The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 1 ตอนที่ 24

กุ้ยหยาง มณฑลกุ้ยโจว 

มุมมองสายตา เจ็ทโด้

กันยายน ค.ศ.2020

รถบรรทุกคอนเทนเนอร์จอดนอกเมืองใต้ร่มจามจุรีใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านสาขาให้ร่มเงาริมทางไปคุนหมิง หันมองกลับเข้าเมืองเห็นแต่ตึกสูงใหญ่ไล่ระดับแตกต่างกัน ทั้งรูปทรงและสีสันของเมืองกุ้ยหยางที่ใหญ่โต มโหฬาร              

บนรถว่างเปล่าไร้เงาเจ้าแทน มันพาลูอิสและสาว ๆ เดินเท้าเข้าเมืองกุ้ยหยางไม่ไกลจากจุดที่เราจอดรถนัก ผมกับซอนเอาผ้าเทปแผ่นใหญ่มาไล่แปะตามรูกระสุนเท่าที่ทำได้ เพื่อไม่ให้อุจาดตาและเป็นที่สังเกต

ผมหัวเสียมากที่ต้องเสียเวลากับยายสองคนนั้น...               

“เจ็ทโด้ทำไมมันวุ่นวายอย่างนี้วะ รถก็เสียหาย มีเรื่องกับพวกนักเลงอีก โคตรซวยเลย” มันคงเป็นคราวซวยของผมที่มาเจอสองสาวนั่น  ถือว่าสงเคราะห์คนยากไปก็แล้วกันจะได้สบายใจ              

“เอาน่า!...ช่วย ๆ ไป ขาว ๆ สวย ๆ ทั้งนั้นเลย ฮี่ฮี่! ผมชอบนาตาลีจัง จะจีบยังไงดีล่ะพี่ มันประหม่า พี่ข่วยผมจีบหน่อยสิ”  เจ้าซอนทำหน้าหื่นล้อผม              

ซอนเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาดี ใจกล้าหน้าด้านกับสาวบริการ มันอยากมีครอบครัว แต่ก็ยังไม่กล้าคุยกับสาวแปลกหน้า ยิ่งถ้ามันชอบใคร เป็นอันว่าอดทุกราย มันไม่กล้าคุยกับคนที่มันชอบ

“กูไม่ช่วย มึงกวนตีนกู”

“ผมเชื่อทฤษฏีของพี่ก็ได้ ผู้หญิงกลัว 4 แทง” มันอ้อน

“ไม่ทันแล้ว” ผมเมิน

ในขณะเดียวกันมีสาว ๆ มาชอบมันเยอะมาก แต่มันก็ไม่เลือกใคร มันเป็นคนนิสัยเทา ๆ เป็นคนเก่งที่หาตัวจับยาก แต่เจ้าแทนของผมนั่น จิตใจขาวสะอาด โดยรวมนิสัยซอนดีมาก เป็นที่พึ่งของเพื่อน ๆ ได้สบาย

“ครั้งเดียวนะ!” มันง้อตาแป๋ว

“ไม่!”

“นะ! สวย ๆ ทั้งนั้นเลย แบ่งกันก็ได้ให้พี่เลือกก่อน”                

“เรื่องของมึงกูไม่สน กูมีเอื้องแล้ว” ผมคิดแบบนั้นจริง ๆ  ซื้อกินดีกว่า ไม่ผูกพันและผมไม่นับว่าการซื้อกินเป็นการนอกใจ

“แหม!...พูดอย่างกับพี่เอื้องเป็นเมียพี่งั้นแหละ รักซะจนคนอื่นเข้าใจผิดไปหมดแล้ว” ไอ้ซอนพูดแทงใจดำจี๊ดเลย กวนตีนอีกแล้ว

“เจ็ทโด้!..กูรักของกู ไม่ต้องมาเสือกเลย” ผมชี้หน้ามันให้หยุดพูด
            การรักแบบไม่ต้องแสดงความเป็นเจ้าของ ผมทำไม่ได้หรอก การมีความหวังในรัก ทำให้ชีวิตมีความหมาย การชื่ชมคนที่เรารักเป็นหน้าที่ ผมอยู่เพื่อรอวันที่เธอรับรักและตัดสินใจใช้ชีวิตอยู่กับผม                

