The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 1 ตอนที่ 21

ดาเจียง มณฑลกุ้ยโจว

มุมมองสายตา แทน

กันยายน ค.ศ.2020

ในที่สุดพวกเธอก็ไม่ยอมลงจากรถ สองสาวนี้เป็นใครมาจากไหน? ปล่อยไปโดยไม่ถามไม่ได้แน่ อย่างน้อยที่สุดก็จะได้รับข้อมูลไว้เพื่อระวังตัว ถ้าพวกเธอลงไปแล้ว พวกเราต้องเดินทางอีกไกล      

“เล่ามาสิ เกิดอะไรขึ้น?” พี่ตุ๋ยหันมาถามไปไป๋ที่นั่งข้างหลังผม จนป่านนี้แล้วยังไม่ได้คำตอบดี ๆ จากสองสาวสักที รถวิ่งไปตามทางเรื่อย ๆ มาจนไกลมากแล้ว                        

“คุณลุง! รู้จักเชื้อโควิด-19 กันแล้วใช่มั้ยคะ? รู้จักวัคซีนป้องกันบ้างหรือเปล่าคะ?” ไปไป๋ถามข้อมูลจากพี่ตุ๋ย

ด้านหน้ารถบรรทุก มองเห็นไฟฟ้าจากบ้านเรือนในหุบไกล ๆ สองข้างทางกลับกลืนมืดสนิทเหมือนเดิม เห็นเพียงไฟท้ายรถพี่ซอนที่ขับนำหน้าอยู่                      

“แล้วคุณรู้มั้ย ผมบรรทุกอะไรมา?  ข้างหลังคุณมีวัคซีนของSinoivax หลายแสนโดส” พี่ตุ๋ยชี้มือไปที่ตู้คอนเทนเนอร์ที่พ่วงมาท้ายรถ ไปไป๋หันมองตามมือ                 

“ขนไปที่ไหนคะ?” นาตาลีท่าทางผ่อนคลายลง ชะโงกหน้าขึ้นมาถามพี่ตุ๋ยที่นั่งอยู่เบาะข้างหน้าตัวเอง                       

“หลวงพระบางครับ” ผมหันไปตอบแทนเขา           

“พวกคุณฉีดวัคซีนป้องกันโควิดกันหรือยังคะ?” นาตาลีถามมาที่ผม              

“เราสองคนกะว่าจะกลับไปฉีดครับ ให้ถึงบ้านก่อน” ผมรายงานผ่านกระจกมองหลัง                       

“คุณลุงรู้อะไรเกี่ยวกับโควิด-19 บ้างคะ?” นาตาลีถามแล้วหันหน้ามองเราทีละคนเหมือนรอคำตอบ ไป่ไป๋เหล่มอง

พี่ตุ๋ยเบะปากหยามหยัน ก่อนจะโพล่งออกไป...                     

“นี่คุณ! จะบอกอะไรก็รีบบอกมา ถามโยกโย้อยู่ได้ น่ารำคาญ” พี่ตุ๋ยเอ็ดเสียงดังขึ้นมาอีกครั้ง

ไป่ไป๋แซะกลับทันที เหมือนรอจังหวะอยู่นาน...                       

“แหม...ทีตัวเอง เค้าถามก็ไม่ยอมตอบเหมือนกัน เชอะ!” เอากับเธอสิ! เธอจงใจส่งเสียงเชอะใส่หน้าพี่ตุ๋ย แต่พอเขาหันมาเธอก็รีบก้มหน้าเงียบ ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ มือก็รูดโทรศัพท์ไปด้วย           

“ก็กำลังจะบอกอยู่นี่ไงคะ แต่ต้องถามกันก่อนว่า พวกคุณรู้จักมันมากน้อยแค่ไหน? จะได้รู้ว่า ต้องเริ่มเล่าจากตรงไหนดีเพราะเรื่องมันยาว” นาตาลีตอบเสียงเรียบ ดูเธอเป็นผู้ใหญ่กว่าอีกคนมาก

พอได้เห็นใบหน้ากันชัด ๆ เธอก็สวยผงะเหมือนกัน หน้าตาสวยหวาน ดวงตากลม จมูกโด่งเชิด ท่าทางหยิ่งถือตัว                       

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพวกผม จะรู้หรือไม่รู้ล่ะ? คุณแค่บอก ๆ มาก็จบ ที่ผมอยากรู้คือ พวกคุณไปขโมยอะไรของไอ้โล้นมันมา ไม่ได้อยากรู้เรื่องโควิด-19” ผมแทรกเพื่อให้เธอเข้าเรื่องสักที
            ไป่ไป๋จ้องผมอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อผ่านกระจกมองหลัง...

