The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 1 ตอนที่ 19

เทียนเกียง มณฑลหูเป่ย

มุมมองสายตา แทน

กันยายน ค.ศ.2020

ขบวนรถของพวกเราเลาะเลี้ยวโค้งซ้ายขวาตามเหลี่ยมเขา แล่นลงตามทางลาดต่ำแล้วค่อย ๆ ไต่ขึ้นไปตามความชันของถนน รถบรรทุกของพวกเรากำลังเชิดหน้าขึ้นไปอย่างช้า ๆ         

อีก 250 เมตรจะถึงจุดสูงสุดของถนน...

“แวบ” ทันใดนั้นแสงไฟวาบก็พุ่งจากรถยนต์ที่จอดบนยอดเนิน  ครั้งเดียวแล้วดับไปคงเหลือความมืด 

“.................” ผมแทบไม่หายใจด้วยความตื่นเต้น สักพักไฟสีฟ้านวลใต้ท้องรถยนต์ก็สว่างขึ้น ทำให้มองเห็นรถยนต์ 4 คันจอดปิดถนน เงาคนยืนรอบรถหลายสิบคน เมื่อสักครู่มันมากัน 10 คันนี่นาผมได้แต่สงสัยในใจ ถ้าคันละ 5 คนก็ 50 คน     

ผมมองเลิกลั่กซ้ายที ขวาที ใจเต้นโครมคราม รถของเราก็ขยับใกล้เข้าไปทุกที ห้วงจังหวะเวลาระทึกขวัญกำลังจะเกิดขึ้นไม่กี่อึดใจ หายใจไม่ทั่วท้อง ขบวนรถบรรทุกยังคงเคลื่อนตัวไต่ขึ้นไปช้าๆ ใกล้เข้าไปทุกขณะ              

“แทน!...ดูสองคนนี้ไว้ด้วย ถ้างี่เง่าก็ยิงทิ้งไปเลย” พี่ตุ๋ยก้มไปหยิบปืนแมกกาซีนสั้นสีเงินเงาวับส่งมาให้ ผมยื่นมือไปรับอย่างไม่มั่นใจ 
          “เคยยิงปืนมั้ย?”

ผมส่ายหัวเป็นคำตอบ                        

“ดูนะ! ปลดเซฟตรงนี้ แล้วดึง” พี่ตุ๋ยเลื่อนปุ่มเล็กๆข้างด้ามปืนแล้ว กระชากสไลด์ขึ้นลำ เสียงดัง                 

“แค่นี้! เล็งแล้วก็ยิงมันเป็นปืนออโต้ เบา ๆ” เขาเอื้อมมือมาตบไหล่ รอยยิ้มแสดงความมั่นใจในตัวผม ท่าทางเหมือนโค้ชจะปล่อยตัวนักกีฬาลงแข่ง                        

“ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด!” เสียงปืนกลอัตโนมัติชุดแรกดังจากด้านซ้าย11นาฬิกาของถนน แสงไฟสีเหลืองพุ่งวาบเป็นสายต่อเนื่อง
            “โป๊งเป๊ง! โป๊งเป๊ง! โป๊งเป๊ง!” เสียงลูกปืนกระทบตัวรถคันหน้า  สะเก็ดไฟกระเด็น อีกประมาณ 50 เมตรก่อนจะถึงเนิน เป็นระยะกระชั้นชิดอยู่ในระยะหวังผลของวิถีกระสุน...                     

“ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!” เสียงปืนดังต้อนรับ ระดมยิงใส่รถของพวกเรา 
            “ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!” เราโดนโจมตีจากด้านตรงหน้า12 นาฬิกาและด้านซ้าย11นาฬิกา และพวกนั้นกำลังเดินรุกคืบลงมารถของพวกเรา
            รถคันหน้าเบรกต่อเนื่องกัน ผมเหยียบเบรก รถยังไม่ทันหยุดสนิทพี่ตุ๋ยเปิดประตู...

“ไปก่อนนะ” เขากระโดดลงพื้นถนนแล้วม้วนตัวกลิ้งนอนราบไปกับพื้นขอบถนน ถัดไปเป็นท้องร่องลึกยาวตามถนน

“ตุบ! ตุบ!” พี่ซอนกับยูซุป ข่าน กระโดดลงไปท่าเดียวกับพี่ตุ๋ย ทั้งสามคนลุกพร้อมกัน วิ่งก้มหลังลงไปร่องถนนตามเพื่อนอีก 2-3 คน ที่วิ่งตามร่องน้ำขึ้นไปก่อน             

“ปัง!ปัง!ปัง!” ฝ่ายเรายิงปืนโต้ ทำให้ฝั่งโน้นหยุดรุกคืบ พวกมันคงคาดไม่ถึงว่ารถของเราจะมีอาวุธ

