The last man stand วบัติ 2026 เล่มที่ 10 ตอนที่ 12

คูซ็อง

มุมมองสายตานาตาลี

ด่านทหารหน้ากองพันที่ 12

ฉันเป็นคนเริ่มต้นปัญหาที่ทำให้ผู้คนเจ็บปวดไปทั้งโลก ทางแก้มีแล้วแต่ติดอุปสรรคใหญ่ หวังฉวนไม่มีความคิดคืนชีวิตให้กลับมาทางเดียวที่จะยุติสงครามและคืนชีวิตให้มวลมนุษย์ได้ต้องกำจัดที่ต้นตอ ถ้าหวังฉวนตายกระดานการเมืองจะเปลี่ยน

ฉันรู้ว่าไม่มีใครเชื่อความคิดของฉันในตอนนี้ ถ้าต้องเสียเวลาเกลี้ยกล่อมซอนและแทนคงไม่มีผล ฉันไม่เคยเห็นด้วยกับสงครามและไม่เห็นด้วยกับการที่จะนำพาลูกหลานของคนอื่นไปตาย ฉันจะยุติปัญหามันเอง

“บรื้น!...” ตะวันบ่ายคล้อยต่ำใกล้ค่ำลงไปทุกขณะ

ฉันหลุดจากเขตภูเขาสูงลงสู่ทางเรียบ แต่ต้องแปลกใจที่เจอไม้กั้นขวางทาง ทหารอาวุธครบมือยืนตั้งด่านสกัด

ฉันปล่อยให้รถยนต์ไหลเข้าไปช้า ๆ สังเกตมองหาความผิดปรกติ พวกนี้มาดักจับฉันหรือว่าตั้งด่านตรวจแอลกอฮอล์

“ห่ะ!” นายทหารโบกมือให้จอดใจหายวาบ

ใจเต้นทำวะ? /ฉันเป็นสหายผู้บัญชาการนะ/ ค่อย ๆ ขับรถเข้าไปแล้วกดกระจกแล้วยิ้มหวานทักทาย...

“อันยองฮาเซโย!”

“เจอแล้วครับ!” เจออะไร? แล้วเขายิ้มดีใจทำไม?

กลุ่มทหารกรูเข้ามาล้อมรถยนต์ ลีจองซุกเดินยิ้มเข้ามาหาค่อยเบาใจหน่อยที่ยังมีคนรู้จัก…

“ชุงซอง! ลี! จอง! ซุก!” เขายืดอกอมยิ้มตาหยี/อีตานี่มีคดีค้างคากับฉัน/

“สหายผู้กองมีอะไรหรือเปล่า?” ฉันยังไม่ไว้ใจสถานการณ์ไม่ปรกติ เวลานี้ทหารจะต้องไปเตรียมตัวรบแต่พวกนี้กลับมาตั้งด่านบนถนนที่ไม่มีรถยนต์ยนต์แล่น

“สหายจะไปไหนครับ?” เขายังมีเรื่องที่ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีติดค้างมาจากญี่ปุ่น

“ขับรถเล่น ฉันไม่สบายใจ”

“มาเล่นไกลไปแล้วนะครับใกล้ค่ำแล้วด้วย กลับรถแล้วขับเล่นไปเรื่อย ๆ เดี๋ยวก็ถึงบ้านครับ” อีตานี่ขัดใจอีกแล้ว เรื่องเก่าที่ญี่ปุ่นเริ่มทยอยเข้ามาเขย่าหัว

“ยังไม่อยากกลับสหายจะทำไม?” เชิดหน้าใส่ซะเลย

“ไปต่อไม่ได้แล้วครับใกล้ชายแดนเกินไปมันอันตราย นี่ก็ 4โมงเย็นแล้วขับกลับมืด ๆ น่ากลัวนะ ซาจังนีมไม่กลัวเหรอ?” เขามาจับตัวฉันอย่างที่คาดไว้

“เปิดทาง!” ฉันชักฉุนแล้วนะ! รื้อคดีเก่าเลยดีมั้ยเนี่ย?

ลีจองซุกก้าวถอยหลังโค้งศีรษะ...

“บีอันฮัมนิดะ” เขาขอโทษ /ค่อยโล่งอกขึ้นมาหน่อย/

“ทหาร!”

“เย่!” /อะไรอีก?/

“จับ!” ทหารกรูเข้ามาล้อมเกาะประตู

“ฮ้า!” ฉันตกใจชักปืนขู่...