“ผู้หญิงสามคนนั้นสวยจริง สวยคนละแบบ แต่ผมชอบนาตาลี” เจ้าซอนยังฝันเฟื่อง            

“มึงเคยบอกว่า อยากมีเมียเป็นทหารไม่ใช่เหรอ? ยัยเกาหลีเหนือนั่น!…กูว่าเธอเป็นทหารชัวร์ หน้าตาสวยด้วย หุ่นก็ดีและดูเป็นผู้ใหญ่กว่าทุกคน น่าสนใจกว่าตั้งเยอะ” ผมทวนความจำของมัน มันอยากได้เมียเป็นทหาร            

 “ยายเกาหลีเหนือน่ากลัว ผมแอบสังเกตตอนอยู่บนรถ เธอมักจะเหม่อลอยเหมือนในหัวคิดอะไรตลอดเวลา ดูแววตาของเธอสิ โคตรเยือกเย็นเลย เห็นแล้วหนาว” เจ้าซอนขนพอง ตัดคนแรกออกไป           

“ถ้ามึงไม่ชอบแบบผู้ใหญ่อย่างนั้น ก็จีบยายผมสั้นนั่นสิ ยายเด็กกะโปโล ไม่เคยคิดอะไรตรง ๆ มีแต่เรื่องโกหกตลอดเวลาเลย” ผมระอากับยายนี่ที่สุด กัดแขนผมซะเลือดออกเลย 

เจ้าซอนส่ายหน้า...                  

“ผมสรุปแล้วล่ะพี่ ผมจะจีบนาตาลี” เจ้าซอนนั่งยิ้มฝัน

 “มึงก็ปัญญาอ่อน เธอกำลังจะบินไปสวิตเซอร์แลนด์ มึงจะจีบได้ยังไง? รู้เหรอว่าเธอจะไปไหน มึงลืมไปเถอะ!” ผมไม่อยากคุยเรื่องนี้ มันเป็นไปไม่ได้ทุกกรณี ผู้หญิงเกรดเอ ความรู้สูงขนาดนั้น ไม่มามองคนขับรถบรรทุกอย่างพวกเราหรอก              

“ผมสมัครไปเป็นบอดี้การ์ดให้นาตาลีก็ได้ จะได้คอยดูแลความปลอดภัยให้เธอ” มันยังเพ้อไม่เลิก                

“เรื่องที่นาตาลีพูด กูก็ไม่อยากเชื่อ บ้านกูไม่เคยมีข่าวอย่างนั้นสักหน่อย หรือมึงเคยได้ยินเรื่องแบบนั้น?”  ผมยังไม่แล้วใจ ยังคาใจเรื่องของนาตาลี ยังข้องใจเรื่องวัคซีนของเธอ                    

“บ้านผมไม่มีโควิด โดนฝุ่นที่ถนนตายห่าหมด ฮ่าฮ่าฮ่า!”  ซอนชอบใจ บ้านซอนอยู่ชนบทนอกเมือง               

“ไอ้ลูอิสอีกตัว เสือกไม่เข้าเรื่อง มึงรู้เรื่องนี้มาก่อนหรือเปล่าว่ามันจะตามมาด้วย?” ผมหันไปถามซอนที่ตอนนี้นั่งแปะตู้คอนเทนเนอร์อยู่ข้าง ๆ              

“ไม่รู้! จู่ ๆ มันก็โผล่มาเอง” ซอนร้องบอกมา                

“เราไม่ได้เจอมันมาเป็นสิบกว่าปีแล้วมั้ง? ตั้งแต่มันหนีกองทัพฯ สมัยที่เราไปรบกับซัดดัมที่อิรัก” ซอนทำท่าคิดทบทวนเรื่องเก่า เรื่องมันผ่านมานานมากจนเราเกือบจะลืมกันไปแล้ว                       

“ประมาณปี 2003 น่ะ  ตอนนั้น...อเมริกามันเป็นตัวการเข้าไปถล่มอิรัก  พวกเราไปกับ UN นึกออกรึยัง?” เจ้าซอนให้ข้อมูลเพิ่ม มันยังเด็กจำแม่นกว่า ส่วนผมจำอย่างอื่นได้มากกว่า             

