The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 1 ตอนที่ 8

อู่ฮั่น มณฑลหูเป่ย  ประเทศจีน

กันยายน ค.ศ. 2020
          แสงไฟยังสว่างในห้องทำงานชั้น14ภายในอาคาร The 3 Temple ภายในกำลังตึงเครียดรังสีอำมหิตฟุ้งกระจายอบอวลรอบห้องผู้ชายหลายคนยืนสนทนากันภายในห้องที่ติดป้ายชื่อด้านหน้าว่า Moses ประธานกรรมการบริหาร
           “เพล้ง!” แจกันถูกปัดตกจากโต๊ะลงไปแตกกระจายกลางห้องทำงานของประธาน ชั้น 14 ลูกน้องสองคนก้มหน้านิ่ง
         “อาเจียง! พวกลื้อหาเบาะแสเจอหรือยัง มันหนีไปทางไหน?” โมเสสประธานบริษัทชาวโปแลนด์ ผู้รับผิดชอบ Isaiah Biotech Company สาขาประเทศจีน
             หนุ่มใหญ่วัย 50 ปีเศษ สูงราวกับยักษ์ลำตัวอ้วนกลม น้ำหนักเกินร้อยกิโล โวยวายเสียงดังลั่นห้อง หน้าตาแดงกล่ำด้วยความโกรธ โยนสูทสีเข้มไปพาดที่เก้าอี้ ขยับคอเสื้อกระชากปลดไทต์ออก ยืนประจันหน้ากับลูกน้องตัวเอง
           “นายครับ ถ้า...ถ้าตำรวจไม่มาขวาง ผมจับ จับมันได้แล้ว แล้วล่ะ” อาหลงยืดอกตอบด้วยสีหน้ามั่นใจ ทั้งตัวมีแต่ผ้าพันแผ
           “แล้วไอ้โง่! ตัวไหน ยิงปืน?” โมเสสมองหน้าทั้งสองคน อาหลงรีบก้มหน้าเหลือบมองทางเจียง ซึ่งก็ก้มหน้าอยู่ข้างๆ
           “ไอ้นี่ครับนาย!!” เจียงชี้มือไปที่อาหลง สิ้นเสียงของเจียง มือขาวอวบใหญ่ของโมเสส ก็ผ่านหน้าเจียงวูบ
           “โบ๊ะ!”มือลงไปที่บ้องหูอาหลงล้มทั้งยืนไปกองกับพื้น
       “ปากดีนะมึงเนี่ย! ขออีกทีเหอะ!” ว่าแล้วฝรั่งตัวใหญ่เท่าช้าง ก็กระทืบเข้าที่กลางอกอาหลง 2-3ครั้ง กำลังจะกระทืบลงไปอีกที เสียงเจียงขัดจังหวะขึ้นก่อนจึงชะงักค้างไว้
           “ผมส่งลูกน้อง3คน แยกตามไปหาเบาะแสแล้วครับ เดี๋ยวคงกลับมา!” เจียงพูดโดยไม่เงยหน้า อาหลงเอามือกุมท้องดิ้นอยู่กับพื้นห้อง
       “นี่!..ถ้าผมเคลียร์กับตำรวจไม่ลง พวกคุณติดคุกกันหมดแล้ว ดูสิ!นี่ค่ำมืดพอดีกว่าจะเคลียร์ลง มันหนีถึงไหนแล้วก็ไม่รู้?” โมเสสยังเกรี้ยวกราด  มองเหล่ไปที่อาหลง
           “อาหลงลุกขึ้น! ลื้อออกไปโทรตามพวกนั้นทีซิ” เจียงสั่งเสียงดุ อาหลงเดินขากระเผลก ๆ ออกจากห้องไป ภายในห้องเหลือกันแค่ 2 คน
          “แสบจริงๆนะนาตาลี  คิดไม่ถึงจริงๆ นี่ถ้าผมไม่บังเอิญเข้ามาวันนี้ก็ไม่รู้เรื่อง”โมเสส ยังหงุดหงิด เดินไปโซฟายาวกลางห้องทิ้งตัวลงอย่างแรง ควักซิก้ามวนยาวมาจุด
