The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 1 ตอนที่ 18

เทียนเกียง มณฑลหูเป่ย

มุมมองสายตา แทน

กันยายน ค.ศ.2020

ผมเอื้อมมือขึ้นไปเปิดไฟในเก๋ง ทำให้ภายในรถบรรทุกสว่างขึ้นมองเห็นหน้ากันชัดเจน หันไปมองตามสายตาพี่ตุ๋ยที่มองมาด้านหลังเบาะของผม…             

“เจ็ทโด้! ตัวอะไรวะน่ะ” เขาอุทาน

ผมก้มมองด้านหลังเบาะ…

“อุ้ย!...” แปลกใจที่เห็นคนนอนขดตัวอยู่ ด้านหลังของเขาก็มีเสื้อกันหนาวคลุมบางอย่างอยู่ น่าสงสัยเช่นกัน

เอื้อมมือไปดึงเสื้อกันหนาวออก…

“พรึบ!”             

“นั่นอีกตัว ข้างหลังพี่อ่ะ!” ผมขำที่เห็นอย่างนั้น สภาพผู้หญิงคนนั้นขดตัวงอเหมือนปลาทู ด้านหลังสะพายเป้สีดำ ปากก็พร่ำบ่นเหมือนคนบ้า...               

“โครงสร้างและส่วนประกอบของเซลล์สัตว์ 1.เยื่อหุ้มเซลล์ มีลักษณะเป็นเยื่อบางๆประกอบด้วยโปรตีนและไขมัน ทำหน้าที่ควบคุมเซลล์ให้คงรูปอยู่ได้และทำหน้าที่ควบคุมการผ่านเข้าออกของสารบางอย่าง เช่น น้ำ อากาศ และสารละลายต่างๆ” เสียงเธอบ่นอะไรพึมพำ ๆ ใบหน้าซีดขาวผมเผ้ายุ่งเหยิง แววตาแสดงความหวาดกลัวสุดขีด             

“ฉันไม่สบาย ไม่มีแรงเลย โอย!..หนาวมาก ไปไป๋! ฉันไม่ไหว” เธอครวญกับเพื่อนสายตาละห้อย ผมเพิ่งสังเกตเห็นว่าคนนี้ผมยาว อีกคนผมสั้น             

แม่สาวผมสั้นท่าทางตกใจในอาการของเพื่อน รีบเข้าไปพยุงให้ขึ้นมานั่งบนเบาะด้านหลังด้วยกัน เธอตัวอ่อนไร้เรี่ยวแรง ทรุดตัวนอนขดต่ออยู่อย่างนั้น เพื่อนสาวหน้าเสียไปด้วยคว้าเสื้อกันหนาวมาคลุมให้
          “พี่รู้ได้ยังไงว่า มีคนมาแอบบนรถเรา?” ผมข้องใจ              

“พี่ทหารเก่านะเว้ย ตอนขึ้นรถมาพี่ได้กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ แต่ตอนนั้นไม่ได้เอะใจ จนไอ้พวกนั้นมันบอกว่าจะค้นรถ พี่เลยสงสัย ตอนเปิดประตูก่อนขึ้นมา พี่มองลอดใต้เก้าอี้เห็นแล้วว่ามีคนซ่อนอยู่จริงๆ” ผมพยักหน้ายิ้มแล้วยกนิ้วโป้งให้             

“เอาไงดี จัดการสองคนนี้ก่อนดีกว่า เชื่อพี่เถอะ! ไอ้พวกนั้นตามมาอีกแน่ ๆ” พี่ตุ๋ยคาดเดาสถานการณ์ล่วงหน้า             

“ให้ผมลองคุยดูก่อนนะ” ผมหันมาที่ด้านหลังแล้วหันกลับไปมองถนน ในใจก็คิดว่า ผู้หญิงสองคนนี้โผล่มาได้ยังไง?             