เพ่งมองเงาตะคุ่มในร่องน้ำ กลุ่มพี่ตุ๋ยคลานไปจนพ้นหน้ารถคันแรก ยิงโต้ตอบเป็นระยะ วิถีกระสุนของกลุ่มโจรจีนอู่ฮั่นจากที่พุ่งมากระทบรถบรรทุกก็เปลี่ยนทิศเป็นระดมยิงใส่กลุ่มพี่ตุ๋ย จำนวนคนและอาวุธจากแสงไฟปลายกระบอกปืน ฝั่งโน้นมีมากกว่าอย่างเห็นได้ชัด
          “ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!” เสียงสลับกันระหว่างปืนสั้นและยาวจากทั้งสองฝ่ายดังสนั่นป่า กลิ่นดินปืนเข้มข้นทั่วบริเวณ
          เสียงปืนยิงโต้ตอบกันไปได้สักพัก ทางกลุ่มพี่ตุ๋ยเงียบไม่โต้ตอบ  ฝ่ายโน้นได้ใจระดมยิงชุดใหญ่ หนักขึ้น      

“ตรึด!ตรึด!ตรึด!ตรึด!ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!” แสงไฟจากปลายกระบอกปืนสารพัดชนิดโจมตีต่อเนื่องเสียงดังไม่ขาดสาย    

สายตาผมโฟกัสไปกลุ่มพี่ตุ๋ยในความมืดจุดเดียวอย่างจดจ่อ  หายใจติดขัดไปหมด เกิดคำถามมากมายเข้ามาในหัว ใจก็กล้า ๆ กลัว ๆคิดว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นกับพวกเรา จะทำยังไงต่อดี ข้างหน้ายังคงเงียบสนิท ไม่มีการเคลื่อนไหว              

ผมภาวนาในใจอย่าให้มีเรื่องร้ายกับพวกเราเลย คว้าปืนที่พี่ตุ๋ยให้ไว้กระโดดลงรถกลิ้งลงร่องถนน จังหวะที่ผมกำลังจะลุกขึ้นวิ่งนั้น...หางตาเห็นเงาคนโดดลงจากรถ...                   

“ตุ้บ! ตุ้บ!” เสียงเท้าเหยียบพื้น แล้วก็ลุกวิ่งไปตามถนนย้อนลงไปทางท้ายขบวน  หันไปมองเห็นสองสาววิ่งตัวปลิวตามกันไป ตัดสินใจไม่ถูกว่าจะตามผู้หญิงไปหรือไปช่วยพี่ตุ๋ยดี

เสียงพี่ซอนตะโกน...   

“เตรียมตัวนะ ข่าน” สิ้นเสียงพี่ซอน     

“บรึ้ม!” ระเบิดมือแตกข้างรถของพวกมัน 

ทันใดนั้น...                  

“บล็อก!.วี๊ด!......ตูม!” แสงไฟจากระเบิดทำให้เห็นยูซุป ข่านแบกปืนRPGสำหรับทำลายรถถังไว้บนบ่า ผมเห็นชัยชนะรำไร                  

รถยนต์สี่คันกลางถนน ไฟลุกท่วม เงาคนดิ้นทุรนทุรายและร้องด้วยความเจ็บปวด                

“บรึ้ม! บรึ้ม! บรึ้ม!” รถยนต์สามคันลอยกระเด็นสูงด้วยแรงระเบิด
            โอ้โห! อย่างกับในหนังแอ็คชั่นเลย เปลวไฟลุกท่วม ข่านเล็งกระบอกใหญ่อีกครั้ง...               

“บล็อก!.วี๊ด!......ตูม!” เสียงสนั่นพร้อมลูกไฟลุกท่วมด้านซ้าย เห็นคนลอยละลิ่วกระเด็นหลายคน    

กลุ่มพี่ตุ๋ยและพี่ซอนวิ่งเข้าชาร์ตแยกเป็น 2 ทีม ผมคิดในใจเมื่อมาถึงตอนนี้ พวกแกซวยจริง ๆ มังกรอู่ฮั่น ได้สิ้นชื่อก็วันนี้แหละ
            “ปัง!” เสียงปืนดังทีละนัดอยู่ 4-5 ครั้งแล้วทุกอย่างก็เงียบ     

ผมฉุกคิดถึงสองสาวหันกลับไปมอง พวกเธอวิ่งหนีไปไกลแล้ว แต่ยังไม่พ้นรถคันสุดท้ายของขบวน วิ่งตามไปคงไม่ทันแน่

“ลูกพี่ ช่วยวิทยุบอกให้คันหลังช่วยจับเด็กของผมให้หน่อย” ผมตะโกนบอกเพื่อนที่ยังนั่งบนรถ แล้ววิ่งไปหาพี่ตุ๋ยและพวกที่กำลังเดินสำรวจบนเนิน

“ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า!” พี่ตุ๋ยหัวเราะร่วนเดินเข้าไปหายูซุป...
          “เจ็ทโด้ข่าน จุดพลุคนเดียวเลยน้า” เขายกมือง้าง             

“ปั้บ!” ข่านหันมาตีมือกันเสียงดัง

ทั้งคู่ดึงมือเข้าหาตัวแล้วเอาไหล่กระแทกกัน พี่ตุ๋ยหัวเราะอารมณ์ดีเดินทำแบบเดิมทีละคนกับเพื่อนร่วมรบ

