The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 11 ตอนที่ 16

บทส่งท้าย

10 ปีต่อมา...

National cultural state ลาว

บ้านทรงฝรั่งเศสโบราณสีมอท่ามกลางแมกไม้ใหญ่ร่มครึ้มบนเนินโดดเด่นแตกต่างจากบ้านข้างเคียง รถยนต์ยุโรปหรูจอดเรียงประชันโฉมบนลานกว้าง คนงานวิ่งวุ่นตื่นตัวต้อนรับแขก

“บรื้น!...” รถยนต์ Rolls Royce สีดำขรึมแล่นเข้ามาอย่างสุขุม

เจ้าของบ้านหนุ่มหวีผมเรียบสวมเสื้อไหมหรูหรา เดินออกมาต้อนรับแขกพิเศษด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม...

“สบายดี! ท่านสมเด็จอุ้มกะเตงเตโชชัย เชิญด้านในพวกเรามาพร้อมแล้ว” เขายิ้มร่าวิ่งเข้าไปยกมือไหว้ทักทายผู้นำเขมร

“จุมเรียบซัวร์! เจ้าชีวิตโซ่รัตติกาลชีวิน” ชายหนุ่มรูปร่างผอมสูงเส้นผมหยักศกสวมแว่นสายตาหนาเตอะจับมือทักทายแล้วชะเง้อมองขึ้นไปที่ตัวบ้าน...

“ลุงฉุนมาถึงรึยัง?”

“ท่านออกญารออยู่ข้างในครับรับแขกอยู่ ทำไมมาช้าจัง” เขาเดินนำเข้าไปด้านในบ้าน

“ผมไปประชุมที่ยูนนานมา”

“สมเด็จแน่ว่าจะใช้วิธีนี้” เจ้าของบ้านยิ้มใสซื่อ

“เจ้าเชื่อผมถอะ ลุงฉุนเก่งเขาเคยทำงานกับปู่ของผม ท่านมีกลยุทธเยอะ”

“ผมกังวลใจ”

“เพราะท่านเป็นคนแบบนี้ไงถึงแพ้เลือกตั้ง ถ้ายังหงอต่อไปท่านจะไม่สามารถกู้ศักดิ์ศรีของเชื้อสายได้นะ”

“ผมเชื่อท่านยังไงก็อย่าทิ้งผมนะ ช่วยผมให้ตลอดรอดฝั่งด้วย”

“เอาน่า ผมก็พอได้วิชามาจากปู่เหมือนกัน เข้าไปประชุมกันเถอะ”

ภายในห้องโถงหลังคาสูงเต็มไปด้วยเครื่องตกแต่งสมัยพระเจ้าหลุยส์ยังมีกลิ่นอายของเจ้านายสมัยล่าอาณานิคม โต๊ะประชุมไม้ขัดมันทำจากไม้แผ่นเดียวกว้างใหญ่มีแขกนั่งรออยู่สามคน

“จุมเรียบซัวร์! ขออภัยด้วยครับทุกท่าน” สมเด็จอุ้มกะเตงพนมมือไหว้ประหลก ๆ แล้วเลิกคิ้วยิ้มมองชายสองคนที่นั่งติดกับลุงฉุน...

“ทั้งสองท่านนี่เป็นใครครับ?”

“มกุฎเนปาลกับมกุฎอินเดียครับ” ลุงฉุนนอบน้อม

จากรอยยิ้มแปลกใจของเจ้าอุ้มกลับกลายเป็นรอยยิ้มสอพลอ...

“ยินดีต้อนรับเข้าสู่อุดมการณ์เดียวกันครับ”

“อีนี้! ผมมาตามคำเชิญของออกญาฉุน ขอมาสังเกตการณ์ก่อนครับ ท่านเชิญคุยกันไปเถอะครับ” ตัวแทนจากอินเดียยิ้มสุขุมวางตัวนิ่ง

ชายชราผมขาวดวงตาอิดโรยอยู่ในชุดไหมดิ้นทองระยิบระยับ นายทหารพลัดถิ่นโดนเนรเทศมาเป็นที่ปรึกษาฝ่ายเขมรได้รับตำแหน่งแต่งตั้งกันเองภายในว่า ออกญาฉุน

เขาหายใจหอบเหนื่อยตามวัยลุกยืนแนะนำตัวแขกทั้งสองคน...

