The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 1 ตอนที่ 23

เสินหยาง มณฑลเหลียวหนิง

กองพันที่ 8

มณฑลทหารบกที่ 4 กองพันที่ 8 กองทัพปลดปล่อยประชาชนจีนยิ่งใหญ่เกรียงไกร ป้อมปราการด้านตะวันออกสุดของประเทศจีนติดกับดินแดนสนธยาเกาหลีเหนือ 

ผู้คนเดินพลุกพล่านเข้า-ออกหน้าประตูทางเข้าที่หันหน้าทางทิศใต้ติดถนนใหญ่ กำแพงปูนสลับรั้วลวดหนามยาวล้อมรอบพื้นที่สุดลูกตาเหมือนกำแพงเมืองจีน  
           ซุ้มประตูใหญ่อลังการ ทหารยามยืนคนละฝั่งแถวละสามคนเฝ้าแผงเหล็กด้านหน้า ภายในกองพันฯด้านหน้าซ้าย-ขวาเป็นตัวอาคารสำนักงานสูง 4-5 ชั้น รูปทรงสี่เหลี่ยมเหมือนๆกันเรียงราย ตามถนนภายในค่าย     

ลึกเข้ามาด้านในแยกขวาเป็นโรงเก็บเครื่องบินรบและรถถังยิ่ง ใหญ่อลังการ  เลยไปแยกซ้ายเป็นโรงนอนทหารสร้างเป็นเรือนไม้ชั้นเดียวมองไกล ๆ เหมือนเล้าไก่                 

สุดถนนดูเหมือนเป็นคฤหาสน์มากกว่าเป็นตึกบัญชาการ รูปทรงแปลกตากว่าตึกทั่วไป ภายในรั้วลายพรางทหาร บนเนื้อที่กว้างขวางมีทหารอารักขาเหมือนกับทางประตูใหญ่ที่ผ่านมา                         

ชายสามคนท่าทางร้อนรนกำลังเดินเข้าไปในตัวอาคาร ภายในคฤหาสน์ชั้นล่างเป็นโถงโล่ง สิ่งแรกที่สะดุดตาก่อนคือรูปท่านประธานเหมาเจ๋อตุง ตั้งตระหง่านโดดเด่นอยู่ในกรอบสีน้ำตาลบนผนังทางบันไดขึ้นชั้นสอง รอบห้องโถงชั้นล่างประดับไปด้วยรูปภาพเล่าเรื่องราวการสร้างชาติของประเทศจีนในสมรภูมิต่าง ๆ สมัย Long March 

  “แต๊ง!!!” นาฬิกาแขวนโบราณทรงกลมใหญ่บนผนัง ตีบอกเวลา13.00น.  โซฟารับแขกตัวใหญ่สีน้ำตาลอ่อนรอผู้มาเยือนคู่กับชั้นหนังสือด้านขวา

 ทหารหญิงในเครื่องแบบนั่งประจำโต๊ะด้านหน้าบันได ลุกขึ้นทำความเคารพชายทั้งสาม ขณะเดินผ่านขึ้นบันไดทางไปห้องทำงานชั้น 2 ของผู้บัญชาการกองพล ธงชาติจีนสีแดงขนาดใหญ่ขึงตึงติดผนังสร้างความขลังให้สถานที่           

ภายในห้องทำงาน…

นายพล ห่าวอู๋ยืนประจันหน้ากับฝรั่งตัวสูงใหญ่อย่างไม่เกรงกลัว สายตาขวางบ่งบอกว่ากำลังไม่สบอารมณ์                      

“เบื้องบนโกรธมาก ผมถูกตำหนิมา คุณต้องรับผิดชอบ” เสียงดังกังวานก้องแสดงถึงอำนาจ ต้อนรับการมาถึงของโมเสส ทำให้ฝรั่งตัวอ้วนใหญ่ถึงกับยืนก้มหน้านิ่ง           

นายพลห่าวอู๋ วัยใกล้เกษียณหัวล้านง่ามถ่อ ใบหน้ากลมแก้มยุ้ย  หน้าตาบอกบุญไม่รับ เหมือนหมูเบื่ออาหาร ชุดสีกากีรัดรูปพุงป่องปลิ้น ลำตัวสั้นเมื่อยืนเทียบกับโมเสสแล้วสูงห่างกันหนึ่งช่วงตัว มีเพียงโต๊ะทำงานสีดำเงากั้นระหว่างเขาสองคนไว้                     

