The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 11 ตอนที่ 2

เกาหลีเหนือ

กลางทะเลเหลือง

“ตั่ก!ตั่ก!ตั่ก!ตั่ก!”

เรือประมงขนาด 15 ศอกโคลงเคลงโต้คลื่นฝ่าความมืด ในขณะที่หลายคนนอนหลับใหลเด็กชายสองคนกับหัวใจมุ่งมั่นยังโคลงเคลงอยู่ในเก๋งเรือประมง

จองอุงอิลนอนเหยียดยาวข้างเด็กชายตัวเล็กที่เป็นกัปตัน ร่างกายของทั้งสองโยกคลอนไปตามจังหวะเรือโคลง

“พวกมันเอาจรวดมาจากไหนเยอะมากเลยเนอะ?” คนขับชวนคุย

“เราก็หวังว่ามันจะหมดสักทีป่านนี้ยังยิงไม่หยุดเลย”

ไต้ก๋งตัวเล็กยิ้มกว้างแหงนมองฟ้าชี้ชวนให้เพื่อนดู ...

“พัลจังนีมดูท้องฟ้าสิ สวยเหมือนสายไหมเลย”

อุงอิลแหงนมองตามแล้วเอ่ยถาม

“สหายชื่ออะไร?”

“เราชื่อซุกอึน! ลีซุกอึน! อายุ13 ปี เมื่อก่อนเราเคยออกหาปลาแถวนี้กับอะป้าบ่อย ๆ มีปลาโลมาด้วย” เจ้าตัวเล็กท่าทางคล่องตัว

“แล้วสหายมาเป็นเดอะแก๊งได้ยังไง อายุไม่ถึง14 ปีนี่นา” อุงอิลคิ้วขมวด

ลีซุกอึนยิ้มกรุ้มกริ่ม...

“เราโกหก เราอยากเป็นเดอะแก๊ง” เขายิ้มสะใจมาก

“อายุ 13ปี งั้น!..ก็เป็นรุ่นน้อง เราอายุ 16 แล้ว บ้านเราอยู่ชินอุยจู อะป้ากับอมม่าไม่อยู่แล้วเหมือนกัน เราอยู่กับฮัลมอนี่ ท่านอายุมากแล้ว” อุงอิลเสียงอ่อยลงเหมือนไม่สบายใจ ท่าทางเขาดูเรียบร้อยและแสนซื่อ

“ให้เราเรียกสหายว่ายังไงดีล่ะ? เซมเบนีม ฮย็องนีม หรือพันจังนีมดีครับ?” ซุกอึนถามขึงขัง

“เรารู้จักกันในงานเรียกเราว่า พันจังก็แล้วกัน”

“เย่! จองอุงอิลพันจังนีม” เจ้าตัวเล็กยืดอกยิ้มปากฉีก

“สหายซุกอึน! แล้วอะป้าของสหายไปไหนล่ะ?” เขาถามเสียงอ่อนโยน             

“อะป้าเป็นทหาร ออมม่าของเราโชคร้ายโดนระเบิดที่บันมุนจอง ตายวันเดียวกับสหายจูยอน...” สายตาของเด็กชายหมองลง  

“ใครบอกสหายว่า สหายจูยอนตาย” อุงอิลหันขวับ    

“เดาเอาน่ะ!”

“อย่าพูดอย่างนี้อีกนะ! เราเป็นคนพาไปส่งโรงพยาบาลเอง สหายจูยอนจะไม่ตายและเราไม่ยอม” อุงอิลเสียงเปลี่ยนลุกขึ้นนั่ง

“บีอันนาโย เราไม่ได้คิดร้ายนะ” เจ้าตัวเล็กจ๋อยลงรีบโค้งหัวขอโทษ

“สหายจูยอนเหนื่อยเพื่อพวกเรามากขนาดไหนสหายรู้มั้ย เดินทางตลอดเวลาทำงานให้พวกเรามีอาหารกิน เรามีความสุขทุกวันที่ได้เห็นหน้าสหายจูยอน” เขาบ่นใส่

ซุกอึนยื่นหน้ามาปะเหลาะ...

“พันจังนีมช่วยสหายจูยอนได้ยังไงเหรอครับ?”

