The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 1 ตอนที่ 15

ยี่ชาง มณฑลหูเป่ย

มุมมองสายตา เจ็ทโด้

กันยายน ค.ศ.2020
         
           ผมปลดประจำการกลับมาอยู่บ้านได้ประมาณ 5 ปีแล้ว ได้กลับมาเจอกับเอื้องของผมอีกครั้ง เอื้องที่เมื่อก่อนเคยสวยสดใส และดูเหมือนว่า เอื้องที่โตเป็นผู้ใหญ่จะสวยกว่าเดิมด้วย เธอได้เป็นหมออย่างที่เธอตั้งใจ ถึงแม้มันจะเป็นหมออนามัยบ้านนอกก็ตาม เรายังไม่ได้แต่งงานกันเพราะพ่อกำนันท่านไม่ยอม ผมกับเอื้องเข้าใจกันดีก็เลยอยู่กันไปแบบนี้ แค่นี้ผมก็โคตรมีความสุขแล้ว
           “แก็รก! พี่ตุ๋ย ลงของที่เวียงจันทน์เสร็จแล้ว ไปเที่ยวบ้านผมมั้ย?”เสียงวิทยุเรียกจากเจ้าซอนขัดจังหวะขึ้นมา ความคิดหายวูบไปเลย
          “เจ็ทโด้ไปทำไม บ้านมึงมีอะไร?” ผมสนิทกับซอนมานาน มองตารู้ใจ
          “พาเจ้าแทนมันไปเที่ยว มันยังไม่เคยมาบ้านผมเลย ลูอิสก็อยู่อีกนาน พี่มีธุระที่ไหนหรือเปล่าล่ะ?” เสียงผ่านวิทยุดังคลอกแคลก ๆ จะว่าไปแล้วเจ้าแทนก็เหมือนเป็นน้องรักของบรรดาเพื่อน ๆ ของผม
           “ลงของที่เดียวกันนี่หว่า เออ!เดี๋ยวมันตื่น กูจะถามให้นะ ตอนนี้มันหลับ แค่นี้นะ...เดี๋ยวถึงที่พักรถแล้วค่อยคุยกัน” ผมตอบเจ้าซอนแล้วขับรถเงียบ ๆ ตามมันมาจนถึงที่พักรถ 
          เจ้าแทนงัวเงียตื่นหัวยุ่งเหยิงลุกขึ้นมาพอดี…
          “ถึงไหนแล้วครับพี่?” มันขยี้ตายืดตัว กางแขนไล่ความง่วง บิดตัวไปมา
          “ถึงที่พักรถ ทรีวัลเล่ย์แล้ว ไปกินข้าวอาบน้ำกันก่อน” ผมถอยรถเข้าซองจอดริมลานกว้าง รถบรรทุกทุกคันหันหน้าจอดเรียงไปตามยาวของถนนกลางลาน
          หลังจากอาบน้ำอาบท่าเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ก็เดินผ่านห้องพักอาคารไม้ชั้นเดียวหลังคาโค้ง เจ้ามังกรกับหงส์กำลังออดอ้อนกัน อาคารโรงอาหารเป็นตึกสองชั้นทรงยุโรป เปิดไฟสว่างโคมแดงโยกไหวหยอกล้อเล่นกับสายลม ชั้นบนเป็นห้องพักด้านล่างเป็นร้านอาหาร ทางเดินเรียงรายไปด้วยสิงโตหินแกะสลัก
          “หง่าง!” นาฬิกาโบราณในตู้ไม้สีดำสูงท่วมหัว แกว่งลูกตุ้มบอกเวลา 1 ทุ่มตรง
          ร้านอาหารวันนี้เปิดเพลงท่วงทำนองคึกคัก ติดโคมแดงรอบร้าน เหมือนจะมีงานต้อนรับอะไรสักอย่าง พนักงานเตรียมจัดโต๊ะหลายสิบตัวที่สนามวงกลมหน้าร้าน ตอนนี้ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็จะมีแต่ป้ายเตือนโควิด-19 บนโต๊ะอาหาร แอลกอฮอล์ล้างมือเป็นออเดริฟทาก่อนกินอาหาร
          ซอนหันไปหาเจ้าแทน...
          “แทนไปเที่ยวบ้านพี่มั๊ย? ไปช่วงนี้สนุกที่สุด ทหารมันมาประชิดฐานที่มั่นไทยใหญ่ กลับไปถึงบ้านคราวนี้ พี่ว่าจะไปช่วยเก็บกวาดขยะอีกซะหน่อย” ซอนเอ่ยปากชวนเจ้าแทน หลังจากกินอาหารเสร็จ
           เราพากันเดินออกมาด้านนอกร้าน ลูอิสถือห่อกระดาษแยกตัวเดินไปขึ้นรถ คราวนี้มันมาแปลก หมกตัวอยู่คนเดียวบนรถบรรทุกตลอด น่าสงสัยจัง มันมาทำไม?
