The last man stand วบัติ 2026 เล่มที่ 10 ตอนที่ 21

ปักกิ่ง

พระราชวังต้องห้าม

มุมมองสายตา จาง แอนนา

เงามืดแผ่กระจายคลุมไปทั้งมหาราชวัง บรรยากาศของสวนโอ่งสยองอึมครึมกิ่งไม้หงิกงอเหมือนมือปีศาจเสียงหรีดหริ่งร้องระงมราวกับอยู่ในป่าลึก ฉันเช็ดตัวทำความสะอาดร่างกายถอดเสื้อแขนยาวมามัดเอว เหลือเพียงเสื้อกล้ามนั่งพิงโอ่งระวังภัยด้านนอก

“นาตาลี! ฉันอยู่ข้าง ๆ นะ”

“อื้อ! อยู่ในโอ่งก็อุ่นดีนะ” เสียงของเธอเซอราวน์ซาวน์ออนฟิล์มดังก้องในโอ่ง

“คิดถึงพรุ่งนี้แล้วเครียดเหมือนกันนะ คืนนี้สนามรบคงเจอศึกหนักแน่ พระเจ้าคงเข้าข้างฉันบ้างล่ะน่า” ฉันเป็นห่วงซอนมากถึงเขาจะเก่งแต่ก็เริ่มแก่แล้ว กองกำลังมหาอำนาจแค่คิดก็ขาอ่อนแล้ว

“ตอนนี้ตัดการติดต่อกับเกาหลีไปแล้วใช่มั้ย?” เธอส่งมาแต่เสียง

“วิทยุดาวเทียมใช้ไม่ได้มันชี้เป้าเรา แต่คุณใช้โทรศัพท์โทรหาฉันได้นะ”

“อ๋า! เข้าใจแระ”

“ฉันก็รีบจนลืมหยิบวิทยุทหารจีนมาด้วย ของตำรวจที่ถังซานก็เสือกไม่ได้หยิบมาอีก” ฉันผิดหวังกับตัวเองนิดหน่อย

“โง่สองเด้งเลยเนอะ!” อย่าได้พลาดเชียวเป็นต้องโดนกัด ฆ่าหมกตุ่มซะดีมั้ยเนี่ย

“ไป่ไป๋โชคดีมากจริง ๆ รอดตายราวปาฎิหารย์ 2 ครั้งแล้ว” ฉันนึกถึงเรื่องนี้แล้วก็รู้สึกดีมาก ในวันนั้นฉันก็เฉียดไปเหมือนกัน

“เพราะน้องเกือบตายตั้ง 2 ครั้ง ฉันต้องทำบางอย่างเพื่อยุติปัญหา” เสียงโอ่งก้องดีจัง

“นอนในตุ่มเมื่อยมั้ย?”

“ยืดขาได้หลังพิงโค้งโอ่งเหมือนนอนเปลชายหาด ชิวอ่ะ! คุณไม่ลงเหรอ?”  

ฉันลุกยืนหมุนตัว...

“ลงสิ! ลง!” ขยับเดินไปที่โอ่งข้าง ๆ

เสียงเธอบ่นพึมพำก้องโอ่ง...

“ชีวิตนี้ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีประสบการณ์ที่คาดไม่ถึงเช่นนี้ ต้องมานั่งขดตัวดูดาวลูกไก่บนท้องฟ้าจากในโอ่ง หรีดหริ่งเรไรร้องระงมเสียงลมหวีดหวิวพัดผ่านปากโอ่งเหมือนคนผิวปาก รู้สึกวิเวกดีนะ”

“ช่างจะคิดนะ!” ฉันผลุบลงโอ่งรู้สึกอบอุ่นขึ้นทันที

“คุณรู้ใช่มั้ยว่าฉันมีเงิน” ทำไมจู่จู่มาอวดรวยซะงั้น

“รู้! ฉันก็มี....ทำไม?”

