The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 2 ตอนที่ 5

เซียงหยี่ มณฑลยูนนาน
มุมมองสายตา จาง แอนนา
ตุลาคม ค.ศ.2020

รีสอร์ตท่ามกลางหุบเขาบนถนนสาย 24 ไกลจากตัวเมืองกุ้ยหยางนับร้อยกิโลเมตรในพื้นที่ป่า กระต๊อบไม้ไผ่สร้างเป็นหลังเดียวแยกอิสระจากกัน ตัวห้องพักออกแบบพิเศษด้วยไม้ไผ่ผ่าสานเป็นรูปขนมปังปอนด์  บนชะง่อนหินติดหน้าผาสูงดูน่าหวาดเสียว มองเห็นเงาริ้วน้ำไกล ๆ จากทะเลสาบใหญ่ด้านล่าง  เมฆขาวก้อนใหญ่เลื่อนอย่างช้า ๆ จากแรงลมอ่อน ๆ ต้นไม้ป่าข้างบ้านเลื้อยคลุมตัวบ้านเกือบมิด เหมือนตั้งใจกำบังไม่ให้คนเห็นได้ง่ายๆบรรยากาศรอบด้านมืดครึ้มไปด้วยเงาไม้ บันไดไม้ไผ่ขนาบหน้าผาชันเป็นทางขึ้นไปด้านบน ซ่อนอยู่ด้านหลังกระต๊อบ ด้านหน้าเป็นสระว่ายน้ำสี่เหลี่ยมสีขาวเล็กๆ เสียงจิ้งหรีดจักจั่นร้องเซ้งแซ่

เต็นท์ทหารกางเรียงกันข้างรถตู้สีดำคันใหญ่ จอดอยู่บนเนินลานด้านหลัง ทหาร2-3นายเดินคุยกันอยู่รอบรถ แสงไฟส่องสว่างกลางลานในคืนที่มืดมิด ฉันนั่งทอดสายตาไปที่สระว่ายน้ำเล็กข้างนอก สูดลมหายใจเอาไอเย็นเข้ามาลึกสุดปอด ได้ออกมาพักผ่อนดูวิวแปลกตา เหมือนกับได้ชำระล้างสมองจากงานที่วุ่นวาย หัวใจพองฟูมีความสุขขาดแต่คนรู้ใจเท่านั้นเอง

ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปพักใหญ่ ผู้กองเกาหลี่เทียนสวมกางเกงบ็อกเซอร์ตัวเดียว โชว์กล้ามท้องขาวเป็นปล้อง ๆ เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแข็งแรง ใบหน้าแดงก่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์จากไวน์แดงที่กำลังดื่มอยู่บนโซฟายาวติดผนังด้านหลัง

“พรุ่งนี้ผมจะเข้าไปในเขตป่าโบราณนะครับนาย”  ทหารหมาย เลข 1โชว์เด่นบนอกของทหารที่รายงาน เขานั่งเก้าอี้เล็กข้างขวาหันหลังให้มู่ลี่ที่กันเตียงยาว 6 ฟุต ฉันนั่งสังเกตการณ์อยู่ข้าง ๆ พวกเขา
            “เรามีโดรนมาทั้งหมดกี่ลำ?” ผู้กองเปรยถาม ทหารหนุ่มหน้าตี๋พ่นควันละเอียดของบุหรี่เป็นสายยาว
            “2 ลำครับ บินได้ 5 ชั่วโมงสบายๆ”ทหารเบอร์ 6 รายงานต่์
            “สัญญาณโดรนรุ่นใหม่ของเรานี่ ไปไกลสุดกี่กิโล” ผู้กองยกแก้วไวน์ขึ้นดื่ม สายตายังคงมองไปด้านนอก ท่าทางเหมือนเจ้านายใหญ่
            “60 กิโลเมตร ปีกยาว 3 เมตรสัญญาณรับส่งดีมากครับ”  ทหารเบอร์6เปิดโน้ตบุ๊กกดแป้นพิมพ์ก๊อกแก๊ก ๆ ภาพแผนที่ปรากฏขึ้นบนจอภาพวงกลมสีแดงวับวาบ บนพื้นเขียว 4 วงจับกลุ่มอยู่กลางจอ

“เราหาพื้นที่นี้ 7 วันแล้วครับ ยังไม่พบอะไรเลย ป่ากว้างใหญ่และทึบมาก” เขาพูดแล้วชี้ไปที่จอคอม