“สหายคังแทจุนทำเรื่องเหลือเชื่อมาก เขากล้าหาญขับรถบรรทุกท่อน้ำเข้าไปขวางทางปืนไว้ เรานับถือหัวใจของเขา คราวก่อนเขาก็เคยช่วยสหายผู้บัญชาการที่ญี่ปุ่นด้วย” อุงอิลยิ้มปลื้ม

“โอ้โห! แทบัก” ซุกอึนตาโต

“เราเชื่อว่าทั้งสองคนเป็นคนดีต้องรอด ฮัลมอนี่ของเราสวดมนต์อ้อนวอนทั้งวัน เราก็ภาวนาให้สหายจูยอนกลับมา เราจะรอทุกวัน” เสียงของอุงอิลเบาบาง

แต่เจ้าตัวเล็กไม่สนใจ หน้าทะเล้น...   

“งั้นเราจะต้องทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่าคังแทจุน เนกาเจอิลจัลนาก้า!”

อุงอิลมองค้อน...

“สหายทำให้เราต้องขัดคำสั่งออกมาไกลขนาดนี้ แค่นี้ก็น่าจะพอแล้วมั้งอย่ามุ่งมั่นนักเลย” เขาเสียงอ่อย            

“พันจังนีมจะกลัวอะไร เราจับเรือจีนได้แหง ๆ อยู่แล้ว” เจ้าตัวเล็กชงตลอดไม่มีความกลัวในสายตาเลย

อุงอิลนั่งมองหน้าเพื่อนก่อนจะเอ่ยเสียงอ่อย...

“ตอนนี้เราทำผิดอยู่นะสหาย ออกมาก็ไม่ได้บอกใคร วิทยุก็มาตกน้ำไปอีกจะติดต่อได้ยังไงยังไม่รู้เลย” เขาแหงนมองจรวดบนฟ้าแล้วถอนหายใจ

“เราเชื่อว่าถ้าช่วยกัน เราจะชนะ ไม่ต้องขอความช่วยเหลือจากใครหรอก เชื่อเราสิ!” ซุกอึนกำหมัดมุงมั่นเติมความมั่นใจ

“แต่...เราแอบออกมากันสองคน พรุ่งนี้โดนลงโทษแน่” จองอุงอิลหน้าจ๋อยกลัวความผิด ต่างกับเจ้าตัวเล็กที่ไม่ยี่หระ

“เรามาทำงานให้สำเร็จเถอะ โดนลงโทษจะได้ไม่เจ็บมาก” เขามั่นหน้ามาก

“สหายจะพาไปที่ไหน?”

“เราจะพาไปดักหน้าเรือรบที่เกาะจุงฮวา เกาะนี้เป็นเกาะปะการังใต้น้ำพวกมันไม่รู้หรอก ชาวประมงอย่างเราถึงจะรู้” เขาหมุนพังงาโต้คลื่นอย่างชำนาญ

“เกาะเป็นอย่างไร เราไม่เข้าใจเลยสหาย?”

“ถ้ามองในระดับสายตาจะมองไม่เห็นเกาะหรอก มันจมน้ำอยู่ ถ้าลงไปยืนน้ำจะสูงแค่หน้าอกของเรา เหมือนเรายืนกลางทะเลโดดเดี่ยวรอบบริเวณไม่มีเกาะอื่นเลย ปลาเยอะมาก อะป้าเคยพาเราไปหลายหนแล้ว” เขาหันมาเล่าตาโต

“แล้วสหายคิดว่า เรือรบจีนจะขับผ่านตรงนั้นเหรอ?”

“ตรงนั้นเป็นร่องน้ำลึกเรือใหญ่ทุกลำต้องขับผ่าน เราไปลอยคอในน้ำแล้วบังคับโดรนบินใส่เรือรบของมัน ไม่เห็นจะยากตรงไหน?” เขาไม่เกรงใจกองทัพจีนแม้แต่น้อย

“แล้วพวกนั้นมันจะไม่ยิงเราเหรอ?”