ผมพยายามนึกแล้วมาประติดปะต่อเรื่องราว จำได้แต่ว่ามีสาว ๆสวย ๆ จากทั่วทุกมุมโลกสมัครเข้ามาเป็นเมียของนักรบโพกหัว ผมเคยจับมาเป็นเชลยให้เจ้าซอนประหารซะก็หลายคน แต่ละคนแจ่ม ๆ ทั้งนั้น  เต็มใจมาเพื่อเป็นเมียนักรบโดยเฉพาะ กลางทะเลทรายพอปลอดคนหน่อยก็จัดกันฝุ่นกระจาย ทีมล่าสังหารจะเรียกมันว่า ประหารชีวิต
            “ตอนนั้นเราไปกัน 5 คน โจเซฟกับเจมส์ตายที่ถ้ำ ถ้ำอะไรน้า…ที่ไอ้ลูอิสแม่งขอร้องพวกเราว่า ต้องเข้าให้ได้น่ะ!!”  ซอนหันมาถามผมอีกครั้ง

ชื่อถ้ำแวบเข้ามาในหัว...

“เจ็ทโด้ถ้ำแห่ง แพทริอาร์ช กลางทะเลทรายที่เมืองอูร์ อิรัก” ผมหันมาตอบอย่างไวกลัวลืมชื่อจำยากมาก                      

“เออ ๆ ใช่! ที่เข้าไปแล้วมันเหมือนเขาวงกตเต็มไปด้วยกองกระดูกและสมบัติมูลค่ามหาศาล ห้องลับก็เยอะ กับดักก็เพียบ มันเป็นฝีมือมนุษย์โบราณสร้างไว้แน่ ๆ” ซอนนึกอะไรได้รีบพูดอย่างเร็ว

ผมนึกถึงวันนั้นแล้วขนหัวลุก

ถ้ำถูกซ่อนไว้กลางหุบลึกกลางทะเลทรายเวิ้งว้าง ทางเข้าเป็นต้นไม้ Tree of life คับบาลาห์ของคนยิว ยืนโด่เด่อยู่ต้นเดียวให้เป็นจุดสังเกต 

ผมนึกออกแล้ว...นี่เป็นอีกหนึ่งเหตุการณ์ที่ไม่ได้รบกับคน แต่ก็เกือบตายเพราะกับดักกลไกสมัยโบราณ                       

“มันสร้างได้ยังไงวะพี่ ขุดลึกลงไปตั้ง 40 เมตรเป็นทรายด้วย ลูอิสมันรู้ได้ยังไงว่าตรงนั้นมีถ้ำ?” ซอนตั้งข้อสงสัยต่อ ซึ่งมันก็น่าจะสงสัยไม่มีทางที่คนทั่วไปจะพบได้ ถ้าไม่แข็งแรงพอ การเดินผ่านทะเลทรายที่ร้อนขนาดนั้น.....ตายสถานเดียว             

“กูจำได้ว่า มันถือหนังสือไปเล่มนึง มันหวงหนังสือเล่มนี้มากเหมือนเป็นคัมภีร์โบราณ ตอนกลางคืน มันจะเอาหนังสือของมันไปทำท่าแปลก ๆ เหมือนกับปรับทิศทางกับดวงดาว” ผมพอนึกออกลาง ๆ

“เราติดอยู่กี่วันวะ?”

“เราติดอยู่ในถ้ำนั้นตั้ง 7 วันกว่าจะหาทางออกมาได้ พี่ยังจำตอนเจมส์กับโจเซฟตายได้มั้ย?” เจ้าซอนเริ่มความคิดลื่นไหล

ผมคิดไปถึงเจมส์เพื่อนนักรบรับจ้างที่มาจากสก็อตแลนด์ ฝรั่งผมทองร่างสูงใหญ่ เป็นคนกล้าบ้าบิ่น สนิทกับลูอิสมาก อีกคนเป็นหนุ่มผิวสีหัวหยิกมาจากบราซิล                 

“วันนั้น! ถ้าจำไม่ผิดเป็นวันที่ 5 ที่เราหลงแล้วไปเจอทางลับเดินลงไปห้องเย็นข้างล่างใช่มั้ยวะ กูคลับคล้ายคลับคราว่าเราเดินลงบันไดวนไปมาลึกมาก สุดทางเป็นประตูใหญ่ มีรูปปั้นงูสองตัวพันกันหน้าประตู ตัวหนึ่งดวงตาสีแดงอีกตัวดวงตาสีน้ำเงิน” ผมหยุดแปะสติกเกอร์แล้วหันไปมองซอนที่กำลังเกาขา                     