           “แล้วแต่พี่ตุ๋ยเลยครับ พี่ตุ๋ยว่าไง ผมว่าตามครับ” แทนมองมาหาให้ผมเป็นคนตัดสินใจ
            ตอนนี้ประเทศเมียนมาเกิดความขัดแย้งรุนแรงภายใน พาเจ้าแทนไปดูสงครามจริง ๆ ก็ดีนะ เด็ก ๆ พวกนี้ปรกติเห็นแต่เขาสาดน้ำสงกรานต์  ลองไปดูไอ้หม่องสาดกระสุนบ้างจะเป็นไร แต่อีกใจผมก็อยากกลับไปหาเอื้อง เอาไงดี...ตัดสินใจไม่ถูก 
           ขณะที่กำลังลังเล เจ้าซอนก็ยื่นหน้าทะเล้นเข้ามา...
           “กลัวอะไรเหรอพี่ ตาขาวตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? เสียชื่อตุ๋ย เจ็ทโด้หมด” มันเห็นผมคิดนาน เดินมาพูดกระแซะระหว่างที่พวกเรากำลังเดินไปที่ม้านั่งข้างหน้าร้าน

           ฝูงนักแข่งจักรยานค่อย ๆ เลี้ยวลงจากถนนทยอยกันเข้ามาบรเวณลาน จอดรถมายืนออรวมตัวเต็มลานอยู่ด้านท้ายรถบรรทุก เสียงคุยเจี๊ยวจ๊าวดังระงม
           “เจ็ทโด้กูคิดถึงเอื้อง อีกอย่างจะกลับไปรับวัคซีนป้องกันโควิด-19ด้วย เมื่อวานฟังข่าวเห็นว่า ทางการได้รับวัคซีนมาแล้ว ไปฉีดให้มันเรียบร้อยก่อนดีกว่า จะไปไหนมาไหนไม่ต้องกังวล” ผมอิดออดไม่อยากไป อยากกลับบ้านมากกว่า
           เจ้าซอนหันมา...
          “พาไอ้แทนมันไปเปิดหูเปิดตามั่ง โอกาสอย่างนี้ ไม่มีบ่อย ๆ นะพี่” ซอนคงอยากให้แทนไปบ้านมันจริง ๆ 
           ผมรู้จักเจ้าซอนดี แววตาแบบนี้ พูดยิ้ม ๆ แบบนี้ มันพาไปออกรบแน่ ไอ้นี่ยิ้มได้เมื่ออยู่ท่ามกลางความตาย
          “แทนว่าไง อยากไปเที่ยวบ้านพี่ซอนรึป่าวหรืออยากกลับบ้าน?” ผมให้แทนตัดสินใจ สายตาของผมสังเกตมองไปที่กลุ่มนักแข่งจักรยานที่เพิ่มปริมาณมากขึ้น
          “กลับบ้านก็ได้ ผมก็อยากเจอน้าเอื้อง มีเรื่องจะปรึกษา” แทนอมยิ้มแบบมีเลศนัย
          “ใช่ป่ะ คิดถึงน้าเอื้องใช่ป่ะ ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ไอ้น้อง...เราทีมเดียวกันจริง ๆ” ผมโคตรดีใจ ที่เจ้าแทนเข้าใจหัวอกผม แต่ก็ต้องหยุดยิ้มทันทีเมื่อมันพูดต่อ…
          “สาวที่พี่ขึ้นห้องด้วยสวยเนอะ ชื่ออะไร? ผมจะได้เอาไปรายงานน้าเอื้องด้วยทีเดียวเลย” ไอ้แทนหมุนคอลอยหน้าทำเฉไฉ กระดูกคอลั่นกร็อบ เอามือเกาปากท่าทางกวน
           “โอเค! ไปบ้านไอ้ซอนก่อนก็ได้” ผมต้องยอมจำนนไอ้เด็กนรก
           “โย่ว!” เจ้าซอนไอ้ตัวกวนตีน ยิ้มเยาะถูกใจ เดินมาไฮไฟว์กับเจ้าแทน แสดงอาการสะใจ
           เจ้าแทนสีหน้ายุ่งเหยิง...
          “ถามจริง ๆ นะพี่ มีแฟนแล้ว นอกใจไปเที่ยวผู้หญิงอีกทำไม?”  แทนถามทื่อ ๆ แบบเอาเรื่อง สายตาดุดัน
           ผมกลัวมันจะไปฟ้องน้าเอื้อง รีบแถกลบเกลื่อน...
