The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 1 ตอนที่ 27 (จบเล่มที่ 1)

ฉวีจิ่ง  มณฑลยูนนาน 

มุมมองสายตา นาตาลี พัค

กันยายน ค.ศ.2020

 หลังจากถูกไล่ล่าจากในเมือง นายแทนสลัดตำรวจหลุดขับหนีออกมาทางทิศใต้นอกเมือง เขาใช้ศักยภาพของรถยนต์ได้อย่างเต็มที่  ฝีมือการขับรถของเขาไม่ธรรมดาแต่ฉันเกลียดเขา ถนนช่วงนี้รถยนต์น้อย  พอได้หายใจหายคอคล่องขึ้นมาหน่อย              

ภูมิทัศน์ของจีนช่างยิ่งใหญ่ตระการตาเสียจริง ท้องฟ้ากว้างใหญ่ทิวเขาดำทะมึนเรียงต่อกันยาวเหยียด มองไกล ๆ ดูเหมือนเป็นลูกเดียวกัน เป็นภาพแบ็คกราวนด์ให้ภูเขาหินปูนที่ยืนเป็นแท่งตรง สูงทัดเทียมเมฆ ถนนแต่ละสายสร้างเชื่อมยอดเขาสูงไว้ด้วยกัน

“วัคซีนคุณเป็นอะไรรึป่าว?” นายแทนถาม ในขณะที่สายตายังมองไปข้างหน้า              

“สบายมาก!” ฉันตบเป้ที่ตอนนี้เอามากอดไว้ที่อกแล้ว ชะโงกไปดูไมล์ดิจิตอลอยากรู้ความเร็วของรถ พอเห็นแล้วจะเป็นลม             

“ยกหน่อยก็ได้นะ ขับตั้ง 280 มันเสียวน่ะ” ฉันส่งสายตาอ้อนวอน

เขายกคันเร่งลดความเร็วลงมานิดหน่อย สักพักก็กลับไปขับเร็วเหมือนเดิม ฉันชักไม่ชอบหน้าไอ้หมอนี่เข้าไปทุกทีแล้ว ไป่ไป๋ขยับเข้ามานั่งตรงกลางหันยิ้มมองหน้าเขา...             

“คุณเอาใจหนูไปเลย ขับรถมันส์มาก เรียนมาหรอคะ? สอนหนูบ้างสิ” ไป่ไป๋เสียงใส วัยรุ่นชอบใจไม่กลัวตายมั่งหรือไงนะ?             

“คุณรู้จัก เคอิจิ สึจิยะ มั้ยครับ?" แทนหันมาถาม ใครอีกล่ะ? ฉันไม่อยากรู้จัก ขับให้มันช้า ๆ หน่อยเหอะ             

“ไม่รู้อ่ะ!” ไป่ไป๋ตอบเสียงใส             

“เขาเป็นคนที่เอาวิธีขับแบบนี้มาเปิดเผย จนได้ฉายาว่า ดริฟต์ คิง” แทนยืดอกยิ้มอย่างภูมิใจ ไอ้ขี้ยืดเอ๊ย! หมั่นใส้จังเลย

ฉันพยักหน้ารับรู้ไปอย่างนั้นเอง จริง ๆ แล้วไม่ได้อยากรู้สักนิด..ขับรถให้มันเบา ๆ หน่อยเถอะ อีตาบ้า! ฉันเกร็งจนปวดท้อง เจ็บตูดไปหมดแล้ว จิกเบาะเป็นรูเลย             

เขาหันมายิ้ม หน้าตายังเด็กอยู่เลย คนหนุ่มก็ชอบความเร็วตามวัย ขับรถยนต์คะนองมาก สร้างปัญหาขนาดนี้จะมีปัญญารับผิดชอบไหวเหรอ? คะนองเกินวัยไปแล้ว...พ่อหนุ่ม เดี๋ยวพอรวมค่าเสียหายแล้วนายจะหนาว           

“เดี๋ยวไปถึงสิบสองปันนา คุณฉีดวัคซีนให้ผมด้วยนะ ผมเชื่อคุณผมยืนข้างคุณ” เขาร้องขอทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมานิด รู้จักมอบตัว อย่างน้อยก็ยังมีความดีบ้างที่เชื่อฉัน             

“ฉีดให้หนูด้วย หนูเอาด้วยนะ แทนคะ...ถ้าหนูเป็นอะไรไป ล้างแค้นให้ด้วยนะ”ไป่ไป๋หัวเราะร่วนพลอยทำให้ทุกคนหัวเราะตาม

ความตึงเครียดผ่อนคลายลงทันทีเมื่อแทนลดความเร็วรถยนต์ลง พอสมองว่างก็กลับมากังวลเรื่องวัคซีนอีก ไม่รู้ว่าพวกนั้นฉีดไปมากน้อยแค่ไหนแล้ว พวกมันเอาไปฉีดที่ไหนบ้างก็ไม่รู้?