“ไปไงมาไงกันคุณ หนีอะไรมา แล้วแอบขึ้นมาตอนไหน?”ผมถามโดยไม่ได้หันกลับไปมอง             

“หนูแอบขึ้นมาตอนที่พักรถค่ะ หนีพวกนั้นแหละค่ะ หนูติดเงินมัน พวกเก็บเงินกู้นอกระบบค่ะ” สาวผมสั้นทำหน้าสลดก้มหน้าเล็กน้อยตอบเสียงเบา

พี่ตุ๋ยนั่งขัดสมาธิบนเบาะหันหน้ามาทางผม เหลือบมองเธอด้วยหางตา เบ้ปากทำนองไม่เชื่อ ประมาณนั้น....            

“ชุดที่คุณใส่นี่ มาแข่งจักรยานกับกลุ่มนั้นใช่รึป่าว?” พี่ตุ๋ยถามบ้าง

“ใช่ค่ะ! บ้านหนูจน ต้องกู้เงินเรียน พ่อก็ป่วยมาแข่งก็หวังจะได้เงินรางวัลไปจ่ายค่าเทอมและค่ารักษา” สาวผมสั้นเสียงสลดยังอยู่ในท่าเดิม มือสองข้างประสานไว้บนตัก            

 “แล้วคุณจะเอาไงต่อ จะไปที่ไหนกัน?” พี่ตุ๋ยพูดเสียงดังฟังชัด เอื้อมมือไปแตะหน้าผากคนป่วย

“เฮือก!” เธอสะดุ้งตกใจกลัว...               

“2.ไซโตรพลาสซึม มีลักษณะเป็นของเหลวที่มีสิ่งต่าง ๆ ปนอยู่  เช่น ส่วนประกอบอื่นๆเซลล์อาหารซึ่งได้แก่ น้ำตาล ไขมัน โปรตีน และของเสีย” สาวผมยาวสะดุ้งและบ่นพึมพำ ๆ ขึ้นมาอีก

“อนนี่ไม่เป็นไรนะ” เพื่อนสาวก้มลงกอดเอาไว้ จนเธอเงียบเสียงลง สงสัยไข้ขึ้นหนักจนเพ้อ  

พี่ตุ๋ยเอามือแตะหน้าผากตัวเอง แล้วเอื้อมไปแตะที่หน้าผากของสาวผมยาวอีกครั้ง แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา             

“พวกเราจะไปฉงชิ่งคะ หนูขอไปลงที่นั่นได้มั๊ยคะ?” แม่สาวผมสั้นส่งสายตาอ้อนวอน

ผมสบสายตากับเธอผ่านกระจกในเก๋ง ดวงตาเต็มไปด้วยความตื่นกลัว ใบหน้าเธอสวยมาก ดวงตากลมโต ท่าทางดูดีเชียวล่ะ

“งานเข้าแล้วว่ะแทน กว่าจะถึงฉงชิ่งก็พรุ่งนี้”เขาดึงจมูกใช้ความคิด

“อนนี่ไหวหรือเปล่า?” เธอกระซิบถามแล้วหันมองมา

“ช่วยเราด้วยเถอะคะ พี่สาวฉันไม่สบายมาก” สาวผมสั้นเขย่าตัวอีกคนที่นอนเงียบอยู่ข้าง ๆ ไม่หือไม่อือ             

“เอ๋!...คนเกาหลีเหรอ?” ผมเงยหน้าถามผ่านกระจกส่องหลังเช่นเดิม เธอพยักหน้าหงึก ๆ ทำตาปริบ ๆ               

“ถ้าให้ลงตรงนี้ก็คงลำบาก ป่านนี้รถไม่มีวิ่งผ่านแล้วด้วย มืดมากแล้วยังมาป่วยอีก เอาไงดีล่ะพี่?” ผมปรึกษาเขามองสองสาวสลับกันไปมาแล้วถอนใจเบา ๆ ในใจผมเริ่มสงสาร

“เอาไงดี?” จริง ๆ แล้วพี่ตุ๋ยก็เป็นคนใจดี แต่แกจะมีเกราะป้องกันตัวคือปาก แกชอบบอกว่า พี่ซอนปากไม่ดี แต่ผมคิดว่าเขาก็ไม่น้อยหน้าหรอก

“แกรก!” ยังไม่ทันที่จะได้คำตอบ เสียงวิทยุดังคลอกแคลกเป็นสัญญาณว่าจะมีคนพูด...