          “อย่างนี้ไม่นับว่านอกใจ เพราะใจกูยังรักเอื้องอยู่เหมือนเดิม อีกอย่างนะ...กูไม่ได้ถือศีล กูไม่ได้บวช กูแค่มีแฟน พวกมึงก็รู้ว่า กูยังไม่ได้แต่งงานกับเอื้อง เราไม่เคยมีอะไรลึกซึ้ง” ผมพยายามหาเหตุผลมาอธิบายให้สวย ๆ
          “ยังไง? เอาให้ดีนะ! กลับไปผมฟ้องจริง ๆ ด้วย” แทนแม่งขู่เป็นแมวเลย แล้วมันก็ได้ผลทุกครั้ง ผมไม่อยากให้เอื้องรับรู้ชีวิตเบื้องหลังต้องยอมมัน...
          “เซ็กซ์มันต้องมีบ้าง มึงเคยได้ยินหรือเปล่า อะไรก็ตามที่เราไม่ใช้ พระเจ้าจะเอาคืน กูกลัวมันหดหายไป” ผมค่อย ๆ ประดิษฐ์คำพูดที่คิดว่าดูดีที่สุดไปกล่อมเจ้าแทน แต่อยากเตะไอ้ซอนมาก มันนั่งยิ้มมุมปากทำเป็นมองนู่นนี่ กวนตีนใหญ่แล้ว
           “จริงมั้ยพี่ซอน? จริงอย่างที่พี่ตุ๋ยพูดมั้ย?” แทนหันไปถามเจ้าซอน ผมนั่งลุ้นในใจ ซอนจะหักหลังหรือเปล่า?
           “ก็จริงนะ แกต้องแยกระหว่างความรักกับเซ็กซ์ออกจากกัน หรือแกจะให้พี่ตุ๋ยไปมีเซ็กซ์กับน้าเอื้อง” ซอนหันไปตอบ
             “โบล๊ะ!!” ทันทีที่พูดจบหัวของมันก็ทิ่มเซไปหาเจ้าแทน…
            “โอ๊ย!..เจ็บนะพี่! มือหรือตีนวะ! หนักชิบ!” ซอนเอามือกุมหัวยิ้มแห้ง ๆ อยู่กับพื้น
           “เจ็ทโด้ลามปาม ผู้หญิงบางคนก็น่าอึ้บ บางคนก็น่ากราบ กูอยากดูแลให้เอื้องอยู่อย่างสบายใจ ไม่ได้คิดสกปรกอย่างพวกมึง” ผมบูชาความรักจะตาย  ไม่คิดร้ายกับคนรักอยู่แล้ว หันไปมองเจ้าแทน ...  
          “มึงเถอะ! ระวังน้ำจะท่วมปอด ไม่รู้จักระบายซะบ้าง ถ้ามึงจะบริสุทธิ์ผุดผ่องอย่างนี้ ก็ไปบวชให้มันสิ้นเรื่องสิ้นราว แล้วก็เอาดีด้านนั้นไปเลย อย่ามาทำเป็นสองมาตรฐาน” ผมหมั่นไส้เจ้าแทน มันยืดอกยิ้มกริ่ม…
           “พวกพี่เคยดูซีรีย์เกาหลี ที่เขามีจูบแรกกันหรือเปล่า?” มันยิ้มกรุ้มกริ่ม ถามลอย ๆ ออกมา
          เจ้าซอนยิ้มยื่นหน้าเข้ามา....
          “เคย ๆ หิมะแรก จูบแรก รักแรก”มันยิ้มกว้าง
           เจ้าซอนอายุกึ่งกลางของพวกเราพอดี ผม 35 ปีซอน 30 ปีแทน 25ปี คล้ายกับเป็นตัวเชื่อมระหว่างผมกับเจ้าแทน ผมหันมองด้วยความหมั่นไส้ทั้งคู่..
           “อะไรที่เป็นครั้งแรก มันเอามาเล่นกันหมดแหละ ทำซะโรแมนติกเลย มึงดูข่าวสิ!…เด็กกำพร้าถูกทิ้งใน Love box ให้โบสถ์เลี้ยงเต็มเลย  แม่ง!...คบกันแล้วก็เอากันจนท้อง เต็มเมืองไปหมด ซีรี่มันก็เอาเรื่องแต่งมาให้ดู แต่เรื่องจริงไม่มีหรอก พวกเกาหลีเห็นแก่ตัวจะตายไป ใช้ชีวตเหนื่อย เร่งรีบร้อนรน ประหนึ่งว่าเกิดมาเพื่อแข่งขัน” ผมไม่เห็นด้วย ไม่รู้จะเยอะไปไหน สังคมเสื่อมทรามไปหมด
           เจ้าแทนขยับยิ้มพูดต่อ...