“แล้วตรงที่สัญญาณหายไปล่ะ” ผู้กองนั่งไขว่ห้างขนหน้าแข้งดำพรืดเท้าเปลือยเปล่า ยกแก้วไวน์ขึ้นมาวนแล้วสาดลงคอ           

“ตรงนั้นเป็นป่าทึบมากครับ มองไม่เห็นพื้นดินเลย พบร่องรอยกองไฟบนหน้าผาสูง สันนิษฐานว่ามีคนรอดจากเหตุการณ์ครับ พรุ่งนี้ผมจะเน้นหาไปตามลำน้ำครับ  ผมคิดว่ามันก็เดินไปได้ไม่ไกลหรอกครับ ป่าทึบมากพรุ่งนี้จะไปบินวนหาใหม่” เบอร์ 6 พูดพร้อมพับโน้ตบุ๊ก         

ฉันคิดตรงกันข้าม คนที่พลัดตกไปไม่มีทางที่จะรอดได้เลย นาตาลีโชคร้ายจริง ๆ แถมยังตกลงไปในป่าโบราณที่มีแต่เรื่องเล่าของปีศาจและสัตว์ร้าย

“วันนี้พวกป่าไม้ เอาเรือมาให้ใช้สองลำครับ พรุ่งนี้ไปได้ไกลกว่าเดิม แต่พวกเขาห้ามเด็ดขาด ไม่ให้เราขับผ่านช่องเขาจระเข้” เขารายงานเพิ่ม เจ้าเบอร์ 6 ทำงานดีจริง ๆ

“โอเค! พรุ่งนี้ฝากจัดการค้นหาด้านนอกให้ทั่วก่อนนะ ถ้าพวกเขาห้ามขับเรือเข้าไปก็ส่งโดรนเข้าไป เอาล่ะ! ไปพักผ่อนได้” ผู้กองลุกขึ้นยืน เบอร์1และ 6 ลุกพร้อมกันทำความคารพแล้วเดินออกไป

หลังเสร็จจากประชุมย่อย ฉันเข้าห้องพักข้าง ๆ ห้องผู้กองเกา ปล่อยผมยาวสลวยให้อิสระ ยืนพิจารณาดูรูปร่างตัวเองหน้ากระจก รู้สึกภูมิใจในเรือนร่างระหง เอวคอดสะโพกผายใหญ่โค้งมน แสงไฟดวงน้อยขับผิวขาวเหลืองให้ดูกลมกลืน

ก้มหยิบบิกินี่ตัวจิ๋วมาใส่ มันเล็กไปถนัดใจเมื่อทาบลงบนก้อนอกใหญ่ มันปิดได้เพียงหัวจุกเล็ก สองเต้าขาวล้นหลามออกมา กางในจีสตริงตัวจิ๋วเข้ารูปโชว์แก้มก้นกลมเนียน มันน่าภูมิใจอะไรเช่นนี้

เดินออกมานั่งรับลม บนขอบสระจิบไวน์อย่างสบายอารมณ์ ในใจคิดถึงแต่นาตาลีเด็กนรก ฉันเป็นที่หนึ่งมาตลอดใคร ๆ ก็ต้องยอมสยบกับนายทหารหญิงที่สวยและเก่งทั้งห้องทดลองและภาคสนาม            

ฉันจะได้รับการแต่งตั้งเป็นรองผู้อำนวยการที่อู่ฮั่นอยู่แล้วเชียว  และเหมือนฟ้าแกล้ง จู่ ๆ นรกก็ส่งนาตาลีมาแย่งตำแหน่งฉันไป คิดแล้วมันน่าเจ็บใจนัก ถึงแม้ทางกองทัพจะย้ายฉันกลับไปทำงานที่บ้านและปลอบใจด้วยตำแหน่งเดียวกับเธอ แต่ฉันยังไม่ชอบใจอยู่ดี เบื่อที่ต้องสวมเครื่องแบบ ลึก ๆ แล้วฉันยังไม่พอใจเธอ

“ออด! แอด!” ฉันหันไปมองทางตัวบ้าน เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าคนเดินก้าวเข้ามา

“เรียบร้อยดีมั้ยคะ?” ฉันส่งเสียงหวานพร้อมรอยยิ้มให้ผู้กองหนุ่มหุ่นเฟิร์ม

ไอ้นี่ก็เมาเหมือนหมาเกือบโดนกระทืบไปแล้ว เห็นหน้าแล้วเซ็ง  แกล้ง ๆ ทำดีกับมันไปก่อน

