The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 11 ตอนที่ 18

National cultural state อะบอริจิ้น

The Realm Mavel Defense Force ค่ายทหารอวกาศและทางทะเล Point Nemo เมืองดาวิน ทวีปออสเตรเลีย กองกำลังดูแลสันติภาพโลกในนาม The Cleaning service

เรือขนาดใหญ่บรรทุกรถยิงขีปนาวุธถูกดัดแปลงเป็นเรือประมง อุปกรณ์ยิงต่อต้านทางอากาศรวมทั้งอาวุธหลายชนิดโดนปลดเกษียณปรับเปลี่ยนเป็นเรื่องมือเกษตรกรรม เรือบรรทุกเครื่องบินโดนปรับแต่งเป็นสวนสนุกลอยน้ำเป็นเรือสำราญลำมหึมา ยานพาหนะบรรทุกหนักหลายชนิดไปแล่นอยู่กลางร่องสวนท้องนาท้องไร่

ภายในห้องโถงบนสำนักงานของ The Cleaning service กลุ่มนายทหารนั่งพักบนชุดโซฟากลางห้อง จิบกาแฟอ่านวารสารเล่นโทรศัพท์สบาย ๆ ซอนคุยโทรศัพท์นั่งเอนหลังพิงเก้าอี้ในห้องทำงาน

“ก๊อก!ก๊อก!” นายทหารเรือหนุ่มใบหน้าขาวรูปไข่จมูกคมสันคิ้วเข้มตัวสูงใหญ่ยืนรอ

“เชิญครับ!”

นายทหารรูปหล่อเดินยืดอกตัวตรงเข้ามายืนข้างหน้าโต๊ะ...

“ชุงซอง!! ลี!ซุก!อึน!”

“ชุงซอง!” ซอนแหงนหน้ามองแล้วพยักหน้าอนุญาตให้พูด             

“บอสครับ! ผมมาบอกลา” เขายืดอกรายงานเสียงดัง

“สหายบอกลา นาชินพัลจังหรือยัง?”

“ลาแล้วครับ เขานั่งอยู่ข้างนอกครับ”

“สหายจะไม่เปลี่ยนใจแน่นะ ไปในที่ไม่มีคนรู้จักและไม่มีอำนาจ” ซอนจ้องหน้าเขม็ง             

“บอสก็ใกล้ถึงเวลาที่จะต้องวางมือแล้วนี่ครับ ผมเห็นสัญญาณPoint of no return ที่ทุกคนรอคอยแล้ว”

“ถึงเวลาที่สหายจะได้พักด้วยเช่นกัน พวกเราเหน็ดเหนื่อยกันมามากแล้ว”

“เดอะแก๊งทั้ง 15 รุ่นได้กระจายฝังตัวไปในสังคมทั่วโลก พวกเขาได้ประกาศให้ทุกคนรู้จักชนชาติเกาหลี ทหารคือความฝันที่ผมแตะได้แล้วเป้าหมายต่อไปคือ การให้โอกาสครับ” เขายืดอกยืนตรง

ซอนมองด้วยสายตาชื่นชมและเสียดาย…

“สหายเรียนจบมาด้วยคะแนนสูงสุดและได้เป็นผู้การเรือที่อายุน้อยที่สุดเป็นความภาคภูมิใจขององค์กร ผมหวังว่าชีวิตต่อไปของสหายจะเต็มไปด้วยความสมหวัง ไม่เสียดายแน่นะ?”

“เรือของผมได้มอบให้ฝ่ายพัฒนาสังคมเอาไปทำเรือสำราญแล้วครับ เรือดำน้ำพลังงานนิวเคลียร์ให้หน่วยสำรวจใต้ทะเลไปหมดแล้ว พลูโตเนียมก็เอาไปใส่เตาปฎิกรสร้างกระแสไฟฟ้าหมดแล้ว เหลือไว้ให้ทหารอวกาศที่ไปเฝ้าขอบฟ้าไม่มาก ไม่มีอะไรให้ทหารเฝ้าระวังอีกแล้วครับ”

ยิ่งเวลาเดินเข้าใกล้ Point of no return สัญลักษณ์ของอำนาจโลกเดิมก็ถูกทำลายลงไปเรื่อย ๆ

ซอนลุกเดินอ้อมโต๊ะไปตบไหล่...