Tame26 เป็นเชื้ออันตราย โลกใบนี้จะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไป มนุษย์จะเป็นเพียงแค่สัตว์เลี้ยงเชื่อง ๆ ที่ต้องคอยทำงานรับใช้เจ้านาย
          “คุณทำยังไง รถถึงท้ายหมุนได้ด้วย?” ไป่ไป๋สาวสวยร่าเริงเป็นพิเศษ ยิ้มหวานถามไปที่แทน 

ฉันเบะปาก...             

“อยากขับอย่างนี้เหรอ ฉันไม่เอาด้วยคน ยังไม่โตล่ะสิท่า?” ฉันส่ายหน้าคิดแล้วสยอง สนุกตรงไหนกัน?             

“มันสัมพันธ์กันระหว่างคันเร่ง เบรก พวงมาลัยและใจของคนขับ” แทนยิ้มยืดอก ไอ้หมอนี่ขี้โม้             

“อธิบายหน่อย เผื่อหนูจะไปหัดขับมั่ง”เธอกระดี๊กระด๊าหน้าบาน ยายนี่ก็ดูจะชอบเหลือเกิน             

“มันมีตั้งหลายแบบ จะเอาแบบไหนดีล่ะ?” เขาหันมายิ้มให้ไป่ไป๋แล้วหันกลับ เธอขยับมานั่งชิดหลังแทน...             

“เอาแบบสไลด์ข้าง เข้าจอดเทียบขอบทางค่ะ” สาวสวยของเราดูท่าจะชอบเรื่องหวาดเสียว สนใจตาแป๋วยิ้มฟันขาว                 

“ใช้ความเร็วสัก120 พุ่งเข้าตรงเข้าเป้าหมายกะว่าอีกสัก 2 เมตรถึง หักพวงมาลัยไปฝั่งตรงข้ามดึงเบรกมือ มันจะสไลด์เข้าซองไปเอง คุณต้องฝึกบ่อย ๆ นะ กว่าจะเก่งหมดรถไปหลายคัน” แทนบอกแล้วหันไปยิ้มให้ไป่ไป๋ สิ่งทีฉันสังเกตได้จากผู้ชายคนนี้คือ เขายิ้มเก่งจริง ๆ และไม่เคยหน้างอเลย

รถแล่นเลยมาขึ้นเขตภูเขาสูง เหวลึกด้านล่างมองไม่เห็นพื้นเพราะมันสูงมาก ถนนในจีนส่วนใหญ่เป็นถนนลอยฟ้าเชื่อมต่อจากยอดเขาสู่ยอดเขา ต้นไม้ป่าช่วงนี้เปลี่ยนเป็นสีแดงเหลือง เขาขับรถมาตามทางได้พักใหญ่ออกนอกเมืองมาไกลโขมาก                

จากถนนราบเรียบสู่ทางลาดขึ้นเขา หันมองย้อนกลับไปยังถนนที่ผ่านมาเหมือนงูตัวใหญ่เลื้อยสะท้อนแสงจนเป็นสีดำมะเมื่อมเลื้อยตามตีนเขาไต่สูงขึ้นมาเรื่อย ตำรวจเปิดไฟแดงวับวาบขับตามมาห่าง ๆ 
          รถยนต์พุ่งเลาะตามทางโค้งอ้อมภูเขาขึ้นลงด้วยความเร็วสูงเช่นเดิม  รถสไลด์เข้าโค้งซ้ายทีขวาทีน่าหวาดเสียว ด้านข้างเป็นเหวลึกเห็นยอดไม้รำไร  เสียงล้อยางรถยนต์เบียดถนนโอดโอยตอนรถเข้าโค้งไปทั้งทางตามลักษณะของภูเขาขึ้นบ้างลงบ้าง ตีนเขาโค้งบังถนนยาวรถยนต์เกาะโค้งอย่างรวดเร็ว             