“เรียบร้อย! แต่ยังขาดอีกอย่างยังไม่เรียบร้อย”  ผู้กองหนุ่มกะลิ้มกะเหลี่ยมองมาที่หน้าอกตูมของฉัน  ฉันไม่ชอบสายตาแบบนี้เลย หน้าอกฉันใครมองก็ได้ ฉันไม่หวงแต่ไม่อยากให้ไอ้นี่มอง            

“ยังขาดอะไรอีกคะ?” ฉันแกล้งโง่ มองหน้าเขาแบบไร้ความรู้สึก หย่อนตัวลงแช่น้ำ

“ขาดคุณไง!” ผู้กองเหนุ่มดินเข้ามานั่งข้าง ๆ แล้วหย่อนเท้าลงสระ  ยื่นมือมาโอบไหล่  นั่นไง!ฉันคิดไว้แล้วเชียว

ฉันขยับพุ่งตัวออกไปกลางสระ เขาไหลลงตามมายืนในน้ำหันหลังพิงขอบสระมองมา ต้องอยู่ห่าง ๆ ไว้ก่อนมาลูบนั่นลูบนี่ ฉันอาจจะเคลิ้มตามได้

ฉันเองก็ชอบเรื่องเซ็กซ์ ไม่ยึดติดเหมือนกัน แต่ที่ฉันยังไม่ยอมอยู่กับใครเป็นเรื่องเป็นราวเพราะยังสนุกกับงานมากกว่า

“คุณรู้มั้ยว่า ดร.นาตาลีทำผิดอะไร คุณถึงมาจับเธอ?” มือถือแก้วไวน์ที่มีอยู่ค่อนแก้ว วนแล้วสาดลงคอ

“ผมไม่รู้อะไรเลย มีคำสั่งให้มาจับ ผมก็จับ แล้วคุณรู้หรือเปล่าล่ะ?” ผู้กองไม่แยแสอะไรเอื้อมไปรินไวน์ ยกกระดกรวดเดียวหมดแล้วพุ่งตัวมาหา

“รู้สิคะ! แต่ฉันมาแค่ชี้ตัว ไม่ได้มาจับ” ฉันเล่นลิ้นวางแก้วไวน์แล้วโผหนีออกไปริมสระอีกด้าน 

“ฉันว่าคุณใช้เครื่องมือผิดประเภทในการค้นหานะคะ” ฉันไม่ค่อยเห็นด้วยกับวิธีการของเขา แต่เขาเป็นหัวหน้าทีมต้องให้เกียร์ติเขาก่อน
            “ยังไงครับไม่เข้าใจ” เขาถามยืนแช่คนละฝั่งสระน้ำ อยู่ห่าง ๆ กันดีที่สุด เป้ากางเกงเขาตุงขึ้นมาเป็นลำ

“ถ้าเป็นฉัน ฉันเอาเฮลิคอปเตอร์มาดีกว่า คุณคิดเหรอว่าพวกนั้นจะรอดตายมาเดินตามริมน้ำ อาจตายคาที่กันหมดก็ได้”

สายตาของเขามองน้ำนิ่ง พยักหน้าช้า ๆ ก่อนจะเงยหน้าส่งสายตาหื่นชวนขนลุก พุ่งตัวแหวกน้ำมา...

“ท่านนายพลต้องการให้ลับสุดยอด ผมไม่อยากเอิกเกริก คุณก็เป็นห่วงผมใช่มั้ย?” เขาพุ่งเข้ามาเอามือแตะขอบสระซ้าย-ขวาล็อคตัวฉันไว้ 

เราประจันหน้ากัน สายตาหื่นของเขาเยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ยแทะโลมชวนอ้วก กลิ่นบุหรี่เหม็นจนต้องเบือนหน้าหนี หลายครั้งที่เขาจะใช้กำลังแต่ฉันก็เอาตัวรอดมาได้ทุกที

“เปล่าเลย ฉันเป็นห่วงตัวเอง ขับเฮลิคอปเตอร์มาถึงตั้งนานแล้ว คุณขี้โม้บอกวันเดียวเสร็จ นี่ปาเข้าไปกี่วันแล้ว ยังไม่มีวี่แวว” ฉันพูดเหยียดเต็มที่ เอามือปัดแขนเขาแล้วพุ่งไปอีกด้านเพื่อรินไวน์

