The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 1 ตอนที่ 26

แอนชุน มณฑลกุ้ยโจว

มุมมองสายตา นาตาลี

กันยายน ค.ศ.2020

ทำไมชีวิตมันยากเช่นนี้ ฉันวิ่งตามไป่ไป๋อย่างกระชั้นชิดสองมือแหวกขอทางท่ามกลางผู้คนพลุกพล่านกลางเมืองใหญ่ ไปไป๋พาวิ่งผ่านวงเวียนน้ำพุกลางเมือง             

“มาทางนี้ค่ะ!” เธอหันมาตะโกนแล้ววิ่งต่อ ขายาวของเธอสับอย่างเร็ว             

เลี้ยวเข้าซอยนั้นออกซอยนี้ วิ่งชนโต๊ะแผงลอยล้มระเนระนาดข้าวของกระเด็นกระจัดกระจายเสียงก่นด่าตามหลังดังขรม พวกมันยังวิ่งตามมาอย่างไม่ลดละ                

“เฮ้ย!!” สุดท้าย...ก็วิ่งมาเจอซอยตันจนได้ ฉันหยุดยืนหอบ หมุนตัวดูรอบด้าน เหนื่อยใจแทบขาดเสื้อผ้าเปียกชุ่ม ใจสั่นเต้นตึกตักรัวเร็ว  ไป่ไป๋เองก็ก้มหน้าเอามือเท้าหัวเข่าหายใจแรงจนตัวโยน             

ด้านหน้าเป็นกำแพงปูนสูงท่วมหัว ซ้ายและขวาเป็นผนังตึกไม่มีประตูหมดทางที่พวกเราจะหนีไปต่อ หันหลังกลับไปมองทางปากซอย  พวกมันมายืนปิดซอยแล้ว

ชายสี่คนกำลังสาวเท้าเดินยิ้มเยาะเข้ามาหาพวกเราอย่างย่ามใจ อาการพวกมันก็เหนื่อยไม่แพ้กัน              

ฉันเพิ่งสังเกตเห็นว่าพวกมันดูไม่ใช่คนจีนเลยและหนึ่งในนั้นเป็นฝรั่งผมทอง พวกนี้เป็นใคร? ฉันไปทำเวรกรรมอะไรไว้ที่ไหนอีกเนี่ย? ถึงได้ฝรั่งมาเป็นศัตรู คงจะเป็นพวกของโมเสส             

พวกมันค่อย ๆ ก้าวเดินเข้ามาใกล้ขึ้นทุกที ไป่ไป๋ยืดตัวตรงยกมือกำหมัดสองข้างตั้งการ์ดเตรียมสู้ ฉันหันซ้ายขวาหยิบท่อนไม้ขนาดเหมาะมือขึ้นมา ตั้งท่าเตรียมสู้ ตายเป็นตาย

จังหวะนั้นเอง…             

“บรื้น!...แป๊น!!...นนน...” รถยนต์สีฟ้าพุ่งเข้าซอยมาด้วยความเร็วสูง

“โครม!!” ชนทั้งสี่คนกระเด็น              

“เอี๊ยด!!” รถยนต์พุ่งเลยมาที่พวกเรา

“ว้าย!!” ฉันกระโดดไปกอดไป่ไป๋ชิดกำแพง รถยนต์สีฟ้าเบรกตรงหน้าพวกเราพอดี

ประตูรถถูกเปิดออกพรวด…             

“ขึ้นมา! เร็ว!!” เสียงผู้ชายในรถตะโกนเรียก               

ฉันก้มหัวลงไปมองด้านคนขับ โอ้ว!...นายแทนนี่นา ใจพองโตดีใจ ไม่รอช้ารีบกระโดดขึ้นหน้ารถยนต์

