มองการท่องเที่ยวแบบมีความสุข หาความสุขได้จากการมองโลกอีกมุมสำหรับการเดินทางท่องเที่ยวกับคนที่เราไม่รู้จัก ตอนที่ 28

“ประชาชนทุกคนเท่าเทียมกัน รัฐเป็นคนดูแลสวัสดิการทุกอย่าง อาหาร โรงพยาบาล รถโดยสาร โรงเรียน ดูแล้วช่างดีเหลือเกิน ไม่ต้องมีคนจนคนรวย ทุกคนทำงานเหมือนกันหมดโดยผลผลิตทั้งหมดยกให้รัฐ”

“เรามีข้าวกินวันละ 3 มื้อแต่มันไม่พอกิน โรงเรียนก็ไม่มีหนังสือ ห้องเรียนก็ไม่มี โรงพยาบาลก็น้อยและความเท่าเทียมกันอีกอย่างคือทุกคนใส่เสื้อสีและกางเกงเดียวกันหมดคือ”

“สีเทา”

เขาพูดไปหัวร่อไปชาวเขมรเป็นคนชาตินิยม ดูจากการพูดถึงประเทศของเขาไม่ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นเขาก็ยังคงภาคภูมิใจว่ามันดีและดีกว่าที่อื่นๆ จบการบรรยายสรุปของนักวิชาการติดรถ เราก็ออกเดินทางไปที่ศาลเจ้าเจก เจ้าจอมซึ่งคนที่เขมรนับถือกันมากตั้งอยู่กลางเมืองเสียมเรียบเป็นสวนสาธารณะขนาดใหญ่มีต้นไม้ใหญ่ๆมากพอควร อยู่ใกล้ๆกับพระราชวังของกษัตริย์ฯนโรดมสีหนุ ข้างใน เป็นรูปปั้นคงเป็นพวกเจ้าเมืองสมัยก่อนสีดำๆ ผมเดินผ่านเฉยๆ แอบถ่ายรูปมาหน่อย  ไม่ได้เข้าไปกราบไหว้เหมือนคนอื่นๆ พูดตามตรงก็คือไม่ได้ศรัทธาอะไร เดินถ่ายรูปตามสวนสาธารณะ ป้ายเมืองต่างๆแล้วก็รอเพื่อเตรียมตัว เดินทางต่อไป

วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วที่จะมีโอกาสได้อยู่ในประเทศกัมพูชา อากาศร้อนเหมือนบ้านเรา ในเมืองมีตึก มีโรงแรม4ดาว 5 ดาว เพียงแต่ตึกรามบ้านช่องของเขาไม่ได้สร้างสูงและแออัดเหมือนกรุงเทพฯเหมือนกับตัวจังหวัดบ้านเรามากกว่า แต่จะว่าไปแล้วเสียมเรียบเอามาเทียบกับกรุงเทพฯก็ไม่ได้หรอก มันคนละเรื่องกันเลย ผมไม่ได้สัมผัสกับชาวบ้านโดยตรงเลยไม่รู้ถึงนิสัยใจคอของพวกเขา รถวิ่งมาส่งเราที่ตลาดไนท์พลาซ่า ที่เรามาถึงวันแรกก็พาเรามาที่นี่แต่ตอนนั้นมาจอดรถประมาณ 1 ทุ่มกว่าๆ ตอนนี้มาจอดตอน 10 โมงกว่าๆ ร้านค้าต่างๆจึงยังเปิดไม่หมด ความตั้งใจของทัวร์ต้องการให้เรามาเดินซื้อของฝากที่ตลาด “ซาจ๊ะ”ซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับตลาดไนท์พลาซ่า มาถึงที่นี่ผมดีใจมากเลยชวนแทนไปนวดขากัน ชอบมากเดินไปทางหลังตลาดซึ่งเป็นที่ตั้งของร้านนวด ปรากฏว่าร้านยงไม่เปิด ก็ไม่รู้จะทำอะไรต่อ จะให้ซื้อของฝากก็ไม่รู้จะซื้ออะไร จนแทนบอกว่า

“ลุงครับ พ่อบอกให้ซื้อที่จิ้มผลไม้กลับไปด้วย จะเอาไปฝาก อลิสัน”อลิสันเป็นฝรั่งผู้หญิง มาจากออสเตเรีย

“มันเป็นยังไง”ผมถามเพราะไม่รู้จัก

“เดี๋ยวผมพาไปดู เมื่อกี๊เห็นมันวางขายอยู่ที่ร้านนั้น”แทนชี้มือไปที่ร้านค้าขายของที่ระลึก ของฝากซึ่งมีเด็กหนุ่มกำลังเปิดร้านอยู่ ผมก็เดินตามแทนไปเห็นเป็นกล่องสีน้ำตาล ขนาด 3*3 นิ้ว แกะกล่องมาข้างในเป็นซ่อมอันเล็กๆมีอยู่ 5-6 อันอยู่ในกระบอกแกะสลักรูปนครวัด ดูแล้วก็สวยดีผมหยิบมันขึ้นมาแล้วถามคนขายว่า

“How much” แกว่งของโดยทำท่าไม่ได้สนใจนัก

“”What are you pay me thai bath or u.s. dollar?”ผมหันไปดูเจ้าแทน แล้วถามว่าจะจ่ายเป็นอะไรดี แทนมันควักเงินดอลล่าออกมานับ มีอยู่ประมาณ 15 ดอลล่าแล้วมันก็ยื่นมาให้ผม ผมก็บอกว่าเก็บใส่กระเป๋าไว้ก่อน

“Dollar”

“1pieces is 6 Dollar”คนขายบอก

“Oh! so expensive .How much you discount for me?”ผมบอกแล้วก็วางของทำเป็นไม่สนใจ

“You think. you want to pay me for 1 pieces”

“3 dollarfor 1 peaces. I want to buy 4 pieces .You o.k. I’m o.k?” ผมมั่วไป

“not for sale Sir. 4 dollar for 1 pieces.”