           “ผมจะเก็บไว้เป็น ปี๊ดแรก เป็นไงเท่ห์มะ? ถ่ะด๊าม!” เจ้าแทนตอบกวนตีน ยักคิ้วแผล็บ
           พวกเราคนขับรถบรรทุกก็พูดอะไรกันแรง ๆ แบบนี้ แต่ผมไม่เห็นด้วยกับความคิดบ้า ๆ ของมันหรอก ว่างจัด...คิดได้ไง ปี๊ดแรก!
           “ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า!”แต่เจ้าซอนหัวเราะปรบมือชอบใจ...
           “กู๊ดไอเดีย! จะปี๊ดตอนไหนวะ..พี่ชอบ ๆ นี่สิ! ที่เขาเรียกว่าความคิดรเริ่มสร้างสรรค์ โคตรครีเอทเลย” ซอนปรบมือชอบความคิดเจ้าแทน แม่ง!บ้าพอกัน เจ้าแทนหันไปตอบซอน...
           “เก็บไว้ให้คนรัก ตอนนี้ยังไม่มีแฟนเลย!”แทนตอบยิ้มๆ
           “อ้าว!..แล้วรอดมาได้ยังไงวะ แกมีแฟนแล้วนี่นา”ผมสับสน 
           “ผมโดนเท! เพราะผมไม่ปี๊ดเธอนี่แหละ เธอเลยไปปี๊ดกับคนอื่น” เจ้าแทนพูดจบ
           “ฮ่าฮ่าฮ่า!” ซอนหัวเราะลั่น...
           “ผู้หญิงแม่งเข้าใจยาก เอา!...มันก็หาว่าไม่ให้เกียรติ หาว่าฉวยโอกาส หาว่าลามก  ไม่เอา!...ก็หาว่าโง่ หาว่าไม่รัก หรืออะไรก็ตามที่มันจะนึกได้ ยังไงมึงก็ผิดวันยังค่ำ ฮ่าฮ่าฮ่า!” ซอนหัวเราะลั่นกับแทน ผมหันมองไอ้สองคนนี้เข้าขากันดีเหลือเกิน ...กวนตีนทั้งคู่
           “มึงเถอะ! ไอ้ซอนกล้าคุยกับคนที่มึงชอบรึยัง? เมื่อไหร่จะมีเมีย” ผมหมั่นไส้ไอ้นี่
           “..........”เจ้าซอนโดนปมด้อยหน้าจ๋อย
          “เก่งแต่สาวบริการ เจอของจริงก็เงียบกริบ”.
           “เดี๋ยวผมก็กล้าเองแหละ” มันหลบสายตา
           “พวกมึงเคยได้ยินทฤษฎีเรื่องผู้หญิงกลัว 4 แทงหรือเปล่าวะ?” ผมหันถามทั้งสองคน
           “ผู้หญิงกลัว 4 แทงยังไงครับพี่” แทนหันมาสบตา  
          “ก่อนที่พวกมึงคิดจะมีเมีย มึงต้องรู้จักผู้หญิงให้ลึกซึ้งก่อน ทฤษฏีนี้กูค้นคว้ามาด้วยตัวเอง ด้วยความเคารพในเพศหญิง ผู้หญิงจะกลัวไปตามวัยของตัวเอง เริ่มจากวัยเด็ก ข้อ1.ผู้หญิงกลัวโดนแทง”  ผมบอกอย่างมั่นใจ
          “ยังไงล่ะพี่” เจ้าซอนชะโงกหน้าทะเล้นมาถาม แทนขยับยิ้มหันมามองอย่างสนใจ
          “ข้อที่ 1.กลัวโดนแทง ช่วงวัยเด็ก ผู้หญิงจะถูกสอนให้รักนวลสงวนตัว ผู้หญิงหลายคน ยอมตายดีกว่าที่จะโดนข่มขืน พวกผู้ใหญ่มักจะหาเรื่องมาเล่าปลูกฝังเด็กให้กลัวเรื่องเพศตรงข้าม ลองสังเกตเด็กผู้หญิงสิ หลายคนพอโดนล้อว่าเป็นแฟนกัน มันโกรธซะบ้านแทบพัง ช่วงวัยนี้ไม่เกิน 12 ปี” ผมอธิบายหลักการให้พวกเขาฟังคร่าว ๆ เป็นวิทยาทาน ผมใช้เวลาในการสังเกตสังคมนี้มานาน
          เจ้าซอนโผล่หัวมา…
          “ช่างคิดนะพี่ เด็ก ๆ มันก็กลัวทั้งนั้นแหละ” มันส่ายหัว ในขณะเจ้าแทนนั่งมองตาแป๋ว คงจะสนใจ