“ท่านราชบุรุษทั้งสองท่านจะกอบกู้ราชบัลลังก์ ตามคำบัญชาของสวรรค์ที่กำหนดให้สายเลือดเทพเจ้าจะต้องจุติมาเป็นผู้ปกครองเท่านั้น” อดีตนายทหารยืนกุมไข่พินอบพิเทา

“คุยถึงไหนแล้ว ต่อกันเลยเถอะ” เจ้ากะเตงอุ้มผายมือเชิญนั่ง

“เราตกลงกันว่าจะลงมือภายใน 2-3 วันนี้แหละ ผมสังเกตว่าทหารเริ่มเก็บอาวุธทยอยส่งไปทำลายแล้ว มันโง่มากถ้าพวกเราลุกฮือมันสู้ไม่ได้แน่” ลุงฉุนเปิดฉากการเจรจาพันธมิตรร่วมฝ่ายค้าน

เจ้าของบ้านยกมือให้ข้อมูล...

“ผมได้ยิน Youngster บอกว่า God mum ต้องการปลดความกลัวและลดช่องว่างนี่ครับจึงเอาอาวุธไปทำลาย”

“ก็ดีแล้วไงล่ะ!” ลุงฉุนอมยิ้มเอ็นดู

“ท่านออกญารีบจัดการเถอะ! ผมอึดอัดใจจนแทบจะระเบิดแล้วไม่อยากไปนั่งร่วมประชุมร่วมกับพวกมันเลย” สมเด็จอุ้มกะเตงใบหน้าเครียดแสดงถึงความอดทนที่มีขีดจำกัด

“ใครเคยห็นหน้า God mum บ้าง?” ลุงฉุนหมุนมองหาคำตอบ

“................”

สมเด็จอุ้มยกมือตอบ...

“ในที่นี่ผมเป็นคนเดียวที่เป็นผู้นำ ผมเชื่อว่าทั้ง 6,854 รัฐวัฒนธรรมไม่น่าจะมีคนได้เจอ ผมไปประชุมนโยบายเศรษฐกิจและการจัดการภายในที่ซินเจียงจะเจอแต่คนเกาหลีมาบรรยาย ถ้าไปประชุมเกี่ยวกับการเก็บกู้ธรรมชาติหรือการก่อสร้างทางก็เจอแต่คนจีน เธอไม่เคยปรากฏตัวสักครั้งไม่รู้ว่ามีตัวตนรึเปล่า บางทีนายพลห่าวอาจจะแต่งเรื่องเอามาขู่พวกเราก็ได้”

“ก็เป็นไปได้! จีนจ้องจะฮุบทุกประเทศมาตลอด สุดท้ายก็ทำสำเร็จ” ลุงฉุนเติมไฟ

เจ้าโซ่ดูจะอ่อนด้อยประสบการณ์เลิ่กลั่กลังเลถาม...

“ตอนนี้ไม่มีประเทศจีนแล้วนี่” สายตาแสนซื่อพูดตามจริง

ลุงฉุนหันขวับ...