“มันก็เรื่องเดียวกันนั่นแหละ! จะฟังหรือเปล่า? พูดแทรกอยู่ได้ แล้วคุณก็อีกคนจะถามอะไรนักหนา รอนิดหน่อยไม่ได้รึไง?” เธอเสียงแหว ถลึงใส่ผม แล้วหันไปหาพี่ตุ๋ยก่อนจะ…

“เชอะ!” สะบัดหน้าเชิดปากจู๋ ยายตัวแสบ                  

“ผมจะได้ตัดสินใจถูกว่า จะไล่คุณลงตรงไหนดี” เขาหันกลับไปนั่งท่าเดิม มองไปถนนข้างหน้า 

ไป่ไป๋หันมองไม่พอใจ...          

“นี่ลุง!...ถามแล้วก็ตั้งใจฟังสิ! อยากรู้จริง ๆ รึเปล่า? ไม่ได้อยากเล่านะจะเอาไง?”   

“พูดมา!” เขาเสียงเข้ม            

“พี่สาวหนูเป็นนักวิทยาศาสตร์ค่ะ เป็นผู้คิดค้นวัคซีนป้อง Anti-Tame26 คุณรู้ไหมว่า Tame 26 คือสารควบคุมระบบประสาทที่ใส่ไปในวัคซีนป้องกันโควิด-19ของวัคซีนทุกยี่ห้อในท้องตลาดตอนนี้ค่ะ” เสียงไป่ไป๋เจือความไม่พอใจ                   

“หือ!” ผมกับพี่ตุ๋ยหันกลับไปมองนาตาลีด้วยความแปลกใจ คิดในใจเรื่องจริงเหรอวะ โควิดถูกสร้างสถานการณ์ขึ้นมาอย่างนั้นเหรอ?                   
           “หน้าตาเด็ก ๆ อย่างนี้เชื่อได้มั้ย โม้อ๊ะป่าว?” พี่ตุ๋ยมองหางตาถามเสียงกวน

“ฮ่าฮ่าฮ่า!” ผมพลอยหัวเราะไปด้วยหันไปตีมือกัน      

“หึ๋ย!!” ไป่ไป๋อารมณ์ขึ้น เม้มปากกำมือแน่น แววตามีอาการโกรธ เบ้ปากมองไปทางพี่ตุ๋ย ในขณะนาตาลียังนิ่งสายตาเหมือนตรึกตรองอะไรบางอย่าง

“มันเป็นเรื่องที่อธิบายยาก อีกอย่างพวกเราเจอกันในโอกาสและสถานการณ์ที่ไม่ดีด้วย การจะให้คุณลุงเชื่อคงยาก” นาตาลีก้มหน้าพูด ซึ่งก็จริงของเธอ เรื่องสำคัญขนาดนี้มาคุยกันข้างถนน ใครจะเชื่อ! 

“ฉันจะตอบแทนคุณทั้งสองคน ที่ช่วยฉันกับน้องด้วยวิธีนี้ก็แล้วกันนะคะ” นาตาลีเงยหน้าถอนหายใจ ในสายตาของเธอเต็มไปด้วยความประหม่ากังวล                      

“คุณกลับบ้าน ไปบอกคนที่รักนะคะ อย่าฉีดวัคซีนป้องกันโควิด ไม่ว่าจะยี่ห้อไหนก็ตาม มันอันตรายมากกว่าที่คุณได้รับรู้ข่าวสารมา” สายตาของเธอมองผ่านทะลุกระจกหน้าไปยังท้ายรถพี่ซอน แล้วส่ายหน้าก่อนจะพูดต่อ..                     

“ฉันช่วยพวกคุณได้เท่านี้แหละค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะที่ช่วยพวกเราสองคน”เธอก้มหัวค้างไว้ ก่อนเงยขึ้นสีหน้าเรียบเฉยดวงตาใสซื่อ ไป่ไป๋นั่งพยักหน้าเป็นลูกคู่          

“คุณจะให้ผมเชื่อง่าย ๆ เลยเหรอ แล้วคุณไปขโมยอะไรมายังไม่บอกเลย?” ผมยังลังเลไม่เชื่อสนิทใจ จะมาไม้ไหนอีกเนี่ย?  