          “ช่วงที่สอง...เมื่อเด็กหญิงเริ่มเข้าสู่วัยสาวนมตั้งเต้า เริ่มสนใจเพื่อนต่างเพศ สังเกตได้จากเด็กที่อยู่ในชั้นมัธยมต้น เริ่มมีประจำเดือน ตื่นเต้นกับเพศตรงข้าม รุ่นนี้นมพึ่งขึ้นหรือเรียกอีกอย่างว่าเห่อหมอย”
          “ฮ่าฮ่าฮ่า” ทั้งสองหัวเราะร่วน
          “เอาเข้าไป! พ่อนักปรัชญา” เจ้าซอนกวนตีนได้ใจ
          “ต่อพี่!...” เจ้าแทนพยักหน้าตาแป๋ว
          “มีคลิปเด็กหญิงตบตีกัน เพื่อแย่งผู้ชายเยอะไปหมด ชีวิตช่วงนี้ของเด็กผู้หญิงจะตลกที่สุด ถ้าพวกเธอโตขึ้นแล้วย้อนกลับไปดูมัน คงได้หัวเราะน้ำตาไหล บางคนมันก็เก่งนะ ไปตบแย่งผู้ชายกับเขาแล้วมันเสือกชนะ แต่ผู้ชายไม่รู้เรื่องก็มี” ผมสาธยายอย่างใจเย็นเพื่อให้น้อง ๆ ได้เข้าใจลักษณะนิสัยของผู้หญิง
          เจ้าแทนนั่งมองตาใส…             
          “ต่อพี่ตุ๋ย เล่าต่อ...แล้วกลัวยังไง กลัวอะไร?” เจ้าแทนสนใจกระตือรือร้นอยากรู้
          “ที่เด็กสาวตบกันเรื่องแย่งผู้ชายเพราะมันกลัว ความกลัวที่ 2 เกิดขึ้นในใจ” ผมบอกในขณะที่สายตามองไปที่สนาม ทีมจักรยานรวมกลุ่มกันใหญ่ขึ้นมาก
          เจ้าซอนพูดแทรก...
          “กลัวอะไร? เด็กผู้หญิง ใจมันถึงจะตาย ผมยังไม่กล้ายุ่งกับพวกมันเลย”
          ผมพยักหน้าเห็นด้วย จริงของมันเด็กสาวใจถึงมากและมากกว่าเด็กชายเสียอีก...
         “ข้อ.2 กลัวไม่โดนแทง มันถึงแย่งผู้ชายกันขนาดนั้นไง มีคลิปยืนยันทฤษฏีของกูเยอะแยะ!” ผมยกขามาไขว่ห้าง วางมาดนิ่งอย่างผู้ทรงความรู้
          เจ้าซอนยิ้มกว้างเสนอหน้าเข้ามา ยั่วตีน...             
          “บ้าไปแล้วพี่!…กลัวไม่โดนแทงแล้วตบแย่งผู้ชายกันเนี่ยนะ ทฤษฏีอะไรของพี่วะ ฮ่าฮ่าฮ่า!” ซอนหัวเราะลั่น
          “อย่าขัดสิ!” เจ้าแทนทนไม่ไหว ชะโงกหน้ามาถาม...
          “ยังไงต่อล่ะ! กำลังสนุกเลย ผมว่าจริงนะพี่ซอน ลักษณะของผู้หญิงเป็นอย่างที่พี่เขาพูดจริง ๆ ผมเชื่อทฤษฎีนี้” แทนเงยหน้าหันมองไปกลางสนาม
          ผมไม่อาจจะขัดใจ Fc เจ้าแทนตั้งอกตั้งใจเหลือเกิน...
          “ลองสังเกตดูนะ ช่วงแรก ๆ ของการจีบกัน ผู้ชายมักจะเทียวไปเทียวมา ไอ้พวกนี้ยอมทำทุกอย่างเพื่อชนะใจสาว ๆ โชว์รวย โชว์ลาย โชว์เก๋า โชว์โง่ โชว์พลัง มีอะไรมันงัดมาโชว์หมดเพื่อแทงให้ได้สักครั้ง หลังจากนั้นทุกอย่างจะกลับหัวกลับหาง คราวนี้! ฝ่ายหญิงจะเป็นฝ่ายตามผู้ชายบ้าง ตามไปทุกหนแห่ง บุกป่าขึ้นเขาลงห้วยจะลำบากลำบนแค่ไหนก็ยอม บางคนเป็นคุณหนู ต้องมานอนลำบากในห้องเช่ากับไอ้นักเลงตัวลาย เพราะคิดว่าสิ่งที่ทำนั้น มันคือความรัก ช่วงนี้ผู้หญิงจะน่ารักที่สุด สวยที่สุด ใจดีที่สุด ทั้งอ้อนและเอาใจเป็นพิเศษ เป็นช่วงโปรโมชั่นแจกแถม จะเรียกว่าช่วงไฮซีซั่นก็ว่าได้ ที่เป็นอย่างนี้เพราะเกิดความกลัวลึก ๆ ขึ้นในใจ...”