“สหายเป็นผู้ใหญ่ที่ก้าวข้ามความฝันได้แล้ว ถ้าสหายตัดสินใจอย่างนั้นก็ยินดีด้วย จงรักษาความตั้งใจให้เหมือนกับที่เคยตั้งใจไปจับเรือบรรทุกเครื่องบินฝูเจี้ยนด้วยนะ นินจาเซมเคยบอกว่าหัวใจของผู้ให้จะชนะความเห็นแก่ตัวและผู้ให้ย่อมได้รับความไว้วางใจ”

“เย่!” นายทหารรูปหล่อยืดอกตั้ง

ซอนดึงนายทหารมากอดแล้วลูบหลัง...

“ผมภูมิใจในตัวสหาย จงรักษาสัญญา รักษาสุขภาพ รักษาครอบครัว ซื่อสัตย์กับตัวเอง ทำในสิ่งที่อยากทำให้เต็มที่เมื่อเวลาผ่านไปจะได้ไม่เสียใจภายหลัง”

“คัมซามนิดะ”

“สหายตัดสินใจไปที่ไหน?” ซอนถอยออกมา

“ทะเลทรายอาดากามา เปรูครับ”

“โอ้โห! ที่นั่นตรงกันข้ามสุดขั้วกับเกาหลีเลยนะ ร้อนตายชัก!”

“เพราะมันแตกต่างน่ะแหละครับ ผมถึงอยากไป”

“สหายจะไปทำไม?”

“ชวนพวกเขาออกมาอยู่กับสังคมเมืองและช่วยชีวิตสัตว์ป่า”

“เขาไม่มาหรอก” ซอนส่ายหัว

“บางครั้งเราก็จำเป็นต้องทำลายวัฒนธรรมเก่าเพื่อช่วยเพิ่มโอกาสให้กับลูกหลานรุ่นต่อไปของพวกเขา”

ซอนขมวดคิ้วมอง...

“เท่ากับทำลายวิถีกันเลยนะสหาย ถ้าพวกเขาเลือกแบบนั้นก็ปล่อยเขาเหอะ!”

“ผมว่า เขาไม่มีโอกาสมากกว่า”

“แต่พวกเขาก็อยู่กันได้”

“จะทนลำบากไปทำไม พวกเราอุตส่าห์ทำบ้านเมืองให้อยู่สบายแล้วจะทนทรมานไปอีกทำไม มีประเพณีอะไรก็เอามาทำในเมืองก็ได้ไม่ต้องยึดติดสถานที่นี่นา คนอื่นจะได้เรียนรู้ด้วยและพวกเขาจะได้ไม่เป็นสิ่งแปลกปลอม”

“แต่กลางทะเลทรายที่นั่นเป็นบ้านเกิดของบรรพชนเชียวนา ไม่มีใครเชื่อสหายหรอก” ซอนยังคงให้เหตุผลอย่างใจเย็น

“ซาจังนีมเคยสอนไว้ว่า คนจะแตกต่างกันที่ประสบการณ์ ถ้าประสบการณ์ไปไม่ถึงก็ยากที่จะจินตนาการภาพ”

“อื้อ! ผมจำได้แล้วยังไง?”

“พวกเขาไม่มีต้นทุนความคิดถึงดินแดนที่อุดมสมบูรณ์ เขาจินตนาการไม่ออก ผมจะเอารถแห่กับเหล้าเข้าไปสร้างประสบการณ์ เอารถบ้านติดแอร์ฉ่ำ ๆ เข้าไปให้พวกเขานอน เอารถดับเพลิงบรรทุกน้ำเข้าไปทำสระให้เล่นน้ำแล้วก็ชวนมานั่งรถเล่น ไม่เกิน 3 เดือนเซมเชื่อผมเห้อ!... ไฮยีน่าแย่งที่นอนไปแล้ว” เจ้าตัวแสบยิ้มสยอง

ซอนอมยิ้มส่ายหน้า...