ไป่ไป๋ยิงคำถามไปที่พี่ตุ๋ย...                 

“คุณลุงผมยาว เชื่อพวกหนูมั้ยคะ?”

เขาหันขวับ…              

“ชื่อตุ๋ยโว้ย! ตุ๋ย เจ็ทโด้! จำไว้ให้ดี” พี่ตุ๋ยจิ้มนิ้วไปที่หัวของไป่ไป๋ นี่แสดงว่า ตอนที่ผมแนะนำตัวพวกเธอไม่สนใจฟังเลย            

“อ๋อ ๆ” สาวน้อยพยักหน้าเข้าใจ กระพริบตาปริบ ๆ เอามือเสยผม

“คุณลุงเจ็ทโด้ เชื่อพวกหนูมั้ยคะ?” เธอยิ้มหวานถามใหม่อีกรอบ

พี่ตุ๋ยเกาหัวไม่สบอารมณ์…                

“ชื่อตุ๋ย ไม่ได้ชื่อเจ็ทโด้ แล้วผมก็ยังไม่แก่ อย่าเรียกลุง!” เขาแยกเขี้ยวโวยวาย ไป่ไป๋เอามือเกาหัวหน้ายุ่งมองหางด้วยหางตา...
          “อ๋อ!…ไม่ชอบให้เรียกลุง” เธอพยักหน้าแล้วถามใหม่…

“เจ็ทโด้! คุณเชื่อพวกหนูไหมคะ?”       

“ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า!” ผมหลุดขำ พี่ตุ๋ยหันขวับ...          

“ชื่อตุ๋ย! ตุ๋ย! ตุ๋ย!”

ไป่ไป๋ถอนหายใจหน้าหงิก...                

“เอาแต่ใจตัวเองจริง ๆ ชื่ออะไรก็ช่างเถอะ หนูจะเรียกอย่างนี้ ง่ายดี” เธอต่อปากต่อคำไม่ได้กลัวพวกเราเลย

เธอปรับอารมณ์ความรู้สึกได้ไวและมั่นใจตัวเองดี แก้สถานการณ์เก่งทั้งคู่ จากเป็นฝ่ายรองพลิกกลับมาเป็นฝ่ายรุก         

“อือจริง! จำง่ายดี ชื่อเพราะด้วย เจ็ทโด้!” นาตาลีผสมโรงยกนิ้วโอเคให้เขาอีกคน

เขาได้แต่นั่งเกาหัวแกรก ๆ ไม่รู้จะทำยังไงกับสองสาวนี้ดี...

“ตามใจอยากเรียกอะไรก็เรียกไป อย่ามาเรียกลุงอีกก็แล้วกัน แต่ขอโทษนะ!...ผมยังไม่เชื่อเรื่องที่คุณเล่าอยู่ดี” เขาแพ้อีกครั้ง แต่ยังไว้เชิงนั่งโยกหัวต่อไปโดยไม่ได้หันกลับมามอง   

นาตาลีขยับตัวปลดเป้ข้างหลังมาวางบนตัก เปิดกระเป๋าเป้หยิบกล่องสี่เหลี่ยมสีดำขึ้นมาวางบนตัก

“แก๊ก!”  แล้วแกะล็อคกล่องสองชั้นเปิดออก           

“ฟุ่บ!” ควันสีขาวพุ่งออกมาเป็นไอเย็น หลอดแก้วขนาด 600 ซีซี.ประมาณน้ำดื่มขวดเล็กหุ้มด้วยวัตถุสีเงินเงาเป็นลวดลายเกล็ดงู ฝังอยู่ไปในร่องที่ทำไว้พอดีกับหลอดแก้ว เห็นแค่กล่องนี้ก็เชื่อมากกว่าครึ่งแล้ว อุปกรณ์ชั้นดีแบบนี้ ไม่มีวางขายในท้องตลาด                   

ผมเริ่มแคลงใจกับผู้หญิงคนนี้ เธอไม่ใช่คนธรรมดาแน่ ๆ อยากรู้จักซะแล้ว สองสาวนี้มีจุดให้น่าสนใจมากกว่าหน้าตาของเธอ

“คุณไปขโมยไอ้นี่ของมันมาเหรอ?” พี่ตุ๋ยหันหน้าไปถามนาตาลี
          “อันนี้คือวัคซีนตัวอย่างค่ะ! ใช้ได้เลย!”เธอบอกเสียงเรียบ แต่ดวงตาสวยคู่นั้นเห็นชัดว่า เธอผิดหวังมาก ปิดกล่องเก็บเข้าเป้ไว้อย่างเดิมแล้วนั่งกัดฟันเงียบกริบ                    

“คุณจะขโมยมาทำไม รัฐบาลเขาฉีดให้ฟรีอยู่แล้ว?” ผมยังแหย่ไม่เลิก ผมเรียนรู้มาว่า คนเวลาโกรธคนจะขาดสติและจะพูดความจริง

“ไม่ได้ขโมย!” นาตาลีคนสวยหน้าง้ำ

ไป่ไป๋แยกเขี้ยวโวย..             

