระสุนขึ้นเนินเขา

“ม้า! ระวังด้วยมันขึ้นประกบหลังแล้ว หนีขึ้นภูเขาไปก่อน” เสียงซอนดังก้องลำโพงภายในรถยนต์

ฉันเหลือบมองกระจกส่องหลังมันขึ้นมาบินบนถนนแล้ว กดคันเร่งหนี...

“บรื้น!...” ป้ายข้างทางบอกอีก 5 กิโลเมตรจะเข้าอุโมงค์ภูเขา

“ยาวไป! ห้ามลดความเร็ว!” ซอนยังอยู่เป็นเพื่อนให้อุ่นใจแม้ไม่เห็นกัน

ตอนนี้ฉันไม่ได้ต่างจากลูกกระต่ายที่หนีการไล่ล่าจากพญาอินทรีย์ยิ่งหนียิ่งโดนตามติด ถนนคดเคี้ยวถูกบดบังไปด้วยต้นไม้ใหญ่พรางตาได้แค่บางช่วง ฉันจำได้ว่าก่อนจะเข้าอุโมงค์จะต้องผ่านหุบเหวโล่งเฮลิคอปเตอร์สามารถลอยลำไล่ยิงได้

“ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!” กระสุนซัดกิ่งไม้ร่วงกราว ยิ่งใกล้จุดที่กังวลยิ่งใจสั่น

“ป๊าอยู่ตรงไหนเนี่ย?” ฉันใจสั่นรัว แค่คิดว่าพอรถยนต์พ้นเหลี่ยมเขาฝั่งขวาก็ถึงหุบเหวและต้องโดนล่อเป้าแน่

“ตั้งสติไว้มันยิงอีกแล้ว” สิ่งเดียวที่ทำให้อุ่นใจคือเสียงของซอน

“ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!”

“ป๊า! ปุ่มพวกนี้มันใช้ยังไง?” ฉันได้แต่มองคลังอาวุธที่ไฟกะพริบหน้าจอ

“ไฟดวงไหนกะพริบกดแม่งเลย” เสียงเหมือนตอบส่งเดช เชื่อใจไม่ได้เลยสินะ

เหลือบตาไปมองกระจกส่องหลังเจ้าชาวเหอหายไป ในขณะที่รถยนต์ออรุสเซนัทพุ่งออกจากหลืบเขา ท้องฟ้าเปิดโล่ง

“บรื้น!...”

ระยะทางช่วงสั้น ๆ ก่อนจะเข้าอุโมงค์ต้องหนีจากการเป็นเป้า สองฝั่งถนนโล่งโล้นด้านขวาเป็นหุบเหวลึกด้านซ้ายมองลงไปเป็นทุ่งหญ้าสีชมพู

“ตื้ดตื้ด!” ไฟเตือนโดนโจมตีกะพริบทางขวา หันไปเจอ Z-10 บินอ้อมข้ามภูเขาลงมายิงใส่...

“ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!”

อีกไม่กี่เมตรจะถึงอุโมงค์ภูเขา ฉันฉุกใจ...ถ้าแล่นเข้าไปแล้วมันบินไปดักข้างหน้าก็ตายสถานเดียว แต่ถ้าไม่เข้าไปมันก็ยิงจากด้านหลังจะเอาไงดี สายตาเหลือบมองเสียงเตือนบนจอ รูปจรวดกะพริบแต่ไม่รู้ว่ามันใช้งานยังไง? จะกดปุ่มดีมั้ย?

“ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!” กิ่งไม้ขาดสะบั้นขวางหน้า เครื่องบินเข้ามาในระยะอันตรายกระสุนไล่จี้ตูด

“เอี๊ยดอ๊าด....” ฉันหักหลบกิ่งไม้ตัดสินใจไม่ถูก ขอถามซอนอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ เสียงซอนดังดักขึ้นมาก่อน...