“ตอนนี้ทุกอย่างกำลังไปได้สวย หลายประเทศเริ่มร้องขอวัคซีนจากเราแล้ว ถ้าวัคซีน Anti หลุดไปถึง WHOs ก็จบเห่กันพอดี หรือถ้าไปเข้าหูเข้าตาสื่อตะวันตกมันจะยุ่งไปใหญ่ เรื่องข่าวไวรัสหลุดจากกองทัพยังเคลียร์ไม่หลุดเลย” ท่านนายพลบ่นเป็นหมีกินผึ้ง ยืนหน้าบูดบึ้ง
          “มันสุดวิสัยจริง ๆ ครับท่านนายพล พวกเราก็ออกติดตามเธอแล้ว แต่โดนเพื่อน ๆ ของเธอถล่มซะเละเลย เราไม่คาดคิดมาก่อนว่าเธอจะมีพรรคพวกด้วย”โมเสสรายงานด้วยความประหม่า

“เรื่องติดตามตัวนาตาลี เดี๋ยวผมจัดการเอง ลูกน้องของผมกำลังประมวลข้อมูลที่คุณให้มา ยังไม่รู้ว่าจะได้ผลอย่างไร?” ภายในห้องทำงานที่ปรับอากาศเย็นฉ่ำ แต่ใบหน้าและลำคอของโมเสสเต็มไปด้วยเหงื่อเม็ดใหญ่                         

“ก๊อก!ก๊อก!ก๊อก!”                  

“เข้ามา!” นายพลตะโกนเสียงดัง  

นายทหารหนุ่ม 3 คนเดินเข้ามาพร้อมกัน พวกเขาเดินหน้านิ่งตรงเข้ามาหยุดยืนทำความเคารพแล้วรายงาน                        

“พันเอก ลู่ ซีชาน ขอรายงานตัวครับ”             

“ร้อยเอก เกา หลี่เทียน ขอรายงานตัวครับ”                 

“ร้อยโท เฉิน เสี่ยวปังขอรายงานตัวครับ” ทหารทั้ง 3 นาย ยืดอกรายงานตัวขึงขัง                  

“คุณ 3 คนได้ข่าวอะไรบ้างมั้ย?” เขาหันไปถาม

เกาหลีเทียนยืดอก...             

“ความน่าจะเป็นจากหลักฐานที่ได้รับมามีเพียงอย่างเดียวครับท่าน!” นายทหารหนุ่มยศร้อยเอก กล่าวเสียงดังฟังชัด            

“ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด เราน่าจะแกะรอยจากโทรศัพท์มือถือได้ครับ”เขายืนตัวตรงมือแนบลำตัว เห็นกล้ามอกชัดเจน

ห่าวอู๋หันมองหน้าพันเอกซีชาน...                     

“ผู้พัน! คุณไม่ต้องไปกับพวกเขานะ ผมมีเรื่องจะให้คุณทำพิเศษ”เขาหันไปมองหน้าซีชาน แล้วหันกลับมาที่โมเสส…                     

“เอ่อ!..โมเสสครั้งหน้าจะจัดประชุมที่ไหน?” ท่านนายพลมองไปที่โมเสสเขายังยืนในท่าเดิม              

“เขตปกครองตนเองซินเจียง อุยกูร์ครับ” โมเสสบอกท่านนายพลพยักหน้า                

“ถ้าไม่ได้ตัวอย่างวัคซีนกับตัวนาตาลีกลับมา เราพังแน่” นายพลตัวเตี้ยบ่นไม่สบอารมณ์ บรรยากาศยังคงตึงเครียด            

“ผมไม่รู้ว่านาตาลีจะหนีไปไหน คนที่จะตอบคำถามนี้ได้มีแต่หมวดจาง แอนนา” โมเสสก้มหน้าพูดเบา ๆ

นายพลฯเอียงคอคิด...           

“สองคนนี้เคยเป็นเพื่อนกันนี่ ลองเค้นดูนะ ผู้กองหลี่เทียน! คุณดูแลพ่อของเธอใช่มั้ย? คุณตรวจสอบด้วย” เขาจ้องมองผู้กองเกา หลี่ เทียนยืดอก                 

“ครับผม!!” เขาตะโกนเสียงดัง

นายพลห่าวอู๋หันมองหน้าโมเสส...                  

“เดี๋ยวรอให้เบื้องบนประชุมกันก่อน แล้วจะติดต่อไปอีกที คุณช่วยแวะไปดูที่ห้องทดลองด้วยนะ นักวิจัยของเราเหมือนจะติดปัญหาบางอย่าง คุณไปได้แล้ว” เขาสะบัดมือไล่ โมเสสโค้งหัวคำนับแล้วเดินออกจากห้อง

เขาหันมามองผู้กองหนุ่ม...                  

“คุณรับหน้าที่ไปจัดการเรื่องนี้ให้ผมที จับเป็นนะ! เอาตัวนาตาลีกลับมาให้ได้ ขอให้ปิดเป็นความลับสุดยอด” ท่านนายพลห่าวอู๋กำชับผู้กองเกายืดอก...                  