“ถอยออกไป ฉันยิงจริง ๆ ด้วย”

“ออม่อ!” ทหารที่เกาะหน้าต่างปล่อยมือถอยกรูด

ฉันส่ายกระบอกปืนใส่ แต่พวกเขากลับเห็นเป็นเรื่องตลก

“ฮ่าฮ่าฮ่า! สหายอย่าทำอย่างนี้สิครับ ผมลำบากใจนะ” ลีจองซุกยิ้มเอ็นดู

“ลำบากใจก็ปล่อยฉันไปสิ”

“ผมก็โดนลงโทษสิ”

“ฉันรับผิดชอบเอง”

“ไม่ได้จริง ๆ ครับ เรื่องนี้สหายผู้พันสั่งกำชับมาเด็ดขาด”เขากล้าขัดคำสั่งฉันหัวร้อนฉ่า

“ลองของใช่มั้ย?”

“ไม่กล้าครับ”

“ไม่ก็หลบไป พาลูกน้องกลับไปรอคำสั่งในค่าย”

“กลับพร้อมกันครับ” เขามึนมากไปแล้วต้องเจอของแข็งสักหน่อย

“สหายขัดคำสั่งของฉันที่ญี่ปุ่นยังไม่ได้ลงโทษเลย จะเพิ่มอีกข้อหาใช่มั้ย?” รื้อคดีซะเลย

“ผมรอการลงโทษอยู่ครับมัดรวมกันมาเลยก็ดีจะได้ติดคุกทีเดียว” เขายืดอกตัวตรงไม่ถอยสักก้าว

ท่าทางอย่างนี้เขาไม่ถอยแน่ ลองไม้นวมสักหน่อยสิ...

“ฉันไม่เคยคิดลงโทษ สหายก็น่าจะเห็นในความดีกันบ้าง สหายกำลังจะเนรคุณนะคะ น้อยใจ!” นี่แน่ะ! ทวงบุญคุณซะเลย

“หลังสงครามจบสั่งลงโทษผมได้เลยครับ กลับรถครับ!”

ไม้อ่อนก็ไม่ได้ผล...งั้นเจอร่างปีศาจของฉันก็แล้วกัน...

“ใครไม่หลบฉันจะยิง!” ฉันส่ายปืนไม่มีใครหลบสักคน ต้องเพิ่มความโหด

“ปัง!” ยิงปืนขู่ขึ้นฟ้า

“พรึ่บ!” กลุ่มทหารถอยหลังออกไปอีกก้าว เหลือเพียงลีจองซุกที่ยังยืนนิ่งขวางหน้า

“สหายแน่ใจนะ!” ฉันขัดใจมากเบิ้ลเครื่องยนต์ใส่แล้วร้องขู่...

“ถอยไป!”

“ขออนุญาตขวางครับ!” เขาไม่ถอย

“บรื้น!บรื้น!บรื้น!” แค้นใจนัก ฉันไม่ยอมแพ้แน่...

“ไม่หลบแน่นะ?”

“ไม่ครับ! ”

“บรื้น…นนน !!” ฉันกดคันเร่งมิด...

“เอี๊ยด...โครม!!!” นายทหารกระโดดตัวลอยขึ้นมาเกาะฝากระโปรง สายตาจ้องกันไม่กระพริบ

“สหายไม่ยอมถอยเองนะอย่าเสียใจทีหลังก็แล้วกัน” ฉันขับซิกแซกหลบไม้กั้นถนน

เขาขาแกว่งแหกปากลั่น...“ซาจีงนีมหยุด...”

“ถ้าวันนี้สหายตาย...ฉันจะไม่โทษตัวเอง”

“บรื้น…นนน !!” ลีจองซุกจับฝาประโปรงแกว่งไปตามแรงเหวี่ยง ฉันเหลือบไปเห็นคลองน้ำไหลใส่เต็มที่แล้วเบรกสุดแรง...

“เอี๊ยด...ดด!!”

“หวาย!!” นายทหารกระเด็นไถลตกคลองน้ำกระจาย

ฉันยังไม่หนำใจชะโงกออกไปชี้หน้า...

“สหายสั่งให้หยุดเองนะ! อย่ามาโกรธกันด้วย!”

“ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า!...” ลีจองซุกลอยคอหัวร่อร่วนกวนตีนจริง ๆ ทหารทั้งด่านหัวเราะเอ็นดูน่าอายชะมัด ฉันไม่ใช่เด็กสักหน่อยสั่งขังให้หมดซะเลยดีมั้ย?

“บรื้น…นนน !!” สบายใจที่รถยนต์แล่นต่อไปโดยไร้สิ่งกีดขวาง

ฉันไม่ใช่นักรบ ไม่ใช่นักวางแผน ไม่ใช่คนที่ผ่านประสบการณ์วัยเด็กมาอย่างโชกโชน แค่เป็นคนธรรมดาที่ไม่มีชาติตระกูลสูงส่ง ถ้าต้องตายขอตายเพื่อลบล้างสิ่งเลวร้ายให้สำเร็จก่อน

..................................................................