“เอี๊ยด...ดด!” พอพ้นโค้งหักศอกแทนเหยียบเบรกตัวโก่ง แล้วค่อย ๆ ปล่อยรถไหลไปช้า ๆ ตามแรงเฉื่อยก่อนหยุดนิ่ง              

“เราติดกับดัก” เขาเอ่ยเบา ๆ             

“เอาไงต่อล่ะทีนี้?” ไป่ไป๋ขยับมาใกล้ ในขณะรถไหลเดินหน้าไปเรื่อยๆสายตาพวกเราจับจ้องไปข้างหน้าด้วยใจหวั่น             

รถเจ้าหน้าที่ตำรวจเปิดไฟสีแดงวับวาบจอดปิดถนนอีกแล้ว คราวนี้ปิดเต็มสองเลนเลย เขาขยับมือที่กำพวงมาลัย กระพริบตาถี่ ๆ ด้านซ้ายข้างฉันเป็นภูเขาสูง ด้านขวามองเห็นแต่ท้องฟ้าและภูเขาไกลๆคล้ายจะเป็นเหว             

“ตำรวจข้างหลัง ตามมาทันแล้ว”เสียงของไป่ไป๋กระตุ้นให้ร่างกายตื่นตัวความกลัวกลับมาอีกครั้งความหวังริบหรี่ลง             

เราโดนปิดหน้าปิดหลังหมดหนทางหลบหนี ตำรวจเริ่มขยับตัวเมื่อรถของเราค่อย ๆ เลื่อนเข้าไปหา ปืนในมือยังเล็งจ้องมาที่รถของเรา กระจกหน้ารถแตกไปแล้วเห็นกันชัดเกินไปไหม น่ากลัวจัง              

“นายแทน! นี่เขาจะยิงเราจริง ๆ เหรอ?” ฉันหันไปถามใจเริ่มเต้นแรงอีกครั้ง              

“ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว ผมจะลงไปมอบตัวเอง พวกคุณบอกตำรวจไปตามความจริงนะ ถ้าอยู่อย่างนี้เดี๋ยวโดนยิง พวกเขายิงแน่” เขามองนิ่งไปที่ด่านตำรวจแล้วหันกลับไปมองด้านหลังก่อนจะเปิดประตูก้าวลงรถยนต์             

เขาคิดเองเออเองไม่ปรึกษาใคร ใจกว้างมากที่กล้าตัดสินใจแบบนี้  ฉันแอบคิดในใจ...ดีแล้วล่ะ! นายลงไปให้เขาจับทำถูกแล้ว นายเป็นคนสร้างเรื่องทั้งหมดคนเดียว ฉันไม่เกี่ยว              

“ยกมือขึ้น! เดินมาช้า ๆ” ตำรวจจีนในชุดเขียวนายหนึ่งตะโกนพร้อมเล็งปืนมาที่เขา 

แทนเสยผมชูมือเหนือหัวเดินเข้าไปหา ฉันขยับไปนั่งที่คนขับใจเต้นระทึก ไม่แน่ใจว่าตำรวจพวกนี้เป็นพวกเดียวกับโมเสสหรือเปล่า? ในใจมีแต่สับสนและกลัว              

“คนในรถลงมาทั้งหมด!” เขาสั่งแล้วหันกระบอกปืนมาที่ฉัน

ในขณะที่ตำรวจทั้งแถวชักปืนเล็งมาด้วย ในช่วงหน้าสิ่วหน้าขวานต้องตัดสินใจอีกครั้ง หมุนมองสำรวจไปทั่วบริเวณ เพ่งมองบนรถตำรวจสองคันที่จอดปิดถนนอยู่             

“อนนี่! เอาไง?” ไป่ไป๋ถามย้ำเร่งให้ตัดสินใจ แทนเดินไปเกือบถึงตำรวจกลุ่มนั้นแล้ว                

“ลงจากรถ เดี๋ยวนี้!” ตำรวจร้องขู่ ฉันขนลุกซู่             

พลัน!...สายตาก็เหลือบไปเห็นกระจกรถยนต์ของตำรวจขยับลดลง ชายผมทองในสูทดำนั่งอยู่บนรถตำรวจ กำลังเล็งปืนมาทางแทน พวกนี้ไม่ใช่ตำรวจดี 

ฉันตัดสินใจในเสี้ยวนาทีนั้น..            