“ขอคนที่รู้จักเป้าหมายให้ผมสักคนนะครับ ผมไม่เคยเห็นหน้าเธอเลย” ผู้กองหนุ่มร้องขอ                  

“ได้! เดี๋ยวจัดการให้ คุณไปได้แล้ว” นายพลใหญ่โบกมือไล่ไปอีกคน นายทหารหนุ่มทำความเคารพและออกจากห้องไปอีกคน              

“ซีชาน! คุณตั้งกองกำลังให้ 5 กองร้อยสิ ให้เสี่ยวปังไปช่วยคัดเลือกคนที่แข็งแรงแล้วเอาไปฝึกให้แข็งแกร่ง ห้ามฉีดวัคซีนให้พวกเขานะ เก็บเป็นความลับด้วย พวกคุณก็ไปได้แล้ว”เขาสั่ง ทั้งสองทำความเคารพแล้วออกไป

เขายกโทรศัพท์โทรออก...                    

“ท่านรัฐมนตรีครับ ผมจัดการทุกอย่างแล้วครับ”
                                    ...........................................................................................................................

 อาคาร Operation system…

ด้านหน้ากองพันฯ ภายในห้องปฏิบัติการสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดใหญ่ โต๊ะคอมพิวเตอร์ถูกจัดเรียงเป็นระเบียบเป็นแถวยาว เจ้าหน้าทหารชาย-หญิงนั่งประจำโต๊ะกำลังง่วนกับแป้นพิมพ์และจอภาพตรงหน้าอย่างขมักเขม่นประมาณ 50 คน

จอมอนิเตอร์ใหญ่ห้อยจากเพดานมากมายลานตา จอภาพหลักขนาดใหญ่ริมผนังด้านขวาสุดกำลังแสดงข้อมูลแผนที่ของประเทศจีน ไฟดวงเล็ก ๆ กระพริบกระจายเต็มพื้นที่ แสดงเห็นเส้นทาง แม่น้ำ ภูเขาไว้ชัดเจน 

ผู้กองหนุ่มเดินเข้าไปใกล้แล้วหันมองนายทหารที่โต๊ะ…

“จ่าเหลียว ไปหาข้อมูลให้ผมหน่อย ผมได้เบอร์โทรศัพท์มา 2 เบอร์ที่พอจะเป็นเบาะแส เช็คสัญญาณให้ด้วยกว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน? ”ผู้กองหนุ่มคิ้วเข้มแก้มตอบร่างกายผอมเกร็ง             

ป้ายบนอกแสดงชื่อ เกาหลี่เทียน ผมสั้นเตียนตัวสูงผิวขาวแก้มตอบ ตาชั้นเดียว อินธนูสีฟ้าเข้มบนไหล่มีขีดคาดขวางสีเหลือง 3 ขีดบอกยศร้อยเอกแห่งกองทัพปลดแอกประชาชนจีน                      

จ่าทหารบกที่ทำหน้าที่อยู่ที่โต๊ะคอมฯ ก้มหน้าลงไปกดแป้นพิมพ์  วงกลมสีแดงกระพริบขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นบนจอ จากนั้นค่อย ๆ ซูมให้เล็กลงมาเรื่อย ๆ จนเหลือเพียงจุดแดงเล็กบนจอภาพในแผนที่ใหญ่ 

ผู้กองหนุ่มหรี่ตามองเพ่งตามจุดนั้น…                        

“โทรศัพท์เปิดอยู่เครื่องเดียวครับ” จ่าทหารบกรายงานหลังจากก้มหน้ากดนั่นนี่สักพัก                      

“ขยายจุดนี้ให้ดูหน่อย” ผู้กองชี้ไปที่จุดแดงแล้วหันไปมองจ่าที่โต๊ะคอมด้านหลัง  

พื้นหลังภายในจุดแดงขยายขึ้นให้เห็นถนนและชื่อเมือง ผู้กองยกมือขึ้นมากอดอก มองนิ่งครุ่นคิดอะไรบางอย่างในใจ

“สัญญาณกำลังเดินทางไปกุ้ยหยาง เดี๋ยวผมให้ดูภาพจาก CCTV” จ่าคนเดิมรายงานเสร็จก็ก้มหน้ากดแป้นพิมพ์                    

บนจอภาพแผนที่ใหญ่เมื่อสักครู่เปลี่ยนเป็นจอภาพเล็ก ๆ หลายสิบจอ ปรากฏรูปรถบรรทุกหัวลากวิ่งผ่านเมืองต่าง ๆ ที่กล้องสามารถจับภาพได้                   

“จ่าเตรียมตัว ขอทหารไปกับผม 6 นาย” ผู้กองหนุ่มสั่งการเสร็จแล้วเดินออกจากห้องไป

ขณะเดียวกัน...

