มองการท่องเที่ยวแบบมีความสุข หาความสุขได้จากการมองโลกอีกมุมสำหรับการเดินทางท่องเที่ยวกับคนที่เราไม่รู้จัก ตอนที่ 19

เราเกือบทั้งหมดมานั่งรอรถอยู่ใต้ต้นโพธิ์ใหญ่ข้างสระน้ำ แถวสะพานนั่งรอสักพัก น้องโอเล่ก็เดินมาเรียกให้เดินไปขึ้นรถ รถจอดอยู่ไกลจากที่เรานั่งต้องเดินไป เราเลยแซวโอเล่ว่า

“เดี๋ยวพวกเธอก็โดน รอบ 2 หรอก สงสัยไม่เข็ด” โอเล่เหมือนรับรู้ว่าผมพูดถึงอะไร มองไปทางกลุ่มพี่ใหญ่และครอบครัวสุขสันต์

 “ช่างเถอะพี่ พรุ่งนี้ก็กลับแล้ว ตรงนี้เขาห้ามจอดรถ”  พูดเสร็จก็หันไปยักคิ้วให้เจ้าแทน

ขึ้นรถเรียบร้อยแล้วเป้าหมายต่อไปคือปราสาทบันทายสรี  ทุกครั้งที่ขึ้นรถโอเล่ก็จะเดินมาทำหน้าที่ทุกครั้งคือ เดินนับคนว่าครบหรือเปล่า ตอนนี้เธอเดินนับ 2 รอบแล้ว เธอเดินมาหาผมถามว่า

“ลุงล่ะคะพี่”

“ก็ไปกับเธอไง”ผมบอกแบบงงๆ

“เปล่า ลุงไม่ได้ไปกับหนู ไปกับพี่น่ะแหละ”เธอยังคงคิดเช่นนั้น..

“ลุงหายยยยย”

เธอต้องบอกให้รถจอดความวุ่นวายเกิดขึ้นอีกครั้งสำหรับทัวร์นี้  สายตาผมเหลือบมองเห็นพี่ใหญ่มองมาทางผมพอดี แกยิ้มมุมปากเหมือน สะใจ อิอิอิอิ

ต้องวิทยุ.หากันวุ่นวายไปหมด พวกไกด์ใช้  Walky Talky ติดต่อกัน สรุปว่า ลุงไปขึ้นรถอีกคัน ค่อยโล่งอกไปหน่อย ลุงแกเดินช้าก็นึกว่าแกตามโอเล่ไป ตอนเข้าปราสาทเลยไม่ได้สนใจ ซึ่งชั่วโมงนั้นมันร้อนจนลืมทุกเรื่องอยู่แล้ว ทางโอเล่ก็คิดว่าลุงมากับพวกผมมา ตลกดี เกือบลืมลุงให้เฝ้าปราสาทนครวัดซะแล้ว นั่งรถไปอีกไกลทีเดียวเวลาก็บ่ายแกๆแล้ว ตอนนี้ไม่มีอะไรมาก พอนั่งรถได้ก็หลับกันหมดเพราะเพลียแดด หลับคอพับคออ่อนกันมาตลอดทาง จนรถจอด เขาเรียกให้ลงก็ลง.................