“แต่ตอนนี้คนจีนกระจายไปทุกที่แล้วทั้งนายพลห่าวอู๋และเก้อเฉิงนั่นไม่ใช่คนจีนเหรอ? เขาเป็นมนุษย์ต่างดาวรึไงล่ะท่านโซ่?” เขาจี้จุดเสี้ยมแล้วผลักเจ้าโซ่ให้ดูโง่ได้ด้วย

“อ๋ออ๋อ! ต้องคิดแบบนี้เหรอ?” เจ้าโซ่พยักหน้ารับ

“แต่ช่างเถอะ! ผมขอนุญาตทบทวนแผนให้ผู้ที่มาใหม่ฟังด้วยนะครับ” ลุงฉุนหันไปสนใจที่ประชุม

“เอาเลยพวกเราพร้อมแล้ว” ที่ประชุมขยับตัวหันมองไปจุดเดียวกัน

“เราจะแผนการบันได 4 ขั้นเพื่อเปิดจุดอ่อนของผู้นำในภูมิภาคนี้ ไอ้ชาติไพร่เผยอหัวแตกตัวอิสระเกือบ 200 กลุ่ม”

เจ้าเขมรหงุดหงิดแว่นกระดิก...

“ผมอยากให้สำเร็จพรุ่งนี้เลย ทุกวันนี้เวลาผมเห็นชาวบ้านไปฟังพวกมันปราศรัยแล้วอยากขว้างระเบิดใส่ พวกเขาเห็นYoungsterเป็นเทพไปแล้วขออะไรก็ได้ ผมมีหน้าที่ต้องยอมและจัดหาให้ทุกอย่าง ตำแหน่งผู้นำบ้าบออะไรวะไม่ต่างจากขี้ข้าสักนิด ผมอยากจะมีอำนาจเหมือนปู่ที่ชี้นิ้วสั่งได้ตามใจ”

“มันต้องเป็นเช่นนั้น ผู้นำไม่ต้องพูดแค่มองก็ต้องได้แล้ว” ลุงฉุนยิ้มปลอบสมเด็จอุ้มแล้วพูดต่อ...

“บันไดขั้นที่ 1 ปล่อยข่าวลือว่าเทพประจำปราสาทชายแดนร้องไห้น้ำตาเป็นสายเลือดเพราะไม่อยากอยู่ใต้การปกครองของพวกชนชั้นต่ำ ปล่อยข่าวด้อยค่าเรื่องชาติกำเนิดของพวกผู้นำ”

เขาหันมองสองสหายเชื้อสายเทพผู้มาใหม่แล้วเอ่ย...

“พวกท่านก็ลองคิดดูว่าจะเจาะด้วยเรื่องไหน ผมคิดว่าที่บ้านของท่านใช้คัมภีร์พระเวทก็น่าจะได้อยู่นะครับ”

“แล้วจะเกิดอะไรขึ้นครับ” เจ้าโซ่ยกมือถาม

“ผลที่ตามมาคือความเคลือบแคลงสงสัยแตกแยกทางความคิดภายใน เดี๋ยวจะมีคนรักชาติออกมาเล่นใหญ่ที่ปลายเหตุกดดันคนในชาติกันเองโหมกระพือความเกลียดชังให้สถานการณ์มันเลวร้ายลงไปเอง ไฟต่อต้านจะลนทิฐิในตัวให้ร้อนรุ่มและหวาดระแวงเพื่อนร่วมชาติเหมือนขังนักล่าและเหยื่อไว้ในกรงเดียวกัน” กุนซือเฒ่าหรี่ตากระดิกนิ้วเคาะขาอย่างสุขุม

“อ๋อ! เรื่องของชนชั้นถ้าปล่อยในภูมิภาคนี้เมื่อไหร่ก็สำเร็จ เลือดมันคนละสี” เจ้าโช่พึ่งจะเข้าใจตรงกันเป็นครั้งแรก

“สร้างประเด็นทิ้งไว้เยอะ ๆ เดี๋ยวคนที่คิดว่าตัวเองฉลาดมีความรู้มีศักดิ์ศรีจะวิ่งมาสนับสนุนเราเอง”

สมเด็จอุ้มกะเตงเตโชชัยดวงตาวาว...

“ผมต้องปั่นหัวแบ่งชนชั้นผู้นำด้วยรึเปล่าครับ ใกล้จะหมดวาระแล้ว ผมไม่แน่ใจว่าจะชนะเลือกตั้งครั้งหน้าด้วย”

ลุงฉุนยกมือห้าม...