ด้านหลังของกองพันฯ รถยุโรปสีดำคันใหญ่เลี้ยวซ้ายจากคฤหาสน์สีเขียวไปทางทิศตะวันออก ผ่านรั้วตาข่ายลวดหนามมีทหารคุ้มกันแน่นหนา ยิ่งขับยิ่งลึกเข้าป่าไปเรื่อยฝั่งซ้ายและขวาของถนนเต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่เขียวครึ้มร่มรื่น รถยนต์แล่นผ่านสนามซ้อมยิงปืนและสนามฟุตบอลทางขวาเข้าไปในป่าตามทางรถยนต์

อาคารวิจัยสี่เหลี่ยมหลังคาสูงลายพลางทหารบกชั้นเดียว หันหน้าไปทางทิศเหนือยาวประมาณร้อยเมตร ตั้งท่ามกลางต้นไม้ใหญ่ในค่าย 

ทางซ้ายของอาคารมีประตูม้วนขนาดใหญ่เกือบครึ่งหนึ่งของพื้นที่ด้านขวาเป็นประตูกระจกเลื่อนอัตโนมัติ 

โมเสสเดินเข้าไปด้านใน ซ้ายขวาเป็นห้องกระจกใสสว่างมองเห็นด้านในมีสายระโยงระยาง หลอดทดลองมากมายกำลังเดือด ควันขาวลอยฟุ้งกระจายออกมาจากหลอดไปสู่อีกหลอดและอีกหลอดไล่เรียงกันไป     

เจ้าหน้าที่สวมเสื้อคลุมตั้งแต่หัวจรดเท้า สวมใส่หน้ากากกันสารพิษเดินกันขวักไขว่ ทั้งสามเดินตรงไปสุดทางแล้วกดลิฟต์ลง B5  โซนทดลองวัคซีน

แสงไฟฟ้าสีเหลืองสลัวทำให้ชั้นใต้ดินนี้ดูอึมครึม กลิ่นเหม็นอับสาบทั้งเหงื่อและฉี่ อึดอัดหายใจลำบาก ทางเดินขนาบไปด้วยลูกกรงขังคนขนาดใหญ่ มีผู้ถูกคุมขังหนาตาแยกฝั่งชายหญิงชัดเจน บางคนนั่งงอเข่าตาเหม่อลอย บ้างก็นอนกลิ้งไปกับพื้น

หลายคนพยายามยื่นมือมาไขว่คว้า ยิ่งพวกนี้เข้ามาใกล้มากเท่าไหร่ กลิ่นเหม็นฉิวยิ่งเข้มข้นขึ้นจนหายใจไม่สะดวก แต่ละคนอยู่ในสภาพอิดโรยผอมแห้ง ผมเผ้ารุงรังเนื้อตัวผอมมอมแมมเสื้อผ้าขาดลุ่ยทั้งชายหญิง                

นายทหารหญิงยศร้อยโทและจ่าทหารบกสองนายตัวผอมสูงผิวขาวยืนด้านขวา อีกคนตัวอ้วนเตี้ยกว่าอยู่ด้านซ้ายในชุดสีน้ำตาลอ่อนแขนสั้นยืนรอต้อนรับอยู่

“หนีห่าว! ท่านประธาน”              

หลังจากทักทายจับมือกันเสร็จเรียบร้อยก็พากันเดินตามทางแคบ ผ่านกรงขังยาวเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวา ไฟทางกระพริบติด ๆ ดับ ๆ บรรยากาศสุดหลอนชวนขนหัวลุก ตลอดทางมีแต่เสียงร้องโหยหวนของผู้ที่ถูกขังน่าสะพรึงกลัวบีบคั้นหัวใจ

ผ่านประตูกระจกมาเข้าอีก 3 ชั้นก่อนผ่านประตูสุดท้ายเข้าไป  ภายในนี้สว่างไสว ไม่เหม็นกลิ่นสาบหายใจได้คล่องกว่าด้านนอก 
          “เฮ่อ!” ทั้งหกคนเข้ามายืนกลางห้องวงกลมขนาดใหญ่สีขาวกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของน้ำยาปรับอากาศเตะจมูก เพดานด้านบนเป็นลักษณะยอดโดมโค้งมีโคมระย้าห้อยลงมา ด้านข้างเป็นห้องกระจกโค้งติดป้ายหมายเลข1-5 เริ่มจากด้านขวามือจากประตูทางเข้า

“พวกที่ขังไว้ข้างนอกนั่นคืออะไร?” โมเสสชายร่างอ้วนใหญ่ประธานบริษัท Isaiah Biotech สูดหายใจลึก ถามจ่าทหารอ้วนที่ยืนตรงหน้าถือแฟ้มสีดำ ที่ดูตัวเล็กไปถนัดตา                   