“อย่าลืมนะว่าชีวิตเลือกได้ ถ้ามันเกินจะรับไหวก็อย่าฝืน สหายต้องดูแลสุขภาพให้ดี สหายคิดถูกแล้วที่ตัดสินใจเดินทางในช่วงที่ร่างกายแข็งแรงที่สุด โลกที่แตกต่างสร้างความตื่นตะลึงแปลกใจในทุกบริบท สหายจงซึมซับกับมันและขอให้โชคดี”

“ผมพร้อมมากครับ!...” เขาขยับเสื้อเตรียมจะโม้ต่อ

“อะป้าสบายดีไหม?” ซอนเปลี่ยนช่อง

“สบายดีครับ! ยังแข็งแรงดี ตอนนี้ออกเรือหาปลาเหมือนเดิม ผมพาสาว ๆ ไปให้เลือกหลายคนแล้ว ท่านก็บอกว่าขออยู่คนเดียวไม่อยากมีใครอีก ท่านยังรักและคิดถึงออมม่าที่จากไปครับ” เขายิ้มตาลอยเมื่อพูดถึงลีจองซุกนายทหารเพื่อนร่วมรบของซอน             

“บอกเขาด้วยว่า ผมคิดถึง! ” ซอนยิ้มตาประกาย

นายทหารหนุ่มหน้าบาน...

“ท่านก็บ่นคิดถึงทุกคนด้วยนะครับ ผมผิดเองแหละ! ไม่น่าบังคับให้ท่านลาออกจากทหารเลย ท่านคงเหงาออกแต่ทะเลทุกวัน” เสียงของเขาแผ่วลง 

“แล้วสหายไปบังคับเขาทำไม?”

“เรามีกันแค่ 2 คนพ่อลูกเป็นทหารทั้งคู่เสี่ยงเกินไป ผมพิจารณาแล้วว่า ผมเก่งกว่าเลยให้เขาออกครับ” เขามั่นหน้ามั่นใจพูดไม่สะดุด

ซอนขำไอ้เด็กขี้โม้แม้เวลาผ่านจนโตเป็นหนุ่มก็ยังคงมั่นใจในตัวเองและอวดเก่งเหมือนเดิม

“หึ!หึ! เป็นห่วงอะป้าแต่สหายก็กำลังจะหนีไปไกลโพ้น เอ่อ! ไปบอกให้เขาลงสมัครเลือกตั้งประธานจังหวัดด้วยนะ อีกไม่นานก็ใกล้จะครบวาระต้องเลือกตั้งแล้ว”

“ดีเหมือนกันท่านจะได้อยู่บ้าน ผมจะกลับไปบอกให้ครับ”

“ปีนี้! สหายอายุเท่าไหร่แล้วล่ะผู้การ?”

“23 ครับ!” เจ้าเด็กดื้อโตขึ้นมาอย่างแข็งแกร่ง

“หาเมียได้แล้วนะ! เราต้องการเพิ่มประชากรสหายต้องมีลูกหลาย ๆ คนนะ ไปได้แล้ว!” ซอนโบกมือไล่

“เย่!” ลีซุกอึนยืดอกทำความเคารพแล้วเดินจากไป

ซอนยิ้มสายตาชื่นชมมองตามหลังชายหนุ่มจนลับตา จากเด็กน้อยร่างผอมเกร็งในชุดเดอะแก๊งตัวหลวมโคร่ง เติบโตอย่างดีร่างกายสูงใหญ่ใบหน้าสะอาดสะอ้าน ด้วยจิตใจที่แน่วแน่เขาได้เป็นนายทหารอย่างที่ตั้งใจ

“ไอ้นี่ความคิดน่ากลัวจริง ๆ” เขายกนาฬิกาขึ้นดูแล้วร้องเรียกทหารกลางห้อง...