          “เธอทำงานอยู่กับเราตั้งหลายปีแล้วนี่ครับนายน่าจะ2-3ปีได้แล้วมั้งครับ?”เจียงถามแล้วเงยหน้าใช้ความคิด ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ทำงานแผนกเดียวกัน แต่เขาก็สามารถเข้าออกในตึกนี้ได้ตลอด จนพอจำหน้าพนักงานได้บ้างและพนักงานก็รู้ว่าเจียงเป็นใคร
           “เธอเป็นใครครับนาย?” เจียง ถึงแม้จะเคยเห็นหน้าเธอมาบ้าง แต่ก็ไม่ได้รู้รายละเอียดมากนัก
          “ดร.นาตาลี พัค รอง ผอ.ศูนย์ฯ คนเกาหลี ทำงานกับเราได้สองปีกว่า อยู่ห้องทดลองชั้น15 คุณยังจำ ดร.คิมมินยองได้หรือเปล่า? ที่คุณไปวางยาตายในบ้านพักเมื่อปีก่อนน่ะ”โมเสสเท้าความ
          “จำได้ครับนาย! แล้วมันเกี่ยวกันยังไงครับ?” เจียงพยักหน้ารับแล้วมองหน้าโมเสสเพื่อรอฟังต่อ
          “ดร.คิมมินยอง ผอ.คนเก่าเป็นคนเสนอให้เธอมาทำงานด้วย เห็นบอกว่าเป็นเด็กอัจฉริยะ IQ 235 เธออาจจะถือได้ว่าเป็นมนุษย์ที่ฉลาดที่สุดในโลกก็ว่าได้ การันตีโดยกินเนสส์บุ๊ค เพราะเธอสามารถอ่านภาษาญี่ปุ่นอังกฤษ เยอรมัน ได้ตั้งแต่ 3-4 ขวบ เมื่อถึงวันเกิดครบ 5 ขวบได้รับเชิญไปเรียนวิชาฟิสิกส์ที่มหาวิทยาลัยฮันยาง มหาวิทยาลัยชั้นนำของเกาหลีใต้ จนกระทั่งอายุ 7 ขวบ องค์การนาซ่ามารับตัวไปเข้าเรียนที่ Colorado University พร้อมกับเริ่มทำงานวิจัยสิ่งมีชีวิตจุลภาคที่นาซาไปด้วย จนได้ปริญญาเอกด้านฟิสิกส์ และชีววิทยาจุลภาคซึ่งเป็นคนละแขนงวิชาก่อนที่จะมีอายุครบ 14 ปีเสียอีก ส่วนเรื่องประวัติส่วนตัวอื่นๆ... ผมไม่รู้” โมเสสร่ายยาวสลับกับสูบซิก้ามวนโตแดงวาบ
          “เอ่อ!..นายครับ เธอขโมยอะไรไปเหรอครับ?” เจียงถามหาข้อมูลเพิ่ม
โมเสสหรี่ตาเอามือลูบคาง ก่อนพ่นควันซิการ์ออกมาเป็นควันยาว มองจ้องมาที่เจียง เหมือนกำลังตัดสินใจบางอย่าง แล้วถอนหายใจ…
           “เฮ้อ!..รู้ไว้ว่ามันสำคัญมากก็แล้วกัน  เอากลับมาให้ได้มันเป็นกล่องอัลลอยด์สีดำ มีสัญลักษณ์ Tame26 คุณคุมลูกน้องไปจับตัวมันมาให้ได้ เดี๋ยวผมจะประสานกับทางตำรวจท้องที่ช่วยตามหาอีกแรงนึง”โมเสสสีหน้าเคร่งเครียด
            ทันใดนั้น...ลูกน้องทั้ง 4 คนก็วิ่งกลับเข้ามาในห้อง อาหลงเสนอหน้าวิ่งเขาไปหาโมเสสที่ยืนประจันหน้ากับเจียงอยู่ก่อนแล้ว
          “นาย นายครับ  รู้ รู้แล้วครับ” ลูกน้องอีก 3 คนวิ่งเข้าไปยืนต่อแถวเรียงหนึ่งกับเจียง
          “ใครเจอเบาะแส เล่ามาสิ เร็วๆ” โมเสสกล่าวด้วยเสียงอันดังก่อนหันกลับไปที่อาหลงแล้วชี้หน้า...