“กรงด้านหน้าลิฟต์เป็นพวกที่ไม่ผ่านการตรวจสุขภาพ พวกนั้นถ้าฉีดวัคซีนจะตายทันทีครับ เพราะสุขภาพไม่ดีอยู่ก่อนแล้วไม่สามารถต้านทานปฏิกิริยาของวัคซีนได้ เราจะคัดออกก่อนให้วัคซีนเพราะจะสิ้นเปลืองโดยใช่เหตุครับ”จ่าอ้วนรายงานให้โมเสสซึ่งยืนอยู่ข้าง ๆ กันก่อนเสริมต่อไปว่า…                       

“ขังไว้เพื่อเป็นอาหารให้สัตว์สัตว์ทดลองครับและด้านในก่อนผ่านประตูกระจกเข้ามาเป็นพวกที่เราทดลองรุ่นแรกเมื่อ 8 ปีที่แล้ว ร่างกายแข็งแรง ไม่มีความรู้สึก ไม่มีประสาทรับความรู้สึกใด ๆ ทำงานนอกจากหู สมองโดนควบคุมจากไวรัส ZC45 – AX ที่เราพัฒนามาจากไข้หวัดซาร์ส (SARS)         

เลือดของพวกนี้เราเอามาพัฒนาต่อจนเป็นไวรัสโคโลน่าอู่ฮั่น ตอนนี้กำลังพัฒนาอาวุธชีวภาพตัวใหม่ DISEASE  X โดนตัวเดียวตายยกรัง ใกล้สำเร็จแล้วครับ” จ่าผอมรายงาน

 “เชิญท่านมาดูหน่อยนะครับ  ผมจะรายงานการทดลองทั้งหมด  เชิญทางนี้ครับ” จ่าผอมก้มหัวภายมือขยับเดินนำหน้าสองสามก้าวก็ถึงห้องหมายเลข 1                 

“ด้านในแบ่งเป็นเตียงนอนสองฝั่งชายหญิงฝ่ายละ15คน” เขารายงาน            

ผู้ต้องขังทั้งหมดอยู่ในสภาพอิดโรย บางคนโก่งคออาเจียน บางคนนั่งตาลอย บางคนหนาวสั่นเหมือนเป็นไข้ ปากซีดขาว เสื้อผ้าที่สวมใส่ยังดูสะอาดในสภาพดี                

“พวกนี้ทดลองวัคซีนสูตรใหม่ เข็มที่ 3 ผ่านการรับวัคซีนมาแล้ว 10 วัน ตรวจสุขภาพสมบูรณ์ทุกรายแข็งแรงปรกติ ทั้งหมดให้วัคซีนเวลาเดียวกันตอน 09.00น.ประสาทรับรู้ยังปรกติ แต่มีไข้ขึ้นสูง หนาวสั่น มีผู้เสียชีวิตเป็นผู้หญิง 1 ราย อายุ 40 ปี” ผู้หมวดสาวผมยาวผิวหน้าหน้ารูปไข่คิ้วเข้มยืนตรง รายงานเสียงดังฟังชัด

จ่าทั้งสองก้าวเท้าเดินถัดไปทางซ้ายเป็นห้องเบอร์2-3-4-5แล้วรายงานลักษณะเดียวกัน             

“คนพวกนี้ คุณไปเอามาจากไหน?” โมเสสผายมือไปตามกรงขังรอบห้อง             

“พวกฝ่าหลุนกง นักโทษการเมือง นักศึกษาหัวรุนแรง พวกคอรัปชั่น นักท่องเที่ยวก็มี ตำรวจจับส่งมาแต่ละครั้งไม่ค่อยซ้ำกัน” จ่าผอมก้มหน้าดูแฟ้มในมือ โมเสสขมวดคิ้วมองคนในห้อง....             

“มันก็ปรกตินี่นาผู้หมวด! แล้วปัญหามันคืออะไร?”โมเสสหันไปบอกผู้หมวดสาว                   

“พวกนี้ไม่มีปัญหา พวกมีปัญหามันอยู่อีกที่ค่ะ เชิญทางนี้ค่ะ!” ผู้หมวดสาวหน้าตาสวย รายงานแล้วพลิกเปลี่ยนหน้ากระดาษก่อนจะถอยหลังมายืนกลางห้อง

จ่าสองคนวิ่งนำหน้าออกไปทางประตูที่เข้ามา  ทั้งสี่เดินตามออกไปด้านนอกที่เหม็นอับ เดินเลี้ยวซ้าย-ขวาผ่านห้องขังที่น่าสลดใจไปเข้าอีกห้องที่อยู่ในสุด    