“นั่นแหละพี่! ที่หัวมันสองคนขาดเพราะไม่เชื่อลูอิส”  ซอนบอกแล้วหันไปแปะต่อ           

 “เหรอ! มันไม่เชื่อเหรอ? แต่กูพอจำได้ว่ามันก็ห้าวพอตัว ห้ามอะไรก็ไม่ฟัง” ผมพยายามนึกถึงเพื่อนคนหนึ่งที่ตายไปแล้ว                    

“ใช่! ลูอิสมันบอกว่า คัมภีร์ให้หมุนที่หัวงูตาสีน้ำเงิน แต่ไอ้เจมส์บอกมันชอบสีแดง เชี่ย!.. เลือดแม่งเต็มหน้าผมเลยวันนั้น!” ซอนพูดแล้วทำท่าสยอง                          

ใช่แล้วล่ะ!! ผมพอนึกออกบ้างแล้ว ทันทีที่มันหมุนลูกตางูสีแดง จู่ ๆ เหมือนมีใบมีดตวัดแวบออกจากผนังด้านข้างแล้วหายไป ไวจนมองไม่ทัน มีเพียงสายลมแผ่วเบา พัดหยากไย่ไหวพลิ้ว แต่หัวของเจมส์และโจเซฟหลุดลงไปที่พื้นตาเหลือกค้าง                    

“ที่แปลกมาก! ก็ห้องนั้นแหละ มันหนาวเหมือนกับตอนไปฝึกที่แอนตาร์คติคเลยว่ะ เหมือนอยู่ท่ามกลางหิมะอากาศ -50 องศา” ซอนยังให้ข้อมูลมาเรื่อย ๆ ใต้ทะเลทรายลึกลงไป 40 เมตร มีลำธารที่ไม่จับตัวเป็นน้ำแข็งไหลรินเอื่อย ๆ อากาศหนาวเย็นจับใจ                       

“พี่ได้เก็บอะไรกลับมารึป่าว สมบัติทั้งนั้น!” ซอนหันมาถามแล้วเกาแขนไปด้วย                     

“ลูอิส! มันบอกว่าอย่าหยิบ กูเลยไม่หยิบ อีกอย่างกูขี้เกียจแบก  ถ้าหยิบมาวันนั้นก็คงตายไปแล้วล่ะ”

พูดกันไปมาใจเริ่มคิดถึงลูอิสกับจูยอน กลับกันจากในเมืองหรือยัง ทำไมไปกันนานจัง?           

“จะหยิบของชิ้นใหญ่ทำไมล่ะพี่! ผมยังหยิบมากำมือนึงเลย ได้มาสิบกว่าเม็ด” มันอ้อมแอ้มยิ้มกรุ้มกริ่ม

ผมหันขวับ...   

“มึงเอาอะไรมา!” ผมบอกแล้วไอ้นี่ เทา ๆ        

“Heart of desert ใครจะปล่อยไว้ล่ะ! เพชรนะพี่! เม็ดละ 60 กะรัต ผมลองเอาไปให้พ่อค้าที่เข้ามาหาพลอยที่บ้านตราคา มันให้เม็ดละ 10 ล้านดอลล่าร์ ไอ้ลูอิสเองก็ยังไปหยิบขวดอะไรมาก็ไม่รู้ ที่ก้อนหินดำนั่นน่ะ” ซอนยิ้มหน้าบานเมื่อพูดถึงเพชร  ผมก็พึ่งรู้ว่า มันหยิบของเขามา ขโมยของแล้วยิ้มหน้าบานอย่างงี้ สีดำปี๋แล้วล่ะ! ไม่ใช่สีเทาแล้ว  

         

ผมคิดย้อนกลับไป...ภายในห้องโถงกว้าง รอบด้านผนังทรายอัด แกะสลักเป็นรูปคนในอิริยาบถต่าง ๆ ใบหน้ายิ้มแย้มลักษณะท่าทางมีความสุข ภาพส่วนใหญ่จะเป็นวิวเกษตรกรรม การเลี้ยงสัตว์ ปลูกข้าวประมาณนี้ ไม่มีรูปภาพเทพเจ้า ภายในห้องนั้น อากาศหนาวเย็นจัด จนฟันกระทบกัน ที่แปลกคือเป็นเฉพาะห้องนี้เท่านั้น แท่นหินกลมกลางห้องสีดำเงาขนาดสามคนโอบตั้งเด่น

