The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 11 ตอนที่ 21

National cultural state ซินเจียง

แสงทองของดวงอาทิตย์ยามเย็นจับหน้าผาสูงจนกลายเป็นสีทองอร่าม ป้ายอักษร God mum สะท้อนแสงวาววับเพิ่มความขลังอลังการ ผืนลานหินในหุบเขาแห่งความจริงแน่นขนัดไปด้วยกองทหาร

กองทหารขยับยืนตรงเมื่อเสียงเพลง We are the world ที่ศิลปินผู้ล่วงลับบรรจงแต่งเพื่อมวลมนุษย์ชาติดังขึ้นเป็นสัญญาณการมาถึงของ God mum

“ถึงเวลาแล้วที่เราควรหันมาเอาใจใส่กับเสียงเรียกร้องของผู้คน

เมื่อโลกต้องรวมกันเป็นหนึ่งเดียว

มีคนล้มตายมากมาย

ถึงเวลาแล้วที่ต้องยื่นมือเข้าไปช่วย”

เนื้อเพลงที่เต็มไปด้วยความปรารถนาดีมอบให้กับเพื่อนมนุษย์ด้วยกันและเฝ้ารอคอยใครสักคนมาเปลี่ยนแปลงมันให้ดีขึ้น

บัดนี้ทุกอย่างได้กลายเป็นจริงแล้ว โลกทั้งใบได้กลายเป็นครอบครัวเดียวกันไร้ซึ่งพรมแดนและอบอวลไปด้วยกลิ่นอายความรักที่มนุษย์พึงมีต่อกัน

นายพลห่าวอู่ยืนหัวแถวเรียงลำดับตามยศบนลานหินชั้นสองตะโกนใส่กองทหารด้านล่าง

“ทำความเคารพ God mum!”

“God mum!” ทหารมองตรงตะโกนทักทายใส่หน้าผา

นายพลห่าวกล่าวต่อกองทหาร...

“สหายร่วมอุดมการณ์ พวกท่านได้หยิบยื่นของขวัญแสนพิเศษให้กับโลกใบนี้แล้ว พวกท่านได้ยื่นมือไปฉุดดึงผู้ที่ติดกับดักของชนชั้นขึ้นมา บัดนี้!...ถึงเวลาที่พวกท่านจะได้พักผ่อนและทำในสิ่งที่ยังค้างคาใจ บ้านของพวกเราขยายใหญ่ขึ้นจนไม่เห็นรั้ว ท่านมีเวลามากพอที่จะได้ชื่นชมและตักตวงความสุขกับครอบครัว”

“ท่านนายพล!” กองทหารตะโกนรับ

“กองกำลังจะลดขนาดลงไปเฝ้าดินแดนที่ปลายฟ้า ขั้วโลกเหนือขั้วโลกใต้จะเป็นที่ทำงานใหม่ของคนที่ยังชอบชีวิตการเป็นทหาร ทำภารกิจปกป้องโลกจากการรุกรานจากอวกาศ อาวุธของท่านจะเปลี่ยนจากปืนเป็นกล้องโทรทัศน์ส่องดวงดาว”

“ท่านนายพล!”

“ด้วยความเชื่อว่า พวกเราสามารถสร้างโลกที่ดีกว่าได้และทุกท่านก็ทำได้สำเร็จจริง ผมขอขอบคุณในความร่วมมือในสิ่งที่ทุกท่านทุ่มเท ทั้งหมดจะเป็นพื้นฐานในการใช้ชีวิตร่วมกันของมนุษย์ไปตราบนานเท่านาน กองทหารของเราจะกลายเป็นตำนานกอบกู้ชื่อเสียงให้กับนักรบผู้เสียสละอย่างแท้จริง ผมหวังว่าจะไม่มีใครในที่นี้ที่ต้องเดินกลับมาที่นี่เพื่อสารภาพความในใจและทำลายความภูมิใจของพวกเรา...และผมขอถือโอกาสนี้วางมือด้วยเช่นกัน”

“ขอบคุณท่านนายพลที่ทุ่มเท”

“เรามาบอกลา God mum เป็นครั้งสุดท้ายด้วยกัน” นายพลห่าวยืดอกทำความเคารพแหงนหน้ามองป้ายอักษร God mum บนหน้าผาแล้วตะโกนเสียงดัง...

“God mum! กองกำลังฟื้นฟูโลกมาบอกลาเป็นครั้งสุดท้าย ขอปัจฉิมนิเทศน์เป็นขวัญและกำลังให้พวกเขาด้วยครับ”

ทันใดนั้นเสียงก้องสะท้อนไปทั้งหุบเขาดังกังวาล....

“ยืดอก! แหงนหน้ามองมาที่ฉัน!”

“พรึบ!” กองทหารจ้องมองไปที่ตัวอักษรบนกลางหน้าผาหิน

“ทุกท่านยื่นมือออกมา!”

“พรึบ!” ทหารยื่นมือออกไป

“มาจับมือกัน!”