“โนยุนซอ!”

“เย่!” นายทหารกระเด้งวิ่งเข้ามา

“ดูถ่ายทอดสดกันดีกว่า”

“ย่าห์! เปิดทีวีหน่อย” เขาหันไปสั่งการกลุ่มทหารวางสิ่งของบนมือเดินเข้ามามุงดูทีวีพร้อมหน้ากัน

“ยุนซอ! เจอบ๊กซูพัลจังบ้างมั้ย?”

“อยู่ที่ซินเจียงครับ! น่าจะเป็นเพราะงานนี้ด้วยเพราะผู้ต้องสงสัยเป็นลูกศิษย์ของเขาครับ” โนยุนซอยืดอก

“สหายจะไปเป็นครูฝึก Youngster ด้วยใช่มั้ย?”

“เย่! ผมตั้งใจอย่างนั้นครับ ผมจะลองไปใช้ชีวิตที่ซินเจียงบ้าง”

“สาวสวยมากเลย ตาคมผมยาวหุ่นเพรียว สหายลองดูสิเผื่อเจอคนถูกใจ”

“ผมมีคนที่ชอบแล้วครับ” เขายิ้มอาย

“ใคร?”

“อาย... ไม่บอกหรอก” ทหารหนุ่มอายม้วน

“เซคยองครับบอส!”  จินยองตะโกนแทรก

ยุนซอกระโดดไปปิดปากเพื่อน...

“ไม่เอาอย่าบอก เซคยองไม่รู้เรื่องนี้”

“จินยองไปด้วยมั้ย?” ซอนหันไปถามน้องผู้โชคร้ายสูญเสียครอบครัวในวันสิ้นโลก

“ผมมีลูกเล็ก 3 คนตั้งใจจะให้เวลาทั้งหมดกับลูกและภรรยา ปลดทหารแล้วจะกลับไปทำงานไฟฟ้าใกล้บ้านจะตั้งใจสร้างตระกูลขึ้นมาใหม่ครับ”

“นาชินพัลจังล่ะจะทำอะไร?” ซอนถามหัวหน้าค่าย

“ผมจะไปทำงานวิศวกรรมครับ ผมได้ไปช่วยทาจิกิสถานทำทางรถไฟ ผมรู้เลยว่าได้เจอกับสิ่งที่ชอบแล้ว ผมชอบสร้างทางรถไฟครับได้บุกเบิกสถานที่ใหม่ ๆ ”

“เป้าหมายเรียบง่ายก็สร้างความสุขได้ สหายไม่ต้องดิ้นรนหาเงินแค่หาอาหารกินคงไม่ยากเกินไป จินยองดูแลครอบครัวให้ดีสหายไม่ได้ใช้ชีวิตโดดเดี่ยวคนเดียวแล้ว ยินดีด้วย!”

“มาแล้ว!...”

ภาพมุมมองสายตานกจากโดรนบินโฉบเฉี่ยวไปบนท้องฟ้าสวยทะเลสาบน้ำใส ทุ่งหญ้าเลี้ยงแกะเขียวขจีของเขตวัฒนธรรมแห่งชาติซินเจียง แก๊งมอเตอร์ไซด์ของ Youngster แล่นบนเส้นทางสายไหมเป็นขบวนมุ่งหน้าสู่เทือกเขาฮินดูกูชปราการธรรมชาติที่ยิ่งใหญ่เปรียบเสมือนกระดูกสันหลังของทวีปเอเชียยึดโยงเอเชียตะวันออกกับเอเชียกลางไว้คนละฟาก ยอดขุนเขาสูงระฟ้าตระการตาปกคลุมไปด้วยหิมะสลับหุบเหวลึก

โดรนบินพุ่งลอดช่องเขาผ่านซุ้มประตูเข้าสู่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ แผ่นป้ายต้อนรับแกะสลักบนผนังหิน