          “มึงไม่ต้อง!”
           อาหลงกำลังขยับปากจะพูด ก็อ้าค้างทันที  ชายร่างผอมยกมือ...
           “ผมวิ่งตามไปเมื่อเย็น ไม่เจอเบาะแสอะไรครับ” ลูกน้องของเจียงตัวผอมหน้าแหลมเสียงเล็กตอบออกไป
           “คนอื่นล่ะ ว่าไง? อาตือ! ได้เรื่องอะไรบ้าง?”เจียงถามลูกน้องอีกคนที่ตัวอ้วนปลิ้นเสียจนเข็มขัดตึง
         “ผมให้เด็ก ๆ กระจายหาข้อมูลตามทางที่มันวิ่งหนีครับ ได้มาบางส่วนแล้วครับนาย” อาตือ หน้าตาเหมือนตือโป๊ยก่ายรายงาน และยังหายใจหอบฟี้ดฟาด
           “บอกมา บอกมา ให้ไว”ด้วยความอยากรู้ โมเสสขยับโน้มตัวมาใกล้ขึ้น ทำให้เห็นชัดว่า ถึงลำตัวจะอ้วนเหมือนกัน แต่ฝรั่งจะสูงกว่าอย่างเห็นได้ชัด
          “พวกเด็ก ๆ เราเจอเสื้อผ้าและกระเป๋าที่เธอถอดทิ้งไว้แถวตลาดครับ มีคนเห็นว่าเธอขี่จักรยานออกไปทางท้ายตลาด ผมให้ลูกน้องกระจายปิดถนนทางออกเมืองทั้ง 7 เส้นแล้วครับ เดี๋ยวรู้เรื่อง” เจ้าหมูตอน ละล่ำละลักตอบเพราะยังไม่หายเหนื่อย
         “นายครับ วางใจเถอะ ถ้ามันยังอยู่ในเมืองอู่ฮั่น มันไม่มีทางหนีรอดไปได้หรอก คนของผมมีอยู่ทุกจุด” เจียงรีบสำทับ เสียงหนักแน่นด้วยความมั่นใจและถือว่าเป็นข่าวดี
            “แน่ใจนะ ว่ามันหนีไม่ได้” โมเสสย้ำให้มั่นใจ แววตาเริ่มคลายกังวล
อาหลงรอจังหวะอยู่สวนมาทันที...
          “นอก นอกจาก มัน มันมุดน้ำได้เท่านั้น”
          โมเสสหันขวับไปมองอาหลงแบบขัดใจ...
          “มันเป็นปลาหรือไง กูไม่อยากเห็นหน้าไอ้นี่ว่ะ?” โมเสสหันไปบอกเจียงแล้วโบกมือไล่
          “ไปกันได้แล้วมีอะไรคืบหน้า ก็รีบรายงานมาด่วนเลย เข้าใจ๋?” โมเสสเสียงสูง
          “ครับนาย!”ทั้ง 5 คนตอบพร้อมกัน แล้วก็วิ่งออกประตูไปทันที โดยมีอาหลงวิ่งกะเผลกตามไป
           โมเสสนั่งลงกับเก้าอี้โซฟาอีกครั้ง  มองเหม่ออย่างไร้จุดหมาย  ค่อย ๆ แสยะยิ้มส่งเสียงหัวเราหึหึ
           “ Messiah!!!  ”

……………………………………………………