“แล้วทำไมไม่ใช้มันเพื่อความสะดวกสบาย เขามีสถานที่ให้เลือกมากมายแล้วทำไมฉันต้องมาขดตัวเหมือนคนไร้บ้านอย่างนี้ ทำไม?” เสียงของเธอชักจะไม่ดีแล้ว

“คุณมาที่นี่ทำไม?” ต้องเตือนสติซะหน่อย

“กำจัดหวังฉวน”

“ใช่มะ?”

“ก็ใช่น่ะสิ!”

“มันรู้ว่าคุณเข้ามาแล้ว ฉันคิดว่ามันคงไปดักจับแถวที่คุณอยากไปทุกที่แล้ว”

“เยอะแยะ! มันหาไม่เจอหรอก”

นี่จะเป็นการเถียงกันครั้งแรกที่ได้ยินแต่เสียง ต่างคนก็ต่างมุดหัวอยู่ในโอ่งข้างกัน

“คุณอย่าดูถูก CCTV” ฉันรู้ดีว่าฝ่ายความมั่นคงภายในของรัฐติดตั้งกล้องไว้ถี่ยิบ ไม่มีทางเล็ดลอดสายตาของตำรวจไปได้

“ตาขาวแล้วตามมาทำไม?”

อื้อหือ! น้ำเสียงจิกกัดมาก ช่างแหนบแนม

“แม่ใหญ่ไม่เคยกลัวอะไรโว้ย” ฉันไม่ยอม

“จุ่!จุ่!จุ่!จุ่!จุ่!” เสียงจิ้งจกทัก

“ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า! จิ้งจกยังไม่เชื่อเลย” ดอกเตอร์หัวเราะลั่นโอ่ง

หยามกันมากไปแล้ว...

“อย่าลืมสิ! ฉันชื่อ จาง แอนนา แม่ใหญ่ของมงยัง”

ทันใดนั้น...     

“ต็อก!...ต็อก!...ต็อก!...ต็อก!...ต็อก!...ต็อก!.....ต็อก” เสียงโทนต่ำแหบแห้งร้องเว้นจังหวะสม่ำเสมอเหมือนหลวงจีนเคาะกะลาช้า ๆ เร้าอารมณ์อยู่ข้างหูนี่แหละ             

“แย่แล้ว! ตุ๊กแก” เสียงนาตาลีตื่นกลัว

ฉันผยองอยู่ดี ๆ กลับเหี่ยวลงอย่างเร็วเหมือนลูกโป่งโดนปล่อยลมอยากจะกรี๊ดกัดปากมือเกร็ง กลัวไอ้ตัวลายนี่ที่สุด

เสียงร้องท่อนที่สองก็ตามมา...

“ต็อก!..ต็อก!..ต็อก!..ต็อก!..ต็อก!..ต็อก!..ต็อก” จังหวะเริ่มกระชั้นเร่งเร็วโทนเสียงสูงจี๊ดขึ้นก้านสมอง

ใครจะอยู่รอโดนโจมตีในที่แคบต้องหาทางหนีก่อน...

“พรึ่บ!”

ฉันโผล่หัวขึ้นมาจากโอ่งจ๊ะเอ๋กับนาตาลีหมุนคอมองหาต้นเสียง เรามองหน้ากันเลิ่กลั่กฉันชักอยู่ไม่สุขกระสับกระส่ายเหลียวซ้ายแลขวามองหาตัวการ

“โอย!..ฉันกลัวตุ๊กแก” ฉันสุดทนยอมสารภาพไม่อยากได้ยินแม้กระทั่งเสียง

นาตาลีโยกตัวมาหาแล้วป้องมือแนบหู...

“ฉันก็กลัว!” เสียงกระเส่าเบาหวิว ยายบ้า...       