“โหย!..อึดอัด! อึดอัด! คำก็ขโมย สองคำก็ขโมย อันนี้ของอนนี่เค้า! ไม่ได้ขโมยมา คุณสองคนคิดเป็นแค่นั้นหรือไงนะ อารมณ์เสียจริง ๆ” เธอเสียงดังแยกเขี้ยวตาโต ทำมือจะขย้ำคอ

“คลอกแคลก!...พี่ตุ๋ย! เดี๋ยวจอดที่ซุนยี่หน่อยนะ เสียงรถไม่ค่อยดีว่ะ ไม่รู้เป็นอะไร? ก๊อกแก๊กมาทั้งทาง ผมจะลงไปเช็คหน่อย” เสียงพี่ซอนเรียกผ่านวิทยุ                     

“ครับพี่!” ผมตอบแทนพี่ตุ๋ย แล้วหันไปบอกสองสาว

“เดี๋ยวเราจะพักกันก่อนนะ” สีหน้าสองคนดีขึ้นทันที ที่บอกว่าจะจอดรถพักรถบรรทุกหนักลากตามกันมาเรื่อย                       

“คุณสองคนฉีดวัคซีนป้องกันหรือเปล่าล่ะ คุณฉีดไอ้นั่นของคุณหรือยัง?” ผมถามลอย ๆ ขึ้นมาไล่ความเงียบ ต้องใช้เวลาอีกพักใหญ่กว่าจะถึงซุนยี่ ถนนยังวนเวียนอยู่บนภูเขาสูง                       

“ฉันฉีดของฉันแล้ว แต่น้องยังไม่ได้ฉีด เดี๋ยวตรงไหนสะดวกฉันฉีดให้นะ” นาตาลียิ้มกว้างตอบเสียงดีขึ้นมาก เสนอตัวจะฉีดวัคซีนให้

พี่ตุ๋ยหันขวับ...             

“เจ็ทโด้ไม่ต้อง...ขอบใจ!” เขาสวนเธอแบบไม่ไว้หน้า โบกไม้โบกมือปฏิเสธพัลวัน ทำลายความหวังดีกันซึ่งหน้า                       

“ทำไมล่ะคะ?” นาตาลีถึงกับหน้าเสีย            

“เอา Sinoivax ดีกว่า คุณลุงผู้นำของผมท่านคัดของดีที่สุดให้อยู่แล้ว ที่บ้านผมใช้ของจีน คุณรู้หรือเปล่าของจีนดีกว่าของฝรั่งอีกนะ” พี่ตุ๋ยหักหน้านาตาลีคืน แถมเกทับไปอีกต่างหาก //แหมรักลุงฉุนปานจะแหกตูดดมเลยนะ ชักหมั่นใส้ //                

“เฮ้ยพี่!...แต่ส่วนตัวลุง แม่งก็ฉีดวัคซีนของฝรั่งนะ แต่เขาเอาของจีนไปแจก แพ้วัคซีนตายกันบานเลย” ผมเห็นจากข่าว เขาบอกว่ายี่ห้อนี้ของจีนดี แต่เขาหนีไปฉีดของฝรั่ง /พี่ตุ๋ยหันมาค้อน/

นาตาลีมองด้วยหางตา ท่าทางไม่พอใจแล้ว...                        

