มองการท่องเที่ยวแบบมีความสุข หาความสุขได้จากการมองโลกอีกมุมสำหรับการเดินทางท่องเที่ยวกับคนที่เราไม่รู้จัก ตอนที่ 21

“คนที่ไม่ละความพยายาม อย่างไรก็สำเร็จ ไม่มากก็น้อย นั่นคือรางวัลของความพยายาม”แล้วผมก็บอกโอเล่ว่า

“ทำไมบริษัททัวร์ของเราไม่เอาไอ้นี่มาเป็นไกด์แทนไกด์ของเราวะ”

“ทำไมเหรอพี่ มันพยายามดีเหรอ” เธอตอบแบบล้อเล่น

“เปล่า  มันพูดไทยชัดกว่าไอ้ซอ ไกด์เราอีก”

“จริงๆลุง ผมเห็นด้วย”แทนเสริม

“โธ่พี่ไม่รู้อะไร ที่เราเอาคนพูดไม่ชัดมาเป็นไกด์เพราะเราต้องการให้ ลูกค้าได้รับกลิ่นไอแบบเขมร”

“เออ มึงตอบดีว่ะ ไปขึ้นรถดีกว่า”  เดินไปขึ้นรถเห็นคนที่แทนเรียกDadyป๊ะป๋าๆๆ นั่งพักกินเบียร์กระป๋องกันอยู่อยู่ข้างทางกับเพื่อนๆ 4-5 คน คงกำลังเมาได้ที่ ผมเดินผ่านทางนั้นพอดีได้ยินแกพูดดังๆขึ้นมาว่า

“วันนี้เหนื่อยฉิบหายเลย ที่นี่ไม่สวยเท่าไหร่”ผมกับเจ้าแทนหันมามองหน้ากันอย่างไม่ได้นัดหมายพูดพร้อมกันว่า

“คนไทยนี่หว่า””

“เกือบโดนเตะแล้วไม๊ล่ะ ลุงบอกว่าฝรั่ง”แทนพึมพำพร้อมกับรีบเดินผ่านอย่างเร็วที่สุด

“ก็มันแต่งตัวเหมือนฝรั่งนี่หว่า”ผมตอบ

“หัวหงอก เสือกแต่งตัวเป็นคาวบอย เกือบไปแล้ว Daddy ป๊ะป๋า”แทนเดินบ่นพึมพำๆเดินขึ้นรถไป

กลับจากบันทายสรีก็เหลือภารกิจสุดท้ายสำหรับวันนี้คือกินข้าวเย็น มื้อนี้เป็นร้านอาหารบุฟเฟ่ต์เหมือนเคย ร้านใหญ่มากมีเวทีแสดงการรำของเขมรด้วย เวทีใหญ่ทีเดียว ลูกค้าที่นี่ส่วนใหญ่เป็นทัวร์ทุกภาษา ดูหรูหรามีสไตล์ แต่เราสองคนก็หาอาหารอร่อยๆกินลำบากเหมือนเดิม ที่นี่ได้กินกุ้งตัวเล็กๆที่เขาต้มแล้วตัวมันสีส้มๆเหมือนที่ขายตามตลาดนัดบ้านเราจานละ 20 บาท มีห่อหมก มีขนมจีนแกงไก่ เจอปลาอีกแล้วนึ่งซีอิ้วด้วย ลองเฉี่ยวๆไปดูมันหน่อยปลาสวายรึป่าววะ ถ้าใช่ก็ขอบายก่อนล่ะ  โอ้แม่เจ้า!ไม่ใช้สวายเป็นปลาจาระเม็ด สุดยอดเอามาตัวหนึ่งๆ อร่อยแน่งานนี้ หอบหิ้วเดินมากว่าจะถึงโต๊ะโคตรไกล ทุกอย่างกินได้หมดอร่อยดี ยกเว้นปลามันไม่ใช่ปลาจาระเม็ดเป็นปลาอะไรก็ไม่รู้ ผมเป็นคนเชี่ยวชาญเรื่องการกินปลามากคนหนึ่งเลยล่ะ ชอบตกปลาเพราะฉะนั้นจะรู้จักปลาเกือบทุกชนิดแต่ไอ้ปลานี่ไม่รู้จริงๆว่ามันปลาอะไร เนื้อมันลุ่ยๆแหยะๆชืดๆไม่มีรสชาติอะไรเลย ทิ้งอีกเหมือนเดิม

“ลุงร้านนี้มีไอติม”แทนบอกอย่างตื่นเต้น

“จะกินก็ไปเอาก็แล้วกัน กล้ารึป่าว”