“มันจะมองเห็นได้ยังไงเราอยู่ในน้ำ ถ้ามันยิงมาเราก็ดำน้ำ เรือของเราก็ทอดสมอไว้ไกล ๆ สิ เชื่อเราเถอะสหาย! มันเสร็จเราแน่”

เลือดความรักชาติเข้มข้นพลุ่งพล่านเห็นช้างเป็นมดไปแล้ว เดินทางเข้าหาความตายอย่างสนุกสนาน

“ไกลมากไหม?” อุงอิลชะเง้อคอมองไปในความมืด

“เราเคยถามผู้ใหญ่ เขาบอกว่า 80 กิโลเมตร แต่เราไม่รู้หรอกว่า 80 กิโลเมตรมันไกลแค่ไหน? พวกเขาบอกว่านอนหลับตื่นหนึ่งถึงพอดี พันจังนีมนอนสิ! เราจะได้รู้ว่าถึงเมื่อไหร่?”

โธ่ถัง! เด็กน้อยไม่รู้ระยะทาง

“อ้าว! เรานอนแล้วถึงแน่นะ” อุงอิลเกาหัวเอนตัวนอนอย่างงงๆ

ทะเลกว้างใหญ่ดำทะมึนไม่มีป้ายบอกทาง คลื่นน้ำซัดสาดกระแสลมกลางคืนโหมกระหน่ำใส่เรืออย่างต่อเนื่อง ยิ่งดึกลมยิ่งแรงมีเพียงความศรัทธาในหัวใจเท่านั้นที่เป็นเข็มทิศ

จองอุงอิลนอนตัวโยนหันมองหน้าเพื่อนร่วมทาง...             

“ถ้าโตขึ้น เราจะไปขอทำงานกับสหายคุณลุงคิมจุนซอง เราจะไปช่วยเขาจัดการความเรียบร้อย เราไม่ชอบเป็นทหาร สหายล่ะ! ฝันอยากเป็นอะไร?” อุงอิลนอนเหยียดยาวข้าง ๆ เพื่อน             

“เป็นทหารสิ! เราจะยิงปืน” ซุกอึนคึกคักตีปีก

“เรามาเป็นเพื่อนกันเถอะนะ โตขึ้นเราจะพาแฟนมาให้รู้จักกับสหาย สหายพาครอบครัวมาเที่ยวที่บ้านของเรานะ” อุงอิลยิ้มมอง               

“ได้เลยครับพันจังนีม!!” ซุกอึนยิ้มกว้างดวงตาประกาย

“ยักโซ!” อุงอิลยืนนิ้วก้อยให้เพื่อนเกี่ยวสัญญากัน

“ยักโซ! ถ้าโตขึ้นเราจะไปจีบอีซูมินนูน่า เราชอบมากสวยจริง ๆ” เขาเกี่ยวก้อยแล้วหัวเราะเสียงใส…“พันจังนีมทำยังไงถึงได้เป็นหัวหน้า เราอยากเป็นบ้าง?”

“อ๋า! เราพูดภาษาจีนได้ คอยสอนให้เซมพูดเกาหลี ตอนนี้เขาพูดเก่งแล้วไม่ต้องสอนแล้ว”

“เราก็พูดจีนได้! กลับไปเราขอเป็นหัวหน้ามั่งดีกว่า นึกว่าต้องสอบแข่งขัน เรายังอ่านหนังสือไม่เก่งเลย”

“ลองดูสิ! เซมใจดีจะตายไป”

“พันจังนีม! กลับไปก็สนับสนุนเราหน่อยนะ ช่วยบอกเซมให้ด้วยว่าเราก็พูดจีนได้ ตอนนี้นอนเถอะ! เราจะดูแลสหายเอง” เจ้าตัวเล็กติดสินบนเพื่อนซะแล้ว

ดวงดาวพร่างพราวเต็มท้องฟ้าท้องทะเลด้านหน้ามืดมิด เรือหาปลาลำเล็กบุกตะลุยคลื่นยามค่ำคืนที่เกรี้ยวกราด หัวใจดวงน้อยนำพาทั้งสองมุ่งหน้าออกไปไกลจากฝั่งทุกลมหายใจ ด้วยจิตวิญญาณหาญกล้า พาไปแต่ความคาดหวัง จิตใจที่แน่วแน่จะนำพาความศรัทธาของพวกเขาไปสู่ชัยชนะได้หรือไม่?...

………………………………………………………