ผลักประตูเข้าไปภายในเปิดไฟสว่างไสวเดินผ่านลิฟต์โดยสารด้านขวา  มาหยุดที่ท่อพลาสติกกลมหนาใสขนาดใหญ่ส้นผ่าศูนย์กลางประมาณ 2.5 เมตร                   

จ่าอ้วนยืนอยู่ที่ผนังด้านขวาเลยลิฟต์ไปทางท่อที่มีจอภาพเป็นเส้นทางมีไฟแดงกระพริบ มือกดปุ่มแดงบนแผงควบคุม จ่าผอมยืนข้างท่อที่กำลังเปิดขึ้นอย่างช้า ๆ มองเห็นด้านในเป็นแคปซูลมีเบาะนั่งคนเดียวเรียงกันตามยาว                     

“นี่มันคืออะไรครับ?” ลูกน้องโมเสสหันมาถามหมวดสาว

“มันคือ Hyper Loop ขับเคลื่อนด้วยแรงแม่เหล็กไฟฟ้า ความเร็ว1,000 กิโลเมตรต่อชั่วโมงค่ะ” หมวดสาวตอบเสียงเรียบ สายตามองตรง
            “เชิญทางนี้ครับ” จ่าผอมเปิดฝาแคปซูลโค้งหัวผายมือเชิญโมเสสให้ลงไปนั่งบนเบาะทีละคน จ่าอ้วนยืนที่แผงควบคุมกดปุ่มคำสั่งด้านบนฝาท่อค่อย ๆ ปิดลงอย่างนิ่มนวล

ไฟดวงเล็กส่องจากด้านบนมองเห็นภายในชัดเจน ทุกคนต้องปรับเบาะแล้วนอนยืดขาตัวตรงมันพุ่งเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูง แต่ทุกอย่างนิ่งมากความเร็วค่อยๆจนไม่รู้สึกสะเทือนแม้แต่น้อยประมาณ 10 นาทีฝาท่อก็เปิดออก                        

ทั้งห้าคนออกจากแคปซูลแล้วตรงไปขึ้นลิฟต์ทางด้านซ้าย จ่าผอมกดลิฟต์ไปชั้น 5  ด้านนอกลิฟต์เป็นลานวงกลมของโดมสูง พระอาทิตย์กำลังคล้อยต่ำแสงแดดอ่อนแรงลงทิวเขาสีเทาดำไกล ๆ

ถัดเข้ามาผืนนาที่เก็บเกี่ยวแล้ว ตอซังข้าวสีเหลืองทองของท้องนาเป็นแปลงตาข่ายสี่เหลี่ยมกว้างไกลสุดลูกตา ถัดเข้าใกล้เข้ามาเป็นหมู่บ้านที่ถูกจัดสร้างเป็นโรงขนาดใหญ่ ด้านล่างโล่งเป็นที่อาศัยหลับนอนของผู้คน    

สระน้ำขนาดใหญ่ทางทิศตะวันออกลมพัดคลื่นน้ำเป็นริ้วสะท้อนเหลืองแดงยามเย็น เสียงนกร้องเจี๊ยวจ้าว  ด้านหน้าของโดมฝั่งทิศเหนือ  สบายตาด้วยสนามหญ้าเขียวกว้างใหญ่                     

“นี่คือผลงานของฉันกับนาตาลีที่ทำร่วมกันคิดค้นขึ้นมา  หลังจากฉีดTame26ให้กับผู้ทดลองแล้ว ทุกอย่างได้ผลดีตามต้องการ แต่หลังผ่านไป 3 เดือน ร่างกายเริ่มเปลี่ยนแปลง นาตาลีทำงานผิดพลาด” หมวดสาวยืดอกรายงานในขณะโมเสสเดินไปยืนพิงระเบียง               

“กลุ่มนี้มีปัญหาอะไร?” โมเสสหันกลับมาถามผู้หมวดสาวคว้านกหวีดอันเล็กจากคอขึ้นมาเป่า  
            “วี๊ด!...ดด!” เสียงนกหวีดหวานแหลมเย็นจับใจคล้ายขลุ่ยผิวพลิ้วแผ่ว                      

สิ้นเสียงนกหวีด เสียงอึกทึกโครมครามดังเหมือนแผ่นดินไหว จากทุกด้าน  ฝุ่นตลบคลุ้งเสียงหวีดร้องแว่วมาแต่ไกล    

“Messiah!  Messiah!  Messiah!  Messiah!  Messiah!”