 “แป๊น!!...บรื้น!” เสียงแตรดังสนั่นพร้อมรถยนต์พุ่งพรวด

ฉันเหยียบคันเร่งเต็มแรง รถยนต์ออกตัวอย่างเร็วผ่านหน้าแทนเข้าพุ่งชนนายตำรวจคนนั้น เขากระโดดลงไปข้างทาง             

“บรื้น!...นน!” รถพุ่งเข้าหาแถวตำรวจที่กำลังตกใจตาค้าง มือเล็งปืนนิ่งขยับตัวไม่ออก ชนแน่ ๆ แล้ว           

แวบของความคิด...นึกถึงตอนที่เขาเคยสอนไป่ไป๋ไว้ ฉันเหยียบคันเร่งหักพวงมาลัยกระชากเบรกมือเหยียบเบรก            

“ครืด…ดด!!!” ได้ดั่งใจตามที่เขาบอก รถยน์สไลด์ข้างเข้าหาแถวตำรวจ             

“วู้ว! อนนี่ เฟี๊ยวอ่ะ!” ไป่ไป๋กรี๊ดลั่น รถยนต์สะบัด

“เหวอ!” ฉันตกใจปล่อยมือ เท้ายังกดคันเร่ง รถไม่ไปตามที่คิดพุ่งเข้าชนรถยนต์ตำรวจเต็มแรง         

“ไอ๋หยา!” ไป่ไป๋ร้องเสียงหลง 

“ไปเลย” นายแทนวิ่งมาเปิดประตูขึ้นรถ

“บรื้น...นน!” ฉันเหยียบคันเร่งจมตีนจนรถท้ายสะบัดเสียงยางร้องลั่นป่า

“วื้ด!!..ดด!!” รถยนต์ถอยหลังปรู้ด เฉี่ยวตำรวจด้านหลังเฉียดฉิว กลับลำได้ก็กดคันเร่งหนี             

“เจ๋งเหมือนกันนะ นาตาลี!”  นายแทนยิ้มชมเอื้อมมือหันไปตีกับไป่ไป๋ ฉันยังไม่หายตกใจ เก่งบ้าอะไรกัน             

“เปลี่ยนกันขับมั้ย?” เขาถามเสียงทุ้ม             

“เอาสิ!”  มือของฉันยังสสั่นระริก ยังไงเขาก็ขับชัวร์กว่า ต้องหนีพวกหนีก่อน พวกมันไม่ใช่คนดีแน่ มั่นใจ             

“ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!” ยังไม่ทันได้จอดรถเลย เสียงปืนดังไล่หลังมาแล้ว ฉันมองกระจกส่องหลังเห็นรถตำรวจทั้งสองคันจี้เข้ามาใกล้

“ปล่อยมือ!” เขาคว้าพวงมาลัย ออกคำสั่งทางสายตา ให้ฉันมุดสลับที่กัน             

“ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!” เสียงปืนทำให้ฉันตกใจ ดึงพวงมาลัย

“เอี๊ยด...ดด!!” รถยนต์ส่ายเข้าหน้าผา

แทนพยายามแก้สถานการณ์ เขาโหย่งตัวขึ้นสูงฉันมุดปีนข้ามไป

“ออกมาทางนี้” ไป่ไป๋นั่งงอตัวหลบกระสุนอยู่เอื้อมมือมาช่วยดึง            

“รัดเข็มขัดกันด้วยนะ!” แทนตะโกนก่อนเหยียบคันเร่ง พวกเราหงายหลังขาชี้                       

“เฮ้ย!” แทนร้องตกใจในจังหวะที่รถตำรวจขับประกบเบียดให้รถเสียหลักมาชิดขอบเหว                   

รถทั้งสามแล่นไล่กันด้วยความเร็วสูงบนยอดเขาที่รายล้อมไปด้วยหุบเหวสูง ไม่มีใครยอมใครรถตำรวจกระแทกเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง นายแทนก็กระแทกกลับในจำนวนที่เท่ากัน รถตำรวจอีกคันประกบท้ายตอนนี้เราโดนประกบสองด้าน

แสงวับวาบไซเรนรถตำรวจอีก 2 คันพ้นโค้งเขาด้านหน้ามาเสริมอีก ตายแน่...            

“ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!” รถยนต์ของเราเอียงวูบเสียการทรงตัว เขาพยายามประคองพวงมาลัยดึงจนแขนเกร็ง                        

“ครืด…ดด!” เสียงล้อเหล็กเสียดสีกับถนนดังสนั่นน่ากลัว

 “งานเข้าแล้ว! ยางแตก!” เขาบอกในจังหวะเดียวกัน              

“ตึง! ตึง! ตึง!” พวกเราหัวสั่นหัวคลอนรถตำรวจคันที่ประกบหลังพยายามดันต่อเนื่อง รถอีกคันก็พยายามเบียดจากกลางถนนให้รถยนต์ของเราตกหน้าผา                

“จับแน่น ๆ ก้มหัว” แทนตะโกน

ไป่ไป๋ทิ้งตัวกลับไปที่เดิม ฉันรีบมุดหัวลงตามคำสั่ง                 

“ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!” เสียงปืนดังต่อเนื่อง                        

“โครม!  ตึง! ตึง! ตึง! ตึง! ตึง!” เสียงดังฟังไม่รู้เรื่องหูอื้อเวียนหัวได้ยินแต่เสียงวิ๊ง ๆ ๆ หลังจากนั้นในหัวมันมั่วไปหมด ฉันรู้สึกว่ารถหัวทิ่มลงจากที่สูง ลงตามไหล่เขา กระเด้งกระดอน เสียงกิ่งไม้หัก

“ตึง! ตึง! ตึง! ตึง! ตึง!”               

“พรึ่บ!พรึ่บ!”  เสียงถุงลมนิรภัยทำงาน ความรู้สึกโหวงเหวงเหมือนรถลอยละลิ่ว ในจังหวะที่รถยนต์หลุดจากหน้าผา ฉันยังมีสติ…              

“............” ความรู้สึกเหมือนโบยบินไปในเวิ้งอวกาศ รถยนต์ยังคงลอยลงไปตามแรงโน้มถ่วง ไร้แรงกระแทก นุ่มนวล มันช่างนานแสนนานซะเหลือเกิน  เมื่อไหร่รถจะหยุดสักทีคราวนี้                

วันนี้เป็นวันสุดท้ายของชีวิตแล้วเหรอ? ฉันยังไม่ได้แต่งงานเลย  ความรักก็ยังไม่เคยมี แฟนหน้าตาเป็นอย่างไรก็ไม่รู้ ยังเป็นสาวสวยโสดบริสุทธิ์ ยังไม่ได้ลองทำอะไรอีกตั้งหลายอย่าง เงินทองอีกมากมายยังไม่ได้ใช้เลย ทำไมชีวิตคนมันสั้นอย่างนี้นะ โอย..........

“โครงสร้างและส่วนประกอบของเซลล์สัตว์1. เยื่อหุ้มเซลล์ มีลักษณะเป็นเยื่อบางๆประกอบด้วยโปรตีนและไขมัน ทำหน้าที่ควบคุมเซลล์ให้คงรูปอยู่ได้และทำหน้าที่ควบคุมการผ่านเข้าออกของสารบางอย่าง เช่น น้ำ อากาศ และสารละลายต่างๆ  2. ไซโตรพลาสซึม มีลักษณะเป็นของเหลวที่มีสิ่งต่างๆปนอยู่ เช่น ส่วนประกอบอื่นๆเซลล์ อาหารซึ่งได้แก่ น้ำตาล   ไขมัน โปรตีน และของเสีย 3. นิวเคลียส มีส่วนประกอบสำคัญ 2 ส่วน คือ  -  นิวคลีโอลัส ประกอบไปด้วยสารพันธุกรรม DNA และ RNA มีการสร้างโปรตีนให้แก่เซลล์และส่งออกไปใช้นอกเซลล์ - โครมาติน คือ ร่างแหของโครโมโซม โครโมโซมประกอบด้วย DNA หรือยีน โปรตีนหลายชนิดทำหน้าที่ควบคุมการสร้างโปรรตีน DNA เป็นตัวควบคุมการแสดงออกของลักษณะต่างๆ ในสิ่งมีชีวิต โดยการควบคุมโครงสร้างของโปรตีนให้ได้คุณภาพและปริมาณโปรตีนที่เหมาะสม” ฉันคงมีโอกาสได้ท่องแกเป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะ ลาก่อนเพื่อนรักลาก่อนโลกใบนี้ หูอื้อไม่ไหวแล้ว ก่อนความสติจะหมดสิ้นลง เหมือนร่างกายปลิวล่องลอยเข้าสู่หลุมดำใหญ่ หมุนวน ดำดิ่ง ดูดลงไปในรูลึกด้านล่างที่มืดมิดและหนาวเหน็บ ที่ไม่มีจุดจบ