“ม้าช่วยตัวเองนะมองไม่เห็นแล้ว” อ้าว! ตัวช่วยหนีไปแล้ว

“เอาไงวะ?!...” ฉันเหลือทางเลือกเดียว...กดคันเร่งหนี

“พั่บ!พั่บ!พั่บ!พั่บ!” เฮลิคอปเตอร์กดหัวปล่อยกระสุน

ในเสี้ยววินาทีแสงกะพริบรูปจรวดยั่วยวนใจเหลือเกิน...จิ้มซะเลย

“อี๊ด!...” ฝากระโปรงท้ายแง้มจรวดหัวแดงยกขึ้น

หัวใจของฉันพองโตที่ได้เห็นอาวุธโต้ตอบ คิดในใจมึงเสร็จกู

“ฟุ่บ!” จรวดพุ่งออกไปพร้อมกับความหวัง

“ฟ้าว!” ให้มันได้อย่างนี้สิวะ! สะใจเหลือเกิน

“หือ!” ดีใจได้กะจึ๋งเดียวก็เหี่ยวลง ทำไมจรวดพุ่งกลับมาวะ?

“ฟู่ว!...ววว” จรวดของฉันพุ่งแซงเข้าหาอุโมงค์หน้าผาอย่างน่าสงสัย

“...........” ฉันคิดในใจไปทางบวก...หรือมันอาจจะไปตีโค้งกลับมาหาเป้าหมายด้านข้าง เดี๋ยวนี้เทคโนโลยีฉลาดกว่าคนรอดูมันก่อน

“บรึ้ม!...”

“ห่ะ!” จรวดชนหน้าผาระเบิดไปต่อหน้าต่อตา

ฉันตั้งใจจะยิงเฮลิคอปเตอร์ข้างหลังนี่นา ไหงเป็นงี้ล่ะ?

“ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!”  กระสุนมาอีกแล้ว

จิ้มปุ่มไนโตรวัดดวงกันไปเลย...

“วู๊ด!วู๊ด!...” เสียงเครื่องยนต์ดูดอากาศก่อนจะกระชากพรวด

“เหวอ!”...ฉันผงะหงายหลัง

รถยนต์พุ่งทะยานเข้าไปในอุโมงค์วงกลม เหลือบมองความเร็วที่เพิ่มขึ้นด้วยใจหวั่นสายตาจับภาพข้างทางไม่ทัน...

“หยาย!..ทำไมเร็วยังงี้วะ?”

“แชะ!แชะ!แชะ!” ฉันถอดใจจิ้มปุ่มไนโตรรัว ๆ หวังจะยกเลิกคำสั่งแต่ผิดคาด

รถยนต์ยังทะยานลิ่ว

“แว่บ! แว่บ!” ความรู้สึกเหมือนรถยนต์กำลังโดนดูดเข้าหลุมดำ ไฟหน้าปัดรูปเฮลิคอปเตอร์กะพริบเตือนมีแต่ภาษารัสเซีย ไม่เข้าใจความหมายของมันเลย

เมื่อเห็นแสงสว่างปลายอุโมงค์สาดส่องเข้ามาต้องลุ้นกับโชคชะตาสุดท้าย ไม่รู้ว่าไอ้นกยักษ์มารออยู่หรือเปล่า? สูดลมหายใจลึกขยับสองมือกำพวงมาลัยพร้อมลุยออกไป

“วี๊ด!...” พอรถยนต์พ้นปากอุโมงค์จรวดลงทันที

“เฮ้ย!” ฉันกระชากหลบจรวด รถยนต์ตะปีนขึ้นปูนคลุมดินกันหินถล่ม

“บรึ้ม!”

“ตึงตัง! ตึงตัง!!...” ฉันลำตัวเอียงดึงพวงมาลัยไปตามแรงเหวี่ยงเกาะโค้งหน้าผา

“ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!” กระสุนสาดลงมา รถยนต์หนีการไล่ล่าเข้าไปใต้ซุ้มต้นไม้ลงเนิน

“วู๊ด!วู๊ด!...” ระบบไนโตรหยุดทำงาน

ฉันหักหัวรถยนต์ลงไปถนนชนบทเสียงของซอนดังขึ้นอีกครั้ง...

“ม้าเก่งมาก! ขับผ่านทุ่งดอกไม้มาอีก 2 กิโล เร็ว ๆ มันตามมาแล้ว!”