“ไปด้วย!” ไปไป๋รู้งานกระโดดขึ้นเบาะหลัง

“บรื้น...นน!!” เขาถอยรถปรู๊ดด้วยความเร็วสูงออกปากซอย พวกนั้นกระโดดหลบชิดกำแพงคนละข้าง
            “วื้ด....ดดด!!” รถถอยหลังเร็วแรงแล้วเหยียบเบรกพร้อมหักพวงมาลัย

“เหวอ!!” หน้ารถสไลด์สะบัดออกมาตั้งลำบนถนนพอดี

“อ๊ะ!” ฉันหน้าหงาย เมื่อเขากดคันเร่งพรวดรถพุ่งทะยานไปต่อ…
            “ทำไมมาช้าจัง นึกว่าหนีไปแล้ว!” ฉันบ่น แต่ในใจก็ขอบคุณที่มาช่วย เขาหล่อขึ้นมาทันตาเห็น ตอนนี้หายใจคล่องขึ้นมาหน่อย

“ไม่มีใครเป็นอะไรใช่มั้ย? ไปทางไหนต่อ ไป่ไป๋?”  แทนตะโกนถามทาง      

“ตรงไป! เจอสี่แยกไฟแดงเลี้ยวขวา” ไป่ไป๋ตอบจากด้านหลัง

“แป๊น…นนน!!!”  แทนขับรถเร็วมาก โยกซ้ายโยกขวาหลบรถยนต์ที่ช้ากว่า บีบแตรเสียงดังไล่ทั้งคนและรถยนต์ที่ขวางตลอดทาง เบียดแซงทุกคัน มุ่งตรงไปสี่แยกข้างหน้า ความเร็วไม่ลดลงเลย

“เอี๊ยด…ดดด!!!...” เขาหักพวกมาลัยเสียงล้อรถร้อง ดังยาวนานควันขาวลอยขึ้นเต็มถนน ต้องเอามือโหนกับที่จับด้านบนเอียงไปตามแรงเหวี่ยงรถยนต์ด้วยความเสียว      

“ไอกู่!...อ๋าย!” ฉันลุ้นระทึกในจังหวะที่รถเหวี่ยง จิตใจไม่เป็นสุขเอาซะเลย จิตใต้สำนึกฉันเอาอีกแล้ว                 

“โครงสร้างและส่วนประกอบของเซลล์สัตว์ 1. เยื่อหุ้มเซลล์ มีลักษณะเป็นเยื่อบางๆประกอบด้วยโปรตีนและไขมัน ทำหน้าที่ควบคุมเซลล์ให้คงรูปอยู่ได้และทำหน้าที่ควบคุมการผ่านเข้าออกของสารบางอย่าง เช่น น้ำ อากาศ และสารละลายต่างๆ” ฉันท่องคาถาป้องกันตัวออกมาโดยอัตโนมัติ มันคอยอยู่เป็นเพื่อนฉันตั้งแต่เด็ก ในเวลาที่กลัวสุดขีด มักจะเผลอท่องพวกนี้ออกมา             

“เล่นของเหรอคุณ?” แทนพูดอะไรไม่รู้เรื่อง ฉันไม่เข้าใจความหมาย             

“ฮ่าฮ่าฮ่า! อนนี่ท่องคาถา” ไป่ไป๋ชี้มือหัวเราะลั่น              

“กลัว!” ฉันร้องบอกในขณะที่หัวสั่นคลอนไปตามจังหวะรถเหวี่ยง
            “ไอ๋หยา! พวกมันมาแล้ว มันมาอีกแล้ว!” ไป่ไป๋ร้องจากด้านหลัง ตีมือไปที่ไหล่ของเขา ฉันหันไปมองเห็นรถสีดำสองคันโยกหลบรถที่ขวางหน้าตามมาอย่างกระชั้นชิด           

“ซ้าย!” สิ้นเสียงไป่ไป๋

“โป๊ก!!” หัวของฉันกระแทกกระจกทันที

“เอี๊ยด…ดดด!!!” เขาสาวพวงมาลัยอย่างเร็วท้ายรถสไลด์ไปตามถนน แล้วพุ่งเข้าซอยเล็กที่แคบเกือบพอดีกับตัวรถ