“ตามใจ!” เธอหน้าตูมแสดงอาการขัดใจ เป็นใครก็โกรธ พูดแบบนี้เหมือนเอาขี้ป้ายหน้ากันเลยล่ะ               

“ผมไม่เห็นคุณใส่หน้ากากอนามัยเลย มีแต่น้องคุณใส่ตลอด” ผมสังเกตเห็นมาได้สักพักแล้ว แต่ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไร ตอนนี้จะอยู่ในเทรนต้องสวมหน้ากาก กลัวกันแบบไม่ลืมหูลืมตา           

“อึดอัด! จะใส่ทำไม โควิดไม่ได้ติดเหมือนวัณโรคนะคะ อีกอย่างฉันเองก็ไม่ชอบพันธนาการ” ดูท่าเธอมั่นใจตัวเองมาก

“อ้าวเหรอ? หนูก็ไม่รู้เหมือนกัน ไม่เห็นบอกหนูมั่ง แต่ใคร ๆ ก็ทำแบบนี้ทั้งนั้นนะคะ” ไป่ไป๋ ยื่นหน้าเข้ามา คำพูดของไป่ไป๋ทำให้เรารู้ว่าเธอสองคนนี้ ไม่สนิทกันเท่าไหร่              

“หน้ากากอนามัยเอาไว้ให้เด็ก ๆ ใส่ค่ะ จะได้ไม่เอามือแหย่เข้าปาก ฉันว่ามาตรการความปลอดภัยเน้นผิดจุด เลยแก้ปัญหากันไม่ได้สักที พูดคุยกันไม่มีทางติดโควิด” นาตาลีหัวเราะหึหึ หรือจะจริงของเธอ พอคนเราหันไปสนใจอย่างหนึ่ง มักจะหลงลืมอีกอย่างเสมอ พอโฟกัสไปที่หน้ากาก ความสำคัญของมือจึงถูกมองข้าม การระวังในส่วนนี้จึงน้อยลง         

“ยังไง ไม่ค่อยเข้าใจ?” พี่ตุ๋ยขยับหันมาร่วมวงถามด้วย

“เชื้อไวรัส มันก็อ่อนแอเหมือนกัน มันไม่สามารถดำรงชีพโดยลำพังได้ มันเป็นปรสิตชนิดหนึ่งค่ะ ต้องอาศัย Host ถึงจะมีชีวิตรอด มันใช้มนุษย์เป็น Host และเป็นพาหะแพร่กระจายทางสัมผัส แต่ถ้ามันอยู่ภายนอกร่างกายมันจะตาย มันกลัวแสงแดด”

 “บางคนกลัวพูดแล้วน้ำลายกระเด็น  ละอองน้ำลายจากการคุยกันก็แค่ 10-20 เซนติเมตรเอง พวกนี้จะกระเด็นติดตามเสื้อผ้า แล้วเราเผลอเอามือไปถูกมันเอามาเข้าปาก ขยี้ตา แคะจมูกหรือหู ถ้าไม่จูบกันก็ไม่ติดง่าย ๆ หรอก แอลกอฮอล์ล้างมือสำคัญที่สุดล้างบ่อย ๆ ลูบตัวด้วยก็ดี” นาตาลีพูดจาน่าฟัง ท่าทางมั่นใจ น่ารักเวลาพูดบรรยาย ผมเชื่อในสิ่งที่เธอพูด ดูมีเหตุผลมากกว่า เราสามคนพยักหน้าพร้อม ๆ กัน 

พี่ตุ๋ยเหล่มอง...           

“เห่ย!..คุณหมอของลุงพูดทุกวัน ผมเชื่อหมออยู่แล้ว ขอโทษนะผมขอลังเล” พี่ตุ๋ยกวนมาก มองสายตาเหยียดเบ้ปาก ให้มันได้อย่างนี้สิพี่ชาย//กวนตีนจริง ๆ อะไรที่เป็นของลุง พี่แกสู้ตาย เชื่อแบบโงหัวไม่ขึ้นกู่ไม่กลับ          

 “หมอของพี่! ผมเห็นออกมาขอโทษทุกวัน ไม่รู้ก็บอกไม่รู้ น่าดีกว่าชี้นำกันเข้าป่าลงคลอง ได้ข่าวว่าตัวหมอเองก็ติดโควิด การ์ดตกเองซะงั้น ไม่มีอะไรน่าขำไปกว่านั้นแล้วล่ะพี่” ผมกระตุกแกไว้หน่อย สองสาวพยายามกลั้นหัวเราะ

เขากัดฟันกรอด...                                

“ใคร ๆ ก็พลาดกันได้ บ้านตัวเองเดินทั้งวันตั้งแต่เด็กจนโต ยังเดินเตะโต๊ะ ทำไมหมอจะพูดผิดไม่ได้” พี่ตุ๋ยคงเครื่องติดแล้วมั้ง? ติ่งลุงฉุนแตะไม่ได้ ออกตัวแทนรัฐบาลน่าดู ไป่ไป๋ขมวดคิ้วยื่นหน้าเข้ามา...        