“หือ!” ทหารหันมองกันเลิ่กลั่กยื่นมือค้าง

“Shake hands!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า!” นายพลห่าวหัวเราะลั่นเขย่ามือรับคำสั่ง กองทหารเขย่ามือตามแล้วพากันหัวเราะชอบใจ

“พี่น้องทหารทุกท่าน! ตอนนี้ฉันกำลังสัมผัสกับมือที่เสียสละ มือที่สร้างคุณประโยชน์มหาศาลให้กับโลกใบนี้ ในตอนเริ่มต้นฉันก็กลัวและไม่แน่ใจว่าจะทำสำเร็จ แต่พวกท่านได้ยื่นพลังพิเศษมาให้และเดินมาด้วยกันจนถึงวันนี้ ทุกท่านโปรดจงได้รับความเคารพจากฉันด้วย” เสียงอ่อนหวานที่ไร้ตัวตนก้องกังวาล

กองทหารก้มศีรษะโค้งคำนับ...

“ God mum! ”

“เท้าเอวยืดอก!”

“พรึ่บ!”

“อย่าปกป้องฉันด้วยความกลัวจงดูแลฉันด้วยความรัก ทุกท่านเป็นผู้สร้างฉันขึ้นมาไม่จำเป็นต้องกลัว”

“ God mum!”

“ทางเลือกที่พวกท่านสร้างขึ้นมาใหม่จะช่วยเกื้อกูลชีวิตผู้คน ท่านได้แบ่งปันโลกใบนี้ให้กับทุกชีวิต สิ่งที่ท่านได้ทำลงไปไม่ใช่เพื่อเธอและเพื่อฉัน แต่มันเพื่อทุกสิ่ง โลกได้รับรู้ในความใส่ใจของทุกท่านในวันหนาวเหน็บ ท่านคือผู้สร้างโลกใบนี้ให้ดีกว่าเดิม จงภูมิใจในตัวตนของท่านเอง”

“God mum!” กองทหารยิ้มกว้างคึกคักมีกำลังใจ

“ช่วงเวลาสุดท้ายของการจากลาเป็นช่วงเวลาที่กระทบจิตใจหนักที่สุด แต่ถ้าเราไม่ก้าวผ่านมันไปการเริ่มต้นใหม่ก็จะไม่เกิดขึ้น ต่อจากนี้ไป...ฉันได้แต่หวังว่ามนุษย์จะได้ตระหนักกับการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นและมองทะลุภาพลวงตาไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมารวบอำนาจกลับไปเหมือนเดิมอีก ของขวัญที่เรามอบให้ไปคือความจริงใจและความจริงแท้ ณ.ที่แห่งนี้...ความรักของฉันจะพิพากษาอย่างเที่ยงธรรมเพื่อดำรงไว้ซึ่งเกียรติและศักดิ์ศรีของความเป็นมนุษย์อย่างจีรังยั่งยืน”

“God mum!”

“ทุกท่าน...ในวันที่ท่านสงสัยในตนเอง ท้อใจ สิ้นหวัง จงไปยืนหน้ากระจกแล้วมองคนที่อยู่ในนั้น คนที่ทำให้โลกนี้สวยงาม คนที่มอบอนาคตสดใสให้ยุคสมัย คนที่มีคุณค่าในตัวเองจะยืนต่อหน้าท่านทุกครั้งที่ส่องกระจก ขอขอบคุณทุกท่านอีกครั้งและเจอกันใหม่เมื่อโลกนี้ต้องการ”

นายพลห่าวยืดอกตะโกน...

“ทำความเคารพ!”

“God mum!”

โลกที่มีวัฒนธรรมของการแบ่งปัน ย่อมปราศจากการเห็นแก่ตัว ผืนแผ่นดินและทรัพยากรโลกมากมายเพียงพอเลี้ยงทุกชีวิตได้ตลอดชีวิตโดยไม่ต้องกักตุน

ดวงตาของพ่อแม่ที่เคยเหนื่อยล้าระคนไปด้วยความกังวลใจในการโหยหา กลับกลายมีดวงดาวระยิบระยับในดวงตาปราศจากการร้องไห้เจ็บร้าว

มือที่สั่นระริกด้วยโรคร้ายไร้คนเหลียวแลได้รับการฉุดดึงจากเด็กรุ่นใหม่ที่ให้ความสำคัญกับชีวิตมากกว่าทรัพย์สิน ความฝันที่ไม่กล้าฝันถึงวันพรุ่งนี้จะเป็นเพียงความฝันที่ไร้สาระ ทุกคนมีโอกาสแตะความฝันเท่ากัน

ถ้าทุกคนตระหนักร่วมกันและยึดมั่นในความเป็นมนุษย์ก็สามารถสร้างโลกสวยงามที่ดีกว่าและหยิบยื่นรอยยิ้มแห่งไมตรีให้กันได้โดยไม่จำเป็นต้องแบ่งแยก ชนชั้น เชื้อชาติ ศาสนา ฐานะ ทั้งหมดเริ่มต้นได้ด้วยหัวใจและช่วยกันสร้างวันพรุ่งนี้ที่เจิดจรัสตลอดกาล

“ตื้ด! ตื้ด!” เสียงโทรศัพท์เตือนไปทั่วโลก ภาพบนจอกะพริบ

The last man stand.

................................................................