“ชนแล้ว! ชนแล้ว!”  ฉันกรี๊ด

เขายังคงจ้องไปที่ถนนตาไม่กระพริบ มือคอยประคองพวงมาลัยพร้อมบีบไตรไล่คน รถยนต์ชนข้าวของที่วางข้างทางกระเด็นกระดอนรถอีกสองคันก็ตามอย่างกัดไม่ปล่อย               

“เลี้ยวขวา!” แทนหักพวงมาลัยรถพุ่งขึ้นบนฟุตบาทแทนประคองรถบนทางแคบ ๆ             

“ขวาอีก!” ไป่ไป๋สั่งอีกครั้ง 

“เอี๊ยด…ด! บรื้น...นน!!” เขาหักขวารถวิ่งลงถนนซอยใหญ่ตรงไปข้างหน้าเป็นศาลเจ้า เสาธงเหล็กสูงขวางอยู่ด้านหน้า...             

“ทางตัน!”  จบกัน แทนตะโกนบอก

ฉันมองข้างทางไม่ทัน ภาพมันผ่านตาไวมากแต่เขาก็ยังไม่ลดความเร็วบีบแตรรถลั่นซอยไล่ให้คนหลบไป 

“แป๊น…นนน!!!” เสาธงลอยเข้ามาหาหน้าฉันอย่างเร็ว จะถึงแล้วอีกนิดเดียว…             

“อ๋าย!” ฉันใจหายวูบ งอเข่ายกขาขึ้นตามสัญชาติญาณ สองมือก็โหนที่จับด้านบน             

“เอี๊ยด…ด!” เขากระชากเบรกมือท้ายรถปัด รถสไลด์หมุนเป็นวงกลมรอบเสาธงเสียงล้อรถกัดถนนดังสนั่น ควันจากการไหม้ของยางขาวคลุ้ง เท้าแทนสลับกันเหยียบเบรคและคันเร่ง มือข้างหนึ่งหมุนพวงมาลัยอีกครั้งคอยขยับเบรคมือ               

“โครงสร้างและส่วนประกอบของเซลล์สัตว์ 1.เยื่อหุ้มเซลล์  มีลักษณะเป็นเยื่อบางๆประกอบด้วยโปรตีนและไขมัน ทำหน้าที่ควบคุมเซลล์ให้คงรูปอยู่ได้และทำหน้าที่ควบคุมการผ่านเข้าออกของสารบางอย่าง” ฉันจะบ้าตาย ทำไมขับรถโหดขนาดนี้ นี่จะต้องเจอกับเรื่องบ้าอะไรอีกหรือเปล่าเนี่ย ท่าทางไม่ค่อยจะดีเลย               

“บรื้น...นน!!” รถคันที่ตามมาก็ฝีมือไม่แพ้กันขับจี้ติดตูดเลย เขาหักพวงมาลัยอีกครั้ง รถทะยานสวนกับรถของพวกมันอีกคัน รถของเราพุ่งเลยออกทางปากซอย

บรื้น...นน!!” เขาแทบจะไม่ลดความเร็วเลยขับวัดดวงพุ่งออกไปถนนใหญ่อย่างเร็ว              

“เหวอ!..”ฉันเก็บอาการไม่อยู่ตาลุกโตแหกปากร้องลั่น 
          “2 ไซโตรพลาสซึม  มีลักษณะเป็นของเหลวที่มีสิ่งต่างๆปนอยู่  เช่น ส่วนประกอบอื่นๆเซลล์ อาหารซึ่งได้แก่ น้ำตาล  ไขมัน  โปรตีน และของเสีย” มันเสี่ยงเกินไปแล้วมั้ง ต้องทำขนาดนี้เลยเหรอ?             

