มองการท่องเที่ยวแบบมีความสุข หาความสุขได้จากการมองโลกอีกมุมสำหรับการเดินทางท่องเที่ยวกับคนที่เราไม่รู้จัก ตอนที่ 31(จบ)

สุดท้ายที่มันยอมกลับไปนั่งที่เดิมเพราะจำนนด้วยหลักฐานว่าไม่มีใครสลับที่นั่ง มีมันคนเดียวที่ทำ ผมมองตามสองคนซึ่งไปนั่งที่เดิมท้ายรถก็พอเข้าใจแล้วว่าเป็นพนักงานโรงงานที่เราไปรับที่รามคำแหง พวกที่ผมบอกว่าเขมรอพยพนั่นเอง หลังจากนั้นเราก็นั่งคุยกันกับแทนมาจนถึงกรุงเทพ รถวิ่งไปส่งพวกที่มาจากรามคำแหงก่อนแล้วถึงกลับมาที่วิภาวดี พอรถว่างน้องโอเล่ก็มานั่งคุยด้วย

“สนุกไม๊คะพี่” เธอถามเสียงหวานพร้อมยิ้ม

“อือ สนุกดีแต่มีเรื่องคาใจ”ผมตอบเสียงห้วนๆ

“อะไรล่ะคะพี่” เธอและเจ้าแทนหันมามองผมพร้อมกันด้วยความสงสัย

“ใครบอกว่าOralฟรี“ผมพูดหน้าตาย

“ฮึ่ยยยยย..ลุง” เจ้าแทนร้องเสียงหลง แล้วทุบผมใหญ่ด้วยความเขิน

 ไม่คิดว่าผมจะกล้าถามตรงๆ

 “หนูเองแหละพี่ Oralฟรีก็หนูเข้าใจผิดแต่หนูก็จ่ายไปแล้ว”เธอพยายามอธิบาย

“จ่ายที่ไหน เมื่อเช้า ตอนCheck out ผมจ่ายไป 4 ดอลล่า นี่ไง” แล้วผมก็เอาบิลให้เธอดู

“สงสัยพี่ลงมาก่อนหนู”เธอพูดเสียงอ่อยๆ

สรุปว่าOral ไม่ฟรี ขวดละ 2 ดอลล่า

ขอบคุณที่อ่านจนจบ เขียนไว้เผื่อวันหน้าแก่ๆมาอ่าน จะได้ระลึกถึงความหลังบ้าง