 “ผู้หมวด! เสียงอะไรครับ?” ลูกน้องของโมเสสหน้าตื่นถอยกรูดหน้าซีดขาว สายตาเบิกโพลง            

“Messiah!  Messiah!  Messiah!  Messiah!  Messiah!” เสียงอึกทึกมาพร้อมฝุ่นตลบ ผู้คนกำลังวิ่งออกจากพุ่มไม้ ผ่านสนามหญ้าตรงมาที่หอคอย                     

“Tamer 30 ค่ะ” ผู้หมวดสาวยืดอกตอบฉะฉาน

“คุณทดลองไว้มากมายขนาดนี้เชียวเหรอ?”  โมเสสตกตะลึงเมื่อเห็นฝูงคนมากมาย

Tamer 30 วิ่งกรูเบียดเสียดเข้ามารวมกลุ่มในสนามด้านล่างแน่นขนัด อาการเหมือนคนคุ้มคลั่งกรีดร้อง ยกมือสองแขนไขว่คว้าน้ำตาไหลพราก อาการของทุกคนเหมือนกลุ่มคนที่ไปดูคอนเสิร์ตแล้วเจอศิลปินที่ตัวเองชอบ                        

“Messiah!  Messiah!  Messiah!  Messiah!  Messiah!” พวกเขาตะโกนร้องเรียกอยู่อย่างนั้น ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ใบหน้ายิ้มแย้ม

 “พวกนี้มีสติครบสมบูรณ์เหมือนคนปรกติใช่ไหมทดสอบการตอบสนองคำสั่งสิ จะมีปฏิกิริยาขัดขืนหรือเปล่า?” โมเสสสั่งไปที่ผู้หมวด เธอยกโทรโข่ง....                     

“พวกเจ้าจับคู่ แล้วจูบกันให้ดูหน่อยสิ” สิ้นคำสั่งหมวดจาง ความชุลมุนโกลาหลก็เริ่มขึ้น

เสียงอึกทึกอีกครั้ง…

“Messiah  Messiah  Messiah  Messiah  Messiah”

พวกเขายิ้มหวาน สายตาเชื่อมหันหน้าหากันแล้วจูบกันอย่างดูดดื่ม โดยไม่เลือกเพศเลือกวัย จูบประหนึ่งว่ารักกันปานจะกลืนกิน การจูบที่ไม่มีการขัดขืนหรือรังเกียจ                      

“ทำไมต้องจูบล่ะหมวด?” ลูกน้องของโมเสสสงสัย เขายังคงตื่นกลัว

โมเสสหันไปตบบ่าเบา ๆ…                 

“เพราะการจูบกันเป็นการวัดระดับของความรัก ความไว้วางใจ ลองสังเกตคู่รักสิ ใหม่ ๆ ก็จูบกันนานหน่อย พอนานวันก็เริ่มไม่จูบกันแล้ว” โมเสสหันมาตอบแทนผู้หมวด                  

“แล้วเกี่ยวกับการทดลองนี้อย่างไร?” เขาเอามือลูบหัวยิ้มเก้อ ดูเหมือนไม่เข้าใจ                    

“ลองถามตัวคุณเองดูก็แล้วกัน ถ้าผมให้ไปจูบกับคนที่ไม่รู้จัก แล้วก็แก่มาก ฟันหลอ น้ำลายเยิ้ม คุณทำได้หรือเปล่า?” โมเสสจ้องหน้าถามเขาหน้าเสีย...                  

“แค่พูดก็จะอ้วกแล้ว ผมทำไม่ได้หรอก”เขาสลัดตัวท่าทางขนลุก
            “นั่นคือคำตอบที่คุณถาม” โมเสสยิ้มมุมปาก

ด้านล่างฝูง Tamer30 จับคู่จูบกันนัวเนียอย่างมีความสุข แลกลิ้นแลกน้ำลายกันเลอะเทอะไหลหยดย้อยยืดยาว น่าขยะแขยงชวนอ้วกมากกว่าจะคิดเป็นอื่นได้                       

“ถ้าพวกเขาทำได้ เราก็ไม่ต้องสงสัยเรื่องคำสั่งอื่น ๆ แล้วค่ะ สั่งให้ไปตาย ยังง่ายกว่าสั่งให้รักกัน” หมวดสาวรายงาน โมเสสพยักหน้าพอใจ

เธอยกโทรโข่งอีกครั้ง....            

 “หยุด!!” ผู้หมวดตะโกนใส่ไมโครโฟน กลุ่มคนด้านล่างก็แยกจากกัน  แหงนหน้าขึ้นมาตะโกนเหมือนเดิม…              

“Mesaiah! Mesaiah! Mesaiah! Mesaiah! Mesaiah!”