“.............” รถพุ่งทะยานลอยออกจากซอยข้ามผ่านถนนสองเลนหวุดหวิดชนกับรถสีขาวที่มาจากทางขวารถของเราข้ามฝั่งเลี้ยวขวาแล้วตรงไป

“เอี๊ยด! โครม! ตึง!” เสียงโหยหวนของยางด้านหลังดังลั่นสนั่นเมือง รถยนต์ที่ขับจี้ตูดมาโดนชนกระเด็นกลิ้งไปทางซ้าย             

“ซ้ายข้างหน้า ออกนอกเมือง ไปคุนหมิงลงใต้ยาวเลยลูกพี่” เสียงสดใสของไป่ไป๋ตะโกนจากข้างหลัง ยายนี่ก็เชียร์จังเลย รู้อย่างนี้กระโดดขึ้นนั่งข้างหลังตั้งแต่แรกดีกว่า                

“เราต้องสลัดให้หลุดก่อน” นายแทนหันมาบอกแล้วหันกลับไปมองถนนหน้านิ่ง เท้ายังคงกดคันเร่งหนักอยู่ รถยังคงโยกซ้ายขวาด้วยความเร็วสูง ภาพตรงหน้ามันผ่านตาไวมาก เห็นท้ายรถคันหน้าเปลี่ยน แวบ ๆ ๆ ไวเหมือนกระพริบตามาตลอดทาง            

“ขับรถเก่งจัง หนูชอบ...เสียวท้องน้อยดี!” ไป่ไป๋บอกกับแทนเสียงสั่นตามจังหวะรถโยก            

“ฉันฉี่จะแตกแล้ว!” ฉันเสียวมาตลอดทาง นั่งลุ้นขมิบตูดเกร็งไปหมด            

“ตอนนี้มันตามเราไม่ทันแล้วล่ะค่ะ!” ไป่ไป๋หันไปมองด้านหลังบอกเสียงใส            

“ผมคิดว่าเราต้องเปลี่ยนรถกันแล้วล่ะ?” แทนออกความเห็น

“เปลี่ยนยังไง เอาจากไหนมาเปลี่ยน?” ไป่ไป่ร้องถาม

“เข้าปั๊มกัน! นั่นไงปั้มเจอพอดี”แทนชี้มือไปข้างหน้า เปิดไฟเลี้ยวเตรียมขยับพวงมาลัย            

“คันนี้เอามาได้ยังไงคะ?” ไป่ไป๋ถามอีก            

“มันสวยดีเลยไปขอยืมมาใช้ก่อน” แทนหันมายักคิ้ว            

“ง่ายยังงั้นเชียว!” ฉันไม่เชื่อเลยสักนิดเดียว เขาคงไปขโมยของใครเขามาแน่ พวกสิบล้อก็โจรดี ๆ นี่เอง มือไวใจหยาบ

เขาหันไปยิ้มกับไป่ไป๋...            

“แหม! มันก็มีขัดขืนกันบ้างแหละ ไม่เห็นต้องเล่า ป่านนี่เจ้าของคงแจ้งความแล้วล่ะ” นั่นไง!...คิดไม่ผิดจริง ๆ คนเถื่อนอย่างนี้จะทำอะไรดี ๆเป็น  เขาตอบแล้วอมยิ้มสายตาขี้โกงมองเพ่งไปที่ถนน

“ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ได้อย่างใจเลยน้า ตำรวจตามหลังมาแล้วค่ะ” ไป่ไป๋ตบมือหัวเราะร่วน ยายเด็กบ้านี่...สนุกตรงไหนไม่ทราบ? ความซวยมาเยือนไม่รู้จักจบสิ้น           

“เปลี่ยนรถไม่ได้แล้ว เผ่นกันก่อน ต้องสลัดตำรวจทิ้งก่อน” แทนกดคันเร่งพรวด รถพุ่งทะยาน เลี้ยวหลบซ้ายขวาโยกไปตามทาง

ฉันเริ่มไม่พอใจพวกเขาแล้ว...             