“คุณลุงเดินเตะโต๊ะทุกวันหรือไง?”

ผมอมยิ้มถูกใจมาก อยากจะหันไปตีมือ /แอบเยสในใจ ยายนี่ฉลาดดีว่ะ ชอบ ชอบ/ เขาหันไปจ้องหน้า เธอรีบก้มหลบสายตา

นาตาลีโบกมือห้ามทัพ....                    

“ค่ะ!...เชื่อหมอเถอะค่ะ!” นาตาลีตอบเรียบ ๆ เมินไม่สนใจ ไป่ไป๋หันไปอ้อนเพื่อน...

“งั้น!...ถ้าออกจากบ้าน หนูก็พกผ้าเช็ดหน้าไปด้วย แล้วเอามือล้วงกระเป๋าไว้ก็ป้องกันโควิดได้สิคะ” เธอพูดน่าสนใจ

 “ฉลาดจังเลยพกผ้าเช็ดหน้า แล้วเอามือล้วงกระเป๋าไว้จะได้ไม่ต้องไปจับอะไร ถ้าให้ชัวร์พกแอลกอฮอล์ไปด้วย แอลกอฮอล์สำคัญกว่าหน้ากาก” นาตาลีเอื้อมมือมาขยี้หัวไป่ไป๋

พี่ตุ๋ยหน้าตื่น หันมา...           
           “แทน! บ้านเราตำรวจจับนะเว้ย ถ้าไม่สวมหน้ากากอนามัย” พี่ตุ๋ยหันมาบอกขึงขังจริงจัง               

“ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า!” สองสาวเห็นท่าทางพี่ตุ๋ยแล้วหัวเราะออกมา

ผมคิดในใจ..ขอร้องนะพี่! อย่าโชว์โง่นะ จะเอาเรื่องแบบนี้ไปคุยกับคนต่างประเทศอายเขาตายห่า กฎหมายบ้านเราก็บังคับแต่รากหญ้า               
          “ผมบอกพี่แล้ว มาตรการโควิดบ้านเรามันแปลก ๆ หมอของพี่ก็แปลก ลุงของพี่นี่ฮอลออฟเฟรมของคนแปลกเลย คือแม่ง!แปลกทะลุจักรวาลไปเลย ผมไม่เคยเห็นผู้นำคนไหนวุฒิภาวะเหมือนเด็กช่างกลเลย ท้าตีท้าต่อยไปเรื่อย ผมพูดด้วยความเคารพนะพี่ อย่าโกรธนะ!” ผมไม่อยากให้แลกเปลี่ยนความรู้ระหว่างประเทศเลยช่วงนี้ มีแต่จะโชว์โง่ไม่มีวันจบ /พี่ตุ๋ยหันมาค้อน แต่ไม่ว่าอะไร/                

“ผมชักสนใจเรื่องของสองคนนี้แล้วล่ะ” ผมหันไปบอกกับเขา

ผมเริ่มเอนเอียงไปทางนาตาลี ถึงแม้เหตุผลของเธอจะแปลกหูไปจากที่เคยได้ยินมา แต่มันก็เป็นไปได้ สำหรับผมแล้วมันฟังขึ้น มีน้ำหนักพอที่จะเชื่อ                        

นาตาลีเริ่มมั่นใจตัวเองมากขึ้น พูดคุยเป็นธรรมชาติทั้งสองสาวดูจะเบาใจลงแล้ว พวกเธอคงสังเกตได้บ้างล่ะว่า พวกผมไม่ใช่คนร้าย เธออมยิ้มมองไป่ไป๋แล้วยื่นหน้าไปหาพี่ตุ๋ย...                  

“ถ้าไม่สวมหน้ากากอนามัยจะถูกลงโทษเหรอคะ เจ้าหน้าที่ว่างกันจังเลยเน๊าะ?” นาตาลีถามเสียงปนหัวเราะ

พี่ตุ๋ย ยืดอกอย่างมั่นใจ...  
          “ยะ!” ผมยกมือห้ามแต่ไม่ทัน เขาโพล่งออกมา...
           “เพื่อความปลอดภัยของบ้านเมือง ใครฝ่าฝืนโดนปรับเงินประมาณ 1,200 หยวน และเพิ่มขึ้นอีกถ้าทำผิดซ้ำซาก สำหรับพวกดื้อด้าน” 

นาตาตาลุกเท่าไข่ห่าน...  