“เงียบ!” คนด้านล่างเงียบกริบหลังสิ้นเสียงผู้หมวดสาว

 “ท่านนายพลบอกว่าการทดลองมีปัญหา มันเกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?” โมเสสถามไปที่ผู้หมวดสาวสวย                       

“วัคซีนที่ผสม Tame26 ควบคุมสมองพวกเขาได้เพียง 30 นาทีเท่านั้น หลังจากนั้นต้องรอไปอีก 12 ชั่วโมงจึงจะสั่งซ้ำได้ใหม่” ผู้หมวดยืดอกรายงาน ป้ายชื่อบนหน้าอกตูมสลักว่า ร้อยโทหญิง จาง แอนนา ใบหน้าสวยหวาน รูปร่างสูงระหง เอวคอด ขายาวสะโพกใหญ่

“พวกนี้ฝึกให้ทำงานได้หรือยัง?”  โมเสสยิ้มพึงพอใจหันถามหมวด
            “พวกนี้ถูกฝึกรับคำสั่งและทำงานเล็กน้อยได้แล้ว ทำงานดีด้วยไม่อู้ ไม่คุย ถึงเวลาอาหารก็เข้าแถวรับเป็นแล้ว ฝึกไม่ยากหรอกค่ะ” หมวดสาวรายงานเสียงใส             

“เดี๋ยวก่อนผู้หมวด วัคซีนที่ทดลองเป็นตัวเดียวกับที่ทางเราส่งไปให้ต่างประเทศใช่หรือเปล่า?” โมเสสขมวดคิ้วถาม                

“ใช่ค่ะ! วัคซีนเป็นของเราส่งออกไปให้พวกเขาฟรี แต่พวกเขาเอาไปตั้งชื่อใหม่แล้วขาย โฆษณาว่าเป็นของตนเอง วัคซีนพวกนั้นต้านโควิดไม่ได้หรอกค่ะ” ผู้หมวดสาวอมยิ้มเอาแฟ้มขึ้นมาปิดหน้า                                
           “ช่างมันเถอะ! เดี๋ยวพวกมันฉีดกันถ้วนหน้าแล้วก็จะร้องไม่ออก” โมเสสพูดขึงขัง                   

“ฉีดวัคซีนกันไปถึงไหนแล้วครับ เยอะแล้วหรือยัง?” โมเสสถามต่อ
            “เราฉีดให้คนจีนไปเยอะมากแล้ว พวกต่างประเทศยังทยอยฉีดไม่ครบเลยค่ะท่าน” ผู้หมวดสาวรายงาน                       

“ปัญหาไม่มีอะไรนี่นา ผมไว้ใจคุณนะหมวดจาง”โมเสสจ้องหน้านิ่ง                

“ท่านประธาน ลองสังเกตไปที่ใบหน้า ดวงตาและเนื้อตัวของพวกเขาสิคะ!” ผู้กองสาวชี้นิ้วพร้อมส่งกล้องส่องทางไกลให้โมเสสส่องลงไปที่กลุ่มคน                         

คิ้วของโมเสสขมวดเข้าหากันในทันที  ส่ายกล้องลงไปที่กลุ่มคนข้างล่าง ก่อนจะหันกลับมาที่ผู้กองสาว                        

“อ้าว! ทำไมเป็นอย่างนั้นล่ะ?” เขาหันถามหน้าตื่น                  

“ฉันก็ยังหาสาเหตุไม่ได้ค่ะ นาตาลีเป็นคนจัดการส่วนนี้ ฉันไม่เข้าใจเหมือน กันว่าเธอผสมอะไรลงไปตอนตัดต่อพันธุกรรม เธอไม่ยอมบอกกับใคร นิสัยเห็นแก่ตัวแก้ไม่หายสักที”เธอสีหน้าเครียดเมื่อพูดถึงนาตาลีเพื่อนเก่า                       

“ดอกเตอร์นาตาลีเพื่อนของคุณหนีไปแล้ว รู้ข่าวหรือยัง?” โมเสสหันจ้องมอง หมวดสาวสะดุดใจยืนตรงนิ่ง...                       

“ไม่ทราบค่ะ! เกิดขึ้นเมื่อไหร่คะท่าน?” แววตาของเธอสงสัย

 “หลายวันก่อน รู้ไหมว่า เธอหนีไปไหน?” เขาถามต่อ               

“ไม่ทราบค่ะ! ฉันไม่ได้ติดต่อกับเธอแล้ว” เธอรายงานเสียงดัง

 “ถ้าไม่ได้ตัวนาตาลีกลับมา เราจะทำงานด้วยกันลำบาก คุณพ่อของคุณจะซวยไปด้วย ทางเบื้องบนไม่เชื่อหรอก หาทางเอาตัวกลับมาหรือไม่ก็ทำให้หายสาบสูญไปซะ!” เขาบอกเสียงเรียบแต่ฟังดูน่ากลัว หมวดสาวสีหน้ากังวลขึ้นมาทันที

  .........................................................................................................................................................................