“เรามีชีวิตเพื่อเป็นที่พึ่งของชีวิต”

โดรนลดเพดานบินเรียดไปตามขั้นบันไดไต่ขึ้นบนลานหินพุ่งตรงเข้าหาหน้าผาหินภูเขาไฟสูงใหญ่เสียดฟ้า กล้องซูมตัวอักษรจารึกบนแผ่นหน้าผาตระการตา

GOD MUM

ชายหนุ่มกำลังเดินเดียวดายบนลานหินมุ่งไปสู่หน้าผา อีกคนยืนโดดเดี่ยวบนลานยกระดับริมหน้าผามองเห็นเหลือตัวเท่าเข็ม

“นั่น!บ๊กซูนี่นา” ซอนทักก่อนที่กล้องจะซูมลงไปที่ใบหน้าเหลี่ยมทรงผมสกินเฮดยืนใบหน้านิ่งมองผู้นำก้าวเดินขึ้นบันไดมาด้านบน

“สมเด็จ! ผมเชื่อใจท่านมาตลอดและตอนนี้ผมยังมั่นคงในความเชื่อนั้น” ซนบ๊กซูพูดเบา ๆ แต่เสียงนั้นก้องดังกังวาลไปทั้งหุบเขาแห่งความจริง

“ผมก็ยังคงมั่นคงไม่เปลี่ยนแปลง”

“พิสูจน์ความจริงให้ทุกคนประจักษ์ว่า ศักดิ์ศรีของท่านมีค่ามากกว่าคำกล่าวหาเหล่านั้น”

“หัวหน้าครับ! ไอ้แสงสุรีย์มันใส่ร้าย ให้ความเป็นธรรมกับผมด้วย พวกมันโดนผมจับได้เรื่องคอรัปชั่นเลยปั้นเรื่องเบี่ยงเบนเพื่อกำจัดผม”

พัคจินยองหันมาถามซอน...

“บอสครับ! คดีอย่างนี้จะไม่สอบสวนก่อนเหรอครับ?”

“เดี๋ยวเขาจะพูดความจริงที่ซ่อนไว้ในใจเอง ดูต่อเถอะ!”

ซนบ๊กซูใบหน้าเครียด...

“ไม่ต้องกลัว! ความผิดไม่ได้เกิดจากการกล่าวหาหรอก ยืดอกเดินหน้าบอกให้โลกหายสงสัยในตัวของท่าน”

สมเด็จอุ้มกะเตงหันหลังกลับเชิดหน้าพูดใส่ลานกว้างที่ว่างเปล่าอย่างทรนง...

“การตะคอกด่าผู้อื่นเพื่อให้ตัวเองสูงส่งนั้นขี้ขลาด การกล่าวหาเลื่อนลอยนั้นหน้าตัวเมียสมควรหมดไปจากยุคสมัย ลูกผู้ชายไม่เล่นใต้โต๊ะไม่แทงข้างหลัง วิธีการสกปรกแบบนี้มีแต่คนเลวเท่านั้นที่หาทำ ความจริงเท่านั้นที่จะพิสูจน์จิตใจของคน...”

“เขาก็ยึดมั่นนี่นา ถ้าโดนใส่ร้ายก็น่าเสียดาย” จินยองแหงนมองคล้อยตาม

“God mum เคยปฐมนิเทศน์ไว้ในที่นี่ว่า สัญชาติญาณของมนุษย์คือเอาการตัวรอดไม่ใช่กอบโกยทุกคนแค่ได้เกิดมาแล้วก็ผ่านไป สิ่งที่มนุษย์สมควรจะมีไม่ใช่ทรัพย์สมบัติ แต่มันคือความสุขทางใจในการได้ใช้ชีวิตได้ท่องเที่ยวในดินแดนที่แปลกตาได้ทำในสิ่งที่ชอบได้เรียนรู้กับความหลากหลายของมวลมนุษย์ด้วยกัน”

เขายืดอกมั่นใจแล้วหันหลังกลับ เดินไปเอื้อมแตะสัญลักษณ์รูปมือบนผนังหน้าผา

เสียงต้อนรับดังขึ้น...