          เจ้าแทนยิ้มหวานพยักหน้าเข้าใจในสิ่งที่สื่อสารไป...
          “กลัวที่ 3 แล้วพี่ พวกเธอกลัวอะไร?” เจ้าแทนกระตือรือร้นมาก ผมหันหน้ามองไปที่สนาม ทีมจักรยานเข้ามารวมกลุ่มกันเยอะมากแล้ว เดี๋ยวพวกเราต้องออกไปแล้ว ก่อนที่จะออกไปไม่ได้
           “กลัวไม่แทงซ้ำ!”       
            “ฮ่าฮ่าฮ่า!”เจ้าซอนหัวร่อตัวงอ ล้มกลิ้งไปกับพื้น เจ้าแทนปรบมือชอบใจ อารมณ์ไปคนละทาง
          “บ้าไปแล้ว กลัวไม่แทงซ้ำ” มันหัวร่อลั่นส่ายหัว
          “จริงว่ะพี่!” เจ้าแทนเข้าข้างทฤษฏีของผม
          ผมหันไปมองเจ้าซอนยังหัวเราะไม่เลิก อยากจะถีบสักที
          “แล้วกลัวแทงที่ 4 คืออะไรล่ะ?”  แทนขยับตัวยิ้มถามเสียงใส มันคงสนใจจริง ๆ...             
          “ลองสังเกตต่อไป ช่วงชีวิตหลังแต่งงานของทุกคู่รัก ผัวจะโดนเมียด่าจิปาถะ กลับบ้านผิดเวลาก็บ่น คุยกับเพื่อนก็โกรธ ไปกินเหล้าก็ตี ทำดีก็ด่า ทำอะไรผิดหรือไม่ผิด มันโกรธหมด อารมณ์เสียตลอด คือเอาง่าย ๆ ว่า มึงหายไปจากสายตาเธอไม่ได้ โทรตามโทรจิกให้กลับบ้าน จริง ๆ แล้ว! มันไม่ได้ห่วงผัวขนาดนั้นหรอก มันกลัวเลยหงุดหงิดงุ่นง่าน พาลด่าไปทุกเรื่อง” ผมยิ้มให้เจ้าแทนพยักหน้าหงึก ซอนเองก็หยุดหัวเราะแล้วหันมามอง แต่สายตาของมันน่าจะโดนเตะ            
          “แล้วพวกเธอด่าผัวทำไมเหรอพี่? ผมก็เคยเห็นแบบนั้น ไปหาที่บ้าน ยังไหน้าหงิกใส่” แทนขมวดคิ้วสงสัย
          ผมชะโงกหน้าไปหา...            
          “ก็ผัวไม่ส่งการบ้านไง ตอนได้กันใหม่ ๆ เธองอนนิดหน่อย พอฝ่ายชายง้อก็กระหนำกัน ไอ้ผู้ชายตอนได้ของใหม่ก็กระหน่ำซะจนฝ่ายหญิงติดงอมแงม ตอนหลังพอมันเบื่อ มันไม่ง้อ พวกเธอก็ต้องด่าถี่ขึ้น เรียกร้องความสนใจ ทะเลาะก็เอาเพียงหวังว่าผู้ชายมันจะง้อ”
           “เป็นตุ เป็นตะ” ไอ้ซอนกวนตีน
           เจ้าแทนโบกมือ..
          “พี่ตุ๋ยอย่าไปสน เล่าต่อ ผมเชื่อพี่” มันจ้องตาไม่กระพริบ
          “อยู่นานเข้าผู้ชายมันก็เบื่อ มึงลองสังเกตดูนะ ผู้หญิงที่ผัวส่งการบ้านเมื่อคืน วันนี้จะอารมณ์ดียิ้มแย้มแจ่มใส แต่ถ้าใครไม่โดน มันจะงุ่นง่านฮึมฮำทั้งวัน ใครพูดอะไรขวางหูไปหมด”
           เจ้าซอนนั่งยิ้มกริ่มข้างๆ คงเตรียมจับผิดอีกล่ะสิ...             
          “แล้วไง ผัวไม่ส่งการบ้านแล้วไง? น่ากลัวตรงไหนไม่ทราบ?”
          “เจ็ทโด้!...ก็กลัวสิครับ..ความกลัวที่ 4 มันเกาะกุมจิตใจลึก ๆ ทำให้พวกบรรดาเมียระแวงจนเป็นทุกข์ ขาดความมั่นใจ เฮ้ยมึง! พวกเธอน่าสงสารนะโว้ย ต้องอยู่กับความผวา ไฟมันสุมอก
          “กลัวอะไร?” เจ้าแทนตั้งหน้าตั้งตารอคำตอบ             
           “กลัวไปแทงคนอื่น!!”             