“โอ้โห! 1,200 หยวน ซื้อจักยานสวย ๆได้คันนึงเลย ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า! ถ้าสวมหน้ากากก็ต้องให้รางวัลด้วยนะ ถ้าออกกฎอย่างนี้จะลงโทษอย่างเดียวไม่ได้นะคะ คนนะคะ!” นาตาลีตาโตพูดเสียงสูง

“ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า!” สองสาวประสานเสียงหัวเราะร่วน ไปไป๋ตบมือชอบใจ ทำเอาผมหน้าตึงไปเหมือนกัน อย่ามาว่าประเทศของผมนะ

“หนูว่า พรรคคอมมิวนิสต์บ้านหนูนี่สุดติ่งแล้วนะ มีเหนือว่าอีก ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า! สงสัยคงได้รับอิทธิพล” ไป่ไป๋ตบมือหัวเราะชอบใจ

ติ่งลุงฉุนนั่งหน้ามุ่ย ช่วยชีวิตนายกไม่ทันแล้วล่ะพี่เอ๋ย นี่แค่เรื่องเดียวก็ฮากันไป 2 ประเทศแล้ว

“ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า!” นาตาลียังหัวเราะค้างหันมาถาม...                     

“ไม่มีการใช้แรงจูงใจเหรอคะ ใช้แต่อำนาจอย่างเดียวมันจะไหวเหรอ คนในประเทศของคุณ คุยคนละภาษากับรัฐเหรอ ถึงต้องบังคับตลอด?” นาตาลีออกความเห็น

ผมจุกในอก...

“เอ่อ!”  บางครั้งก็สั่งขังไว้ในบ้าน บังคับกันเหมือนเป็ดไก่อย่างที่เธอพูดจริง ๆ  ภาษาพูดมีไว้เพื่อสั่งการอย่างเดียว             

“ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า!” สองสาวหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน

พี่ตุ๋ยหันมามองหน้าผมแบบขัดใจ ถึงผมจะไม่พอใจรัฐบาลบ้าง แต่พอได้ยินคนต่างชาติหัวเราะเยาะอย่างนี้ มันก็เหมือนหยามกัน เหมือนมาถุยน้ำลายใส่หน้ากัน ส่วนพี่ตุ๋ยคนรักลุงฉุนไม่ต้องพูดถึง กัดฟันกรอด หมดความอดทนหันขวับ...             

“ขำตรงไหนวะ?” เขาหันกลับไปตวาดสองสาว ด้วยหวังว่าพวกเธอจะหยุดหัวเราะ แต่...

“ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า!” สองสาวกลับหัวเราะหนักกว่าเดิม นี่!....ถ้าบอกว่านั่งในรถยนต์ส่วนตัว แล้วไม่สวมหน้ากากก็โดนจับ พวกเธอไม่หัวเราะขาดใจตายไปเลยเหรอ?                      

“ประเทศของคุณ ขอความช่วยเหลือจากจีนใช่มั้ยคะ?” นาตาลีถามด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้มมองไปที่พี่ตุ๋ย

เขายกมือปราม...
           “อย่าเรียกว่า ขอความช่วยเหลือฟังแล้วไม่สบายหู เรียกว่าเจริญสัมพันธไมตรีดีกว่า” พี่ตุ๋ยเสนอหน้าตอบซะดูดีเลย อันนี้ใช้ได้ พอกู้หน้ารัฐบาลของลุงฉุนได้หน่อย

ไป่ไป๋นั่งยิ้มหน้าบานต่อเนื่องจากการหัวเราะเรื่องจักรยาน ชะโงกหน้ามาเสริม...       

“ถ้ารับเงินจากจีน ก็จะได้กลุ่มคอลเซ็นเตอร์และมาเฟียบ่อนพนันไปเป็นของแถม รัฐบาลจีนไม่ต้องการให้พวกนี้อยู่ในประเทศ เขาจะผูกพวกมันกับข้อตกลงกู้เงิน ใครเอาเงินจีนต้องเอาพวกมันไปด้วย” เธอยังหัวเราะต่อ ผมจุกอกที่เธอพูดมา มันเรื่องจริงทั้งหมด

นาตาลีเอ่ยขึ้น...                      

“งั้นก็ไม่แปลก! ที่คุณจะได้รับรู้ข่าวสารเรื่องโควิด-19 จากทางการจีน แล้ว...รับวัคซีนจากจีนไปฉีดให้ประชาชนด้วยใช่มั้ยคะ?”