“เฮ้ย!..แทน! พี่ตุ๋ย! ผมรู้แล้วว่า ไอ้พวกนั้นมันตามหาใคร?”เสียงพี่ซอนผ่านวิทยุสื่อสารดังขัดจังหวะขึ้นมา             

“เจ็ทโด้ซอน! ใครเหรอวะ?” พี่ตุ๋ยคว้าวิทยุจากมือผมไปตอบ
          “ไอ้ลูอิสมันเอามาด้วย กวนตีนจริงๆ” เสียงพี่ซอนบอกแล้วหัวเราะเบา ๆ             

“มันไปเอาอะไรมา?” พี่ตุ๋ยขมวดคิ้วถามกลับไป             

“มันเอาผู้หญิงจากซ่องมาด้วย เนี่ยมันเอามาหมกไว้หลังรถผม ฮ่าฮ่าฮ่า!” พี่ซอนตอบเสร็จก็หัวเราะร่วน              

“ฮ๋า! กี่คน?” พี่ตุ๋ยร้องเสียงหลง              

“คนเดียว”              

“เจ็ทโด้ของกูสอง พวกนี้หนีแมงดามากันเป็นแก๊งเลยหรือไงวะ?” พี่ตุ๋ยร้องลั่น

“ปากเสีย ฉันไม่รู้จัก” นาตาลีร้องบอก

ยายเด็กสาวผมสั้นโบ้ยทันที...

“เห็นไหมล่ะ พวกมันไม่ได้มาตามหนู ในที่สุดก็เจอตัวปัญหาแล้ว”

ผมมึนไปหมด มันเรื่องอะไรกันนักหนา ความวุ่นวายพวกนี้มาพร้อมกับสาว ๆ เดี๋ยวก็รู้ว่าใครกันแน่ที่โกหก   

หลังจากมีเรื่อง ผมไม่ค่อยสบายใจเลย สังหรณ์ใจว่าต้องมีเรื่องอีกแน่ท่าทางของพวกนักเลงดูจะไม่ยอมรามือง่ายๆ สองสาวก็น่าสงสาร
          “บรื้น...นน!!” ถนนสองเลนสวนกันด้านนอกมืดมิด มีเพียงแสงไฟจากหน้ารถของขบวนคอนวอยคดเคี้ยวไปตามทางโค้งของภูเขาสูง

ผมมองกระจกส่องหลัง เห็นไฟหน้าขบวนรถรถยนต์นั่งหลายคันแล่นห้อฝ่าความมืดด้วยความเร็วสูง ตามขึ้นมาตีคู่ประกบขบวนบรรทุกทางด้านซ้าย             

“บรื้น...นน!!”  ถนนช่วงนี้ออกนอกเขตชุมชนมาไกล สองข้างทางไม่มีไฟแสงจันทร์ส่อง ทำให้บรรยากาศมืดครึ้ม เหมือนเงาดำของมัจจุราชกำลังคืบคลานมากลืนกินพวกเรา ลางสังหรณ์บางอย่างเตือนให้ระวังตัว 
            “บรื้น...นน!!”  เหลียวมองลงไปที่ถนน หนึ่งในนั้นมีรถสีแดง คาดลายมังกรมาด้วย รถทั้งขบวนวิ่งแซงนำหน้าเลี้ยวไปตามโค้งถนน อ้อมเหลี่ยมเขาหายไปในความมืด 

ขบวนรถบรรทุกของเราเคลื่อนตัวช้ากว่ามาก            

“เราน่าจะมีปัญหา ทุกคนระวังตัวด้วยนะ” พี่ซอนรับรู้ถึงอันตรายได้ก่อน รีบแจ้งเตือนผ่านวิทยุสื่อสารให้ขบวนเตรียมพร้อม