           “ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า! บ้าไปแล้วจริงๆ” เจ้าซอนหัวเราะลั่นกระโดดปรบมือ 
          เจ้าแทนยิ้มพยักหน้า เหมือนจะเข้าใจ  ความกลัวของผู้หญิงข้อนี้ ขึ้นโรงพักก็มาก เข้าโรงพยาบาลก็มี  เป็นผีก็ไม่น้อย พวกง่อยเปลี้ยจากการทำร้ายร่างกายอีกมาก ...
          “คงหึงล่ะสิ” อ้!...มันเข้าใจแล้ว
         “ใช่! เพราะผัวไม่แทงเธอ แสดงว่ามันนต้องไปแทงคนอื่น พวกเธอก็เลยกลัว มึงลองคิดสิ! เป็นใครก็ต้องสงสัย เอาเราอยู่ดี ๆ แล้วค่อย ๆห่างไปเรื่อย มันไปเอาใคร?”
          “พอเข้าใจแล้วครับพี่ แล้วพวกขึ้นคานล่ะ?” เจ้าแทนถามมีประเด็นใหม่เข้ามา ไอ้นักการเมืองขี้สงสัย
          “มนุษย์ป้า! พวกนี้อยู่ในพวกแรก พวกเธอไม่สามารถสลัดความกลัวที่ผู้ใหญ่เคยหลอกไว้ในวัยเด็กให้ออกจากสมองได้ เหมือนคนกลัวผี กลัวจิ้งจกตุ๊กแก พวกเธอกลัวถูกแทงจึงหนีบขาไว้ยันตาย ลองสังเกตดูสิ!...แม่ม่ายกับสาวขึ้นคาน  ท่าทางเดินก็ไม่เหมือนกันหรอก ไม่รู้เพราะอะไร? แม่ม่ายสวยพราวเสน่ห์กว่าเยอะ” ผมหันบอก เจ้าแทนยิ้มถูกใจ
          แต่เจ้าซอนยิ้มกวนตีนยื่นหน้าเข้ามา..             
          “แทน!...มึงเชื่อพี่นะ เก็บหัวสมองไว้คิดเรื่องดี ๆ เถอะ! ปี๊ดแรกของมึงคลาสสิกกว่าเยอะ ฮ่าฮ่าฮ่า! กลัวไปแทงคนอื่น คิดได้ไงวะ?”  ซอนหัวเราะชอบใจ
          ผมรู้สึกเคืองเจ้าซอน...              
          “กูพูดเรื่องจริง มึงไปสังเกตผู้หญิงสิ พวกแม่ม่ายหรือผู้หญิงที่ผ่านการมีผัวจะเข้าใจผู้ชายมากกว่า คุยสนุกกว่า น่าคบเป็นเพื่อนมากกว่า  ส่วนพวกขึ้นคาน พวกนั้นโลกแคบ เต็มไปด้วยอคติในตัวผู้ชาย คุยด้วยความระแวง”
           “ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า!” แต่ซอนยังหัวเราะเหมือนเดิม น่าเตะสักป้าบ
          “หาเมียให้ได้ก่อนนะมึง เพราะมึงไม่มีความรู้พื้นฐาน ถึงไม่กล้าจีบใคร จำไว้เลย! กูจะไม่ช่วยถ้าเกิดมึงไปชอบใครอีก”
          “อ้าว! อย่าพาลสิพี่ คนละเรื่องกัน” ซอนเสียงอ่อย
          เจ้าแทนกระดี๊กระด๊า...