“จะหนีพ้นมั้ย! ทำไมฉันต้องมาเจออย่างนี้ด้วยนะ เวรกรรมอะไรของฉันนี่?” ฉันร้องสุดเสียงเพราะทั้งเสียว ทั้งกลัว ทั้งโกรธ จิตใจสับสนปนเปกันมั่วไปหมด             

“นั่น!..ผมต้องเป็นคนพูดมากกว่ามั้ง...คำนั้น?” แทนหันมาโวย

“หือ!” ฉันฉุนกึก...นายจะโวยทำไม? นายกำลังทำเรื่องเลวร้ายเองนะ นายเลือกเองทั้งหมด นายตัดสินใจคนเดียว

ไป่ไป๋ยื่นหน้าเข้ามา...              

“อนนี่เป็นคนก่อเรื่องเองนะจะไปโทษใคร เชื่อเถอะ! มันไม่ได้มาจับหนูกับแทนหรอก” ไป่ไป๋เข้าข้างนายแทน บ่นเสียงสั่นตามแรงเหวี่ยง ทำให้ฉันต้องกัดฟันเงียบ ฝากไว้ก่อนเถอะ   

เรื่องทั้งหมดนี่เป็นเพราะฉันตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ฉันแค่จะหนีธรรมดา ๆ ใครบอกให้ไปยิงกับเขา แล้วนายแทนไปขโมยรถยนต์มาทำไม? ฉันไม่เกี่ยว             
                      ..................................................................................................

ถนนสามเลนตรงยาวออกนอกเมือง รถตำรวจเปิดไซเรนเสียงดังวิ่งตามมาติด ๆ มุดซ้ายมุดขวาตามท้ายรถของแทนชนิดกัดไม่ปล่อย  แทนเองก็โยกซ้ายโยกขวาหลบหลีกรถที่ขวางหน้าอย่างเฉียดฉิว

“มีทางอื่นอีกมั้ย?” แทนตะโกนถาม             

“ไม่มี!” ไป่ไป๋ตอบสวนกลับทันที             

“จับดี ๆ นะ” สายตาของเขาจ้องเขม็งไปที่ถนน โยกรถมาเลนซ้ายสุดที่ตอนนี้ว่างยาว รถตำรวจไฟวับวาบก็ตูดมาติด ๆ เสียงไซเรนบาดใจเหลือเกิน เขากดคันเร่งเพิ่มความเร็วสุดแซงรถทางขวา

ฉันโดนรถเขย่าจนยอกไปหมด เขาโฉบเปลี่ยนเลน....             

“เหวอ...มีรถสิบล้อข้างหน้า!!” ฉันชี้นิ้วตาเหลือก

บรื้น...นน!!”รถของเราวิ่งปรี่เข้าหาท้ายสิบล้อ รถทางขวาวิ่งประกบข้างออกไมได้ด้านหลังเป็นรถตำรวจ ระยะอีก 10 เมตรไม่พ้นแน่  ฉันหลับตาปี๋…             

“หย๋าย!..โครงสร้างและส่วนประกอบของเซลล์สัตว์ 1. เยื่อหุ้มเซลล์   มีลักษณะเป็นเยื่อบางๆประกอบด้วยโปรตีนและไขมัน ทำหน้าที่ควบคุมเซลล์ให้คงรูปอยู่ได้และทำหน้าที่ควบคุมการผ่านเข้าออกของสารบางอย่าง”             

“เปรี๊ยะ!” เสียงดังสนั่นข้างๆหูเข้ามาในห้องโดยสาร ในจังหวะที่ตัวฉันเอียงขวาวูบเหมือนถูกกระชากอย่างแรง              

“เอี๊ยด...ด! โครม...ม!” เสียงเบรกดังยาวลั่นสนั่นถนนจากข้างหลัง  ตามด้วยเสียงโครมใหญ่ หันไปมองไม่ทันว่าเกิดอะไรขึ้น              