“ข้างหน้ามีจุดไหนเสี่ยงมั่ง ซอน?” เสียงยูซุป ข่านถามแทรกขึ้น

พวกนี้คือนักรบเก่าทั้งนั้น วันนี้ผมจะได้เห็นการต่อสู้ที่แท้จริงแล้ว ในใจก็กังวลและตื่นเต้น เป็นประสบการณ์ครั้งแรก            

“พวกเราสลับตำแหน่งรถกันก่อน แทนกับซอนขับมาต่อท้ายผม อาลีรามกับสีสะหมอนลงไปหลัง” ยูซุป ข่านสั่งการอย่างชำนาญ

“พ้นโค้งหน้านี้ไปจะเป็นทางขึ้นเนิน รถพวกเราจะวิ่งช้าขึ้นไปอีก มันดักตีเราตรงนั้นได้” ซอนคาดเดาสถานการณ์ไว้ล่วงหน้า ยิ่งใกล้ใจผมยิ่งระทึก            

“ถ้าอย่างนั้น ทำเลเราเสียเปรียบมาก อาวุธมีกันครบมั้ยทุกคน?”เสียงของอดีตนักรบตาลีบันถามเข้ามา            

“ผมมีพร้อม พี่ตุ๋ยล่ะ?” พี่ซอนถาม            

“เจ็ทโด้โชคดีจริง ๆ ได้ที่ลองปืนพอดี”เขาอมยิ้มหันมาหา แล้วสั่ง...

“แทน! เดี๋ยวถ้าต้องลุยกับพวกมัน ไม่ต้องลงไปนะ” พี่ตุ๋ยบอกแล้วมองไปหาสาวผมสั้นที่นั่งด้านหลังผม             

“นี่เธอ! ก้มไปดึงผ้ารองพื้นขึ้นให้หน่อยสิ” เขาชี้นิ้วไปที่เท้าของเธอ            

“แคว่ก!” เสียงใยผ้ารองพื้นถูกดึงแยกออกจากกัน

“ปลดล็อคตรงนั้น! ตรงนั้น! แล้วก็ตรงนั้น! ยกฝาปิดสีดำขึ้นมา” พี่ตุ๋ยชี้ไปที่พื้น

เธอปลดล็อคฝาเหล็กก๊อกแก็ก ๆ แล้วยกขึ้น...            

“ไอ๋หยา!” สาวผมสั้นร้องเสียงหลงก่อนจะโดดไปเบียดเพื่อนที่นอนขดอยู่

ผมหันกลับไปดูที่พื้น ตาโตตกใจกับภาพตรงหน้า            

“โอ้โห! พี่ตุ๋ย นี่ผมขับรถคลังแสงเหรอ? ไม่เคยรู้มาก่อนเลย” ผมแยกไม่ออกว่ามีอาวุธอะไรบ้าง แต่ที่เห็นปืนหลายชนิด โอย...ตื่นเต้น
            ลูกพี่เอื้อมหยิบปืนกลอูซี่ของทหารอากาศอิสราเอลและแม็กกาซีนยาว 2-3 อันขึ้นมา แล้วกระแทกแมกกาซีนใส่เข้าไปในด้ามปืน เอาของที่เหลือใส่กระเป๋ากางเกงด้านหลัง ปืนกลชนิดนี้ผมเห็นในภาพยนตร์บ่อย ๆ
            “ตึกตึก!ตึกตึก!ตึกตึก!” ผมหัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ มือที่จับพวงมาลัยมีอาการชาเหงื่อเปียกชุ่ม ส่วนพี่ตุ๋ยเงยหน้ามองไปที่ท้ายรถบรรทุกคันหน้าแววตาเหมือนเด็กดื้อที่กำลังรอของเล่นใหม่ เริ่มวอร์มร่างกาย บิดคอ หักนิ้วขยับตัวกระดูกลั่นกร็อบแกร็บ  รอยยิ้มอ่อน ๆ บนใบหน้าของเขาวันนี้ดูน่ากลัวจังเลย                

              ...............................................................................................................................