มองการท่องเที่ยวแบบมีความสุข หาความสุขได้จากการมองโลกอีกมุมสำหรับการเดินทางท่องเที่ยวกับคนที่เราไม่รู้จัก ตอนที่ 30

จากนั้นมารถก็ออกเดินทางเพื่อมาส่งเรากลับบ้านที่ปอยเปต ระยะทางเท่าเดิมประมาณ 153 ก.ม.เดินทางกลับ ประมาณ 2 ช.ม.ระหว่างทางได้พักข้าห้องน้ำและ ดูการแกะสลักหินของชาวบ้านซึ่งเอาหินทรายก้อนใหญ่ๆมาแกะสลักเป็นรูปต่างๆ มีทั้งพระนอน เศียรพระ และนางอัปสร รวมถึงตัดเป็นชิ้นเล็กๆสำหรับลับมีด ส่วนใหญ่ที่ซื้อกันก็จะเป็นหินลับมืดนี่แหละครับ ผมรู้ว่ามันถูกหรือเปล่าอันละ 20 บาท ผมไม่ได้ซื้อมาหรอก ทีแรกกะว่าจะซื้อพระนอนกลับมาด้วย แต่ตกลงกับไกด์ไม่ได้ว่า ใครจะเป็นคนแบกกลับมาให้ ทางร้านก็ใจดีลดราคาให้ 90% แต่มีข้อแม้ว่า

ต้องแบกมาเอง

หนักประมาณ 1 ตัน ก็เลยไม่เอาดีกว่า พักรถอยู่ได้ประมาณครึ่งชั่วโมงก็เดินทางต่อจนมาถึงปอยเปต  เราตกลงกันว่าจะเข้าคาสิโนครึ่งชั่วโมงแล้วก็จะผ่านแดนเข้าประเทศไทย เวลาน้อยขนาดนั้นจะทำอะไรได้  ก็ได้แต่เข้าไปเดินดู คาสิโนใหญ่มากทีเดียวเห็นตู้สล็อตเยอะแยะไปหมด  มีโต๊ะบาคาร่า4-5โต๊ะและอื่นๆอีก เลยชวนเจ้าแทนเล่นสล็อต แมชชินโดยผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าตู้พวกนี้ใช้แบงค์เสียบเล่นได้เลย อุตส่าห์ไปแลกเหรียญปล่อยไก่ซะนี่  ตู้แรกหมดไป 1,800 บาทสนิทเลย เจ้าแทนหมดไปประมาณ 500 บาทเห็นจะได้  เลยชวนกันกลับไปหาไกด์ดีกว่าอยู่นานหมดแน่ ก้อไปที่นัดหมายปรากฏว่ายังไม่มีคนมาเลย ก็เลยชวนเจ้าแทนกลับไปอีกรอบ คราวนี้เปลี่ยนที่เล่น คนละตู้กับที่แรก โชคดีครับได้เงินคืนมา 3,000กว่าบาทดีใจมาก แทนบอกว่า

“เสียงเหรียญหล่นลงมานี่เพราะที่สุดเลยลุง”

แต่เจ้ากรรมเหรียญหล่นลงมาได้ประมาณ 2,000 บาทแล้วก็หยุด ผมก็งงว่ามันเกิดอะไรขึ้น เลยถามพี่ผู้ชายไทยที่เล่นอยู่ข้างๆ เขาบอกว่าเหรียญมันหมดให้ไปบอกพนักงาน เดี๋ยวเขาก็เอามาเติมให้ ผมก็เดินไปบอกพนักงานให้เอาเงินมาเติมให้ รออยู่นานก็ไม่มา น้องไกด์ก็เดินมาตามแล้ว ใจร้อนแล้วเราจะทำไงดี เดินไปบอกอีก และยังบอกด้วยว่ารถจะออกแล้ว ไม่มีเวลาแล้ว ก็ยังไม่มาอีกจนพี่ข้างๆบอกว่า

“ของผมได้ก่อนพี่อีกมันยังไม่มาเลย พี่ไม่ต้องรอหรอก พวกนี้มันเป็นยังงี้แหละ เดี๋ยวของพี่ผมจัดการให้ก็แล้วกัน”

ผมเลยต้องตัดใจ  ได้คืนมานิดหน่อย แล้วก็ก้าวขาตามไกด์ข้ามแดนมาฝั่งไทยตอนนั้นประมาณ 4 โมงเย็น ผมคงเป็นคนสุดท้ายของวันนั้นเพราะโดนเจ้าหน้าที่แซว  มารอรถกันต่อที่ตลาดโรงเกลือซื้อของใช้นิดหน่อย ตั้งใจว่าจะซื้อแว่นมาฝากลูกค้า แต่หาคนขายไม่เจอ เลยไม่ได้ซื้อ  รถมาถึงก็ขึ้นรถกลับบ้าน มีปัญหาตอนขึ้นรถนิดหน่อย เราจำได้ว่านั่งมายังไงให้นั่งกลับอย่างนั้น ทุกคนนั่งที่เดิม แต่ที่ผมนั่งกลับเป็นวัยรุ่นผัวเมียคู่หนึ่งมานั่งแทน ผมก็ลงรถไปหาคันอื่นเพราะคิดว่ามาผิดคัน จนน้องโอเล่เดินไปเรียกให้ขึ้นรถแถมยังแซวว่า

“ลืมรถหรือไงคะพี่” ผมก็บอกว่า

“ ถ้าเป็นรถคันนี้ ที่นั่งผมคงโดนปล้นไปแล้ว”  โอเล่มองไปที่ๆผมนั่งตอนขามาก็พอเข้าใจ เลยเดินไปบอกให้สองผัวเมียกลับไปนั่งที่เดิม ปรากฏว่า โดนมันโวยวาย โดยเฉพาะเมียของมัน  

“ก็จะนั่งตรงนี้คนอื่นไม่เห็นต้องนั่งที่เดิมเลย มาขึ้นรถก่อนก็เลือกได้ก่อน อยากมาช้าเอง”  อ้าว!เป็นกูผิดไปซะงั้น เดือดร้อนหัวหน้าไกด์ต้องเดินมาเคลียร์ยกมือไหว้ขอโทษ บอกว่าเขาเข้าใจผิดอย่าโกรธเลยนะ เข้าใจผิด ผมไม่โกรธอยู่แล้ว แต่นี่มันตั้งใจ ทำไมมันต้องโวยวายซะขนาดนั้น