 “มึงเห็นเหรอ?”  ผมหันไปถามซอนเพื่อความแน่ใจ     

“สองตาเลยพี่ มันดูตำราของมัน เห็นมันคลำอยู่สักพัก หินก็เปิดออกข้างในมีขวด มันหยิบไป” ซอนพูดแบบไม่ได้ให้ราคาของที่ลูอิสเอาไป  เหมือนไม่สนใจด้วยซ้ำ                   

“เรื่องมันก็นานมาแล้ว มึงก็อย่าไปถามมันล่ะ?” ผมกำชับซอนหันมาพยักหน้า แล้วก้มหน้าแปะสติกเกอร์กันต่อ          

 “ก่อนจะออกมาหาพี่ ผมก็พามันไปซุ่มยิงหัวทหารพม่าที่ตองจี แม่ง!โคตรมันส์เลย” ซอนพูดเสียงเรียบเหมือนเรื่องปรกติ                     

“มึงเคยคิดมั้ย...สนามรบไหน ที่มึงเสียใจที่สุด?” ผมถามซอนถึงเรื่องอดีต                 

“สงครามปลดแอกอัฟกานิสถาน ที่รบกับกลุ่มตาลีบัน ชนะแล้วยังไง ชาวบ้านก็ยังลำบากและกลัวเหมือนเดิม ตอนนี้ก็ต้องคืนให้ตาลีบันอีก สงสารแต่ผู้หญิงประเทศนี้ ต้องศรัทธาแรงกล้าจริง ๆ ถึงจะอยู่ประเทศแบบนี้ได้” ซอนตอบทันทีโดยไม่ต้องคิด                      

“ยูซุป ข่านมันคงได้กลับไปติดยศนักรบเหมือนเดิมแล้วมั้ง พวกมันชนะแล้วนี่” ผมบอกซอนถึงเพื่อนอีกคนที่เป็นตาลีบันขับรถบรรทุกด้วยกัน เมื่อสองวันก่อนหน้านี้ยังเอา RPG ยิงพวกมังกรอู่ฮั่นกระจาย
          “จุดสิ้นสุดของสงครามมีจริงเหรอ? สันติภาพมันมีจริงหรือเปล่า? ผู้นำมันมีตัวตายตัวแทนไม่จบไม่สิ้น”

“สงครามสิ้นสุดเมื่อทหารตาย เสรีภาพไม่มีจริง” มันตอบทันที

“เดี๋ยวพอลูอิสมันกลับฝรั่งเศส ให้มันเอาไอ้แทนไปด้วยเลยทีเดียว มึงว่าดีมั้ย?” ผมลองปรึกษามันดู 

“ถามเจ้าตัวมันใหม่ดีกว่า อย่าไปคิดแทนคนอื่นเลย” ซอนหันมาตอบ ฟังมันพูดแล้วมาคิดในใจ อือ..ก็จริงของมัน การคิดแทนกัน การคิดแทนคนอื่นนี่บรรลัยมาเยอะแล้ว                     

“กลับไปบ้านคราวนี้ ซื้อแอลกอฮอล์เยอะ ๆ เลยนะ นาตาลีคนสวยบอกไว้” ซอนหันมาหยอกหัวเราะขำ                        

“เอาไว้อาบด้วยเหรอ มึงฉีดวัคซีนหรือยังซอน?” ผมหัวร่อ หึ หึ ผมสังหรณ์ใจว่าเรื่องวัคซีนมันไม่จบง่าย ๆ หรอก                        

“ผมฉีดแล้ว ฉีดเข็มที่สองก่อนขึ้นของที่ขนมานี่แหละ เสร็จแล้วผมไปหาอาบน้ำก่อนนะ คันฉิบหาย” ซอนตอบพร้อมเอามือลูบไปตามใบหน้า ดวงตาและแขนขา            

 “เออ! งั้นกูคุยกะเอื้องที่รักของกูก่อนดีกว่า เดี๋ยวพวกเจ้าแทนกลับมาจะได้รีบกลับบ้าน”     

หัวใจของผมโบยบินกลับถิ่นฐาน คิดถึงยาหยียอดดวงใจ ผมอยากจะรีบ ๆ กลับไป ไม่อยากเสียเวลากับเด็กพวกนั้นเลย บอกตามตรงไม่ชอบเลย จากแล้วลาลับไปเลย อย่ามาให้เจออีก กลัวความซวยมาเยือนซ้ำสอง                                                 

              ............................................