          “พี่!..ผมดูข่าวเห็นกลุ่มไทยใหญ่ เขาประกาศรับสมัครทหารช่วยรบ ผมอยากไปสมัครจังเลย”
          “เจ็ทโด้!...แน่ใจนะไอ้น้อง เป็นทหารรับจ้างนะโว้ย! ไม่ใช่ลูกเสือสำรอง” ผมชะโงกหน้ามาถาม             
          “ผมยังไม่อยากกลับบ้าน ไปอยู่บ้านพี่ซอนดีกว่า” แทนบอกแล้วหันไปหาซอนที่นั่งตรงกลาง             
          “ไปอยู่บ้านพี่ได้ ไม่มีปัญหา จะอยู่กี่ปีก็ได้ การันตีว่า ชีวิตของแกไม่มีเหงา แต่อย่าไปสมัครทหารที่ไทยใหญ่เลยไม่คุ้มค่าชีวิต” ซอนสีหน้าเปลี่ยนเป็นจริงจัง หันไปคุยกับแทน              
          “เจ็ทโด้ไปช่วยบ้านมึงรบ ไม่ดีหรือไง? พวกเขากำลังขาดทหารอยู่” ผมชะโงกหน้าแย้งไม่เห็นด้วยกับซอน มันพูดทำลายความฝันน้อง
          “แกอยากไปรบเพื่อช่วยใครที่รัฐฉาน? มีเป้าหมายอะไร? ต้องการเงินเหรอ?” ซอนถามน้ำเสียงจริงจังขึ้น เวลามันพูดจริงจังก็น่าเชื่อถือ
           “ช่วยชาวบ้านสิครับ ช่วยรัฐฉานปลดแอกจากพม่า ถ้าชนะพวกเขาจะได้ประชาธิปไตย” แทนตอบหนักแน่น ไอ้นักต่อสู้เพื่อประชาธิปไตยพเนจร ไม่เคยทิ้งอุดมการณ์ มันยังไม่เข็ด             
          “ฟังพี่พูดให้ดีนะ! ถึงแม้ว่าแกจะไปช่วยรบแล้วได้รับชัยชนะก็ตาม  ไทใหญ่ก็ไม่ได้ประชาธิปไตยหรอก” g0hkซอนถอนหายใจ มันจะหนักอกหนักใจอะไรนักหนา สายตามองไปที่กลางสนาม 
          เจ้าแทนหันมอง...            
          “ทำไมครับพี่ซอน?” มันถามคำถามที่ผมเองก็สงสัยเหมือนกัน
          “รู้จักเจ้ายอดศึกกันบ้างมั้ย? ตอนนี้ยังไม่ชนะ ก็ชวนชาวบ้านมารบเพื่อมาตุภูมิ เพื่อกู้ชาติสร้างชาติอะไรก็ว่ากันไป พอรบชนะไม่รู้ว่ามันจะบอกว่ารัฐฉานเป็นของตระกูลมันหรือเปล่า? ต้องดูท่าทีกันใหม่ แกน่าจะพอเข้าใจมั้งที่พี่พูดอย่างนี้?” ซอนพูดเสียงเรียบใบหน้าไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไร               
          “ชัดแจ๋วเลยครับพี่ พอรบชนะแล้ว แผ่นดินนี้เป็นของเจ้า” เจ้าแทนพยักหน้า
          ผมเห็นซอนลังเล ยุเจ้าแทนดีกว่า..              
          “เจ็ทโด้แทน! ถ้างั้นไปฝรั่งเศสเลย เป็นทหารรับจ้างมีเกียรติกว่าเป็นทหารลูกจ้างเยอะ ยิงปืนแม่น ๆ เดี๋ยวมีงานรับจ๊อบพิเศษ” ผมอยากให้เจ้าแทนไปท่องโลก เพราะมันได้กำไรชีวิตมากกว่า อีกทั้งสนุกตื่นเต้น ลุ้น ระทึก และมันจะทำได้ก็ต้องอยู่ในวัยหนุ่มเท่านั้น เมื่อเวลาผ่านไปแล้วมีเงินก็ซื้อประสบการณ์แบบนี้ไม่ได้               
          “จ็อบอะไรครับพี่ตุ๋ย” เสียงเจ้าแทนถาม แต่ผมไม่ได้หันไปมอง ผมกำลังสนใจกลุ่มจักรยาน เหมือนพวกนั้นกำลังจะมีปัญหากับกลุ่มผู้ชายท่าทางนักเลงสามคนนั้น              
          “งานล่าสังหาร มันมีการจ่ายค่าหัวผู้ก่อการร้าย บางคนค่าหัวเป็นล้านดอลล่าร์ พี่ได้เงินมากมายจากตรงนี้” ซอนหันมาบอกกับแทน สายตาของผม ยังมองไปสังเกตกลุ่มจักรยาน             
          “ดีเหมือนกัน ผมไปลองดูมั่งดีกว่า”เจ้าแทนตีปีกยิ้มกว้าง พ่อหนุ่มนักประท้วงบางครั้งก็เหมือนเด็กน้อย บางครั้งก็อุดมการณ์จ๋าไปหมด
          เจ้าซอนหันมาบอก...              
          “ไม่ต้องไปลองไกล กลับถึงบ้านพี่เมื่อไหร่ไปลองยิงดู จะได้รู้ว่าชอบหรือเปล่า?” ซอนตบไหล่น้องให้ท้ายสนับสนุน
           ผมเห็นท่าไม่ดีแล้ว ทีมจักรยานชักมั่ว รีบออกไปก่อนดีกว่า...               
          “เจ็ทโด้ไปกันดีกว่า พวกเราออกมากันแล้ว” ผมลุกขึ้นดึงมือแทนไปด้วยกัน 
         

          …………………..................................................................................................................................