“สุดยอด! เฉี่ยวไปนิดเดียวเอง กระจกส่องข้างหักไปเลย ฮ่าฮ่าฮ่า! ฮู้ว...วว!!” ไป่ไป๋ยายเด็กนรกบ้าไปแล้ว หัวเราะสนุกสนานอยู่คนเดียว
          “โอย!..ฉันรอดแล้ว เมื่อกี๊เสียงอะไร?” ฉันจับไปตามตัวว่าชิ้นส่วนยังอยู่ครบ ใจเต้นโครมคราม ทำไมเขาต้องขับเร็วอย่างนี้ด้วยจะรีบไปตายหรือไง? คอยดูนะฉันไม่ยอมนายแน่...นายแทน             

“เขาหักหลบสิบล้อเฉียดฉิวเลย ตำรวจหลบไม่ทัน ชนเต็ม ๆ บินไปเลย ฮ่าๆๆๆสะใจ..ฮิ้วววว!” ไป่ไป๋พูดอย่างสนุกสนาน            

“เราสลัดได้แล้ว” แทนบอกหน้านิ่งมองตรง            

“เบาได้แล้วมั้ง ฉันไม่ไหวแล้ว ฉันจะอ้วก!” ฉันก้มหน้าละล่ำละลัก อยากให้เขาขับรถช้าลงหน่อย                 

“คงไม่ได้แล้วล่ะ!” เขาบอกพร้อมเร่งเครื่อง

ฉันโกรธเลือดขึ้นหน้า พอเงยหน้ามองไปข้างหน้าประมาณ300 เมตร ตำรวจเอาไม้มากั้นถนน ปล่อยเลนซ้ายสุดแล่นเลนเดียว

อ้าว!เกิดอะไรอีก....             

“อีกแล้วเหรอ? ทำไมเยอะจัง?” ฉันตาเหลือกจากโกรธเป็นกลัว  จ้องมองไปที่ถนนด้านหน้าไกล ๆ ที่ด่าน                         

ตำรวจคงเห็นเราแล้วชี้นิ้วมา กรูกันมา 6-7 คนมาดักที่ช่องจราจรซ้าย ชักปืนขึ้นมาจ้องเล็งมาที่รถของเรา

แทนกระชากรถออกขวาวิ่งเข้าใส่ไม้กั้น             

“ก้มหัวลง!” เสียงแทนตะโกน ฉันก้มตัวลงเอามือสองข้างสอดไปจับกันไว้ใต้ขา                    

“โครม!!!” ฉันได้ยินแต่เสียงจนหูอื้อ เศษกระจกเม็ดเล็กละเอียดตกลงมาที่ตัวฉัน กระจายเต็มพื้น               

“เย้!!!......ย้าฮู้!!!” ไป่ไป๋สนุกสนานไปกับแทน ยายเด็กนี่ก็แปลกคนซาดิสท์หรือไง?                

“ผลักกระจกออกไปที” แทนพูดในขณะตัวเองเอามือปัดแผงกระจกด้านหน้า ฉันเอื้อมมือไปแต่ไม่ถึง            

“นอนลงแล้วยกขาขึ้นถีบแรง ๆ” แทนบอกฉันเอนหลังพิงเบาะ ใช้เท้าถีบไปที่แผงกระจกติดฟิลม์ที่หลุดแตกเป็นเม็ดละเอียดเล็ก ๆ

“ข้างหน้ามีทางแยก ไปทางขวานะลูกพี่”ไป่ไป๋ร้องสั่งอย่างสนุก
            “ หวอ! หวอ!” รถตำรวจสองคันเปิดไซเรนไล่หลังเรามาห่าง ๆ โอย..นี่มันหนัง แอ็คชั่นชัด ๆ กว่าจะผ่านได้แต่ละเหตุการณ์ทำไมมันยากเย็นนัก?  ชาติที่แล้วฉันขโมยไข่มังกรหรือไง?  ทำไมดวงไม่ดีเลย?  อีตาบ้านี่ก็ขับรถซะ...