“แล้วจะกระซิบทำไมวะ?” ฉันหงุดหงิดนะโว้ย

“กลัวมันได้ยิน! ร่างกายฉันเริ่มตอบสนองเสียงร้องแล้วนะ ฉันว่ามันอยู่ใกล้ ๆ นี่แหละ ดูสิ! ขนลุกเกรียวเลย เรดาร์ของฉันทำงานแล้ว” นาตาลียื่นแขนขนตั้งเป็นเม่น

“ฉันก็ระทวย...แขนขาเริ่มเกร็งแล้ว ผิวหนังเหมือนมีแมลงไต่มันยุบยับซาบซ่านไปหมดแล้ว บรื้อ!!”  ฉันสลัดขนเป็นไก่เปียกน้ำเลย

“มันเงียบไปแล้ว” เธอยังกระซิบกระซาบระวังตัว

เสียงร้องโซปราโน่ของเจ้าไอดอลตัวลายเหมือนมีมนต์สะกด พอได้ยินแล้วตัวแข็งเลือดหยุดไหล

สายลมหวีดหวิวเย็นยะเยือก บรรยากาศมืดทะมึนย้อนยุคของหมู่ตำหนักยังไม่น่ากลัวเท่ากับเสียงของเจ้าตัวลาย

ทันใดนั้นเจ้าลายก็เร่งจังหวะท่อนฮุค!!!...

“ต็อก!ต็อก!ต็อก!ต็อก!ต็อก!ต็อก!...ต๊อกแก!ต๊อกแก!ต๊อกแก!ต๊อกแก!ต๊อกแก!ต๊อกแก! ต๊อก..กก!”

เท่านั้นแหละ! ความอดทนถึงขีดสุดความกลัวจี๊ดขึ้นหัวทะลุฟ้าหูอื้อตามัวใจสั่นร่างกายตอบโต้โดยสัญชาตญาณดิบ อยู่ไม่ไหวแล้วโว้ย!....

“ผึง!” ฉันกระโดดพรวดเดียวออกมานั่งพับเพียบบนพื้นหญ้านอกโอ่ง...

“อยู่ไหน! อยู่ไหน?” กระโดดหมุนเป็นกบไปเลย

กวาดสายตามองหาเจ้าของเสียงในแสงสลัวสมองสั่งให้รีบหนีไปจากที่นี่เร็วที่สุด ขยับลุกถอยหลังลนลานเท้าสะดุดกิ่งไม้ผวาหงายหลัง...

“เหวอ!...” แขนควงเอียงผวามือคว้าไปจับขอบโอ่ง...

“แอ่บ!!!”

“หือ!” เสียงโอ่งร้องแปลก ๆ

ฉันใจหวิวเสียงสั่น มองมืออย่างหวั่นใจ...

“นาตาลีอ่า! ขอบโอ่งใบนี้ทำไมมันหยึ๋ย ๆ อย่างนี้วะ?” ฉันไม่ได้โง่ขนาดจะไม่รู้อะไรเลย จิตใต้สำนึกบอกว่า ใช่ ต้องใช่แน่ ๆ

รวบรวมความกล้าสูดลมหายใจลึก เลียริมฝีปากกลืนน้ำลายฝืดคอ ใจเต้นตุ๋ม ๆ ต่อม ๆ ตัดสินใจค่อย ๆ คลายมือ สายตาเพ่งผ่านแสงสลัวลุ้นให้มันไม่มีตัวตน...

“อย่านะมึง! อย่านะมึง! ไม่ใช่นะมึง!”

ทันทีที่มือคลาย

“แอ่บ!...” เจ้าตัวร้ายส่ายตูดดิ้นยุกยิก หางแกว่งไกวเหมือนกระบี่กระชากวิญญาณ

“แอ๊!....” จู่จู่มันก็ไต่พรวดขึ้นมาบนต้นแขน...

“ฉิบหายแล้ว!” ฉันสติหลุดขาดจากการควบคุม ทุกอย่างเป็นไปตามสัญชาติญาณหันหลังเอามือปิดปากวิ่งสลัดแขน ...