“บรื้น...นนน!!!” ฉันไม่มีเวลาพักหายใจเล็งกระจกส่องหลังเจ้ายักษ์ Z-10 ออกจากแนวป่าไล่มา

รถยนต์แล่นผ่านเนินทุ่งดอกสีชมพูกว้างใหญ่มีเพียงอาคารสองหลังใหญ่ตั้งโดดเด่นอยู่คนละมุมไกลลิบ

“วี้ด...ดด!!!” เสียงหางจรวดแหวกอากาศลงมาฉันตาถลน จรวดขนาดเล็ก 2 ลูกปล่อยจากปลายปีกเล็กพุ่งตรงมาหา

“พ้นมั้ยวะ?” ฉันกดคันเร่งหนีตาย เอื้อมมือไปกดปุ่มไนโตรรัว ๆ แต่มันไม่ทำงาน

“สระน้ำขวางหน้า เพิ่มความเร็วสไลด์เข้าโค้ง” เสียงซอนเตือน

“บรื้น...นนน!!!” ฉันกดคันเร่งหนีจรวดพุ่งตรงไปหาสระ พอได้จังหวะก็ดึงเบรกมือหักพวงมาลัยขวา...

“ฟรึ่ด...ดด!” ท้ายสไลด์เข้าสามแยก จรวดทั้ง 2 ลูกตกลงไปในสระน้ำ

“ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!...” ยังไม่ทันที่รถยนต์จะตั้งหลักเสียงปืนก็ตามมา มันไม่เปิดโอกาสให้หายใจเลย

“ไม่รอดแน่!” ฉันมองเป้าหมายที่ปลายถนนแล้วเกือบถอดใจ เสาสัญญาณวิทยุยังอยู่อีกไกลถนนชนบทเป็นหลุมบ่อเหมือนกับดัก

เสียงคำรามของซอนดังขึ้น…

“ม้า!...ล่อมันมา”

“ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!” เสียงปืนตามกดดัน

“ฉันเหยียบมิดแล้วถนนมันขรุขระ ไม่รู้ว่าจะหนีทันมั้ย?” ฉันไม่ละสายตาจากกระจกมองข้างกระสุนจ่อตูดเข้ามาทุกที

“ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!” สายกระสุนจากฟากฟ้ากำลังจะถึงตูด

ฉันไม่รอดแน่แล้วสูดลมหายใจลึกมองตรง...

“ป๊า! ฉันไม่น่าจะหนีทัน”

“อย่าถอดใจ กดคันเร่งไว้!”

“หนีไม่ออกแล้ว ป๊าช่วยด้วยสิ!” ฉันขนหัวลุกซู่

“ม้าเร่งอีก มันจะถึงแล้ว เร็ว!เร็ว!”

“ป๊า!...ฉันไปต่อกับป๊าไม่ได้แล้วนะ ฝากลูกด้วย...” ฉันมองสายกระสุนที่พุงเข้าหาท้ายรถยนต์อย่างหมดหวัง...

“ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!” กระสุนเม็ดแรกโดนท้ายรถยนต์

ฉันหลับตารอชะตากรรมใบหน้าลูกชายยิ้มแก้มใสลอยมา

“ระวังหัว! ก้มต่ำไว้”

“ปุ! ปุ! ปุ! ปุ! ปุ!”

“พั่บ! พั่บ! พั่บ! พั่บ!” เฮลิคอปเตอร์บินผ่านหัวไป

“อ้าว!...” ฉันแหงนมองเพดาน...

“ป๊า! รถยนต์กันกระสุน...” โล่งใจเบาหวิว ดีใจจนน้ำตาไหล          

“ป๊ารู้อยู่แล้ว อีก 200 เมตรเลี้ยวซ้าย!” อีตานี่เครียดก็ยังจะเล่น รู้แล้วก็ไม่บอกสักคำ...เยี่ยวเกือบราด

ความหวังและกำลังใจกลับมาเต็มถังอีกครั้ง ฉันขยับตัวฮึดสู้ รถยนต์พุ่งตูดปัดเลี้ยวซ้ายขึ้นถนนลาดยาง กระจกร้าวลานตาต้องเล็งมองถนน

“พั่บ! พั่บ! พั่บ! พั่บ!” เครื่องบินใกล้เข้ามาแต่หัวใจของฉันสงบนิ่ง ความรู้สึกกลัวหายไปเป็นปลิดทิ้ง

อาคารพิพิธภัณฑ์สงครามเกาหลีเหนือทางซ้ายมือตั้งตรงข้ามกับเสาสัญญาณวิทยุ ฉันเพ่งมองขึ้นไปไม่เห็นคน

“ป๊าอยู่ตรงไหน?”

“ตรงมา!...” เสียงซอนเยือกเย็น

ภายในชั่วพริบตา...เจ้าแมงปอยักษ์ก็ตามมาถึง ฉันจ้องไปที่กระจกส่องหลัง เฮลิคอปเตอร์ลำใหญ่โฉบเข้ามากดหัวต่ำพร้อมสาดกระสุน

“ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!”