 “ก็ผมขับไม่เป็น”

“ทำไมไม่สั่งล่ะคะ? ฉันขับเป็น” ซื่อบื้อจริง ๆ เป็นหัวหน้าเขาให้มาสั่งงาน โง่เองต่างหาก เขาโผมาอีกพยายามแตะนั่นนี่ฉันตลอด

สัญชาตญาณดิบของมนุษย์ทุกคนเหมือนกัน ชายหญิงวัยสืบพันธ์ถ้าเคมีต้องกันก็วิ่งเข้าหากัน ใส่กันโดยไม่ต้องถามชื่อ แต่ถ้าเคมีต่างกันก็โดนผลักออกจากกัน แค่มองตาครั้งเดียวก็ไม่อยากเจอกันอีก สาปส่งกันไปเลย           

เขาโผตรงรี่เข้ามาเข้ามากอด ฝังจมูกลงซอกคอ ฉันขนลุกซู่ หนวดแข็ง ๆ แทงไปตามกกหูจักจี๋ รีบผลักก่อนที่เขาจะได้ใจ ฉันไม่ยอมเขาแน่ ทำใจไม่ได้

ผู้ชายส่วนใหญ่ฉันเป็นคนเลือก และไม่ยอมให้ตัวเองเป็นคนถูกเลือก

“คิดจะทำอะไรคะผู้กอง?” ฉันถามทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าเขาต้องการอะไร  ท่อนเอ็นถูขาก็รู้แล้วว่าเขาพร้อมรบเต็มที่

“อีกหน่อยเราก็แต่งงานกันแล้ว วันนี้ขอมัดจำก่อนได้ป่ะ” เขาพูดทีเล่นทีจริง มือยังโอบกอดฉันพลิกตัวหนี

“จับนาตาลีให้ได้ก่อนแล้วจะจัดให้อย่างงาม” ฉันบอกขณะดึงกางในตัวจิ๋วขึ้นให้เข้าที่เข้าทาง

“พรุ่งนี้ก็ได้ตัวแล้ว”เขาอ้อนสายตาเชื่อม

“งั้นพรุ่งนี้ฉันจะนอนกับคุณ” ได้ตัวมาฉันก็เผ่นก่อนแล้ว

“วันนี้เถอะนะ” เขาอ้อนแล้วขยับกางเกงมองเห็นเอ็นของเขาแข็งดันกางเกงนูน

ฉันรีบถอยฉากออกกลัวมือตัวเองจะไปคว้าท่อนเอ็นมาล่ะก็..จบเห่เลย ถ้ายอมมันครั้งเดียว มันแสดงความเป็นเจ้าของแน่ ๆ ดูสันดานก็รู้

“คุณจะไม่ให้เกียรติฉันเลยเหรอ เห็นฉันเป็นตัวอะไร เห็นฉันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?” ฉันขยับขึ้นนั่งขอบสระจ้องหน้า

เขายังโผตามมาอีก...

“อยากมั่นใจ อยากแสดงความเป็นเจ้าของ”

ฉันเลือดขึ้นหน้า ถีบไปที่หน้าอกของเขาแล้วลุกยืน จับเสื้อผ้าเข้าที่ 
           “คุณนี่มันน่าสมเพช คิดเหมือนหมาที่เที่ยวเดินเยี่ยวรดล้อและเสาไฟเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ สถุลมาก” ฉันด่าแล้วก็ก้าวเดินกลับเข้าบ้านปล่อยให้ผู้กองนั่งอ้าปากค้างมองตาม
           “วันนี้ลวกก๋วยเตี๋ยวไปก่อนนะ ผู้กอง!”
           ฉันหัวเราะเยาะแล้วเดินเข้าห้องนอน ทิ้งตัวนอนคิดถึงใบหน้าของผู้ชายคนนั้น  ถ้าเป็นเขาฉันยอมเลย ถ้าเขาไม่ชวน ฉันจะชวนเขาเอง คนอะไรหล่อเป็นบ้า ใจถึงดี เก่งด้วย น่ารักมากมีลักยิ้มด้วย เฮ้อ! เพ้อเจ้อใหญ่แล้ว เขาคงกลับต่าง ประเทศไปแล้วล่ะ

                                ………………………………..................................................................................