“อื๊อ! อื๊อ!” น่าสงสารตัวเองร้องดังก็ไม่ได้

ตุ๊กแกเจ้ากรรมเกาะแขนแน่นไม่กระดิกไปไหน ฉันวิ่งก้าวกระโดดได้ไม่ถึงสามก้าวก็ล้มลงกับพื้น...

“อี๋!อ๋าย! ตายแน่ ๆ ช่วยด้วย!” ฉันอยากยืดแขนได้ยาวเหมือนลูฟี่เอามันออกไปให้ไกล ๆ

พอหันไปมองก็ต้องสบตากับดวงตาไร้ปราณีที่จ้องกลับมา...

“ออกไป! ออกไป! เราไม่เคยรู้จักกัน..ง่ะ!ง่ะ!” สะบัดยังไรก็ไม่หลุด หันมองตัวช่วยนาตาลีเพิ่งจะกระโดดออกจากตุ่ม

“เอาออกให้หน่อย” ฉันหลับตาปี๋ยื่นแขนไปให้...

“โอ้วโน!” เธอหงายท้องขาชี้ฟ้าถดก้นถอยหลังไปนั่งพิงโอ่งกัดนิ้วมองแล้วส่ายหน้า

ตุ๊กแกเกาะแขนแน่นปลายหางดิ้นยุกยิกเขี่ยแขนหัวใจระทวย

“ไม่คิดจะช่วยกันเลยหรือไง? โอย..จะเป็นลม!” ฉันไร้เรี่ยวแรงแขนขาอ่อนล้าช่วยเหลือตัวเองไม่ได้

“เจี่ยเจี้ย! เอาแขนฟาดกับโอ่งสิ!”

“ไม่มีแรง…”

ตุ๊กแกไต่ขึ้นมาถึงท่อนบนเกือบชนหัวไหล่แล้ว ขนหูลุกซู่...

“ต้องตาย! ต้องตาย!” ฉันหมดทางสู้

นาตาลีลุกยืนเต้นซอยขายิกร้องสั่งเสียงหลง...                      

“กระแทกโอ่งเลย!...”

ฉันยังไม่ทันจะขยับ เธอเอียงตัวตวัดขาเตะ...

“ผลัวะ!”

“แอ่บ!”  ตุ๊กแกลิ้นห้อยไม่หลุดไปไหน

คราวนี้ซวยหนักมันขึ้นมาอยู่หัวไหล่ หางซุกไซร้ชอนไชเข้าหู โอย...

“ฮือฮือ! ฉันอยากจะวิ่งไปกระโดดลงสระ จมน้ำตาย ๆ ไปพร้อมกันเลย” ฉันน้ำตาไหลพราก

“อยู่นิ่ง ๆ นะ ฉันช่วยเอง” เธอมาพร้อมไม้เรียวเล็ก แค่ได้ยินก็ใจชื้นขึ้นเห็นแสงแห่งความหวัง

“รีบเลย!” ฉันเอียงบ่าหันหน้าหนี

“ฉันเอาออกได้” เธอเอากิ่งไม้มาเขี่ยแล้วเสียบเข้าใต้ท้องของมัน ตีนสาก ๆ ยังขยุมแขนของฉัน จึ๊กกะดึ๋ย

“ออกยากจัง!” น้ำเสียงเหมือนผู้ช่วยจะยอมแพ้

“อึ๋ย!!!! พระเจ้าช่วยลูกด้วย ตอนนี้ลูกเป็นคนดีแล้วมีลูกมีผัวแล้ว อย่าทดสอบจิตใจกันแบบนี้เลย” ฉันงัดตัวช่วยมาใช้ทุกอย่าง

“ต้องจับอย่างนี้ถึงจะออก” เธอยังมุ่งมั่นอยู่บนไหล่...