“ด้วยความเคารพสมเด็จอุ้มกะเตงเตโชชัย ท่านคือผู้นำที่ Realm marvel ภาคภูมิใจ ท่านเป็นผู้นำที่ได้รับฉันทามติจากมวลชนให้เป็นที่พึ่งของคนเดินดินเป็นความหวังของชนชาติ วิญญาณบรรพชนขอขอบคุณและซาบซึ้งใจในความทุ่มเทเสียสละ ขอให้คุณงามความดีนี้จงดลบันดาลให้สิ่งที่ท่านหวังเป็นอย่างใจคิด” น้ำเสียงของผู้หญิงให้เกียรติและเทิดทูน

“ครืด!...”

ผนังหน้าผาด้านบนแยกเป็นแผ่นสี่เหลี่ยมเล็กแล้วพลิกตั้งตรงก่อนจะเสียบลงไปในแผ่นหิน เผยให้เห็นรายชื่อละเอียดยิบบนผนังสีขาวกว้างใหญ่

“ครืด!” ผนังหน้าผาด้านหน้าขยับเลื่อน สมเด็จอุ้มกะเตงก้าวเดินยืดอกเข้าไปด้านในอย่างไม่สะทกสะท้าน

“โฮะ! ออม่อ!” ทหารเกาหลีหน้าจอตื่นเต้นตาโต

“ตื่นเต้นว่ะ! ตอนสาบานตนรับตำแหน่งประตูนี้ไม่เปิดนี่นา” พัคจินยองลุ้น

“ผมปวดเยี่ยวยังไม่กล้าลุกไปเลย อยากรู้วาจะเป็นยังไง” ยุนซอใจจดใจจ่อกับภาพตรงหน้า

“ออกมาแล้ว”

ภาพซูมลงไปที่ใบหน้าสลดหม่นหมอง ดวงตาเหม่อลอยภายใต้แว่นสายตาหนาเตอะ จมูกเชิดรั้นปากห้อยสั่นระริก

เสียงผู้หญิงจากกำแพงผนังดังขึ้น....

“พวกเรายึดมั่นในคำสาบาน แม้จะไม่มีลายลักษณ์อักษรแต่เราก็เชื่อในความเป็นมนุษย์ของท่าน สมเด็จอุ้มกะเตงเตโชชัยจงพูดความจริงด้วยเกียรติเพื่อความภาคภูมิใจแห่งชนชาติ สังคมจะช่วยเป็นพยานให้กับการกระทำที่เสียสละของท่าน”

 เขาสูดลมหายใจลึกแล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด...

“God mum!! ผมคิดทรยศต่อคำสาบาน พวกเราฝันใหญ่อยากแยกดินแดนมาปกครองเอง จึงได้สร้างสถานการณ์ความชุลมุนนี้ขึ้นมาเพื่อหวังผลในการเปลี่ยนแปลง”

“อ้าว! เลวนี่หว่า” ทหารทั้งห้องเห็นไปในทางเดียวกัน

“ไอ้พวกนี้นอกจากเป็นนักการเมืองแล้วยังเป็นนักแสดงด้วย” ยุนซอเบ้ปาก

“เพื่อผดุงความศักดิ์สิทธ์ของคำสาบานต่อบรรพชนโลก ผมขอยอมรับผิดและยินดีมอบรายชื่อผู้สมรู้ร่วมคิดทั้งหมด จงไปเอาไฟล์คลิปที่ห้องทำงานของผมมาเปิดเผย ส่วนเรื่องของแสงสุรีย์ผู้นำของเขตวัฒนธรรมแห่งชาติลาวถูกกุขึ้นมาเพื่อทำลายความชอบธรรม เรื่องคอรัปชั่นของ Youngster ก็เช่นกันเป็นฝีมือของพวกเราทั้งสิ้น...”