“ไม่ได้นะครับสมเด็จ! อย่าไปยุ่งย่ามกับระดับผู้นำพวกมันทัศนคติแข็งแรง ท่านแค่บีบน้ำตาแสดงการเห็นอกเห็นใจชาวบ้านเข้าไว้ พยายามให้สื่อสนใจเล่นบทผู้เสียสละไม่อยากได้อยากดีเดี๋ยวจะมีขุนศึกเสนอตัวมากั้ลลังก์ให้เอง ส่วนการเลือกตั้งเราจะไม่รับกติกาโยนประเด็นเรื่องการเอาเปรียบทางเชื้อชาติ ผมจะให้คนของผมไปปิดคูหาเลือกตั้ง”

ทุกใบหน้าเปื้อนอยยิ้มแห่งความหวัง สมเด็จเขมรยิ้มหน้าบาน...

“เรื่องร้องไห้ผมฝึกมาดีแล้ว แต่ผมยังมีข้อเสียถ้าโดนรุมล้อม โดนนักข่าวต้อนทีไรบางครั้งมันก็ตื้อพูดไม่ออก แก้ไม่หายสักที” สมเด็จอุ้มเสียงอ่อย

ลุงฉุนหันขวับ...

“ตวาดมันไปเลย! ถามมันไปเลยว่ารักชาติรึเปล่า? เพราะท่านไม่แสดงอำนาจออกไปพวกมันถึงลามปาม” เสียงเซอร์ราวดังก้อง เจ้าโซ่สะดุ้งเฮือก

“อ๋อ!อ๋อ!” สมเด็จได้วิชายิ้มร่าดีใจ

“ผมว่า สอบตกแน่” เจ้าโซ่เสียงอ่อย

“ชาวบ้านไม่ชอบผู้นำอ่อนแอ ผมก็ทำแบบนี้และชนะเลือกตั้งมาตลอด ผมเคยด่าออกทีวีมาแล้วไม่เห็นจะมีอะไรเลย”

“อ๋ออ๋อ!” เจ้าโซ่เข้าใจด้วย

สมเด็จอุ้มได้กำลังใจมีแรงฮึดพูดขึงขัง...

“นี่! ท่านออกญามีอีกเรื่องนึง ผมได้ยินมาว่า บอสเป็นลูกไทใหญ่ชายขอบ”

ลุงฉุนสะดุดใจเอียงคอมอง...

“ไทใหญ่เหรอ สมเด็จรู้จักมันด้วยเหรอครับ?”

“ผมไม่เคยเห็นหน้า แต่ได้ยินคนไทใหญ่ชอบพูดเยินยอถึงมัน เคยมีข่าวลือว่านายพลห่าวอู๋เป็นเพียงหุ่นเชิดของกองทัพ Realm Marvel แต่ผมไม่แน่ใจว่า บอสมีตัวตนจริงหรือเปล่า หัวหน้าบูชามันอย่างกับเทพเจ้า”

ลุงฉุนกรอกดวงตาไปมา...“ผมคิดว่า ผมรู้จักมัน”

“จริงเหรอครับ?” ที่ประชุมหัวรวมกัน

“อืม! บังเอิญเคยเจอกัน ไอ้นี่กวนตีน ลีลาเยอะ มันอยู่ในวงโคจรของวัคซีน น่าจะเป็นมันเพราะทุกคนเรียกมันว่า บอส! ถ้าใช่! ก็บีบมันออกมาไม่ยาก”

เจ้าโซ่รัตติกาลชีวินบ่นหงิง...

“ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยปรากฎตัวแต่บารมีของมันสูงมาก หนุนหัวใจคนไทใหญ่ให้ยืดอกใส่ทุกชนชาติอย่างไม่ต้องหลบสายตา มันทำให้ชนเผ่าชาติพันธุ์ที่พวกเรากดหัวไว้ผยองใส่ มองหน้าไม่มีสลด”

“ไอ้แสงสุรีย์นั่นแหละที่เป็นคนป่าวประกาศยกยอมัน ไม่อย่างนั้นท่านโซ่ไม่แพ้เลือกตั้งหรอก” สมเด็จอุ้มจี้ใจเพื่อน

ลุงฉุนยกมือ...

