มองการท่องเที่ยวแบบมีความสุข หาความสุขได้จากการมองโลกอีกมุมสำหรับการเดินทางท่องเที่ยวกับคนที่เราไม่รู้จัก ตอนที่ 13

“อ๋อ ที่รูปที่ท่านเห็นนั้นเป็นรูปถ่ายเมื่อ 70 ปีก่อน คนฝรั่งเศสมันถ่ายไว้  แล้วก็เอาไปทำข่าวกัน พอถ่ายเสร็จมันก็ตัดทิ้งไป”   น่าเสียดายมาก  เสียดายแทน  และก็เสียความรู้สึก เลยเดินเที่ยวต่อแบบเซ็งนิดๆ แต่ที่เหลืออยู่ก็ยังคงเหนือคำบรรยายจริงๆน่ะแหละ

        พื้นที่ในบริเวณปราสาททุกที่ เวลาเราเดินรอบๆปราสาทมักจะไม่ร้อนเพราะได้ร่มเงาของต้นไม้ปกคลุมไปทั่ว ยกเว้นในตัวปราสาทจะร้อนเป็นพิเศษ ส่วนใหญ่จะมีต้นไม้ขนาดใหญ่หลายคนโอบให้เห็นอยู่ทั่วไป บ่งบอกว่าในอดีตคงจะเป็นป่าทึบ ตามทางเดินจะมีคนเล่นดนตรีพื้นบ้านเป็นกลุ่ม พวกนี้ในอดีตเคยเป็นนักรบ แขน ขา อยู่ไม่ครบหรอก เพลงที่ได้ยินจะคล้ายๆเพลงไทย ที่ได้ยินชัดเลยและคุ้นมากคือเพลงค้างคาวกินกล้วย อันนี้ไม่แน่ใจว่าใครลอกใครมา หลังจากได้เวลาก็ขึ้นรถเตรียมตัวไปต่อ เป้าหมายต่อไปเป็นรายการให้อาหารกลางวัน  

พอขึ้นรถก็เหมือนเดิม  หยิบขวดน้ำเดินเข้าที่นั่งข้างหลัง ได้ยินเสียงพี่ใหญ่เจ้าเดิม บ่นกระปิดกระปอดว่า บริการไม่ดี แต่ไม่มีคนสนใจแกเท่าไรแล้ว  ผมคิดในใจว่าคงต้องอุ้มพาแกไปเที่ยวซะละมั้ง ถึงจะถูกใจแก รถวิ่งมาประมาณครึ่งชั่วโมงได้   ก็ถึงหน้าร้านอาหาร เป็นร้านอาหารแบบบุปเฟ่ต์ หน้าตาของอาหารที่เสียมเรียบนี่แปลกมากคือ เกือบทุกที่เมนูอาหารเหมือนกันหมด ทั้งๆที่คนละร้านกัน ผมไม่ได้เรื่องมากในการกินอาหาร แต่มันต้องกินซ้ำๆเกือบทุกมื้อ มื้อนี้กินข้าวกับผัดพริกหมู รสชาติใกล้เคียงกับของไทย มีขาหมูด้วย ขาหมูที่นี่แห้งๆ มีคนคอยตักให้คือตัดให้มากินนิดหน่อย เราก็ลองดู ดีนะที่เขาตักให้ ถ้าตักเองคงได้เททิ้งกันบานเลยล่ะ เหม็นขี้หมู เจอไอ้นี่อีกอย่างปลานึ่งซีอิ้ว ผมเป็นคนชอบกินปลาเห็นปลาต้องกินแน่นอน แหมปลานึ่งซีอิ้วซะด้วย เอาซะหน่อย ตอนไปตักก็สงสัยเหมือนกันว่า  ปลาอะไรนะ ไม่มีเกล็ด ขออย่าให้เป็นปลาสวายนะ ตักมานิดหนึ่ง พอเข้าปากก็ต้องรีบคายทันที คิดไม่ผิดเลย เป็นปลาสวายจริงๆ มันเอาปลาสวายมานึ่งซีอิ้ว เหม็นคาวกินไม่ลงหรอก

เหมือนเดิมกินมะม่วงให้อิ่มๆเข้าไว้ก่อน หยิบก๋วยเตี๋ยวก็เอามาลอง สรุปคือรสชาติไม่อร่อยนะ จืดๆ กินไม่ได้ ตักหลายอย่างแต่กินค่อยไม่ได้ ตอนนั่งกินมื้อนี้ได้นั่งกินใกล้ๆกับแม่ไอ้กระเทยควาย เห็นกระเทยควายมันกินอย่างเอร็ดอร่อย เริ่ดฮ่ะ แดกเก่งจริง  ถึงได้พุงป่อง 2 มือยัดทุกอย่างเข้าปาก นั่งดูมันกินก็เพลินดี  ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพราะไม่เกี่ยวกับเรา  พอเราเสร็จก็ลงมาเข้าห้องน้ำแล้วก็ยืนสูบบุหรี่คอยพวกเขา เราได้พบคุณลุงที่มากับเรามีโอกาสได้คุยกัน  ตอนหลังๆนี้เวลาเราไปยืนตรงไหนก็จะมีน้องไกด์มายืนคุยเป็นเพื่อนตลอด เธอบอกว่าคุยกับเราสนุกดี ไม่เครียด เธอยังล้อเราว่า “ลุงหลานเฮฮา”      เราก็เลยไม่ต้องเดินตามธงเขียวแล้ว เพราะธงเขียวเดินตามเรา

“ลุงมากับใครครับ”ผมชวนลุงแกคุยก่อน

“ผมมาคนเดียว เพื่อนๆไม่มีแล้ว มี่มีก็เดินไม่ไหวแล้ว” ลุงแกอายุมากแล้ว แต่ดูยังแข็งแรงดี

“สูบบุหรี่มานานรึยังครับ โอ้โห! สูบมอร์โบโร่ซะด้วย”ผมแซวแก แกก็ยิ้มๆ

“สูบตั้งแต่ยังวัยรุ่นอยู่ นานแล้ว ไม่เคยคิดจะเลิกสูบหรอก” ผมรู้สึกอุ่นใจที่ยังมีคนสูบบุหรี่แล้วมีโอกาสผมหงอก

“ลุงอายุ เท่าไหร่แล้วครับ”

“74 ย่าง 75 “แกตอบด้วยความภูมิใจ แววตาดูมีความสุข “เพื่อนๆผมหลังค่อมกันหมดแล้ว ผมยังสบาย”

“ก่อนนี้ลุงทำงานอะไรครับ”

“ผมเป็นศึกษานิเทศก์ เกี่ยวกับพวกครูนี่แหละ” ถึงว่าแกซื้อหนังสือประวัติศาสตร์ปราสาทต่างที่เด็กเขมรมาขายเป็นภาษาอังกฤษด้วย

“งั้นเราเที่ยวด้วยกันนะ ผมมา 2 คน เดี๋ยวผมดูแลลุงเอง” ว่าแล้วผมก็หันไปมองไอ้แทน

“แทน เดี๋ยวดูแล ลุงด้วย ช่วยกันดูกับพี่โอเล่นะ” 

เจ้าแทนทำหน้าทะเล้น “ครับลุง  Oralฟรี” หัวร่อตลอดแหละครับผมกับมัน คนอื่นไม่รู้ว่าเราlสองคนหมายถึงอะไร? Oralฟรี