“ขุดรากถอนโคนโดนทั้งแก๊ง ความคิดดีเท่านั้นจะปกป้องและเชิดชูพวกเขา พวกเราถึงเวลานับถอยหลังแล้ว” ซอนเปรยเบา ๆ

“Rrrrrrr!!” เขามองโทรศัพท์แล้วเดินกลับเข้าห้อง

“ตอนนี้อยู่ที่ไหนแล้วกลับเกาหลีเมื่อไหร่คะ?” ไป่ไป๋ส่งเสียงหวานมา

“เดี๋ยวก็กลับ มีอะไร?” ซอนเสียงเข้ม

“มารับหนูกลับด้วย มาอยู่ด้วยกันก่อนจะได้กลับเกาหลีพร้อมกันมีคนอยากเจอคุณมากด้วย”

“โอ้โฮฮองเฮา! ผมไปจากออสเตรเลียถึงเกาหลีก่อนอู่ฮั่นนะโว้ย”

“ตอนนี้หนูมาที่มินดาเนา ฟิลิปปินส์”

“ผมก็เพิ่งจะมากบรูไน คุณไปทำอะไร?”

“หนูมาดูออดิชั่นกับซอลลี่”

“ก็ได้! เจ้าแทนอยู่ที่ไหนล่ะ?”

“ซินเจียง!”

“นาตาลีจะกลับเมื่อไหร่?”

“เดือนหน้าค่ะ! ตอนนี้คุณดูทีวีอยู่หรือเปล่า เราได้เยี่ยงอย่างของสังคมแล้วนะ”

“ดูอยู่! เสร็จงานสักที เรารอตัวนี้มาตลอด” ซอนอมยิ้มโล่งใจ

“มารับหนูเลยนะ จะรอที่สนามบินเซ็นทรัลมินดาเนาให้เวลา 4 ชั่วโมง”

“ได้เดี๋ยวจัดให้” ซอนเดินออกจากห้องไปหาทหารหน้าจอทีวี

สมเด็จอุ้มกะเตงเตโชชัยยืนสงบนิ่งริมหน้าผา ก้มมองสายธารในหุบหลืบด้านล่าง

เขาสั่งทหาร...

“ผมไปก่อนนะ สหายไม่มีอะไรต้องซีเรียสแล้วอยากกลับบ้านเมื่อไหร่ก็กลับได้เลย คนสุดท้ายที่ไปจากที่นี่อย่าลืมกดระเบิดทำลายปากบ่อปิดตายอาวุธไว้ใต้ดินด้วย นาชินดูแลด้วยนะ”

“เย่!”

“Rrrrrr!” เขายิ้มรับโทรศัพท์แล้วเดินออกมานอกอาคาร

“สหายอุงอิลเป็นยังไงบ้าง?”

“บอสครับช่วยผมด้วย” เสียงอุงอิลร้อนใจ

“เกิดอะไรขึ้น?” ซอนหยุดเดิน

“ฮี๊!....” เสียงม้าพยศร้องสวนเข้ามา

“อันเกร้องทั้งคืนเลยตอนนี้ก็ยังไม่หยุดร้องเลยครับ วิ่งจนคอกจะแตกแล้วไม่รู้ว่าเป็นอะไร?” อุงอิลเสียงสั่น

“ป่วยหรือเปล่าสหายดูดี ๆ อันเกแก่แล้วนะ”

“หมอพึ่งกลับไปครับ บอกว่าแข็งแรงดีไม่เป็นอะไรเลย”

“ตอนนี้สหายอยู่ที่คอกมั้ย?”

“ครับ! อันเกยกขาพยศอยู่ข้าง ๆ นี่แหละ น้ำหญ้าก็ไม่แตะเลย”

“เข้าใกล้ได้มั้ย?”

“ได้ครับ! ถ้าผมแตะตัวเขาก็จะหยุด แต่พอผมถอยหลังก็วิ่งพยศ”

“อยากเที่ยวล่ะมั้ง?”