“บันไดขั้นที่ 2 อดีตผู้นำศาสนาในสังกัดจะแยกกันไปปล่อยคำขู่ที่คล้ายคลึงกัน ชี้โทษผิดบาปสาปแช่งให้ตกนรกหมกไหม้สำหรับผู้ที่กราบไหว้คนผิดและแปรพักตร์ ปล่อยให้ความอึดอัดไปเพื่อรอเวลา”

“ฮ่าฮ่าฮ่า! ท่านเป็นจูกัดเหลียงชัด ๆ โดนดอกนี้เข้าไปอยากรู้นัก พวกมันจะแก้ปัญหาความวุ่นวายภายในได้ยังไง?” สมเด็จอุ้มเชื่อมั่นในตัวลุงฉุนอย่างออกหน้า

ตัวแทนเนปาลยกมือ...

“Youngster ของสองสัญชาติเข้ามายุ่งแน่จะป้องกันพวกมันได้ยังไง?”

“ไม่ต้องป้องกันปล่อยให้มันเข้ามามั่วด้วย เด็กพวกนั้นไม่มีทางจับต้นชนปลายถูกหรอกมันจะไม่มีวันรู้ว่าข่าวถูกปล่อยมาจากที่ไหน พวกท่านแค่แสดงละครส่งความเห็นใจอย่างสุดซึ้ง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็บอกว่าประวัติศาสตร์โดนบิดเบือน”

“แยบยลมากคุณลุง” เจ้าเขมรชอบใจ

แต่...

“กฎของการอยู่ร่วมกันข้อที่ 1. ชีวิตขึ้นอยู่กับอนาคต เหตุการณ์ที่ผ่านมาไม่มีผู้ใดไม่สูญเสีย จงก้าวข้ามความเจ็บปวดของยุคสมัยมองต่อไปข้างหน้า” เจ้าโซ่ท่องกฎของ Realm Mavel สวนออกไป

“.................” ชะงักกันทั้งห้องประชุม

สมเด็จอุ้มฮึดฮัดขัดใจตะคอกถาม...

“ถ้าท่านไม่รู้สึกร้อนหนาวกับศักดิ์ศรี เท่ากับท่านยอมรับในสิ่งที่เขายัดเยียด พ่อแม่มีเราเพื่อสืบทอดสิ่งนี้”

“ผมแค่จะถามว่า จะเลี่ยงยังไง?” เขายิ้มแหย

ลุงฉุนยิ้มโบกมือสงบศึก...

“บันไดขั้นที่ 3 ทำลายความเชื่อใจของพวกเดียวกัน เจาะไปที่บรรดาหัวหน้าทีม Youngster ในเรื่องทุจริต พวกมันยังเด็กและอยู่บนอำนาจที่ต้องตัดสินใจมักจะมีเรื่องกระทบกระทั่งกับชาวบ้านเวลาที่ตอบสนองความต้องการไม่ทัน อาศัยช่วงเวลาชุลมุนปล่อยข่าวโจมตีว่ามันทุจริตแอบยักยอกทรัพย์ไปให้ครอบครัวของมันเอง”

“แล้วเราจะทำให้เป็นเรื่องระดับชาติได้ยังไงครับ?” มหาราชายกมือถาม

“ขั้นที่ 4! ทำพิธีบวงสรวงขอขมาเทพที่ปราสาทชายแดนแล้วสร้างสถานการณ์ให้มีการสูญเสียผู้คน โยนความผิดไปให้ฝั่งโน้น ปล่อยให้ชาวบ้านยกพวกตีกันไปเรื่อย ๆ”

เจ้าโซ่รัตติกาลชีวินตัวแทนเจ้าชีวิตที่ไม่เคยอยู่ในอำนาจขมวดคิ้วหันมองหน้าคนนั้นคนนี้...

