The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 1 ตอนที่ 13

อู่ฮั่น มณฑลหูเป่ย

บ่ายวันเดียวกัน...
         
          ภัตตาคารหงหลงเป่าในเมืองอู่ฮั่น ควันบุหรี่โขมงเสียงคุยกันดังลั่น  โคมแดงห้อยลงจากเพดานแกว่งไกวด้วยแรงพัดลม สาวสวยชาวจีนหน้าตาจิ้มลิ้มยิ้มเชิญชวนทางสายตา บรรดานักเที่ยวคุยกันเสียงดัง
          "อาหวอ! ทางน้ำเป็นยังไงบ้าง" เจียงเดินเข้าไปกอดคอ มาเฟียจีนหน้าเหี้ยม
         "ไม่มีเลยลูกพี่ เด็ก ๆ มันนั่งดูกล้องที่ท่าเรือตั้งแต่เมื่อวาน ไม่มีวี่แวว ผมว่าเธอไม่ได้หนีทางน้ำแน่"
         "แล้วที่อื่นล่ะ? ได้ข่าวมั้ย?"
         "อาเต๋า ที่ท่ารถขนส่งก็ไม่เจอตัว ผมคิดว่าคงซ่อนตัวอยู่ในเมืองนี้มากกว่า ถ้าหนีออกไปก็ต้องเห็นบ้าง คนของเราทั้งเมือง"
          "ตามต่อไปนะ!"
          "ครับลูกพี่!"
          เจียงเดนเข้าห้องส่วนตัว บนโต๊ะอาหารมีหมูเห็ดเป็ดไก่อย่างดี ส่งกลิ่นยั่วน้ำลาย ทุกคนก้มหน้าก้มตากินกันอย่างหิวโหย สีหน้าบ่งบอกถึงความเครียดกันทุกคน อาหลงเอ่ยขึ้นก่อน
          “ลูก ลูกพี่ เรา เราหามันไม่เจอเลย หรือว่ามัน มันยังอยู่ในเมือง รถก็ยังจอดอยู่ที่ตึก บ้านพักมันก็ไม่ได้กลับ ลูก ลูกน้องผมเฝ้าอยู่” อาหลงฟันหลอ เนื้อตัวมีแต่ผ้าพันแผล มือใช้ได้ข้างเดียวพยายามหักขาไก่ เก้งก้างดูขัดตา
          “แต่เราปิดทุกจุดแล้วนี่นา ทางตำรวจก็ตั้งด่านสกัดรถยนต์ให้ก็ไม่เจอ มันจะไปไหนได้” เจ้าตือเสริมข้อมูล มือหนึ่งจับคอมือหนึ่งจับหัวไก่แทะอย่างเอร็ดอร่อย
          “ผมให้ลูกน้อง ตระเวนดูตามโรงแรมก็ไม่มีครับ”
          “ท่านประธานกำลังคุยกับทางตำรวจอยู่ พวกลื้อกินให้อิ่ม วันนี้อาจจะไม่ได้นอน” เจียงหันบอกอาหลง
          “จับตายได้เลยหรือเปล่า?” อาหลงถามแทรกขึ้นมา
          “จับตายเลยก็ได้ แค่เอาเป้มาให้ได้ก็พอ” เจียงตอบแล้วยกแก้วเบียร์ขึ้นดื่ม
          “ในเป้มีอะไรครับ?” อาหลงถาม
          “เงิน 100 ล้านหยวน” 
           “อู้ฮู! โอ้โห!” ลูกน้องอุทานพร้อมกัน
          “ถนนช่วงนอกเมืองก็ไม่มี CCTV ซะด้วยจะได้ขอตำรวจดู” เจียงบอกก่อนตักอาหารเข้าปาก
          “วันนี้ไปหาในกลุ่มขี่จักรยานแล้วก็ไม่มี ผมว่ามันยังอยู่ในเมือง กินข้าวเสร็จ ผมจะไปหาต่อ”อาหลงวางตะเกียบ หยิบแก้วน้ำมาดื่มเตรียมลุก
           “Rrrr!” ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ของอาเจียงก็ดังขึ้น เขาขมวดคิ้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นจากโต๊ะ ดูชื่อในโทรศัพท์แล้วยกนิ้วชี้มาจื่อปาก
          “ชู่วววว์” เขาสื่อให้ทุกคนเงียบ ก่อนกดรับโทรศัพท์
          “ครับท่านประธาน” เจียงเงียบฟังแล้วพยักหน้าเข้าใจที่ปลายสายกำลังบอก
          “ครับได้ครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้เลยครับ”เจียงกดวางสาย แล้วลุกขึ้นยืนสายตาครุ่นคิด
            “พวกเราออกล่ากัน”
                   .............................................................................................………………………………………….