อาลี รามกับสีสะหมอนเดินตามมาทีหลัง…              

“ไม่มีใครบาดเจ็บนะครับ?” ยูซุป  ข่านหันมายิ้ม  ตั้งแต่รู้จักกับข่านมาพึ่งมีวันนี้ที่เห็นเขาอารมณ์ดียิ้มกว้างเชียว             

รถยนต์อีก 6 คันจอดเรียงตามยาวของถนน บางคันไฟกำลังลุกไหม้ 2-3 คันสุดท้ายไม่เสียหาย

ผมอึ้งและทึ่งกับสามคนนี้มาก ความตายอยู่ข้างหน้าแท้ ๆ สามคนนี้วิ่งเข้าหาเฉยเลยหรือนี่คือจิตวิญญาณของนักรบ รถยนต์ไฟไหม้และศพสภาพสยดสยอง หัวขาด  ตาหลุด ปากฉีก ขาขาด แขนขาด กระจายเกลื่อน อย่างหดหู่ใจบอกไม่ถูก

เหม็นควันไฟจากน้ำมันผสมคาวเลือดคลุ้ง กลิ่นเนื้อย่างชวนสะอิดสะเอียน กระทุ้งให้ท้องไส้โคลกครากไปหมด แรงระเบิดทำให้รถยนต์ 4 คันที่ขวางถนนกระเด็นเปิดช่องให้รถผ่านได้             

“คิดว่ามีคนรอดไปได้มั้ยครับ?” ยูซุปข่านถามพี่ซอน เท้าขวาก็คลึงหัวศพที่ขาดออกจากตัวกลิ้งไปมาเหมือนลูกฟุตบอล แล้วง้างเท้าเตะออกข้างทางเลือดกระเซ็น                

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมไม่รู้ว่ามันมากันเท่าไหร่? ที่นอนข้างบนนับได้19 คน ไอ้ด้านนั้นมันมืดนับไม่ได้” พี่ซอนตอบพลางเดินพลางเอาเท้าเขี่ยชิ้นส่วนมนุษย์ออกจากถนน             

“พวกนี้มันเป็นใคร? มันตามพวกเราทำไมนักหนาใครรู้บ้าง?” อาลี รามเพื่อนชาวอินเดียตั้งข้อสงสัยถามมา

ผมเฉไฉเดินไปหาพี่ตุ๋ยที่ยืนอยู่ข้างยูซุป ข่าน เพื่อเลี่ยงที่จะตอบคำถาม             

“ผมว่าพวกเราเผ่นกันต่อดีกว่าครับ” สีสะหมอนแทรกมาได้จังหวะพอดี             

“จริง! เรารีบไปกันก่อนดีกว่า ตอนนี้รถขาดช่วงนานแล้ว ถ้ามีรถมาเดี๋ยวจะเป็นเรื่องอื่น” พี่ตุ๋ยเดินขยับมากอดคอพี่ซอนเอียงคอกระซิบกระซาบ             

“เจ็ทโด้! เดี๋ยวอันตรายมาเยือนเพื่อนเรา มึงกับกูต้องเปลี่ยนเส้นทางไปด้วยกัน พอไปแยกหน้าแล้วเปลี่ยนเส้นทางไม่ต้องผ่านฉงชิ่ง ตัดเข้ามณฑลกุ้ยโจวเข้าคุนหมิงช้าไปอีกวันไม่เป็นไรหรอก หรือมึงว่าไง?” เขาจ้องหน้าพี่รอคำตอบ             

“ก็ดีเหมือนกัน ผมมีลางสังหรณ์ว่า ไม่น่าจะจบง่ายแล้วล่ะ” พี่ซอนเห็นพ้อง               

พี่ซอนหันบอกเพื่อนร่วมทางถึงความจำเป็นต้องเปลี่ยนเส้นทาง เพื่อน ๆ ต่างก็เข้าใจกัน ล่ำลากันตรงนี้แล้วแยกย้าย 

ผมฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าให้เพื่อนจับสองสาวไว้ จึงรีบเดินลงมาที่รถบรรทุกก่อน เพื่อนสองคนจับสองสาวเอามือไขว้หลังยืนรออยู่ก่อนแล้ว 
          “เด็กของผมเอง ขอบคุณมากนะครับที่จับมาให้ หลัง ๆ ทะเลาะกันบ่อย ขี้น้อยใจ ขี้งอนจังเลยนะพวกเธอ” ผมขอบคุณเพื่อนแล้ว ก็หันไปเล่นละครกับสองสาวพาเดินกลับมาขึ้นรถ ในใจของผมขุ่นมากที่ขัดคำสั่ง
          “อยากตายมากใช่มั้ย?” ผมตวาดลั่นโกรธมาก  ยายสาวผมสั้นเชิดหน้าเมินยิ่งโกรธมากขึ้นอีก           

“โดนลูกหลงตายห่า ไม่รู้เรื่อง” ผมไม่ได้มีจิตใจอกุศลกับพวกเธอ พอเห็นท่าทางรังเกียจของยายผมสั้น ผมก็ไม่ถูกใจเหมือนกัน จะร่วมทางกันได้ยังไง?ขัดคำสั่งแบบนี้ไม่ชอบใจเลย

                 ......................................................................................................................................................