“ถ้าอย่างนั้นดินแดนแถบนี้ก็จะเต็มไปด้วยความขัดแย้ง ทั้งการไม่เคารพผู้นำและการขอเขตแดนคืนใช่มั้ยครับ?”

ลุงฉุนยิ้มผู้ชนะ...

“ถ้ากระแสต่อต้านออกดอกผลิบานเกสรจะฟุ้งไปทั้งโลก ความวุ่นวายก็จะกลับมาเหมือนเดิมทั่วโลกจะกลับมาเรียกร้องอาณาเขตปกครองดูแลกันเองเหมือนเก่า ลูกต้องถูกปกครองโดยพ่อของมันเอง”

“เป็นจุดเด่นเลยนะครับ” เจ้าโซ่เปรยขึ้น

“...................” เงียบกันไปอีก

“ต้องทำพร้อม ๆ กันสิ อย่างน้อยพวกเราก็มีกัน 4 จุดแล้ว ผมเชื่อว่าจะมีคนมาเข้าร่วมกอบกู้ชาติร่วมกับเรา” ลุงฉุนตอบ

สมเด็จอุ้มกะเตงเด้งรับ...

“ถึงเวลานั้น God mum ต้องตัดสินใจใช่มั้ยครับ? ถ้าเธอใช้กำลังก็เข้าล็อก” สมเด็จเขมรดีดนิ้ว

“เข้าล็อกยังไงครับ?” เจ้าโซ่รัตติกาลหัวช้ากว่าทุกคนสงสัยไปหมด

“ถ้ามีคนตาย เธอก็จะหมดความชอบธรรมน่ะสิ ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า!” ลุงฉุนแสยะยิ้มก่อนจะหัวเราะสะใจ

เจ้าโซ่ผู้ใสซื่อมองตาปริบ...

“Realm Mavel เอาสารคดีประวัติศาสตร์มาให้ดู ทหารยิงประชาชนตายกลางถนนเป็นกองไม่เห็นหมดความชอบธรรมเลย คุณลุงก็ทันเรื่องนี้ใช่มั้ยครับ?”

“..............” ที่ประชุมเงียบกันไป

ตัวแทนจากอินเดียรีบยกมือเบี่ยงเบน...

“โอกาสมาถึงแล้ว...”

“ใช่!” สมเด็จอุ้มรับลูก

“ผมไม่เข้าใจ...” เจ้าโซ่ช็อตที่ประชุมอีกแล้ว

สมเด็จอุ้มเห็นโอกาสแล้วอารมณ์ดีก้มลงไปยิ้มล้อเล่นกับเพื่อน...

“พวกเราก็แก้รัฐธรรมนูญสวมสิทธิพิเศษขึ้นสู่อำนาจโดยไม่ต้องไปเลือกตั้ง กิ้ว!กิ้ว!”

“ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า!” ลุงฉุนหัวเราะชอบใจ

ผู้สังเกตของสองชาติยิ้มร่ายกมือ...

“ผมขอเข้าร่วมแจมด้วยนะครับ ผมเห็นภาพตัวเองขึ้นไปนั่งอยู่บนบัลลังก์แล้ว”

“ด้วยความยินดีครับ” ลุงฉุนพยักหน้ารับแล้วพูดต่อ...

“บ้านผมเหลือคนประมาณ 3 ล้านบ้านพวกท่านเหลือเท่าไหร่ครับ?”

“ผมเหลือ 4 แสน” เจ้าโซ่ตอบแล้วหันมองสมเด็จเขมร

“ของผมเหลือประมาณ 7 แสน”

“ของผมเหลือพอ ๆ กับของสมเด็จฯ” มกุฎเนปาลตอบ

“ของผมมีอีกเยอะประมาณ 3-400 ล้านคน ถ้าชนะก็คุ้ม” ตัวแทนอินเดียเฉลยบ้าง

ลุงฉุนกอดอกยิ้มมั่นใจสายตาแข็งดุจเพชรเปล่งประกายความสุข กรอกดวงตาครุ่นคิด...