“ผมปล่อยแล้วก็ไม่ไปไหน วิ่งวนรอบบ้านร้องทั้งคืนเลยฮัลมอนี่นอนไม่ได้เลย”

“ผมรู้แล้วว่าเป็นอะไร สหายขึ้นขี่หลังสิ”

“เย่!”

“เป็นไงมั่ง?”

“นิ่งเลย กินน้ำแล้วครับ”

ซอนอมยิ้มดวงตาประกาย...

“ถึงเวลาของสหายแล้ว อันเกคงเตือนให้สหายลงรับเลือกตั้งผู้นำเกาหลีต่อจากสหายโก สหายต้องถือดาบอาญาสิทธิ์นำพาพี่น้องสู่ยุคสมัยรุ่งเรือง สหายจะเชื่อหรือไม่ก็ตามแต่มันเป็นเรื่องเหลือเชื่อที่เราสองคนเท่านั้นที่รับรู้ เวฮัลมอนี่คงมองพวกเราอยู่บนสวรรค์ ถึงเวลาที่สหายจะเป็นผู้ปกครองเกาหลีแล้ว”

“เย่!” ไม่มีอิดเอื้อนยึกยัก

พวกเขารู้ดีว่าเป้าหมายคืออะไรและต้องทำอะไร อดีตเดอะแก๊งยังคงพุ่งเข้าหาเป้าหมายที่เปลี่ยนไปตามวัย

“ตื้ด!ตื้ด!” เสียงโทรศัพท์ทุกเครื่องร้องเตือน

“Judgement” ตัวอักษรกระพริบบนจอ ถึงเวลาที่ทุกคนต้องตัดสินใจ

ปุ่มสีแดงกับสีเขียวกะพริบพร้อมกับตัวเลือก

“Dead or alive”

ความยุติธรรมที่โปร่งใสโหวตจากเสียงมหาชนผ่านระบบในบัตร Whole life card จะเป็นตัวชี้ชะตากรรม หลังจากผู้นำสารภาพความผิดแล้ว มหาชนจะเป็นคนกำหนดโทษของผู้ที่ใช้อำนาจเกินขอบเขตจนลืมคำสาบาน

ซอนยกโทรศัพท์ขึ้นมามองจอภาพแล้วยิ้มมุมปากก่อนจะจิ้มนิ้วลงไป...

“นักบินฮันยูริม”

“เย่! ฮัน!ยู!ริม!”

“เอาเครื่อง SR-71 ออกมา เราจะไปฟิลิปปินส์กัน”

“เย่!”

เมื่อมีตัวอย่างชั้นเลวเกิดขึ้นในสังคม ถ้าประชาชนใส่ใจและตระหนักถึงผลร้ายที่ตามก็ไม่ควรมองข้ามหรือหรี่ตาลงข้างหนึ่ง ผู้กระทำผิดไม่สมควรได้รับการยกเว้นจาก ชาติกำเนิด ยศ ฐานะ ผิดก็คือผิด ต้องรับผิดและลดบทบาท ไม่ปล่อยให้คนพวกนี้ชี้นำสังคม

สงครามเชื้อชาติเกิดขึ้นทั่วโลกและเหยื่อของสงครามประเภทนี้จะคือเพื่อนร่วมชาติที่โดนกระตุ้นให้เกลียดชัง ทั้ง ๆ ที่ทุกคนต่างก็รู้ว่า คนที่ก่อสงครามเป็นใครและต้องการอะไร แต่ไม่มีคนจัดการอย่างจริงจังและเบี่ยงเบนไปประเด็นอื่นจนแก้ปัญาไม่ถูกจุด ผลข้างเคียงกระทบกระเทือนไปทั้งแผ่นดิน แต่ผู้ก่อการกลับไม่ต้องเสี่ยงตายและแอบเจรจากัน เมื่อผลประโยชน์ลงตัวก็ทิ้งให้ประชาชนผู้รักชาติตายฟรีและถูกลืมไปอย่างไร้ความหมายในเวลาไม่นาน

                   ...........................................................