“เอาล่ะนะ!” เธออกแรงดึงฉันช่วยส่งกำลังใจ

“อีกนิดเดียว อีกนิดเดียว” เธอตั้งอกตั้งใจดึงจนมันยืดตัวโก่ง

“อื้ด!...อื้ด!...” ฉันเหล่ตาลุ้นตามแรงยืดที่หัวไหล่ เจ้าตุ๊กแกก็รักกันมากเหลือเกินเกาะแน่นเชียว

พอได้เพ่งมองไปที่หัวของมันความหวังของฉันก็บรรเจิด เหมือนหนังตาของมันตกลงมาแล้ว...

“มันตายแล้วล่ะดอกเตอร์!” ฉันยังไม่แน่ใจซะทีเดียว

นาตาลีทิ้งไม้ขยับถอย...

“ฉันไม่จับนะ ขยะแขยงไม่มีน้ำล้างมือ”

“อ้าว! มันยังเกาะอยู่นะ...ช่วยฉันก่อน” ฉันอ้อนวอน

“คุณเอาออกเองสิ เมื่อกี๊บอกเองด้วยว่า แม่ใหญ่ไม่เคยกลัวอะไร” เธอก้าวถอย

แม่งเอ๋ย เสียฟอร์มฉิบหาย...

“นาตาลีคนสวย คนเก่งที่สุดในโลกช่วยฉันด้วยนะ” ฉันยื่นแขนยอมจำนนอย่างขมขื่น

เธอยิ้มปลื้มหยิบไม้ทะมัดทะแมง...

“ฉันไม่บ้ายอหรอกนะ ไหนมาดูสิ?”

นี่แน่ะ!...คนไม่บ้ายอกลับมาสอดไม้รอดใต้ท้องยิ้มหน้าบานจับไม้สองมือทะมัดทะแมงแล้วดึงอย่างแข็งขัน เจ้าตัวสี่ขาขยุมสู้ผิวหนังของฉันสู้กลับ โดนดึง...ยืด...ยืด...ยืด

“อึ๋ย!!!” ฉันลุ้นไม่ไหว

“ออกแล้ว! อีกนิด! ออกแล้ว!...” คนไม่บ้ายอดึงจนหัวสั่น

“กร็อบ!...” ไม้หัก

“แอ่ก!” เธอหงายท้องตูดจ้ำ...

“เอาใหม่ อึ๊บ!อึ๊บ!” เธอรีบลุกมาสอดไม้เข้าท้องของมัน แล้วดึง...ยืด...ยืด

“อื้ด...อื้ด...” ฉันมีหน้าที่ร้องอย่างเดียว

ท้องตุ๊กแกโดนไม้ดึงจนตัวยืดหลังโก่ง ตีนทั้งสี่เหนียวเกาะที่แน่นดึงผิวหนังของฉันติดตีนมันขึ้นมา ถ้าฉันถือมีดคงจะฟันแขนทิ้งไปแล้ว

“ออกแล้ว!...ออกแล้ว!...ออกแล้ว!” คนเก่งดีใจร้องสุดเสียง

“พรืด!!...” เจ้าตุ๊กแกโดนไม้งัดตีนหลุดกระเด็นลอยละลิ่วขึ้นฟ้าเหนือหัว

“.............”

ฉันแหงนคอมองตาม มันกำลังพุ่งหลาวลงมา...

“กะจ๊าก...กก!!” วงแตก...

นาตาลีวิ่งชนโอ่งล้มหงายท้องตึง ฉันวิ่งชนต้นไม้นอนจุกกองพื้น ทำไมชีวิตมันยากอย่างนี้วะ?...

“ตุ่บ!” เจ้าตุ๊กแกผู้โชคร้ายหมุนคว้างตกลงมานอนนิ่ง...

“แอ่บ!”

แย่เลย แพ้ตั้งแต่เริ่มต้น นี่หรือคือมือสังหาร ความมั่นใจของฉันในการต่อสู้ยังเต็มเปี่ยม แต่รู้สึกขายหน้าที่ได้เปิดจุดอ่อนให้กับนาตาลีรับรู้ 

……………………………………………….