“เมื่อมันทำลายอาวุธสงคราม เราจะกระตุ้นมวลชนให้ลุกฮือ สมเด็จเตรียมมือปืนสไนเปอร์ไว้สัก 2-3 คนในวันที่ God mum มาเคลียร์ปัญหาก็ส่องให้มันดิ้นไปด้วย”

“ขออนุญาตครับคุณลุง!” สมเด็จอุ้มกะเตงยกมือดัก

“ผมเคยไปสาบานตนที่หุบเขาแห่งความจริงก่อนรับตำแหน่ง ถ้าผิดคำสาบานจะมีอันเป็นไป เรื่องนี้จริงเท็จแค่ไหนใครพอรู้บ้าง?” ความกลัวฉายแว่บบนแววตาของสมเด็จอุ้มกะเตง

“ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า!...” ลุงฉุนหัวเราะลั่นจนสมเด็จหน้าเสีย

เจ้าโซ่รัตติกาลมองลังเล..

“ไม่จริงเหรอครับ?”

“มันเป็นจิตวิทยามวลชนตามบันไดขั้นที่ 2 ของเราไงล่ะ ในอดีตผู้นำทุกชาติไม่เคยกลัวบาปกรรมก็เพราะทุกคนรู้ว่าความกลัวเหล่านั้นเขาเป็นคนสร้างขึ้นมาเอง ท่านเคยเห็นผู้นำสำนึกผิดมั้ยล่ะ?”

“จริง! ผมก็คิดแบบนั้น ” เจ้าอินเดียพยักหน้าหงึก ๆ

สมเด็จอุ้มถอนหายใจโล่งอก...

“เฮ้อ!...ผมก็กังวลใจมาตั้งนาน ถ้าคุณลุงพูดอย่างนี้ผมก็ยิ่งมั่นใจ”

ลุงฉุนยิ้มมองเด็กหนุ่มแล้วเอ่ยถามอย่างนอบน้อม...

“สมเด็จครับ! ผมอยากให้ท่านกล่อมไอ้แจ๊สตัวลายให้ด้วย ไอ้กุ๊ยนั่นประชาชนรักมันมากหากัญชาไปล่อ มันน่าจะมาเป็นพวกเรา”

“ไอ้หมึกหกใส่น่ะเหรอ ได้สิผมจะหาทางคุยกับมัน”

“คนที่ทำให้มันได้เป็นผู้นำคือ หยก เบม่อน หาจุดอ่อนให้เจอ เล่นตัวนี้ได้ก็ตายยกรัง” ลุงฉุนชี้เป้า

“ท่านมีคำแนะนำมั้ยครับ?””

“สมเด็จใช้ความหล่อไปอ่อยมาเชือดสิครับ”

สมเด็จอุ้มกะเตงเตโชชัยยืดอกยิ้มกริ่ม...

“แหม! คุณลุงพูดอย่างนี้ก็ปฎิเสธไม่ได้สินะ ผมไม่เคยจีบผู้หญิงซะด้วย ปรกติแค่กระดิกนิ้วก็มาแล้ว”

การแก่งแย่งเพื่อมีอำนาจเป็นเป้าหมายสูงสุดที่สังคมยุคสมัยหล่อหลอมสั่งสมกันมา เมื่อผู้มีอำนาจตะกละตะกรามแย่งชิงโดยไม่ปกปิดและไม่ละอายต่อความผิด ไม่ยากเลยที่ชาวบ้านจะมีความคิดเช่นนั้นด้วย กรอบสังคมในขอบเขตจึงเป็นสันดานของชนชาติที่แยกความจริงและแยกถูกผิดไม่ออก สังคมที่บูชาตัวบุคคลจึงกลายเป็นสังคมชนชั้นกดทับและกลายเป็นเกราะป้องกันให้อำนาจนั้นกดหัวตัวเองและลูกหลานไปตลอดกาลอย่างไม่รู้ตัว

................................................................