“Thank you” ผมวางของเตรียมตัวจะเดินไปร้านอื่น หันไปหาเจ้าแทน เฮ้ย!ไอ้แทนกำลังนับเงินยื่นให้เขาอยู่ จึงรีบคว้ามือก่อนที่เขาจะรับเงิน  เจ้ามันได้ยิน 4 ดอลล่า มันคิดว่ามันซื้อได้ เงินมีพอ ก็จะซื้อท่าเดียว ผมดึงมือมามันๆทำท่างงๆ

“ลุง ซื้อได้ตั้ง 3 อัน”เจ้าแทนจะเอาให้ได้   ผมเลยบอกว่า

“ใจเย็นๆลูก อย่าแสดงอาการอยากได้ เราซื้อได้ถูกกว่านี้อีกเชื่อเถอะ” แล้วผมก็เดินพาแทนข้ามสะพานแล้วก็ข้ามถนนไปสู่ตลาด ซาจ๊ะ ทีแรกว่าจะไม่เดินหรอกไม่รู้จะซื้ออะไร พอมีเป้าหมายสินค้าที่จะซื้อก็เลยพากันเดิน ที่ตลาดซาจ๊ะเป็นเหมือนตลาดสด มีตึกแถวชั้นเดียวอยู่รอบนอกขายของที่ระรึด กระจุ๊กกระจิ๊กเยอะแยะ ภายในเป็นตลาดขายของสด วันนี้ผมใส่เสื้อลาย เดินผ่านร้านเด็กสาวๆชาวเขมรที่ขายของหน้าร้านก็จะเดินเข้ามาถาม

“ผู้ชายเสื้อลาย ซื้อของหน่อย” เป็นอย่างนี้ทุกร้าน ทีแรกก็ฟังไม่ออกหรอกว่าเขาพูดอะไร เพราะพวกเธอพูดด้วยสำเนียงเขมร ผมก็ถามทุกร้านถึงสินค้าที่ผมต้องการซื้อ แต่ทุกร้านขายอยู่ราคาประมาณ 220-250 บาท ต่อได้ต่ำสุดที่ 120บาท ก็เลยไม่ซื้อ แทนเห็นผมไม่ยอมซื้อสักทีก็บอกว่า ซื้อๆไปเหอะ ช่างมันเถอะเดี๋ยวก็ไม่ได้ของ ที่นี่คนขายของดีมาก ต้องบอกว่าดีมากถึงมากที่สุด คนขายของพวกนี้ไม่แสดงอาการว่าไม่พอใจให้เราเห็นแม้แต่นิดเดียว จะต่อราคายังไง ต่อแล้วไม่ซื้อของก็ไม่โกรธ ยังคงขอบคุณแล้วก็เอาของกลับไปเรียงเหมือนเดิม ทั้งๆที่เรารื้อเกือบทั้งร้าน น่านับถือจริงๆ ลองเป็นแม่ค้าบ้านเราสิกระเจิง  ผมเคยเห็นแม่ค้าบ้านเราด่าลูกค้ามานักต่อนักแล้วถ้าทำแบบนี้ จนในที่สุดผมก็กลับมานั่งสูบบุหรี่ที่เดิมตรงร้านแรกที่ผมซื้อของเพราะต่อราคาของไม่ได้

“ไม่ซื้อแล้วเหรอลุง จะได้ของไม๊นี่”เจ้าแทนยืนยิกยิกอยู่ข้างๆ

“ได้สิ รออยู่ตรงนี้แหละ เดี๋ยวก็มีคนมาขายเอง” แทนมองหน้า แบบว่าไม่เข้าใจ มันคงคิดในใจว่า ใครจะมาขายของให้วะ เดินทั่วตลาดยังซื้อไม่ได้เลย ผมนั่งสูบบุหรี่ยังไม่ทันหมดมวน

“Sir. OK. 3 dolla for 1 piece”“เสียงมาพร้อมกับสินค้ายื่นมาให้ผมถึงที่ เป็นเด็กหนุ่มคนเดิมเอาของมาเสนอให้ใหม่ ผมหันไปยักคิ้วให้เจ้าแทนๆไม่รอช้าควักเงินจ่ายทันที มันคงกลัวผมจะต่ออีกเดี๋ยวจะพาลไม่ได้ของกันพอดี สรุปก็เลยซื้อมาได้ 4 อัน 12 ดอลล่าเป็นเงินไทยประมาณ 90 บาทต่ออัน เสร็จแล้วก็ซื้อเปลมา 1 ชิ้นต่อกันนานอีกเหมือนกัน ได้มาราคา 80 บาท อันนี้ถือว่าแพงเพราะกลับมาบ้านแล้วมาใช้ดูเป็นของไม่ดีเท่าไหร่