“อ๋อ!..ไม่ใช่ทั้งหมด ประเทศของผมผลิตเอง Astrada คุณเคยได้ยินชื่อมั้ยครับ?” ผมได้ทีเกทับกลับไปมั่ง อายเรื่องมาตรการไปทีหนึ่งแล้ว ให้รู้กันไปเลยว่า ประเทศของเราไม่ใช่กระจอกนะ อย่ามาหัวเราะเยาะกันแบบนี้                       

“พวกคุณเคยได้ยินข่าวเรื่องเชื้อไวรัสโควิด-19เกิดจากค้างคาวหรือเปล่าคะ?” นาตาลีขยันถามจังเลย เปลี่ยนมาเรื่องนี้อีกแล้ว ผมขี้เกียจตอบแล้วเลยนั่งเฉย 

สักพักพี่ตุ๋ยก็หันไปตอบ…                  

“ใช่! ผมเคยได้ยิน เห็นว่ามีคนไปจับมันมาขายในตลาดอู่ฮั่น บ้านเธอนี่นา!!”  พี่ตุ๋ยหันไปโบ้ยปากไปทางไป่ไป๋

เธอยืดอกทันที...                     

“หนูไม่ได้เป็นคนไปจับค้างคาวมาก็ละกัน และอย่ามองหนูแบบนั้น...รบกวนด้วยค่ะ!” ไป่ไป๋สะบัดหน้าใส่พี่ตุ๋ย ท่าทางผู้หญิงคนนี้กระฟัดกระเฟียดปากจู๋น่ารักดี

นาตาลียกมือ...
          “มันมีเหตุการณ์เกิดขึ้นก่อนหน้าประมาณสามเดือน ไข้หวัดมันระบาดหนักมาก่อน โควิด-19 มันเพิ่งมาทีหลัง ยังมีอีกหลายเรื่องที่โลกไม่รู้” เธอมองไปข้างหน้า ใบหน้าเรียบเฉย ดูเธอมั่นใจตัวเองมาก ถ้าเธอพูดก็เป็นหลักการดูเป็นผู้ใหญ่ในคราบเด็กสาว ถ้าไม่พูดเธอก็จะนั่งเงียบนิ่ง ดูเหมือนเป็นคนถือตัว...              

“โควิด-19 เป็นแค่ตัวหลอก ตัวจริงน่ากลัวกว่านี้มาก มันเป็นเกมอำนาจของใครสักคน มีบางคนต้องการครองโลก” เธอพูดเรียบ ๆ แต่ผมรู้สึกตัวเย็นเฉียบขึ้นมาทันที          

“จริงเหรอเนี่ย?” ผมอุทาน พี่ตุ๋ยมองหางตา

นาตาลีหันมาตอบ...    

“ถ้าคุณยังจำข่าวช่วงแรกของโควิดได้ คุณจะเข้าใจทั้งระบบของมัน” นาตาลียิ้มอ่อน

ไป่ไป๋ยื่นหน้าเข้ามา...  

“เออใช่! ช่วงแรกข่าวที่ปล่อยออกมา มีคนตายเกลื่อนถนน คนเดินอยู่ดี ๆ ก็ล้มชักกระตุกตายต่อหน้า มีหลายคลิปมาก เจ้าหน้าที่สวมชุดยานอวกาศสีขาวออกมาเต็มเมือง บอกว่าเป็นอู่ฮั่น ตอนนั้นหนูก็อยู่บ้าน ยังไม่เข้าใจเลยว่า เขาไปถ่ายมาจากตรงไหน? ภาพพวกนั้นไม่ใช่อู่ฮั่นสักหน่อย” ไป่ไป๋ให้ข้อมูลเพิ่ม

ผมคิดตามที่เธอพูด มันก็จริงของเธอ ข่าวช่วงแรกของโควิด-19น่ากลัวมาก สร้างความหวั่นวิตกไปทั่วโลก แต่ในความเป็นจริง คนที่ติดโควิดกลับไม่ตาย ส่วนคนที่ตาย ก็ตายเพราะฉีดวัคซีนป้องกัน ผู้หญิงคนนี้ต้องมีอะไรดีสักอย่าง เธอต้องรู้อะไรมาแน่ ๆ ผมชักอยากช่วยให้ทั้งสองเดินทางปลอดภัยซะแล้ว

                            ..........................................................................................................................................