ฉันหันมองหายังไม่เห็นเงาของซอน รถยนต์พุ่งเข้าใกล้เขตตะวันตกของกำแพงพิพิธภัณฑ์สงคราม

ทันใดนั้น...ซอนเดินแบกเครื่องยิงจรวดประทับบ่าออกจากข้างกำแพงด้านหน้า กางขายืนประจันหน้าแลกกับเฮลิคอปเตอร์ยักษ์         

“ฟึ่บ!” อาวุธบุคคลต่อต้านอากาศยานบินต่ำ FN6 ส่งจรวดขึ้นไป ในขณะที่รถยนต์ของฉันพุ่งเข้าหาเขา

“เอี๊ยด!...” ฉันกระชากเบรครถยนต์สไลด์ เขาม้วนตัวกลิ้งหลบ

“ฟู้ว!...” จรวดพุ่งควันขาวหางยาวเข้าหาเป้าหมาย

“พั่บ!พั่บ!พั่บ!พั่บ!” เฮลิคอปเตอร์เอียงวูบ…

“ฟึบ....บบ!”

“เฮ้ย! เป้าหลอก” หัวใจฉันเต้นรัวกลัวพลาด นักบินของจีนเชี่ยวชาญการบินหลบหลีกได้หวุดหวิด

ซอนนั่งคุกเข่าประทับปืนบนไหล่อีกครัง นักรบทะเลทรายใจเย็นจ้องสายตาเขม็ง...

“ฟึ่บ!” จรวดลูกที่สองตามหลังไปติด ๆ

เขายืนมองจรวดพุ่งเข้าหาเครื่องบินแล้วนับถอยหลัง...

“5-4-3-2-1”

“เอ๊ะ!” เขาชี้แล้วขยี้ตา ฉันก็เห็นเช่นกัน

“มีบางอย่างหล่นจากเครื่องบิน” ฉันร้องขึ้นก่อนที่มันจะระเบิด…

“บรึ้ม!...บรึ้ม!” Z-10 ปีกหักร่วงจากฟ้ากระแทกพื้นเสียงสนั่น

“อะไรวะ?” ฉันวิ่งลุยหญ้าไปในจุดที่เห็นบางอย่างตกลงมา

พอเข้าใกล้ก็ได้เห็นสายตาเจ็บปวดของคนที่คาดไม่ถึง...

“อูย!!!” นายพลซีชานขยับตัวไม่ได้ในมือกำปืนสั้นสั่นระริก

“ไอ้สารเลว! ” ฉันชักปืนเล็ง       

“แอนนาอย่า!...” นายทหารจีนตาเหลือกร้องลั่น

“แอนนาคุยกันก่อน อย่าพึ่งใจร้อน!” สายตาหมดสิ้นความผยองจองหอง นายทหารผู้ยิ่งใหญ่รู้ชะตากรรม

ในจังหวะนั้น ซอนวิ่งมาถึงพอดี...

“ไอ้ชาติหมามึงอย่าอยู่เลย พี่ชายกับน้องสาวกูไปทำอะไรให้มึง?” เขาจิกหัวของซีชานหน้าหงายแล้วกดปากกระบอกปืนเข้าลำคอ

“ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!” เขาซัดจนหัวของซีชานขาดคามือ แล้วเตะหัวไปกลางทุ่งแล้วเดินดุ่ม ๆ กลับไป

ฉันเหลียวมองอดีตเจ้านายเป็นครั้งสุดท้ายแล้ววิ่งตาม...

“ป๊าจะไปหาใครก่อน?”

เขาสะอื้นน้ำตาไหลพรากกัดฟันแน่น...

“ไปหาไป่ไป๋ก่อน เจ็ทโด้กับจูยอนถึงมือหมอแล้วเป็นตายเท่ากัน” เทพเจ้าของเขาโดนทำร้าย หัวใจคงแหลกลาญยิ่งกว่าโดนบด

ครอบครัวของเราโดนมรสุมรุมเร้าอีกครั้ง ครั้งนี้เป็นชะตาชีวิตร่วมกันท่ามกลางสงครามครั้งสุดท้ายที่ยังไม่มีใครเป็นผู้นำเกาหลี  

                          .....................................................