มองการท่องเที่ยวแบบมีความสุข หาความสุขได้จากการมองโลกอีกมุมสำหรับการเดินทางท่องเที่ยวกับคนที่เราไม่รู้จัก ตอนที่ 11

“แทนเดินช้าๆนะ”ผมบอกกับแทน

“ทำไมเหรอลุง”

“เดี๋ยว แฟนมึงก็มา ยังไงก็ต้องมาตามหาเรา”

“ได้เลย ลุง Oralฟรี”เจ้าแทนกระดี๊กระด๊า อย่างออกนอกหน้า และOralฟรีนี่จะเป็นคำติดปากเจ้าแทนไปเลย แต่เราก็ไม่ได้พูดต่อหน้าใคร คุยกัน 2 คนแล้วก็หัวเราะกันอยู่ 2 คน

พอได้เวลาต้องเดินทางต่อ โอเล่ก็มาตามเราจริงๆ เธอบอกว่าต้องเดินไปขึ้นรถข้างนอกกำแพง แล้วก็ชี้ทางให้เดินไป แล้วบอกเราว่า

“รถจอดอยู่ตรงโน้นนนน....ค่ะ” โน้นของเธอเสียงสูงเหลือเกิน

  เราเดินไปถ่ายรูปไปตามกำแพง มันยาวจริงๆ เดินมาไกล แดดร้อน  มองหาเพื่อนๆร่วมทางว่าเรามาถูกทางรึป่าว? เดินมาตั้งนานแล้วยังไม่เจอรถสักที  พอมองไปรอบๆตัว เห็นครอบครัวสุขสันต์เดินอยู่ข้างหน้า เราค่อยอุ่นใจหน่อยว่ามาถูกทาง อย่างน้อยก็ยังสบายใจว่า เราเดินมาถึงรถก่อนพี่ใหญ่ เราเดินแซงพี่ใหญ่มา เพราะตอนนี้พี่ใหญ่กำลัง   เฟคอยู่  ถ่ายรูปกับควาย ควายจริงๆ  สามีของพี่ใหญ่ก็บอกให้ควายยิ้มหน่อย  ดูมีความสุขดีนะครอบครัวนี้  เราเดินมาอีกพักใหญ่ แวะข้างทางมาเรื่อยๆ ถ่ายรูปตามข้างกำแพง กว่าจะถึงรถใช้เวลานานพอสมควร พอก้าวขึ้นรถแทบเป็นลม

 พี่ใหญ่นั่งหน้าบึ้งอยู่บนรถ ผมคิดในใจว่าแซงกูมาตอนไหนวะเนี่ย มีเสียงคุยกันแบบไม่ค่อยดีเหมือนอาการไม่พอใจอะไรบางอย่าง ผมขึ้นรถรีบหยิบน้ำแล้วก็เข้านั่งประจำที่  เจ้าแทนกับผมมองหน้ากันยิ้มๆ

“เรารึป่าววะ ทำให้พี่ใหญ่ไม่พอใจ” แทนก็หัวเราะเหมือนเดิม ผมจะพูดอะไรก็ตามแทนต้องหัวเราะทุกครั้ง

“เฮงซวย บริการแย่มาก ” สามีพี่ใหญ่พูดเสียงดัง พวกเราเงียบ ในรถเงียบ  ฟังว่ามันเกิดอะไรขึ้น

“มันพึ่งเคยจัดทัวร์เป็นครั้งแรกรึไง บริษัทนี้ปล่อยให้ลูกค้าเดินไกลขนาดนี้ได้ยังไง ชั้นจะเป็นลม” พี่ใหญ่ซึ่งนั่งอยู่ตรงกลางรถและนั่งอยู่ข้างสามีของแกเสริมขึ้น

ตอนนี้แกหันหน้ามาทางหลังรถ ทำให้เห็นสีหน้าแกชัดเจน ผมทรงกระบังลมยุ่งเหยิง สีที่ทาหน้ามาเป็นร่องน้ำเพราะมีเหงื่อไหลเป็นทาง ตาดำเป็นวงเหมือนหมีแพนด้าเพราะสีดำที่ทาขอบตาละลายน้ำเหงื่อ เสื้อผ้าเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ  ผมคิดในใจมีเรื่องแน่              พวกมึงซวยแล้วทำพี่ใหญ่โกรธ

“คอยดูนะกลับไปจะไปลงหนังสือพิมพ์ บอกให้หมดเลยจะลงมัน 7 ฉบับเลย รถคันอื่นยังไปรอรับใกล้เลย” สามีพี่ใหญ่ยังคงระเบิดอารมณ์เอาใจเมียน่าดู

“แล้วนี่ดูสิ  มีทั้งเด็กมีทั้งคนแก่ คนขาไม่ดี ปล่อยให้เดินขนาดนี้ได้ยังไง ทำไมไม่เอารถไปรับ ให้เดินมาดูอะไร ไม่เห็นมีอะไรเลย ใช่ไม๊คุณ”  ซึ่งตอนที่แกพูดว่า “ใช่ไม๊คุณ”แกต้องการหาแนวร่วม เหมือนฟ้าผ่าเปรี้ยงลงมาที่ผม ผมมองหน้าแกอยู่พอดี สายตาแกมองมาที่ผมพอดี   คำว่า“ใช่ไม๊คุณ”วิ่งมาที่ผม จะหลบก็ไม่ทันแล้ว ผมก็ “เอ่อๆ ครับ”ตอบด้วยความตกใจพร้อมพยักหน้ารีบก้มหน้าอย่างเร็ว เพื่อหลบตาแกและบอกกับเจ้าแทนว่า

 “กูไม่เกี่ยวๆ กูเดินไหว” พูดเบาสุด กลัวพี่ใหญ่ได้ยิน